Dlaczego mężczyźni wiążą się z kobietami? - Netkobiety.pl

O jeżu... Kolejny wątek z cyklu 'licze na szczere odpowiedzi panów' na babskim forum...

Moj maz zwiazal sie ze mna bo wedlug niego mialam 'najbardziej bogate zycie wewnetrzne' i duzy konflikt wewnetrzny i to polaczone moglo zrobic ze mnie cos niesamowitego gdybym poszla w strone Jungianowskiej indywiduacji.
Przyciagalo go do mnie to, ze czul jak gdybysmy byli z tej samej bajki.
Raz mowil, ze wszystkie pomysly jakie mial staly sie jasniejsze i bardziej proste przez konfrontacje i rozmowy ze mna. Mowil tez, ze nigdy z nikim naprawde nie rozmawial tak jak rozmawial ze mna.
Poza tym dlatego, ze jestem 'najpiekniejszym kotem na swiecie'.

Ogolnie jako osoba w jakims sensie odmienna wiadomo, ze bedzie go ciagnelo do kogos kto przynajmniej wydaje sie podobny. Taki czlowiek jak on jest zawsze sam w pewnym sensie czy tego chce czy nie.

Oj tu pelno panów siedzi, zdziwilabys  się co się może dziać poza forum w emailach  więc pytanie nie jest głupie.
Moim zdaniem małżeństwa zawierane są dla seksu i jedzenia, plotka głosi,  że czasem z sympatii i miloscii aby nie siedzieć samemu w domu, bo z kolegą to tak głupio .

Wejście smoka

I jak tutaj szczerze pisać, jak i tak człowiekowi nie uwierzą..Czekajmy na opinię żonatych Kolegów Ciężki orzech będą mieli do zgryzienia...

Tesciowa gotuje tez, a on nie. Wiec nawet pasuje tutaj kolejny powod do zwiazku, tez ona glownie sprzata.
Tyle, ze ona to gotuje nie bardzo super.

Ponieważ:
mają kobiece spojrzenie na życie,
oprócz ojca dzieci potrzebują tak samo matki,
jest to ładniejsza połowa ludzkości, tzw płeć piękna,
jest stworzona do tańca i spiewu,
można bez chuci zwyczajnie się przytulić, pocałować tak z miłością... powiedzmy jak swoje dzieci,
bo tak natura nakazała, a ja z naturą nie mam zamiaru dyskutować.

rosanka napisała:   ... W sensie  baba do garow ...

                 No nie... Zebyś się nie zdziwiła. Chyba że lubisz mrożonki z Auchan.

Dlaczego mężczyźni wiążą się z kobietami?

Pewnie z tych samych powodów, dla których kobiety wiążą się z mężczyznami. Jedni i drudzy realizują w związkach swoje POTRZEBY. a że RÓŻNI mężczyźni i RÓŻNE kobiety mają RÓŻNE potrzeby, to i ich motywacja jest RÓŻNA. Mimo, że cześć potrzeb jest wspólna i uniwersalna dla LUDZI.
Już masz tu tego próbkę. Dla jednego to będzie seks, dla drugiego pełna micha, dla kogoś innego tradycja i kultura, czyli „bo wszyscy tak robią”. Jeszcze inni będą wchodzić na wyższe poziomy jakoś tak jak po piramidzie Maslowa i dokładać kolejne potrzeby niczym klocki.

Jeszcze niektore osoby lubia dla innych robic rozne rzeczy i sprawia im to przyjemnosc. Jak wstaje rano to zawsze moj maz zamiast 'dzien dobry' to mowi 'czegos potrzebujesz?' to najlepsze pytanie bo wtedy mozna powiedziec 'wode, kawe, sniadanie' i masz bez wstawania nawet.

moim zdaniem chodzi o dopasowanie i problem ze znalezieniem odpowiedniej osoby, gdy juz nie jestesmy ograniczeni kulturowo czy finansowo. Facet chce znalezc kobiete interesujaca i atrakcyjna mentalnie, kompatybilna. Dzisiaj mozna latwo poznawac dziewczyny i uprawiac z nimi seks pomimo braku tego dopasowania mentalnego, w efekcie czego facetowi nie zalezy na kontynuacji.

