Brak seksu w małżeństwie po pojawieniu się dziecka. - Netkobiety.pl

Brutalnie rzecz ujmując to jeśli żona nie uświadomi sobie tego, że ma problem i to nie z samym seksem, ale ogólnie ze sobą, to Twój związek jest skazany na porażkę. Twoja żona ma problem ze sobą i to widać przede wszystkim w jej relacji z dzieckiem. Zaczynam współczuć Twojemu dziecku, bo to nie jest i nie będzie (jeśli się nic nie zmieni) zdrowa relacja. Ta miłość będzie chora i Twoja żona będzie przytłaczać dziecko. Nie wiem kto mógłby uświadomić Twoją żonę. Kto ma na nią w ogóle jakiś wpływ. Skoro wypadłeś już w pewnym sensie z obiegu małżeńskiego to niestety dla niej groźba rozpadu małżeństwa może nie być mobilizująca. Pewnie będzie się bronić także przed jakimiś sugestiami dotyczącymi terapii, czy to indywidualnej, czy to małżeńskiej. Zresztą w Waszym przypadku to jednak zacząłbym od małżeńskiej. Ona może żonie uświadomić potrzebę terapii indywidualnej.
Ale to jest wszystko gdybanie.
Nie mam dla Ciebie pocieszenia, bo w mojej ocenie jesteś już na równi pochyłej i staniesz praktycznie przed wyborem, czy zacisnąć zęby i trwać w tym co jest, czy się rozstać. Odrzucenie fizyczne przez małżonka przekłada się na odczucie odrzucenia emocjonalnego. A co może być gorszego w związku ?

W takim razie masz dwa wyjścia.
1. Zaakceptować obecny stan rzeczy i pogodzić się z tym, nic się nie zmieni.
2. Odejść od żony.

Pracuje intensywnie nad poprawa na linii mama- dziecko.

Jest to raczej rodzinne po stronie żony, ze matka jest grubo nadopiekuncza. Młodsza siostra żony jest niezaradna życiowo, bo matka wszystko za nią robiła. Obecnie siostra jest już dorosła, ale wiele się nie zmieniło. Jak wchodziłem w rodzine to byłem na początku zdziwiony, ze to tej najmłodszej jako pierwszej mama nalewa zupkę. Potem przestało mnie to dziwić.

Zacząłem się podpytywać żony, skąd to się bierze. Odpowiedziała wtedy, ze miała wiele rozmów ze swoją mama na temat nadopiekuńczości.

Minęło dobre pare lat i teraz „dziecko jest najważniejsze”. Wiele razy słyszałem takie dictum od małżonki. Drugi argument „jestem matka i wiem najlepiej”.

Widziałem ze temat wychowania naszej pociechy idzie w złym kierunku. Dlatego od strony taty zacząłem zachęcać dziecko do solo aktywności fizycznej. Wcześnie rower, na początku z kołkami bocznymi. Potem bez. Szybko narty, od 3 roku życia. Obecnie dużo czasu spędzamy na dalekich wyjazdach na rowerze.

Myśle ze córka względnie mało ma zwichrowana psychikę, na całe szczęście.

A małżonka? Od kiedy jest dziecko to prawie nie pije alco. Ale jak już raz na dwa lata się mocno zalkoholizuje, to potem w lozku robi mi takie propozycje, ze aż nie poznaje mojej drugiej połówki....

Wygląda trochę na to, że rola matki zdominowała życie Twojej żony. Po alkoholu żona się rozluźnia i wtedy jest seks. Myślę, że to temat dla dobrego seksuologa, lub chociaż dla psychologa, ale musiałaby zauważyć istnienie problemu i chcieć coś zmienić.

Czy Twojej żonie zależy na Tobie? Przykro mi to pisać, ale jak widać nie zależy. Trzeba to prosto z mostu powiedzieć: ma Cię gdzieś, teraz liczy się tylko dziecko. Niestety nie da się zbudować szczęśliwej rodziny dla dziecka, odtrącając ojca. Ale wiele kobiet tego nie rozumie i zawsze na pierwszym miejscu stawiają dziecko. Zawsze będę pamiętać słowa mojej pani prof. z psychologii 'na pierwszym miejscu zawsze ma być mąż! Dziecko będzie szczęśliwe patrzac na szczęśliwych rodziców'. Niestety Twoja żona robi ogromną krzywdę sobie, Tobie i dziecku. Nie wiem co Ci poradzić. Jak postraszysz ją, że odejdziesz, to czy w ogóle ją to zainteresuje?

