Samotność 26 letniego introwertyka - Netkobiety.pl

Co do znajomego to już mu pisałem z zapytaniem kiedy się widzimy, więc nie jestem w tej sytuacji bierny. Więc czekam kiedy się określi. Te spotkania nie traktuje jak randki tylko spontaniczne zwykłe spotkania, a z mojego doświadczenia widzę że dla tych  osób być w relacjach jako  znajomymi to wielka problematyka z tym bo ważniejsza powierzchniowość ludzka niż to co osoba sobą prezentuję.

A co złego w anime Foggy?
Tak samo w planszówkach?

Foggy - aktualnie wszelkie moje oszczędności poszły na zabieg. Więc kolejne oszczędności pójdą na wynajem.

Zainteresowania, a wiek nie ma znaczenia ale dla Ciebie jak widać ma to znaczenie bo wypada przecież zmienić zainteresowania które byłyby odpowiednie dla danego wieku.

Salamandra - cieszy mnie ze ci poprawia humor widząc na co dzień facetów po przeszczepie włosów jak mnie u kobiet.

Po pierwsze jesteś jeszcze bardzo młody i wszystko przed tobą. Znam wiele takich osób jak ty które w końcu znalazły swoją bratnią duszę. Po drugie powinieneś zmienić nastawienie bo to nie wygląd jest najistotniejszy w życiu. To, że ty widzisz swoje zakola nie oznacza, że nie ma gdzieś kogoś w pobliżu, kto takie zakola lubi (o proszę, na przykład Salomonka uważa je za całkiem fajne!).
Tylko, żeby spotkać tę osobę trzeba po prostu wychodzić w różne miejsca, prowadzić normalne życie. Nigdy nie wiesz gdzie spotkasz kogoś z kim zaiskrzy (wszystko jedno czy miłość czy przyjaźń). Znam nawet jeden przypadek związku powstałego w wyniku stłuczki samochodowej także nigdy nic nie wiadomo. W podstawówce miałam w klasie takiego kolegę, który wyglądał dużo starzej niż miał lat, w dodatku miał dość specyficzny zapach własny i zakola. Z zamiłowania był elektronikiem ciągle chodził z lutownicą, a pracę znalazł przy montażu jakichś układów scalonych. Miał bardzo trudne dzieciństwo i był na prawdę wycofany... Dziś ma żonę i dziecko. Żonę poznał grubo po trzydziestce. Dziś wygląda na szczęśliwego, przestał się garbić z tego co go widuję bo mieszka niedaleko.

Schematycznie, jak diabli.
I co z tego, że wydał na zabieg przeszczepu - mógł. To są jego środki i mógł je przeznaczyć na to. Inny przehula na imprezę, a jeszcze inny na roksanki.
A wywalić w obecnej sytuacji pchanie się w kredyt poniekąd świadczy o totalnym odlocie.

Swoją drogą czy Foggy orientujesz się w obecnym rynku matrymonialnym 20-30 i tego, jak bardzo jest obecnie popierniczony?

Pikupik2019 zawsze byłem zdania że aby podobać się innym trzeba zacząć się podobać sobie. A co do wychodzenia w różne miejsca to internet traktuje owe miejsce gdzie wstępnie i łatwiej jestem w stanie nawiązać kontakt z dana osobą, a potem bez problemu z nią się spotkać. Co do związku się zastanawiałem byc z kobietą pierwsza lepszą bo w końcu przydało by się dzielić z kimś rachunki - tak sobie za żartuje czy jednak z kobietą z którą ma się wiele wspólnego i mimo wszystko nadal jestem za bycie z osobą, z którą miałbym wiele wspólnego niż nic. Oczywiście będąc świadomy tego że nie to łatwe znaleźć taką dziewczynę ale jak mówiłem już fajnie byłoby mieć taką chociażby koleżankę/przyjaciółkę.

alexandra-3m Dzięki jestem już jakiś czas po przeszczepie włosów i już widać różnicę ale wiadomo po kilku miesiącach będzie ten efekt ostateczny.

@Introwertyk...

-- jak masz pracę w IT, to super na tle panów, którzy uczyć się nie chcieli
-- jak masz zainteresowania, to tym bardziej super, a nie tylko skóra, fura i komóra
-- ... zakola... ech... są dziewczyny, co nie lubią łysych, a są takie co im to nie przeszkadza... są takie co nienawidzą grubych, a są takie co nie lubią chudych...   170cm+ to nie jest niski mężczyzna... skoro biegasz to pewnie sylwetkę masz okej...

Trudno w to uwierzyć, ale pewne wady, które widzimy w sobie są całkowicie niewidoczne dla innych osób. Z kolei są rzeczy, których nie widzimy, a kogo innego mogą odpychać. Dobrze byłoby zapytać kogoś, kto się zna na wyglądzie, kogoś obiektywnego, kto nie będzie się bał Ci o tym powiedzieć.