Aktualnie nie mam z małżeństwa nic. Ani tego seksu, ani wsparcia, ani poczucia, że jestem dla kogoś wyjątkowy, że jestem komuś potrzebny (ale nie jako bankomat). A jednak żal mi kończyć ten związek. Popieprzone to jest. Nie znam odpowiedzi na to pytanie. W sumie nawet mnie nie specjalnie interesuje.

Dla mnie bycie w związku to również ewoluowanie, rozwijanie się. Jestem pewna, że będąc sama nie wyszlifowałabym sobie tak charakteru, jakbym będąc w związku. To jest właśnie to "coś większego", kiedy z dwóch nieoszlifowanych i matowych diamentów powstają brylanty o coraz doskonalszej formie.
Partner jest również lustrem naszej psychiki, poznajemy przez niego - siebie, często obala on/ona jakieś mity i iluzje, które pielęgnujemy w sobie na swój dany temat. Albo na temat świata, życia itp. Czasem te procesy poznania i samopoznania bywają też oczywiście bolesne czy czasowo niekomfortowe, bo chciałoby się w oczach partnera widzieć tylko wyidealizowany obraz siebie, potwierdzenie. Ale moim zdaniem warto, tak jak ogólnie warto w życiu wychodzić poza strefę własnego komfortu, aby stać się pełniejszą i mądrzejszą w doświadczenia osobą.

Żeby sie nie zapić.

Nie czuje się absolutnie atakowany

Czasami wielkie litery pozwalają podkreślić pewne myśli Myślę, że wyzbycie się egoizmu dla związku jest już zaawansowaną formą, bo żyjąc w społeczeństwie i mając kontakt ze znajomymi czy rodziną też musimy się nieraz poświęcać. Natomiast z drugiej strony jeśli jesteśmy sami, to wobec kogo jesteśmy egoistami? Wobec potencjalnych partnerów, których możemy mieć a nie mamy? Prędzej ktoś, kto już jest w związku, ale mimo to patrzy przede wszystkim na siebie, zamiast również zwracać uwagę na potrzeby partnera.
Z wygodą też różnie bywa, bo choć można pogodzić życie związkowe i całą resztę, to czasami dokonujemy wyboru i stawiamy wszystko na jedną kartę, gdzie ważniejsze okazuje się któreś z tych dwóch rzeczy i jemu poświęcamy temu więcej uwagi. Ludzie mają swoje nawyki albo po prostu mają takie cechy charakteru, które utrudniają zawieranie kompromisów czy też są zbyt wielkimi indywidualistami o dużym poczuciu niezależności( to akurat o sobie )

Zasada "ogień i woda" jest specyficzna, ale niektórzy dobrze się z tym czują. Ja z kolei skupiam wokół siebie ludzi podobnych do mnie a część moich znajomych nie wyobraża sobie związku z kimś, kto np zajmuje się zawodowo zupełnie czym innym niż oni.

Ja widze to odwrotnie. Moje oba najwazniejsze zwiazki to bylo dla mnie pole zeby postawic siebie na pierwszym miejscu. W tym mnie wspierali obaj moi najwazniejsi partnerzy i przez to osiagnelam zdrowie i spelnilam wiele marzen.
Nie nazywam tego 'egoizmem' poniewaz dla mnie egoizm to zmuszanie kogos do zycia po mojemu.
Najwiekszy kompromis na jaki kiedykolwiek poszlam to bylo obejrzenie anime.
Poza tym jestem od tego wolna poniewaz: Ja bardzo precyzyjnie wiem gdzie chce mieszkac i lubie sie przenosic, a mojemu mezowi jest wszedzie dobrze. Ja mam bardzo precyzyjne wymagania co do tego jak ma wygladac miejsce mojego zamieszkania, a mojemu mezowi jest to obojetne.
Oboje mamy zachcianki co do jedzenia i spelniamy je. Oboje lubimy wydawac pieniadze na fajne rzeczy i wspieramy sie w tym bo pieniadze nie maja dla nas wiekszego znaczenia. Oboje nie lubimy dzieci. Oboje kochamy koty. Oboje nie lubimy rodzinnych spotkan, spedzania czasu z rodzina, wiec nikt nikogo do tego nie zmusza. Oboje uwazamy, ze powinno sie spelniac swoje zachcianki. Oboje lubimy burze i deszczowa pogode. Oboje jestesmy introwertykami i mamy podobne zainteresowania. Dla mojego meza jedna z najwazniejszych rzeczy jest bym ja stawiala siebie na pierwszym miejscu i robila co chce, dla mnie to tez jedna z najwazniejszych rzeczy. Wiec jest pelna zgoda.  Ludzie maja konflikty na punkcie rzeczy typu: Zmuszanie sie wzajemnie do spedzenia czasu z rodzina, konflikty na podejscie do pieniedzy, na podejscie do dzieci, na miejsce zamieszkania i tak dalej. Jesli jest sie w tym dobrze dopasowanym to odpadaja te problemy wszystkie. I nie trzeba sie dogadywac czy mieszkac tu czy tam.