No to skoro ani rozwód ani terapia to zostaje Ci pogodzenie się z tym co masz i życie jak brat z siostrą

Pani na boku odpada. Mimo moich 192cm i raczej powodzenia u pan, skoki w bok nie dla mnie.

Na razie wbijam wiec żeby w beton i wytrzymam jeszcze jakiś czas bez aktywnego łóżka w małżeństwie. Co będzie potem- nie wiadomo.

Dostałeś tutaj parę dobrych rad i możliwych sposobów na zaadresowanie problemu - wszystkie zostały odrzucone, a rozwiązania jak nie było tak nie ma. I nie wynika to z Twojej złej woli, tylko z tego, że post pisze nie ta strona, która powinna. Tak jak podkreślił Wacław666, żona się czuje całkowicie bezpiecznie, zostawienie jej wiązałoby się z gromami z każdej strony i ona o tym wie. Poczucie bezpieczeństwa w związku to pożądana wartość tak długo, jak nie jest ono wykorzystywane. Ona w tym momencie nie ma najmniejszej motywacji, żeby coś zmienić, jej potrzeby są zaspokojone.

Jako kobieta będę tutaj wtórować Wacławowi - jasne określenie potrzeb i oczekiwań (terapia!): jako stwierdzenie, nie powód do kłótni, nie dźwignia do czegoś, nie targ. A potem postawienie również na siebie - znalezienie czasu na siłownię, barbera/fryzjera, wyjścia z kolegami. Nie kosztem dziecka, nie na złość, ale tak by żona miała ochotę napisać post tutaj, że mąż to jej się tak trochę chyba między palcami wymyka, olaboga, co robić.
Cenimy to, co nie przychodzi nam łatwo. Najwyraźniej czas delikatnie przypomnieć, że podpisaliście akt ślubu, a nie cyrograf, więc da się jeszcze z tego wycofać.

Chcesz powiedzieć, że podczas tej półrocznej posuchy seksualnej ANI RAZU się nie masturbowałeś? Jeśli piszesz prawdę musisz mieć niezłą determinację i samozaparcie - w końcu w dzisiejszym świecie zewsząd atakuje nas kobieca golizna (nie mówiąc już o fizjologii: zero seksu i masturbacji to kosmiczna poranna erekcja, bóle jaj i nocne polucje). Biorąc to pod uwagę aż dziw, że z taką psychiką dajesz się tak wykorzystywać kobiecie.

Ona się nie chce zmieniać, po co ma to robić przecież jest jej wygodnie. Myśli tylko o sobie i mistrzowsko to rozgrywa, bezceremonialnie wykorzystuje Twoją bierność i poddanie.
To się nie zmieni dopóki Ty się nie zmienisz.

Nie chcesz rozwodu ok, ale zmień swoje nastawienie. Jeśli rozwód nie wchodzi w grę, Ty też się nie zmienisz to czego oczekujesz?

Oczywiście, że jest zazdrosna. W końcu jesteś jej dostarczycielem usług, zapewniasz jej to bezpieczeństwo. Gdyby Ciebie straciła to by była w czarnej d.... i ona doskonale zdaje sobie z tego sprawę.

Powinieneś wykorzystać to, że kobiety dobrze na Ciebie reagują a nie unikać bo będzie 'seria tendencyjnych pytań i generalnie źle to się kończy'. Źle to wygląda Twoje życie w tym śmiesznym związku.

