Relacja syna i nowego partnera - Netkobiety.pl

Jak wygląda ''mega kłótnia'' z 4-letnim dzieckiem?

Ale do tego właśnie chciałam nawiązać.
Kłótnia z czterolatkiem to dla mnie kuriozum.
Nie powinno coś takiego mieć miejsca w żadnym wypadku.

Podświadomie wiesz o tym, dlatego nie chciałaś odpowiedzieć na moje pytanie i zmieniłaś temat w niezbyt grzeczny sposób?

———-

W mojej opinii Twój partner ma prawo do udziału w wychowaniu dziecka, ale nie w taki sposób, w jaki to robi. Krzykiem i wykłócaniem się niczego nie zdziała, a już na pewno nie zdobędzie akceptacji dziecka.

Pomocne mogłoby być ustalenie z partnerem, w jakich sytuacjach powinien się angażować, a w jakich nie, oraz jakie powinny być jego reakcje. Jeśli jego „pomoc” ma polegać na krzyku, to może lepiej, żeby nie wtrącał się? Rozmawialiście o tym szczerze?

Jeśli syn sprawia duże problemy, może warto skorzystać z pomocy poradni pedagogiczno-psychologicznej?

Nie wyobrażam sobie żeby 4-letni bąbel rządził dorosłymi, dodatkowo nie szanował partnera matki. Kuriozum

Kurcze. Napisałam szczegółowy post i się strona zawiesiła i się wszystko skasowało ...
Dajcie mi chwilke, zaraz napisze szczegóły

Szanuje swojego partnera. Nie pozwalam na niestosowne zachowania dziecka wobec niego. I partner też mu zwraca uwagę, bawi się z nim chyba więcej niż ja, posiłek mu przygotowuje czasem z nim zasypia. Partner sam przyznał, że myślał, że dzieci są grzeczniejsze nie zdawał sobie sprawy, że mogą czlowieka dojechać.

To proste, gdy widzi, że matka też go nie szanuje.

Syn bardzo podkreśla swoje zdanie. Mimo codziennych rytuałów i tak ciężko mu wykonać jakąś czynność. Jak jest walka żeby ściągnął buty to.potem żeby umył ręcę a potem żeby się przebrał itd. Nie mówię, że tak jest codziennie ale prawie codziennie. Moim zdaniem on wychodzi z założenia, że to jest strata czasu woli iść się bawić albo robić ciekawsze rzeczy. Jak jest wszystko ok po jego myśli to się przytula mówi, że kocha itd ale w ciągu minuty może mu się zmienic nastrój jak mu powiem żeby np.posprzątał zbawki wtedy już mówi, ze mnie nie kocha.
Pytałam partnera czy ma zastrzeżenia albo jakieś sugestie. Mówi, że jest ok. Staram się być konsekwentna ale też nie aż tak sztywna zasad. Pani.psycholog mówiła, że jak dziecko chce się ubrać zaczynając od koszulki to nie mamy się upierać żeby ubrał się od spodni bo my tak robimy.
Nie jest też tak, że nie liczę się z syna zdaniem. Nie narzucam mu w pełni tego co ja chce. On sam mówi np co ma ochotę zjeść, pytam go o to bez przesady.

W swoim poście napisałam o używanych zwrotach, na ukrywanie  rozkazów pod płaszczykiem próśb, ale ani słowa o byciu idealną matką czy też niepopełnianiu błędów. Konsekwencje, także długofalowe, takich zabiegów ponosi dziecko.
To, że czterolatek ma swoje zdanie, że je prezentuje jest - jakby to dziwnie nie zabrzmiało - normalne; to, że się buntuje - też; to, że będąc zły, mówi "nie kocham Cię", "jesteś głupia" - także; tak samo normalnym dla jego wieku jest szybka zmiana nastrojów.