Zgadzam sie jednak z tym, ze zwiazek jest w jakims sensie stanem gorszym od bycia samemu. Dlatego, ze bycie samemu to dla mnie stan idealny. Nie bardzo lubie towarzystwo ogolnie i latwiej ciesze sie rzeczami sama. Lepiej mi sie je w restauracji samej.
Z kolei bez zwiazku nie bylabym tu gdzie jestem teraz jesli chodzi o moja wiedze i stan psychiczny, a to jest nieocenione. Jak sie zlapie kogos niezwyklego czy to w pracy, czy zyciu prywatnym to trudno tego zalowac. Nie ma az tylu ludzi takich jak moj Ron.

Ludzie uzywaja niepochlebnych slow na taki styl zycia gdzie nie ma sie rodziny i dzieci.
Jednak powiedzialabym, ze mysle tutaj bardzo 'nie Polsko' i jak moge wybrac byc leniwa i byc cale zycie wygodna to oczywiscie, ze to wybiore.
To poprawia jakosc zwiazku z uwagi na to, ze wiekszosc rzeczy typu splacanie kredytow, problemy finansowe, wychowanie dzieci...Nie dotycza nas. Nie ma presji, ktora wywolalaby stres. Moze jeszcze to, ze nie mamy luksusowych gustow ma tez znaczenie.
Jak tak czytam o tym ile to zwiazek to ma obowiazkow, a jaka ciezka robota caly czas, jakie poswiecenia...To juz samo to podejscie chyba jest odpowiedzia na pytanie 'czemu faceci nie chca wchodzic w zwiazek' bo juz mi sie nie chce jak czytam.
Oj cos mi sie wydaje, ze to jest taka moda bardzo popularna w Polsce i tez wsrod niektorych osob za granica.
'O boze, a ja mam ciezko. Zwiazek, malzenstwo to taka ciezka robota. Ale sie mecze. Taka jestem super, a ty to tam wcale sie nie meczysz'
albo 'O, ale zimna kapuczine pije. Jaka zimna i jeszcze tego, paznokcie cale oskubane. Tak, takie zycie jest matki. Ale sie mecze z malym dzieckiem. Widzisz jak sie mecze? widzisz? jakie to szlachetne!'
Bo mowienie 'Ale mi wygodnie, ale mi dobrze. Mam troje dzieci i jeszcze sobie ciepla kawkie pije i sobie randke z mezem mam. Ale sobie dobrze pospalam' to jest dopiero cos uwlaczajacego.
To tak jakby umiejetnosci dobrania sie z partnerem, umiejetnosci gospodarowania czasem, umiejetnosci zbudowania wygody czynily kogos gorszym. Taka moda reklamuje zycie w rodzinie jako jakis koszmar normalnie, a ludzie inteligentni sa tez zwykle wygodni, wiec oczywiscie nie beda bardzo chetni do tego.