Ja wręcz podsycam u żony zazdrość - przykładowo w luźnej rozmowie opowiadam jak to w pracy fajnie mi się rozmawiało z nową sekretarką i jak dobrze ona reaguje na mnie. Na początku na takie teksty też próbowała reagować oburzeniem (naturalna reakcja kobiety na zagrożenie ze strony konkurentek to wywołanie poczucia winy u mężczyzny), ale jasno jej przekazałem, że mam prawo rozmawiać z kim chcę i to normalne, że inne kobiety pozytywnie na mnie reagują. Ona musiała to zaakceptować i jej reakcją było większe dbanie o siebie (pierwszy raz w życiu poszła na siłkę), w efekcie w wieku 36 lat ma figurę lepszą niż za młodu. Dodatkowo teraz na moje gadki zamiast robić mi wyrzuty (już wie, że to na mnie nie działa) też mi opowiada jak z nią flirtują inni mężczyźni (też próbuje wywołać u mnie zazdrość). Sam widzisz, że pokazywanie partnerce tego, że ma się inne opcje potrafi być bardzo korzystne.

To wszystko sprowadza się do jednej rzeczy dbania o to, by partnerka nie czuła się bezpiecznie w małżeństwie. Bo uczucie bezpieczeństwa, komfort rozleniwia kobietę i zabija w związku pożądanie. A kobieta potrzebuje emocji. Z Tobą ewidentnie widać, że nie ma żadnych.

Na koniec dam Ci mały spoiler co Ciebie czeka: przez to, że nie dajesz jej tych emocji ona w końcu może znaleźć sobie kogoś na boku. Może się do wydawać niedorzeczne: nie chce seksu z Tobą to po co miałaby szukać seksu na zewnątrz? Z kobietami nie chodzi o to, że one szukają seksu. One szukają emocji i ten kto umie grać na ich emocjach łatwo zaciąga je do łóżka.

Może być tak, że w pracy pojawi się nowy pracownik, będzie tajemniczy (emocje - niepewność), zacznie się flirt, ona będzie podekscytowana (kolejne emocje), że wzbudza zainteresowanie innego mężczyzny, jeszcze zacznie narzekać na nudny związek, on (jeśli będzie dobrym graczem) umiejętnie to wykorzysta .

Polecam Ci książkę 'Mężczyzna racjonalny' Rollo Tomassi - dużo by Ci się wyjaśniło. Dla mnie to jest biblia mężczyzn w relacjach damsko-męskich. Jak mój syn podrośnie zamierzam ją mu sprezentować.

Dokładnie. Faceta, który by mi na każdym kroku groził odejściem (wprost, czy też nie), kopnęłabym zdrowo poniżej pleców i to prędko, by nie tracić życia na kogoś takiego.
Związek to nie jest transakcja finansowa, gdzie miłość, wzajemny szacunek, normalna komunikacja?

W sytuacji Autora mamy impas. Odejść nie chce, o terapii nie ma w ogóle mowy. Po co się kisić? Ja bym odeszła, skoro nic innego nie działa. Skazać się na wieczną abstynencję, bo partnerka woli być matką, niż żoną? Oj, never...

No tak. Tylko dla mnie to, że dbam o potrzeby mojego partnera wynika z tego, że czuję się przy nim bezpiecznie i wiem, że nie odejdzie.

Nie potrzebuję emocyjek. Jestem kobietą, mowię to. Nie mów mi, że wiesz lepiej niż ja, co mam w głowie.

Byłam w takich relacjach, gdzie nie było pewności tylko emocje. I wiesz, nawet instynkt samozachowawczy mi krzyczał. Z takimi facetami nie planowałam na dalej niz tydzień do przodu, bo nie miałam pewnosci, ze coś dalej będzie. To bylo chore.

Nie wiem i nie wnikam w to, jak dajesz zonie odczuć, ze w każdej chwili możesz odejść. Nie chciałabym w takiej relacji być. A jak żona zachoruje? I seksu nie będzie przez kilka miesięcy? Ja bym się od razu bala w takiej relacji, że jak będę mieć gorszy czas, to partner się zawinie.

Moim zdaniem odebranie partnerowi poczucia bezpieczeństwa w związku jest przybiciem ostatniego gwoździa do trumny tej relacji. Gdyby mi mój partner powiedział, że albo się z nim prześpię albo zrobi to z kimś innym, od razu pokazałabym mu drzwi. Szantażem nie można niczego wymuszać, a już zwłaszcza seksu.

