Konflikt z rodzicami o narzeczonego - Netkobiety.pl

Witajcie. Poradźcie mi coś bo już psychicznie nie wyrabiam. Jestem z chłopakiem od półtora roku. Chłopak pracuje, nie biega po imprezach. A moi rodzice ciągle coś do niego mają. Od samego początku mi wmawiają, że on mnie zostawi i mam sobie poszukać kogoś innego. Poznałam ich ze sobą myśląc, że poznają go i zmienią o nim zdanie. Stało się to jednak na chwile. Zaczeli czepiać się go o słówka. Kupił mi prezent na święta czy urodziny to mama potrafiła w jego obecności powiedzieć, że „tańszego już nie było”. Za każdym razem jak chcemy się spotkać to jest hałas. Jak on przyjedzie do mnie czy ja jadę do niego to najpierw pół dnia się kłócą bym przejrzała na oczy a po powrocie nie odzywają się do mnie czy rzucają nie wybredne komentarze typu: „jak ci z nim tak dobrze to się wyprowadź”. Czym dłużej to trwa tym pogłębia się we mnie depresja. Wszystko przestaje mnie cieszyć. Ale ostatnio rodzice przechodzą samych siebie. Mój chłopak był u mnie, wszystko było ok, rozmawiał z nimi się śmieli. Tylko po tym on nie ma wstępu do mojego domu. Nie rozumiem co się stało, nie chcą mi powiedzieć o co chodzi. Tylko wciąż krzyczą na mnie że mam z nim zerwać, że życie sobie zmarnuje, on jest do niczego. Ostatnio konflikt przybrał tak na sile że rodzice kazali mi wybierać między nimi a nim. Niby mówią że jestem dorosła i mam sama decydować a za chwile wrzeszczą że mam się zastanowić co robię i skończyć tą farsę bo oni zrobią to za mnie. Powiedziałam o wszystkim mojemu chłopakowi który nie rozumie o co im chodzi bo przecież byli dla niego ok.  zauważyłam że zaczął się o to obwiniać. Postanowiliśmy że wynajmiemy mieszkanie i pójdziemy oddzielnie bo mamy dosyć tych ciągłych kłótni. Na co moi rodzice zareagowali, że jego rodzina mną manipuluje i mam sobie iść skoro oni są tacy idealni a my tacy źli (czego nigdy nie powiedziałam). Wciąż mnie teraz obwinia że wpędzę ich do grobu, że jak tam moja idealna rodzinka, że ojciec nie zniesie mojej wyprowadzki. A jeśli się wyprowadzę to oni nie będą mnie odwiedzać a ja będę mogła przyjechać tylko i wyłącznie sama bez niego bo oni go tu nie chcą. Wciąż wzbudzają we mnie poczucie winy a ja czuje się coraz gorzej. Nie śpię po nocach, ciągle płacze a przychodzi czas spotkania z nim to aż mnie kłuje z nerwów bo znowu muszę się kłócić. Ostatnio mój chłopak oświadczył mi się i obiecał mi że przejdziemy przez to razem. A ja czuje się uwięziona między młotem a kowadłem bo muszę wybierać między ukochanym a rodziną. Co o tym wszystkim myślicie czy to ja jestem taką złą córką czy oni przesadzają?