Temu Panu już chyba podziękujemy - Netkobiety.pl

Ty wszystko masz poukładane, rozumowo. I wszystko rozpierdzielone, emocjonalnie. Daj sobie czas. Daj dziecku swoje nazwisko. Za pół roku już będziesz wiedziała tylko te swoją ścieżkę, "bez" niego.
Dziecko potrzebuje ojca, ale nie takiego, który nienawidzi matkę tegoż dziecka. Chłodna, rozumowa, zdystansowana, ale i życzliwa, i pełna zrozumienia "ty". Jeśli się pan życzy odezwać, oczywiście.
Niestety, 99% roboty jest po Twojej stronie. Ale da się. Jak tylko się ogarnie, po prostu płyń na tej fali. Dajcie radę.

Pewnie jest coś pomiędzy tymi skrajnościami, ale to nie tylko od Ciebie zależy, a ten pan nie rokuje.

Mam wrażenie, że skrzyżowanie „Zosi-Samosi” i „Siłaczki” z Ciebie. Tak układasz sobie życie, aby tylko się w tym utwierdzać. Facet Ciebie „rusza”, ale chyba zupełnie nie nadaje się do „poważnych” rzeczy, na dodatek te jego zachowania przemocowe nie zwiastują niczego dobrego. Wszystko to raczej do gruntownego przerobienia już dawno temu. A tymczasem jako ta silniejsza i samodzielniejsza będziesz musiała wziąć wszystko na siebie. Pewnie jak zwykle.

Adria - zapraszam serdecznie!

Pimpkowa (ale se wymyśliłaś ) jesteś dziewczyną rzadkim przykładem kiedy ogarnięta życiowo samodzielna niezależna osoba ulega uzależnieniu od takiego faceta.
To się zdarza nie tylko dziewczynom z domów, rodzin tzw dysfunkcyjnych czy patologicznych.U faceta problem i to bardzo poważny na moje oko eskaluje w zastraszającym tempie, nie powstrzyma go nic,nie łudź się ani na jotę daremny i bezsilny trud, a on nic pewnie nie zrobi ,żeby pomóc sobie tak niestety najczęściej jest.
Nic nie zmieni i Ty nic w nim nie zmienisz nawet nie próbuj polegniesz z kretesem taka jest praktyka dałaś się już wystarczająco wciągnąć w toksyczną relację i wystarczy, kończ z nim.
Co zrobić to już wiesz,nie daj się zwodzić i odstaw pana żadnych powrotów.
Zabezpiecz prawnie alimenty po urodzeniu i  kontakty sądownie jego z dzieckiem, nic na gębę wszystko na piśmie, nagrywaj na wszelki wypadek jego awantury,jak już będziesz musiała się z nim widzieć ,tylko raczej unikaj kontaktowania się z nim ponad to co musisz i co  dotyczyć będzie  dziecka.
Resztą pokaże czas a Ty z pewnością poradzisz sobie z dzieckiem żłobek to nie gułag zapewniam ciebie a 40 km to pikuś to nie 400km mam do Ciebie przyjedzie jak ją poprosisz pewnie tak zrobi ,nie zamartwiaj się na zapas i na wyrost to w niczym nie pomaga. Życie jak wejdziesz w nie to się zatroszczy o ciebie jeżeli nie będziesz mu przeszkadzać przejmowaniem się drobiazgami ponad miarę.
Byle pisklę było zdrowe a z resztą dasz radę jak potrafisz i możesz a pewnie możesz więcej niż teraz w tym stanie ci się wydaje weź na to poprawkę.