Chyba każdy dorosły zdaje sobie sprawę z tego, że jeśli nie będzie zaspokajać potrzeb partnera i się o niego troszczyć relacja się skończy. Nie trzeba o tym cyklicznie "trąbić" żeby partner się czasem nie poczuł zbyt pewnie.

Wnioskując ze stażu jaki autor ma z żoną nie są już parą dwudziestolatków dlatego też odradzam strategię grania na zazdrości. Można się nieźle przejechać - nie wiem jak inne kobiety, ale ja nie chciałabym słuchać od partnera o tym z kim on nie flirtuje i komu to on się nie podoba. Przy okazji urażona małżonka może w odwecie zacząć flirtować, żeby pokazać mężowi, że i ona nie jest taka ostatnia i kto wie, czy nie posunie się do zdrady...

Przede wszystkim z opisu sytuacji wynika, że żona w niezdrowy sposób przywiązała się do dziecka, a z mężem nie ma już nic wspólnego. Wymuszanie seksu nie naprawi tej relacji. Jej niezdrowe podejście do dziecka zaprocentuje w przyszłości problemami u samego dziecka. Jeśli nie chce słuchać o terapii, to myślę, że autor powinien sam na terapię się udać. Porozmawiać z psychologiem i poprosić o radę jak można naprawić i odbudować relacje w tym układzie i zadbać też o siebie, co jest niezwykle istotne. Tak naprawdę nie wiemy jak przebiegł rozpad związku. Szczerze mówiąc opis z przebiegu relacji z czasów zanim pojawiło się dziecko świadczy o tym, że małżonkowie byli razem szczęśliwi, więc co ich oddaliło? I wątpię, żeby seks był tu odpowiedzią na pytanie.

Może żona nie czuła wsparcia? Czuła się zostawiona sama z wychowaniem dziecka? Może nie było bliskości nie powiązanej z seksem? Nie mówię, że ona nie jest tutaj odpowiedzialna za rozwój tej sytuacji, ale to jej mąż chce ratować małżeństwo, więc na pewno warto żeby uczciwie rozliczył się z własnych starań.

A jeśli z czystym sumieniem autor stwierdzi, że zrobił wszystko co mógł i dał z siebie 100% wsparcia małżonce, to po uczciwym postawieniu sprawy zostaje jeszcze opcja rozstania. Małżeństwo musi być wkładem z dwóch stron i małżonkowie powinni starać się o zaspokajanie własnych potrzeb. Jeśli jedna strona uporczywie ignoruje potrzeby i frustracje partnera oraz nie robi nic by sytuację poprawić, to druga strona ma pełne prawo z czystym sumieniem odejść. Nie można dać sobie robić krzywdy.

No właśnie nie. Niemal nikt nie zdaje sobie z tego sprawy. Zdecydowanie żona autora tematu jest święcie przekonana, że pantofelek jej się nie postawi. Wacław dobrze prawi

To po co tu jesteś, jak dla Ciebie kobiety same bzdury mówią? Chcesz kogoś ratować czy jak? Nie znoszę, kiedyś ktoś uważa, że wie lepiej ode mnie, czego ja chcę i potrzebuję.
To, że trafiają się kobiety, dla których "nie" znaczy "tak, ale mnie musisz przekonać" - bo trafiają się i niestety spotkałam się z taką w weekend, co wiedziała lepiej ode mnie, co znaczy moje "nie" - to nie jest żaden powód, żeby generalizować i obrażać.
Nielogiczni ludzie trafiają się wszędzie niezależnie od płci, zajrzyj do sąsiednich wątków, żeby wyrobić sobie samodzielnie opinie.

Mam wrażenie że wrzuciłeś tu poradnik, dla nieopierzonego młokosa z którego bucha testosteron i tylko seks mu w głowie, a mamy tutaj przypadek mężczyzny którego żona ma wyraźne zaburzenia, ale nie chce nic z tym zrobić - bo jej to nie przeszkadza - a brak seksu i frustracja autora jest poniekąd tylko jednym z efektów tego zaburzenia...