Bagienniku, chyba trochę dramatyzujesz . Czemuż to uznajesz, iż w związku należy wyzbyć się egoizmu, zrezygnować ze swoich nawyków, zawierać lewe kompromisy czy pozbawić się indywidualizmu? To już chyba faktycznie lepiej być samemu.
Chyba mam podejście podobne do Winter. Zawsze pociągały mnie relacje z indywidualistami, którzy z definicji sami doskonale wiedzą, jak sobie organizować życie i nie oczekują ode mnie, że będę za nimi latać z kapciami, jedzonkiem czy propozycjami spotkań u rodziców.
Jest kilka spraw, które robię "dla dobra związku", ale nie jest to jakiś wielki ból i naginanie się. Do tych kompromisów zalicza się na przykład wspólne jedzenie przy stole, na co naciska mój mąż, bo ja właśnie w tej chwili jem śniadanie przy laptopie . On z kolei tego nie rozumie i uważa to za barbarzyński zwyczaj, żeby jeść siedząc na sofie zamiast przy stole - z czym ja się absolutnie zgadzam, no ale i tak to robię. Więc scenariusz jest taki, że kiedy on się wyśpi, to wypiję z nim jeszcze kawę przy stole, wiedząc, że jemu moje towarzystwo i rozmowa przy śniadaniu sprawiają przyjemność.
Albo wizyty u teściowej. Dla mnie jest jasne, że nie lubię jej towarzystwa i nie jestem w stanie poświęcić jej więcej niż kilka godzin w miesiącu, dlatego najczęściej jeździ do niej sam. On to rozumie, choć może życzyłby sobie większego zaangażowania z mojej strony. Ale nie jest to dla niego dramat, tak samo jak nie jest dla mnie dramatem, że on na przykład nie zwraca uwagi na esetykę ubioru i potrafi założyć ubrania całkowicie ze sobą niedopasowane kolorystycznie i tak wyjść do ludzi .
To są jednak drobne i bagatelne sprawy, a nie związek bałaganiary z pedantem, czy kobiety-bluszcza z wolnym ptakiem, gdzie każdy dzień to wojna i jedna wielka walka o przetrwanie. Powtarzam: w podobnych przypadkach lepiej być samej/samemu.

Druga kwestia: z powyższego może wyglądać, że im bardziej podobni do siebie ludzie, tym lepiej dla związku. Ja uważam, że nie tak do końca...
Z mojego doświadczenia wynika, że zbyt dużo podobieństw oznacza sporo nudy i ostatecznie zanik wzajemnej fascynacji w relacji, brak równowagi, bo również negatywne cechy obu stron nie są balansowane, tylko się jeszcze potęgują. Czasem dobrze jest się też trochę pościerać, również fajnie jest się w pewnych kwestach uzupełniać: kiedy jedna osoba jest bardziej praktyczna a druga np. ma więcej talentów artystycznych. Mnie na dłuższą metę irytują np, mężczyźni równie emocjonalni jak ja, wolę raczej typy zrównoważone.
Moja idealna proporcja to: 70% podobieństw do 30% różnic.

Tak! Trzeba byc podobnym w pewnych rzeczach i innym w innych zeby sie dopasowac. Gdyby moj maz tak konkretnie jak ja mial takie fanaberie co do przeprowadzek to wtedy juz bylyby zgrzyty.
Chyba, ze jest taki cud, ze ktos jest 99% podobny. Jak ja i moj najlepszy przyjaciel. Mamy takie same gusta, mamy takie same slabosci, chcemy robic to samo i tak juz od nastu lat. Swietnie nam sie razem mieszkalo w pokoju i nawet pod prysznic chodzilismy razem i nadal nie mozemy sie nagadac mimo tylu lat, codziennego pisania, codziennego rozmawiania.