Sens naszych, dorosłych, poleceń jest dla dzieci niezrozumiały, a my wydając je jawimy się osobami z kosmosu. Oto dziecko robi coś, co jest najważniejsze na świecie, bawi się; zajmuje to całą jego uwagę, fascynuje, ciekawi, uczy i przychodzi dorosły, który przeszkadza w tej fascynującej przygodzie. Ba, nie tylko przeszkadza, ale orzeka, że to ważne zajęcie musi przerwać, by... umyć ręce/zęby/, posprzątać, pójść spać, zjeść, ubrać się w inne rzeczy od tych, które ma na sobie. Innymi słowy dorosły oczekuje, by dziecko bezszmerowo zrezygnowało z tego, co dla niego jest atrakcyjne na rzecz prac nudnych, nieciekawych, zbędnych i nieistotnych. Warto przypomnieć sobie naszą, dorosłych, reakcję na wieść, że mamy porzucić absorbujące nas... czytanie książki, oglądanie filmu, itp.. Z mego doświadczenia wynika, że słowo "zaraz" jest najłagodniejszą odpowiedzią, a i zachwytu na twarzy zwykle nie widać. Ot, taka ciekawostka przyrodnicza.

Kilka tytułów mądrych i pomocnych w byciu rodzicem książek:
- Martha Sears,  William Sears, Księga rodzicielstwa bliskości
- Agnieszka Stein, Dziecko z bliska
- Małgorzata Stańczyk, Agnieszka Stein, Potrzebna cała wioska

Z mojego punktu widzenia opisałaś... dziecko. Najzwyklejszą w świecie czteroletnią osóbkę dla której całym światem jest zabawa. Natychmiastowa nagroda, tylko to co przyjemne  i łatwe - to jest modus operandi takich ludzi. Nic więcej. Tak sobie myślę, że z tymi rytuałami i naszymi oczekiwaniami wobec dzieci bywa naprawdę trudno. Mamy jakieś wyobrażenie "jak powinno być" i bardzo dążymy do tego, żeby tak było, bo myśl, że może być inaczej, nie przechodzi nam przez głowę. Trzeba naprawdę ogromnej OGROMNEJ pracy żeby zdawać sobie z tego sprawę i niewielu rodziców to robi. Niewielu dorosłych zadaje sobie pytanie: dlaczego tego wymagam? Dlaczego akurat teraz w tym momencie i natychmiast? Dlaczego złości mnie to, że dziecko natychmiast nie wykonuje polecenia? Co to mi robi, sprawia że jak się czuję?
To są sstrasznie trudne pytania i nie wiem, czy masz odwagę je sobie zadać, a co więcej, czy Twój partner potrafi je sobie zadać.

W uczeniu dzieci - bo przecież wychowanie to nauka - ważne jest podążanie za dzieckiem. Można próbować wymusić konkretne zachowania, upierać się przy swoim, wierzyć w stanowczość i konsekwencje. Ale można też zainwestować w relację, zobaczyć świat oczami dziecka i zastanowić się... Czy ta zabawa musi skończyć się już teraz, czy może lepiej powiedzieć: słuchaj, musimy zaraz iść, to ile jeszcze minut chcesz się pobawić zanim pójdziemy? Och, widzę że tak bardzo się spieszysz do zabawy, że nawet w kaloszach mógłbyś skakać po łóżku. To dopiero byłaby zabawa! A pamiętasz, co robimy po wejściu do domu? Chodź, zrobię to razem z  Tobą. Ojej, chyba Ci naprawdę zależy żeby już być w tym pokoju. Słuchaj, robimy konkurs, kto pierwszy ściagnie buty i umyje ręce? Albo znów zaplanować rytuał wracania do domu razem i nawet go narysować, najpierw trzy tupnięcia i obrót i skłon. Potem sciągam buty. Potem przeciągamy się. Zdejmujemy kurtkę. Potem wielki przytulas i mama niesie mnie do pokoju. To chyba z młodszymi dziećmi ale kto wie, może dobra zabawa to to, czego wam potrzeba.

Chyba się rozpędziłam. Ale to, że dziecko stawia granice, wyraża zdanie, i nie jest grzeczne i zawsze połsuszne to bardzo dobry sygnał. Mało kto marzy o tym, żeby jego dziecko w przyszłości było potulną owieczką podążającą za tłumem, zawsze słuchającą silniejszych i starszych, bez własnego zdania i pomysłu.

Ja też polecam krótką ale bardzo treściwą i ważną książkę (poradnik) "Idealny rodzic nie istnieje" Kamila Nowaka. Pozwala odetchnąć i zdjąć z siebie wyrzuty sumienia, że moje dziecko krzyczy, kłóci się, kogoś nie szanuje.

Piękna historia Salomonka, szacun dla takiego ojczyma.