I jeszcze jedno, bo to aż bije z Twojego postu - w zdrowym związku mężczyzna wcale nie musi za każdym razem zasłużyć sobie na seks, wystarać się o odrobinę szaleństwa w sypialni (nie da się za każdym razem kiedy ma się ochotę na seks zorganizować romantycznej kolacji, świec, płatków róż na pościeli, tego tzw. nastroju...) - ponieważ w zdrowym związku kobieta też odczuwa podniecenie, odczuwa pociąg do partnera i ma na niego ochotę... tak jak miała żona autora przed poczęciem. Tylko jej się zmieniło i całkowicie zastąpiła to dbaniem o dziecko i porządkowaniem domu...
Cytat autora: "...Żona przestała przejmować inicjatywę w lozku, jak drazylem temat dlaczego tak się dzieje- dostałem odpowiedz, ze to facet ma się starać o kobietę, a nie na odwrót..." Widzisz, jego żona też uważa że powinien zasłużyć a wtedy ona mu ewentualnie zapewni to czego potrzebuje - ale póki co - najwyraźniej nie zasługuje... a nie na tym związek polega...

Dla mnie to trochę zahacza o spotykaną sytuację iż dla żony seks ostatecznie okazał się tylko środkiem do celu - dziecka, a nie celem samym w sobie, zwieńczeniem ich uczucia i pożądania... tylko te zachowania związane z dzieckiem i czystością - to, jak pisały Panie powyżej - jest już raczej na tym etapie sprawa dla specjalisty...

Rzadko tu jestem i nie po to żeby dyskutować z kobietami tylko dla celów poznawczych (jak kobiety trwają w swoich iluzjach). Ok włączę się czasem do dyskusji, ale tylko dlatego, że szkoda mi tych nieświadomych mężczyzn szukających rozwiązania swoich problemów z kobietami u kobiet. Też kiedyś byłem taki - też tego próbowałem, ale to nie działa.

Bywam tutaj, bywam na forum gdzie wypowiadają się podrywacze, bywam na męskim forum gdzie wypowiadają się mężczyźni z dużym doświadczeniem w związkach (tych udanych i nieudanych).
Tam problemy są te same co tutaj tyle, że tam są gotowe rozwiązania sprawdzone przez doświadczonych z kobietami mężczyzn.

Ja tylko wyciągam wnioski, stosuje je w swoim małżeństwie i mam super małżeństwo - szczęśliwą żonę, która mnie pożąda. Dlatego, że nie wierzę w brednie, która ona mi mówi (tak jak wy tutaj).

Tak ogólnie rzecz biorąc problem jest taki, że okłamujecie same siebie, chcecie mieć kontrolę nad facetem, ale tak naprawdę pragniecie niezależnego partnera, pragniecie ciągłej uwagi, zarazem potrzebujecie przestrzeni, chcecie podejmować decyzje, ale podążać za liderem, wasze zachcianki mają być spełnianie, ale uwielbiacie słyszeć twarde "nie".

Słabi mężczyźni przyzwyczaili was, że to wy możecie dyktować warunki, otwierając lub zamykając nogi, facet zaślepiony w ten sposób, daje się kompletnie zdominować i wykorzystywać, z czasem kawałek po kawałku traci poczucie własnej wartości, aż w końcu tracicie do niego szacunek.

Dlatego pełno jest małżeństw gdzie jest tzw. proza życia, zero pożądania.

Autor tak jak typowy nieświadomy mężczyzna myśli, że pożądanie da się w kobiecie wynegocjować w poradni małżeńskiej. Brednie, tylko emocjami da się wpłynąć na kobiece pożądanie - oczywiście żadna kobieta tego mu nie powie, dlatego błądzi.

Mega patent
mam szczęśliwe małżeństwo, bo nie słucham swojej żony xD
mam nadzieję, że ta żona kiedyś się zorientuje jakie gierki psychologiczne na niej stosujesz i potraktuje odpowiednio każdy kubek się kiedyś przeleje.

W takiej sytuacji jeżeli żona szybko namawiałaby na dziecko i nagle zmiana o 180 stopni w łóżku - seks to pierwsze co bym zrobił po informacji o ciąży, to przygotował wniosek o sprawdzenie ojcostwa, a potem szukał prawnika do spraw rozwodowych

Wacław666 - potwierdzam to Co napisałeś.
Monoceros, słoneczko, spokojnie. Chodzi o większość kobiet, a nie o Ciebie.