Nie, nie można tu mówić o egoizmie.
Wiesz co, ja na przykład nie mam dzieci, bo nie czułam takiej potrzeby, aby je mieć - więc czy można mnie nazwać egoistką dlatego, bo nie kocham i nie mam potrzeby opieki nad kimś, kogo... nie ma?
Mimo to liczę się z tym, że większość społeczeństwa mnie zaszufladkuje - że nie mam serca i że właśnie jestem egoistką. I ja się z tym pogodziłam, że większość w ten sposób patrzy na kobiety, które zdecydowały podobnie. Nie razi mnie to, nie boli, skoro ktoś mi przypina łatkę egoistki, to jest to jego problem, a nie mój.
Podobnie i Ty nie powinieneś mieć wyrzutów sumienia tylko dlatego, że postępujesz w zgodzie ze sobą.
Ogólnie uważam, że singielstwo jest po prostu czymś równouprawnionym do partnertwa, jeśli jest wyborem zgodnym z głosem własnego serca. Nie jest czymś gorszym i wybrakowanym. Moim wyborem jest byciew związku, bo czuję, że tak dla mnie lepiej. Nie wszyscy muszą mieć jak ja, a ja nie muszę robić tego co wszyscy.

A wiesz, bo to bardzo specyficzyny sort bab, często introwertyczny, stroniący od mas, lubiący filozofować o życiu, rozkminiać... Stąd upodobanie do forów (for?) internetowych.

dobre pytanie i w każdej epoce inna odpowiedz. Gdy wchodziłem w małżeństwo obowiązywał ,,podział" ról. Każda z połówek oprócz sfery seksualnej oferowała coś innego ( dziecko, utrzymanie, porządek, przygotowanie posiłków, naprawy drobne, itp) oraz współne potrzeby jak przytulenie, wspomaganie w chorobie, wspólne przechodzenie kryzysowych sytacji i rozwiązywanie problemów oraz wychowywanie potomstwa. Aktualnie większość z tych punktów odpadła inne się zmutowały. Ja bym zadał inne pytanie czy kobieta /mężczyzna jest w stanie samodzielnie sam iść przez życie ? a jeżeli jeszcze nie to kiedy to się stanie ? Zmieniamy się, priorytety życiowe ulegają zmianie, prawo też powoduje że z kolejnymi ustawami kobietom łatwiej samodzielnie żyć przy tym powodując że mężczyzni coraz częsciej przez nie nie chcą zawierać małżeństwa ( system alimencyjny na żonę , ostatnia o eliminowaniu przemocowca na podstawie tylko oskarżenia słownego kobiety z jego własnego mieszkania z zakazem zblizania się ), różnego rodzaju nieraz patologiczne zasiłki i pomoc panstwa, gminy. Dodatkowo dochodzi system wychowania <<jesteś tego warta" księżniczko bez ,,zamka" oraz zero konsekwencji przy zdradach (wręcz kobiecie opłaca się zdradzać i wziąśc rozwód ) i podrzucaniu cudzengo dziecka (słynna sprawa umorzenia wywalczonego śmiesznego odszkodowania od małżonki która puszczała się z sąsiadem i miała z nim 4 dzieci ne chwaląc się o tym mężowi ). Jednym slowem odechciewa się i gdybym teraz miał 20 lat to na pewno nie wszedłbym w związek a jeżeli już to z odpowiednią intercyzą i zabezpieczeniem prawnym przy oraz kontroli DNA pzy każdorazowym urodzeniu potomka ( tutaj może być oburzenie pań ale czytając takie fora gdzie z dnia na dzień w udanym małżeństwie dochodzi do zdrad to sami pomyślcie). Nikt nam nie zagwarantuje , nie ubezpieczy że nasze małżenstwo będzie wierne i uczciwe, że jedno się nie zauroczy, że na imprezie nie spłodzi cudzego dzieciaka, że .... Samemu przez zycie idzie się trudno , ale czy nie trudniej gdy jedno tylko pasożytuje i oszukuje a nawet zdradza - wybór mniejszego zła.

Mysle, ze te testy DNA  wymagań by mężczyźni,  którzy nie ufają swoim partnerkom. Nie chcą wychowywać dzieci innego faceta.  Dla mnie to bez sensu taki związek,  gdy np kobieta ma męża,  zachodzi w ciaze ale mąż uzna dziecko dopiero po urodzeniu, jak zrobi test dna. To się zapewne bierze stąd.  Że są przypadki, że kobieta ma dziecko nie z mężem ale z kochankiem, mąż o tym nie wie. Tylko, że stawiając tak sprawę,  cierpią kobiety uczciwe.
Ja jak wiecie dzieci raczej już nie będę miała biologicznych, ale jakbym miała i partner zasugerował badania DNA,  to bym zrobiła,  ale to by był koniec związku,  ja nie potrzebowałbym,  faceta, który mi nie ufa. .