Witam Cię serdecznie.
Temat nieprzyjemny,  ale nawet czytając,  czuć od Ciebie pozytywną energią.  Masz to dalej w sobie i nie pozwól temu do reszty zgasnac! 
Pomijając  co sama wiesz,  trzeba uciekać,  odnoszę wrażenie,  że boisz się wyjść ze swojej strefy wygody.  To znasz i boisz się nieznanego. 
Kurde  nie rozumiem,  mając życie zawodowe  poukładane,  jak i mając mieszkanie,  boisz się zostać  sama a przecież byłaś w tym wszystkim sama i potrafisz być sama,  prawda?
Co do kwestii  finansowej,  z faceta i tak nic nie masz,  wyciągnij  od Niego alimenty na dziecko.  Korzystaj z pomocy państwa.  Finansowo dasz radę tylko musisz w to uwierzyć,  bo gdzieś tam głęboko  wiesz,  że dasz radę,  Ty nie dasz? No proszę Cię

I nie załamuj się ani mnie takimi myślami...  O litości....

Kopnij ostatecznie  palanta w tylek. Daj sobie  szansę na bycie szczęśliwą i daj dziecku szczęśliwe dzieciństwo bez widoku pomiatanej mamusi. Nie pozwól się tak traktować

Trzymam kciuki i szczerze w Ciebie wierzę.  Jestem przekonana że się uda. Dokonasz tego

Pozdrawiam cieplutko

Bardzo miłe robisz „pierwsze wrażenie” (nawet przez internet, więc „na żywo” jest pewnie tylko lepiej ). Naprawdę brzmisz jak osoba ogarnięta, rzeczowa, która wie, czego chce. Zapewne jest tak, jak wspomniała Adria, za dużo emocji przeplatających się wraz z sygnałami roztropnymi. Ty czujesz, co jest nie tak i wiesz, co powinnaś zrobić. Wycisz emocje, pozwól rozumowi działać.

To nie jest facet dla Ciebie, zwłaszcza teraz, gdy lada moment na świecie pojawi się dziecko.

Ty sobie żartujesz? Przecież to typowy przykład kobiety niedojrzałej, ceniącej sobie w związku głównie emocje, których ten facet dostarcza ogromne ilości. Dziecko dla niej to laleczka, którą można kofać.

Z jej podejściem do życia, to tylko "łobuz kocha najbardziej", inny będzie nieciekawym nudziarzem.

No cóż jak akurat często to pisuje NIKT nie jest doskonały -  Autorka zapewne też.
Teraz ma szanse dojrzewać w dziedzinach które ma nieprzerobione.
Mnie trochę o co innego chodziło, o to że bardzo wiele jest wyjątków od  zjawiska DDD DDA itp  i tak naprawdę brak tych syndromów, fenomenów w życiu wielu osób, nie gwarantuje tego że nie popełni się błędów .

Właśnie sobie czytam „Dlaczego nikt nie widzi, że umieram” Renaty Kim. Czytam to na raty, bo to dla mnie za dużo na raz. Kiedyś wcześniej czytałam też „Moje dwie głowy” Maji Friedrich. Obie ksiązki opwiadają o toksycznych relacjach z przemocowcami z punktu widzenia ich ofiar. Warto do nich sięgnąć, żeby zobaczyć, jaki powtarzalny i schematyczny jest repertuar zachowań osób stosujących przemoc psychiczną, o której pisze też autorka wątku. Ale nie tylko to, bo początki związku niemal wszędzie też były takie same jak je tutaj opisała autorka.
I ja na podstawie tych książek powiedziałabym, że to jest bardzo często spotykane, że ofiarami przemocy psychicznej są osoby wykształcone, które robią kariery, są pełne energii, są pełne pomysłów, są kreatywne. One wszystkie w pewnym momencie orientują się, że źle się dzieje, że dały się zmanipulować, że są wciągnięte w relację, która powoli staje się uzależnieniem. Brną w tę relację coraz głębiej i głębiej, pozwalając, żeby zło się działo i nie umieją się z tego wydostać. A dużą rolę w braku działania gra wstyd, który bierze się z tego, że kiedy już człowiek wie, że dzieje się coś złego i czuje, że powinien się z tego układu ewakuować, to mimo wszystko tego nie robi. Bo ma pretensje do siebie samego. Próbuje więc to naprawić, bo pamięta, że było lepiej, więc to może wrócić. No i sęk w tym, że co jakiś czas to się rzeczywiście udaje i relacja z przemocowcem staje się doskonała. O tym też pisze autorka wątku. A to jest mechanizm uzależniający, bo człowiek przeczekuje okres zły, żeby dostać „dawkę” dobrego. Pasławek dobrze się na tym zna, więc jakby co, to może to lepiej opisać, jaka to pułapka.