Nazwanie mnie tu słoneczkiem miało na celu umniejszenie tego, co mówię, jak również "uspokajanie mnie" jakbym nie miała prawa do złości, kiedy ktoś pisze nieprawdę uogólniając "wy kobiety" i  nie mogła odnieść tego do siebie. Słaba zagrywka, nie życze sobie seksistowskich tekstów i niepoważnego traktowania moich słów.

Witold12, jak z każdym uogólnieniem, w poszukiwaniu odpowiedzi na to, jaki jest prawdziwy mężczyzna, nie znajdziez jednoznacznej odpowiedzi, a nawet takiej, która odpowiada większości. Niezależnie od tego czy definicję męskości tworzy mężczyzna czy kobieta chociaż to ciekawy eksperyment, jak kobiety rozumieją pojęcie "prawdziwa kobieta" a jak mężczyźni pojęcie "prawdziwy mężczyzna" .
Byłoby łatwiej, gdyby się dało stworzyć taką definicję. Mężczyznom i kobietom byłoby łatwiej w ich rolach, bo przynajmniej można by było być pewnym/pewną swojego zachowania, ale ludzie są na tyle różnorodni, że na milion osób, które powiedzą, że zależy im na troskliwym partnerze, milion powie, że woli takiego zimnego lidera. Na milion kobiet, które chcą wysokiego faceta, milion powie, że woli niskiego (wątek niedawno tu na forum wałkowany). Nie jestem jakimś wyjątkiem, kobietą co zakochuje się w niskich i nie dba o status materialny, dopóki ktoś potrafi się sam utrzymać. Domy, samochody? Kiedyś się dorobię. Ekstrawertyk? Koszmar dla tej części społeczeństwa, która jest introwertyczna (od 20 do 50% ludzi).

Niestety, w ogóle ktokolwiek rzadko mówi prawdę o swoich potrzebach i prawdziwych uczuciach, bo nie tak nas wychowano. Kobietom się mówi, że mają być grzeczne, miłe i uległe, nie sprzeczać się, no to nie dziwne, że niezbyt często opowiadają o tym, czego chcą - zdarza się, że same nie wiedzą. Mężczyznom mówi się, że nie mogą przeżywać trudnych emocji, dlatego ich nie rozumieją, tym bardziej nie potrafią powiedzieć, czego potrzebują, kiedy się one zdarzają.

Dokładnie tak. Już wyjaśniam

Komunikujecie się skrycie, wyrażacie emocje, skupiacie się na kontekście, czerpiecie przyjemność z samej rozmowy a nie przekazywanych informacji. My natomiast komunikujemy się otwarcie, skupiamy się na treści. Dlatego nieświadomy mężczyzna nie potrafi zrozumieć kobiety. Myśli, że może zapytać jaki powinien być żeby kobieta go pożądała, a kobieta nienawidzi otwartej komunikacji (jest dla niej nudna i nijaka).

Ja komunikuję się z żoną jej sposobem, nie otwartym a skrytym, przez zachowanie, pozwalam jej dedukować moje zachowanie, uruchamiam jej wyobraźnie. Przykładowo nie mówię otwarcie jej o sobie wszystkiego, jestem tajemniczy, bo wiem, że ona tak naprawdę nie chce pełnego wtajemniczenia (mimo, że mówi zupełnie coś innego). Gdyby wiedziała o mnie wszystko stałbym się dla niej nuuuudny, a tak wyobraźnia robi swoje, są emocje.

Oczywiście, że rozmawiamy ze sobą (doskonale zdaje sobie sprawę, że kobieta potrzebuje się wygadać i mieć poczucie tego, że jest słuchana - nie pozwalam tylko na nadmierny słowotok), ale nie skupiam się na tym co ona chce mi przekazać tylko na tych emocjach. Przykładowo opowiada mi coś o pracy, ja słucham i skomentuje to z naciskiem żeby wpłynąć na jej emocje żartami, śmieszną uszczypliwą uwagą itp.

Eee nie, nie tylko u mnie działa. Napisałem, że wzoruje się na innych mężczyznach, którzy nie mają problemów z kobietami.