Nawet nie tylko, że nie ufa, ale przecież ważne jest, żeby mężczyzna był włączany w prokreację aktywnie.
Bo ja czegoś nie rozumiem - jak to jest, że mężczyźni nie wiedzą, że spłodzili dziecko i kiedy się to stało?
Jeżeli padła decyzja o potomstwie, to myślę, że dzieci nie "pojawiają" się z nikąd, a decyzja ta jest dyskutowana między partnerami. Czyli mężczyzna powinien wiedzieć, kiedy kobieta ma owulację i że w tym dniu mogło dojść do zapłodnienia. Albo powinien wiedzieć, kiedy miał seks bez zabezpieczenia lub kiedy była jakaś wpadka, że antykoncepcja mogła zawieść.
A nie, że dzieci się biorą, w sumie nie wiadomo skąd i od kogo.
Więc bardzo by mnie zdziwiło, gdyby mój facet nagle mi wyskoczył z testem DNA, a to by się nigdy nie zdarzyło z tej przyczyny, że on doskonale wie, co ze mną robił, kiedy i jakie mogłyby być tego skutki.

Wydaje mi się, że na takie testy decydują się osoby, które chcą się po angielsku wymiksować z odpowiedzialności i liczą, że wynik im to ułatwi. Gorzej jak wyjdzie, że to jednak ich dziecko.
W ogóle dziwię się wypowiedziom typu, że dana kobieta na matkę nie nadaje ale z drugiej strony chętnie z nią sypiają. A jak zaliczą wpadkę to co? Będzie jeden z drugim biadolić jak to zostali wrobieni w alimenty, że dziecko nie ich na pewno a jak i ich to pewnie i tak byli zdradzani i w ogóle najlepiej by zniknęli bez ponoszenia jakiejkolwiek odpowiedzialności. No zostają jeszcze testy DNA - ostatnia deska ratunku.

Ja z kolei "znam" faceta co ma podobno wiele dzieci na boku, które wychowują inni faceci. Może nie tyle sam się tym chwali co plotki krążą od dawna a on nie potwierdza nie zaprzecza bo żadna z tych kobiet testów nie robiła.
Z kolei swojej kobiecie (żonie) zarzuca zdrady i w niewygodnych momentach, podczas kłótni itd. wyrzuca jej, że dzieci pewnie nie jego.
Nie wiem czy robił DNA, chyba nie bo jakby tak wszyscy zaczęli to nagle by się okazało, że ma więcej dzieci po "ludziach" niż swoich w domu co raczej by mu się nie kalkulowało
Niemniej coś w tym jest.

Tak tak dokładnie.  A jak napiszesz, że nie jest do koca ważny wygląd,  bo każdemu się podoba co innego i masz np męża z nadwagą,  łysego  i z wielkim nosem jak klamka od zachrystii,  to powiedzą,  że pewnie poleciałas na kasę.  Jak powiesz, że on nie ma kasy, bo zarabia 3 tys,  to powiedzą, że pewnie byłaś już starą i żaden inny cie nie chciał.  Ja soboe ostatnio czyta, różne fora , nawet na tych Bracia Sam cy zawitałam i stwierdzam, że niektórzy to mają nie tak coś z garem,  bez obrazy.
Pretensje. Że nie chcą brzydkich, a sami brzydkiej nien chcą.  Albo sami mają dzieci, a dzieciatej  nie chcą.  Nie chcą takiej co leci na kasę,  ale więcej zarabiajacejnod siebie nie chcą,  bo to kurierowi czka i feministka.  Tam dla 40 latkow to 30 latka jest za stara. I każdy mężczyzna z wiekiem zyskuje a kobieta traci. Banda nieudaczników klepie się pompel cach i w zasadzie niczego to nie zmienia. Jak te ponętne  20 latki nie chcą za nimi latać tak nie chcą.

Wobec powyższego, single mają trudniejszy dostęp do wszystkich usług?