Jeszcze odnośnie braku doskonałości...nie do końca tak jest. To też wybrzmiewa we wspomnianych pozycjach, bo chodzi o deficyty. Chyba, że uznamy, że każdy z nas ma jakieś deficyty. No ale jednak nie każdy wyląduje w związku z przemocowcem. Cześć osób postawi granice, której nie pozwoli przekroczyć drugiej osobie. I okazuje się, że osoby przemocowe potrafią stworzyć związk partnerski bez przemocy, ale właśnie z osobą, która takie granice potrafi ustawić innym. Bohaterowie historii, którzy stali się ofiarami przemocy mają, a raczej mieli jakieś poważne braki emocjonalne, bo albo nie za bardzo wierzyli we własną wartość, albo mieli w dzieciństwie niedobory bliskości od rodzica, której byli głodni, bo ci rodzice byli chłodni i surowi albo nadmiernie wymagający, czasami ofiary pochodziły z rodziny dysfunkcyjnej, w której np. był alkohol albo przemoc.
Jedno jest pewne - wszystkie te osoby są po prostu bardzo delikatne i kruche, chociaż często to ukrywają pod maską „siłaczki” i/lub „Zosi-Samosi”.

Dzień dobry,

dziękuję wszystkim za odpowiedzi i zainteresowanie tematem.
Poniżej postaram się do ustosunkować do Waszych wypowiedzi

Zgadzam się MagdaLeno. Straszna ze mnie Zosia-Samosia. Poproszenia kogoś o pomoc doprowadza mnie do białej gorączki. Były czasami kruche miesiące, gdzie na tydzień zostawało mi 20zł. Uwierzcie, wolałam jeść chleb z pasztetem najgorszej jakości niż przyznać się komukolwiek, że potrzebuję pożyczyć 5 dych. Dzieje się tak zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym. Mam wrażenie, że proszenie o pomoc to zawracanie komuś d*py. Staram się nad tym pracować, ale jakoś nie potrafię tego z siebie wykorzenić.

Ten temat zamierzam ugryźć bardzo formalnie. Tak jak Paslawku piszesz - nic na gębę. Widziałam już kilka razy jak takie ugadywanie potrafi się skończyć. Ma być czarno na białym, a co będzie ponad to, to tylko na plus.

Ma syna, już chłopak studiuje. Z tego co się wcześnie orientuję ich relacje były hm... nazwijmy to poprawne. Pan jest typem twardziela i to takiego przez duże T. Przez te wszystkie lata naszej znajomości może ze dwa razy widziałam jak miał kiepskie samopoczucie. Według niego mężczyzna nie pokazuje emocji.
Odnośnie syna, wydaje mi się, że go mocno cisnął i wymagał aby z dziecka szybko stał się mężczyzną. Teraz młody mieszka kilkaset km dalej, podobno wyprowadził się do dziewczyny, ale czy to był jedyny powód? Tego nie wiem.
Relacje z byłą żoną? Mi kiedyś jasno zakomunikował, że od kobiety wymaga aby było wyprane, wyprasowane, ugotowane i d*py dane. Na szczęście jak cokolwiek muszę to rosną mi rogi, zatem nie było tak jak Pańcio chciał - jechał latami na kanapkach Obawiam się jednak, że z nią nie było podobnie. Pan wymagał i kładł kasę na stół (wiem, że zarabiał od niej sporo więcej) zatem ta biedna musiała spełniać wymagania.
Ostatnio jakoś chwilę rozmawiałyśmy i powiedziała mi, że syna to ona sama wychowała, bo Pana nigdy nie było w domu. Zawsze było coś ważniejszego - a to fuchy, a to koledzy - standard. Wówczas już zapaliło mi się kolejne światełko w głowie.