Widzę, że najczęściej problemy w związkach mają mężczyźni, którzy na ich nieszczęście związali się z 'liderkami', kobietami próbującymi dominować. Omijałbym takie kobiety jak Ty. Bez urazy

Jakbyś zapytała moją kobietę to też by się oburzyła na samą sugestię, że jestem głową domu, dominuję a ona jest uległa, powiedziałaby wręcz, że żyjemy w związku partnerskim (może ją mylić fakt, że staram się po równo dzielić obowiązkami domowymi, przy dzieciach - w końcu musi mieć czas i siłę na seks ). A Praktycznie to do mnie należy ostatnie zdanie, ja podejmuję decyzje, mnie się radzi, ja jestem oparciem dla niej, ale ona jak to kobieta w dzisiejszych czasach jest przeżarta tym dzisiejszym bełkotem feministycznym jakie to kobiety są silne i niezależne. Takie właśnie trzeba dzisiaj mieć podejście do kobiet: dawać kobiecie to co naprawdę chce, ale pod żadnym pozorem nie oznajmiać prawdy.

Z ciekawosci odwiedziłam niedawno forum dla takich Wacławów. Sami teoretycy którym brakuje zrozumienia że kobiety pod pewnymi względami są inne niż mężczyźni - oni chcą stworzyc receptę do zrozumienia kobiet patrząc przez męskie okulary (kobiety zapewne robią podobny błąd w druga stronę). A to projekt od początku skazany na porażkę.

@autor - polecam porady ekspertow-teoretykow włożyć do tej samej szuflady co teorie spiskowe o Elvisie żyjącym na Hawajach przepraszam za drobny off top

Po przemyśleniu i przeczytaniu paru odpowiedzi uważam, że jej relacja z dzieckiem to jest problem centralny, z którego wynikają poboczne (np brak seksu). Jej obsesja na punkcie dziecka to jest źródło całej obecnej sytuacji w ich związku. A najgorsze, że oprócz rozwalać związek rozwali to również psychikę dziecku - ona ma zadatki na obsesyjne, zaborcza matkę, to dla żadnego dziecka dobrze się nie skończy.

Niestety skoro ona nawet na terapię małżeńską nie jest w stanie się wybrać bo się wstydzi tudzież nie widzi problemu, to wątpię że zauważy problem w swojej relacji z dzieckiem. Osoba ogarnięta obsesja i tak zfokusowana na jednym jedynym punkcie prędko nie dostrzeże, że ma problem. Cienko to widzę

Natomiast co do szantażu odejściem, wzbudzania zazdrości itd to uważam że to nic nie da bo, again, problem leży nie w jej relacji z partnerem a jej relacji z dzieckiem. Problem z partnerem to skutek uboczny

Rzadko to mówię i nie lubię takich rad ale tutaj poważnie rozwazylabym separację

No tak tylko jak jej pomóc? Ja myślę, że autor ma związane ręce. Albo separacja i może to jakoś doprowadzi do terapii małżeńskiej która notą bene sama w sobie jest kontaktem z psychologiem który może postara się autorce uświadomić jej obsesyjnosc na punkcie dziecka. Bo autor sam jej nie przekona że jej podejście jest niezdrowe i to tu leży źródło problemu.
Albo może tkwić tak jak jest teraz, bez pomysłu, bez nadziei na zmianę, niezadowolony, a mama jak miała niezdrowe podejście tak i będzie je miała co odbije się źle na wszystkich wokół.

No przeciez napisalam wyraźnie że moze separacja poskutkowalaby terapia małżeńską
Rozwód to od razu z grubej rury natomiast separacja to wyjście wydaje mi się właśnie na takie przypadki jak powyższy (między innymi)

Niestety tak to wyglada.

U żony dochodzi jeszcze ciekawy temat- nie wykazuje żadnego zainteresowania moja osoba. Sama pierwsza nie przytuli, nie pocałuje. Nie wykaże, ze ma ochotę na wygibasy w lozku. Nie pokazuje, ze jest mną w jakikolwiek sposób zainteresowana.

Brzydko pisząc, drewno. Jest to słowo trafne, chociaż mocno negatywne.