I tak sobie myślę. Obecnie nie chcę typowego związku. Oznacza to, że nie chcę być dla kogoś całodobowym pogotowiem. I że sama takiego pogotowia nie potrzebuję. Czyli jestem w miarę(z małymi wyjątkami - brak seksu) samowystarczalna. Czyli silna. Single są silnymi osobami

Próbuję Ciebie zrozumieć
Nie wiem co prawda czym jest udany związek, bo znam tylko nieudany. Byłam pogotowiem. Od tego ostatniego tysiąc razy lepszym jest mój obecny stan singielki. A to o czym piszesz na końcu, o to tak. Taka wyższa półka związkowości. Bez zlewania granic. Czerpiąc inspirację i zostawiając dużo wolności.

Czyli wychodzi na to, ogólnie rzecz ujmując, są rzeczy wyższe, dla których ludzie wiążą się w związki

Wiesz, patrzę przez pryzmat własnych doświadczeń.
Czuję się teraz mega silną osobą. W związku byłam jak źdźbło trawy.
Ale... dopuszczam do siebie właśnie myśl, że można być w związku równie silną osobą i lubić siebie za to kim się jest.

Nie chcę teraz kolejnego stricte związku. Jednak wiele o tym myślę. Bo zmieniło się to, że poznaję nowych ludzi, w tym mężczyzn. I nie czuję, że potrzebuję całodobowej opieki, pomocy, a jedynie takiej troszeczkę przyjaźni z bezpieczną odległością. Najlepiej z wieloma ludźmi. I cieszę się, że jednak ten cały seks nie zawsze jest podstawą związku. Bo żyłam w takim, że jedynie po to czułam się potrzebna.
Porządki robią się i zachodzą potężne zmiany, jest dobrze

Tak to jest, zawiedzione nadzieje, wyrządzone krzywdy powodują potem uprzedzenia w dalszym życiu. Przy kwestii testów DNA, myślę ,że jeśli facet ma jakikolwiek rozsądny powód czy nawet podejrzenie, co do tego, że nie jest ojcem powinien test taki wykonać. Chociażby po to, żeby wiedzieć czy nie wychowuje obcych dzieci, bo jeśli nale okaże się, że partnerka zrobiła mu "psikusa" to ma powody do zastanowienia się nad dalszym  sensem związku. Zawsze się znajdzie ktoś, kto użyje takiego argumentu, jako wymówki czy sposobu na "zawinięcie się " ze związku. Jeśli zaś rzeczywiście ma podejrzenia, to czemu ma ich nie zweryfikować?

Pewnie w takich przypadkach, jak Twój i tak jest to problem trochę bardziej złożony, gdzie występują co najmniej dwie kwestie:potencjalnej zdrady czy samej relacji między rodzicami. Ciężko mi sobie wyobrazić, że każdy facet będzie robił teraz testy, raczej chodzi mi o przypadki, kiedy ma jakieś podejrzenia, mniej lub bardziej uzasadnione. Pewnie dla wielu Kolegów, badania takie będą kluczowe co do tego, czy jest sens dalej trwać w tym związku. No bo poza wychowywaniem obcego dziecka( jeśli by nie zaakceptował) zostaje i tak poczucie zdrady i krzywdy. Poza tym, jeśli kobieta np zaczęła go zdradzać wcześniej, ale dalej z nim sypia i dziecko będzie jego, to i tak nie zawsze jedyny argument, jeśli chodzi o ewentualne dalsze trwanie w związku.