Zawsze mnie dziwi, że samotny, nie głupi, wykształcony facet, który ma pieniądze, nie potrafi się ogarnąć -- są fryzjerzy, styliści, nawet pewnie i przyjaciółka/koleżanka by się znalazła, która się zna na ubieraniu... Może zamiast likwidować zakola, lepiej sie ogolić na zero... i zamiast workowatych dżinsów kupić lepsze gacie? Może zamiast butów które widać, że mama wybierała, kupić jakieś co się dziewczynom spodobają?

A co do twojego poczucia własnej wartości można iść do kogoś, kto w tym pomaga. Mogą być "coache" od samorozwoju, ale prawdziwy test twojej wewnętrznej siły jest jak się musisz zetknąć z kobietą... dlatego lepiej iść do mistrza podrywu, PUA, np. (>google:) "Szabelski z uwodzenie org", bo on wbrew pozorom nie uczy samego podrywu, ale pomaga facetom wzmocnić swoje ego.

Innymi słowy -- masz gościu potencjał, daj sobie kopa w tyłek i bierz się za siebie. Poprawianiem ciała zajmij się na samym końcu... choć pewnie nie będziesz musiał tego nigdy robić.

Pogodziłem się z tym, że jestem lepszy sam, niż kompulsywne szukanie kogoś. Jestem zmęczony akceptowaniem różnic między ludźmi. Wydaje mi się, że ludzie mogą być łatwiejsze. Często tęsknię za jednym. Ale przez długie lata związków i zmieniających się partnerów zdałem sobie sprawę, że lepiej być samemu.

Żadna tragedia w wieku 26 mieszkać jeszcze z rodzicami.
Co do planszówek to szczęka mi opadła. Zakręceni nie jesteśmy na tym punkcie, ale zawsze graliśmy. Mając 10, 20 i teraz w wieku 50 paru lat. Warcaby, puzzle. My i znajomi. Moi dzieci to samo. To miłe chwile spędzone razem, dużo rozmów, dużo śmiechu.
Dobrze, że zrobiłeś z włosami to co zrobiłeś, jeśli psychika siadała Ci z tego powodu, a wyczuć można, że przeszkadzało. Uważasz, że jesteś mało wart, ale to tylko stan umysłu. Proponuję psychologa, bo nie masz żadnego powodu czuć się wycofany. Nie jeden młody człek chciałby być na Twoim miejscu.

Witam ponownie, dziękuje wszystkim osobom zainteresowanym moim tematem. Niedawno skończyłem 27 lat, jestem kilka miesięcy po udanym przeszczepie włosów co wizualnie lepiej to już wygląda. Co do życia własnego to bardzo chce się wyprowadzić. Na szczęście jestem na etapie szukania mieszkania więc myślę że to już kwestia czasu kiedy się wyprowadzę i zacznę żyć po swojemu. W tym tygodniu przeprowadziłem sobie pewien test na pewnych portalach czy grupach na fb gdzie poznaje się ludzi wstawiłem swój post gdzie o sobie opowiedziałem jak i czego szukam oraz oczywiście swoje zdjęcie wstawiłem. I podejrzewam że tak będzie to nawet gdzie grupa liczy sobie ponad 12k osób to nikt się nie odezwał, nikt nie dał żadnej reakcji. Problematyka moja jest że mając te już 27 lat ja nadal bardzo młodo wyglądam. Mało cech męskich w tym wieku posiadam. Oczywiście jak mam zarost to lepiej to wygląda nie jak wieczny 18 latek ale co nie zmienia faktu dla innych jest to problematyczne. Niestety nie jestem zbytnio w stanie z tym zrobić. Śmieje się że jestem takim wyrzutkiem społecznym ale jak po przeprowadzeniu powiedźmy testach, a zarazem próby nawiązywania kontaktów żadnego efektu nie dało. Dobrze mógłbym przedstawiać że mam te około 20 lat i nikt by nie zauważył że faktycznie to nie jest mój wiek. Z mojego doświadczenia zawsze wolałem poznać młodsze dziewczyny od siebie. Dzisiaj zasadniczo gdybym poznał jakaś dziewczynę w moim wieku no to przy niej bym się czuł jak nastolatek ,a nie jak dorosły człowiek.

A jakichś miejsc, kawiarni, klubów nie ma w twoim mieście, gdzie gra się w planszówki? W tym środowisku gdzie pracujesz powinni się znaleźć inni o podobnych zainteresowaniach. Twoje zainteresowania są bardzo typowe dla tej grupy.. A jakieś meetupy dla programistów?