Wiele razy rozmawiałem z żona, dlaczego tak się zachowuje. Odpowiedz była zawsze taka sama: to ja jestem facetem, to ja mam zabiegać o kobietę i to ja mam wykonywać pierwszy krok.

Jak kilka razy mocniej dociekałem ten temat w rozmowie, to padł jeszcze jeden ciekawy argument. Ze co ja sobie pomyśle, jak własna żona wykaże mną zainteresowanie.

Tłumacząc na „polski”- żona obawia się wykazywać jakakolwiek aktywność w stosunku do mnie, bo coś negatywnego może się potem wydarzyć. Co dokładnie- tego nie wiem.

Drążąc nasza historie, to przed porodem żona wykazywała jakaś tylko inicjatywę, po porodzie to już niestety równia pochyla. I z historycznego kontekstu wynika, ze nigdy żony nie zdradziłem, ani się nie oglądałem/ filtrowalem z innymi babami. To żona jest o mnie chorobliwie zazdrosna.

Dziwny przypadek.

Autorze, żona Cię w pewnym sensie zdradziła - z dzieckiem. Ty zszedłeś na plan dalszy, ostatni. Nie liczysz się już właściwie dla niej i sądzę, że jakbyś odszedł nie zrobiłoby to na niej wielkiego wrażenia - przykro mi to pisać, ale pewnie tak jest. Być może fakt, że długo musieliście się o dziecko starać jest tego przyczyną, a może coś innego - w każdym razie masz prawo być rozczarowany i rozgoryczony. Jak już zauważono wyżej, sytuacja się nie zmieni. Widzisz swoje życie przez następne lata w ten sposób?... Będąc obok, bez czułości, seksu - bez prawdziwej relacji dwojga dorosłych, kochających się ludzi.  Jeśli tego sobie nie wyobrażasz, jedyną drogą wyjścia jest szybkie rozstanie się, rozwód (nie rozumiem, dlaczego twierdzisz że to nie wchodzi w grę?). Jeśli natomiast chcesz zostać - musisz pogodzić się z sytuacją i tym, że seksu nie będzie a Ty będziesz coraz bardziej cierpiał.

Tak na prawdę wszystko zależy od dziecka.
Nasz synek od początku spał w łóżeczku swoim (teraz 11 miesięcy ma), więc można było razem zasnąć. Nie boi się zostawać z dziadkami czy moją babcią, więc możemy podrzucić małego na kilka godzin i wyjść do kina czy na pizze.
Na pewno będzie łatwiej gdy przejdziemy na mm i można będzie na noc zostawić u rodziców.
Jednak dnie i początki... Kolki były okropne, a zaczęły się na drugą dobę od dnia narodzin. W dzień prawie nie spał, więc o czasie dla siebie można było pomarzyć. Karmienie piersią co 2-3 h, więc z dzieckiem się spędza czas non stop (nie chciałam bawić się w butelki). Po 6 miesiącu ogromne zmiany na lepsze.
Najważniejsze to nauczenia się współpracy.
Oboje przebierają, zmieniają pampersa, kąpią itd.
Gdy synek kładzie sie spać to mamy chwilę by coś obejrzeć, lub pograć w planszówki. Chodzimy razem na spacery podczas których opowiadamy o swoim dniu.
https://zdrowa-ona.pl/ Na tej stronie mozesz znaleźć więcej dobrych porad jak dbać o związek.

Mój syn od początku jest na mm i budził mi się co dwie godziny na karmienie przez ponad miesiąc. Nie mam pojęcia, skąd się biorą takie historie, że po mm dzieci śpią całą noc. Teraz, jak ma ponad dwa miesiące, potrafi spać w nocy 5, a nawet 6 godzin, ale raz na karmienie musi się obudzić.

Noworodka trzeba karmić co 2 - 3 godziny. Jak się tego nie pilnuje, to dziecko może dostać hipoglikemii. Nawet nasza położna nam na to zwracała uwagę, to samo mówiono w szpitalu. Kaloryczność mleka też musi być dostosowana do wieku dziecka , ze względu na niewykształcony jeszcze układ pokarmowy. Ja wolałam pilnować wszelkich wytycznych, żeby nie zaszkodzić dziecku, niż mieć przespaną całą noc.