Wiekszosc osob nie widzi partnera i partnerki jako towarzysza.
Jezeli zycie to jakas droga to takiego towarzysza mozna poznac po drodze jezeli idzie w ta samo strone i nas lubi, a my jego. Na tej zasadzie nalezy bez zalu rozejsc sie na rozstaju jezeli taki bedzie i cieszyc sie tym kawalkiem drogi.
Moj znajomy cos takiego zrobil. On i jego zona trafili na moment gdzie ona chciala wyjechac daleko, a on chcial zostac w kraju. Rozstali sie, w dniu rozwodu zjedli razem kolacje i nadal sa przyjaciolmi. Poniewaz rozumieja, ze nie da sie sila trzymac czegos co razem nie plynie. Relacja ma plynac, a nie przepychac sie sila jak glaz pod gore.
Tak jest latwiej.
Oczywiscie w wiekszosci wypadkow tak nie jest. Rowniez dlatego, ze ludzie ogolnie trzymaja sie masy rzeczy. Pogladow rodzicow, spoleczenstwa, chca tez posiadac dzieci i tak dalej.
Gdybym nie byla zona mojego meza to i tak bym z nim rozmawiala. To jest duza roznica pomiedzy tym, a np relacjami mojego innego przyjaciela, ktory jak nie jest w zwiazku z ta osoba to by wcale z nia nie rozmawial. Wtedy widac, ze laczy ich czysto romantyczna relacja, a nie typowo ludzka.

To jak postepuje wiekszosc jest normalne i musi tak byc. To nie jest cos zlego.
Jednak nie zgadzam sie np z bagiennikiem, ze jakas indywidualnosc musi byc poswiecona na rzecz zwiazku. Nie musi. Nie jezeli glownym celem Twojego partnera jest zebys Ty byl calkowicie soba i zachowal ta indywidualnosc. Moj maz ciagle mowi 'Nie ogladaj sie na mnie czy na kogokolwiek. Nie ma znaczenia moje zdanie czy zdanie innych ludzi, masz robic to co chcesz i to co dla ciebie jest dobre i sluszne. Tylko o to cie zawsze prosze, a to czy mi sie cos podoba czy nie to nie jest twoja sprawa.'

Zaraz mi sie przypomina, ze w jakims polskim starym filmie facet mowil:
Panie! Ja mam zone, ja nie mysle.

Otóż właśnie to!

Mają tak zarówno lwy(częściej się zdarza, że tym samców jest 2-3), jak i wiele innych zwierząt (głównie ssaków). My jednak nieco się różnimy od nich, mając w sobie jeszcze wile tzw potrzeb wyższych Niemniej jednak zauważalną tendencję do lekkiej niechęci czy obojętności facetów w stosunku do dzieci ich partnerek z poprzednich związków, podczas gdy w drugą stronę zdarza się to sporadycznie. Mamy pewne atawizmy, które się uzewnętrzniają instynktownie bez naszej wiedzy i świadomości, możemy je jedynie kontrolować.Zatem siłą rzeczy facet ma swoją perspektywę a kobieta swoją.
Przywoływanie zaufania jest bronią obosieczną, bo jeśli tylko jakiekolwiek inne okoliczności zaistnieją, gdzie można by powiedzieć: "Ufam Ci - idź czy jedź sobie, gdzie tam chcesz, pojawia się podejrzenie czy zazdrość. W dodatku, jeśli wiele razy, w wątkach zakładanych przez kobiety, pojawia się w historiach ich związku jakieś podejrzenie czy przeczucie albo niepewność względem uczciwości partnera, starają się to zweryfikować lub decydują się na rozstanie, bo ta niepewność ich zabija.  Zatem czy nie możemy uznać, że facet wykonujący testy DNA chce również w ten sposób zweryfikować swoje podejrzenia? Bo chyba nie ma gwarancji, że partnerka mu się do tego przyzna? Co dalej zrobi z tą wiedzą i świadomością, że dziecko nie jest jego to już zupełnie inna sprawa, ale czy postawiony przed faktem, że doszło do zdrady jakiś czas temu i partnerka go okłamywała, to czy nie ma podstaw, czując się oszukanym, żeby wycofać się z tego związku? Tchórzliwość czy brak odpowiedzialności to żaden powód moim zdaniem - po prostu to, że ktoś nie może się pogodzić z tym, że tyle czasu żył w kłamstwie. Może nawet kochać to dziecko, bo je wychowywał, ale co z tego, skoro czuje się upokorzony i zdradzony, nie wyobrażając sobie dalszego życia? Poza tym w takich wypadkach już będzie  w nim siedzieć ta niepewność, podobna do tej, jaką mają kobiety, kiedy coś im tam w partnerze przeszkadza, bo coś się wcześniej przykrego wydarzyło lub istniej podejrzenie zdrady czy nieuczciwości..