Problem z tym twoim przekonaniem o niższości jest większy niż z wyglądem. A w kontekście kobiet - brak wiary w miłość.
Jesteś przejęty swoją twarzą, ale nie sądzisz, że wyraz twarzy zależy od sytuacji, emocji, może się zmieniać? Na wygląd wpływa wiele rzeczy. Niektóre też względnie łatwo zmienić jak się chce. Ubiór, sylwetka..

"Co do związku się zastanawiałem byc z kobietą pierwsza lepszą bo w końcu przydało by się dzielić z kimś rachunki - tak sobie za żartuje " - niby żart a jednak przykre. Mam nadzieję, że nie będziesz się tym kierować, bo to słabiutkie podejście strasznie. Jak urodzą się dzieci czy ona zachoruje to nici z oszczędności na rachunkach.

Nie do końca Catlady.
Wbrew pozorom mówimy tu o "odrabianiu" rozwoju, który powinien miał mieć miejsce w wieku nastoletnim. Im później się w to wchodzi tym gorzej, bo druga strona oczekuje już zupełnie czegoś innego.

Są takie miejsca ale bądźmy szczerzy kto sam w ogóle poszedł niewiedząc jak się zachować? Poza tym jestem osobą, która w realu nigdy nikogo nie zaczepiła żeby "zagadać" wszystkie wszelkie znajomości , które były w realu to dzięki Internetu. W pracy mam jednego "kolegę" gdzie siedzimy w w sadzie tych samych zainteresowaniach wieć nadajemy na tych samych falach ale to oczywiście kolega zawodowy, a nie prywatny i tak zawsze mogło być gorzej. Nie mając w pracy wspólnego języka z nikim bym nie gadał na swoje tematy. Ubiór - nie mam swojego stylu, zawsze mi "normalnie" się ubieram, nie wyróżniam się w tłumie., a co do sylwetki pisałem że schudłem więc popracowałem troche nad nią. Co do związku to nie kieruje się tym bardziej bym się zastanawiał czy lepiej być kolejną byle jakaś laska czy z taką co mógłbym dzielić zainteresowania.

Też tak sądzę.

Ciężko jest oczekiwać od autora takiej przemiany mentalności, skoro przez życie owe cechy miały bardziej negatywny charakter.

Czasami w owym negatywnym podejściu jest więcej realizmu, niż w sztucznym uśmiechu maski nałożonej na twarz.

Czytam Ciebie i jedna myśl do mnie wraca- terapia grupowa lub warsztaty grupowe. Grupowe, ponieważ usłyszałbyś jak ludzie odbierają Ciebie patrząc na Ciebie, słuchając co mówisz, jak mówisz, jak się zachowujesz. Poza tym faktycznie, Twoje umiejętności społeczne trochę kuleją- i tu też mógłbyś przyjrzeć się temu, sobie w trakcie pracy grupowej. Może to byłaby cenna lekcja. Inna sprawa- terapia grupowa wymaga chęci, odwagi i otwartości.

Rozumiem cie bo mam podobnie

Chcę się podzielić, że poszedłem na terapię i tego się dzięki niej nauczyłem:
wyjaśnij, co myślą ludzie. To ważne, ponieważ ogrom konfliktów i chęć trzymania się z daleka od wszystkich wynika z fantazji, które inni ludzie myślą o nas paskudnie.
porozmawiaj o swoich potrzebach. W grupie nauczyłem się np. Zwracać na siebie uwagę: „Przyjaciele, dajcie mi czas, muszę się wydymać” i bronić swoich zainteresowań: „Słuchaj, nie potrzebuję teraz rady, chcę, żebyś wesparł mnie." Pomogło to w utrzymaniu kontaktu z ludźmi, nie ignorowaniu własnych potrzeb i zachowaniu autonomii.
doceniaj siebie bardziej. Członkowie grupy rozmawiali o tym, jakie moje cechy osobiste lubią, za co mnie doceniają. Tego rodzaju informacje zwrotne budowały moją pewność siebie, dzięki czemu znacznie łatwiej było mi wytrzymać krytykę. Teraz już nie wstydziłem się, że komunikacja szła krzywo: „Tak, nie udało mi się zrobić śmiesznego żartu, więc co z tego? Zdarza się".
łatwiej odnosić się do siebie i innych. Kiedy pojawia się wiara w siebie, nie musisz już szukać pocieszenia w fantazjach o swojej postrzeganej wyższości. W końcu przedtem jak? „Chociaż moje życie to kompletny bałagan i nie mam się czym chwalić, ale w rzeczywistości jestem super! Po prostu jeszcze się nie pokazałem ”. Jednocześnie pozwala to dostrzec w innych ludzi po prostu ludzi z ich własnymi cechami, dobrymi i słabymi stronami, a nie fantastycznymi ideałami czy nędznymi nieistotnościami.