Odnośnie powrotu do domu. Widzisz, nie pomyślałam że może to być na kilka miesięcy. Faktycznie w tym wypadku nie byłoby to większym problemem, chociaż chciałabym tego uniknąć. Mam jeszcze kilka tygodni na ogarnięcie tematu.

Balin, nie znamy się, więc proszę nie mów, że dziecko będzie dla mnie laleczką.
Kilka lat tematu adoptowałam psa (wybaczcie porównanie). Decyzja była świadoma, przemyślana przez kilka tygodni, nic na łapu capu. Od tego czasu pies jest priorytetem.
Mam świadomość, że jest to istota żywa za którą jestem odpowiedzialna i nie moje potrzeby są najważniejsze. Kiedyś musiałam wydać z dnia na dzień 2 kafle na operację zwierzaka, stanęłam na głowie i pieniądze zdobyłam. To było najważniejsze, później już mogłam jeść klinkier ze ścian, ja byłam najmniej ważna.
Tą wypowiedzią chciałam Ci pokazać, że mam świadomość z czym to się będzie wiązało i nie będzie to laleczka, tylko młody człowiek za którego będę odpowiedzialna, który na filarach mojego wychowania będzie wchodził w świat.

Kolejny raz się nie zgodzę. Mi nie brakuje adrenaliny, bodźców. Nie nudzę się w życiu, a nawet jak jest to wieczór w kapciach przed tivi to też jest fajnie. Potrafię sobie je tak zorganizować, że jakiś pacan ciskający piorunami nie jest mi do niczego potrzebny.

MagdaLeno & Paslawku - faktycznie w moim dzieciństwie pojawiło się kilka takich 'kamyczków' które mogły rzutować na moją obecną postawę życiową. Tak jak Paslawek pisze, może to być nic wielkiego. Ot 'dziewczynka kluska' z której trochę wyśmiewali się koledzy, wymagający ojciec, matka panikara
Nie był to powód dla którego wyprowadziłam się z domu, były to studia tylko i wyłącznie. Ale po 20 latach na swoim ciężko żyć na dłuższą metę z rodzicami.
Mam też świadomość, że przybrałam maskę ze względu na mój zawód. Praca z ludźmi, wymagane parcie do przodu. Cza mieć jaja ze stali No i siłą rzeczy tak jakoś weszło mi to w krew.

Drodzy, powolutku analizuję sobie Wasze wypowiedzi.
Przede wszystkim gonię dziada w diabły. Nie jest mi potrzebny do szczęścia facet, który doprowadza mnie do łez i moje poczucie godności gasi jak starego peta.
Z tym dam radę, chociaż będzie to najcięższy aspekt tej całej rozgrywki. Ograniczę kontakt do minimum. Zatroszczę się o aspekt finansowy, skoro jest Płodzimierzem niech wyciąga kasę na dziecko.
Tak jak była mowa, wszystko na papierze i nie ma przebacz. Jeżeli dogadamy się jak ludzie w ramach innych aspektów (wychowanie, spacery, przewijanie) tym lepiej dla malucha.

Dwa - wyprowadzka do rodziców pod koniec ciąży i zamieszkanie z nimi na okres kilku - kilkunastu tygodni. Przecież faktycznie nie muszę brać wszystkiego na siebie, będę miała pod ręką babcię i dziadka, którzy będą skakać koło młodziaka. Razem to ogarniemy, a później powrót do siebie i pracy. Żłobek czy niania, to się jeszcze wszystko okaże, bo trochę to dalekosiężne plany.

Dzięki za dobre rady i przysłowiowy wiatr w żagle!

Dasz radę w połogu i z dzieckiem. Pierwsze 8 tygodni jest najtrudniejsze, gdy organizm się regeneruje po porodzie. Potem już jest lepiej. Na te 8 tygodni obowiązkowo ogarnij sobie pomoc. Do zakupów, gotowania, sprzątania. Jeśli rodzice chcą Ci pomóc - ja bym się zgodziła. Daj sobie ten czas na dojście do siebie i poznanie Twojego dziecka. Zaplanuj to. Dowiedz się, gdzie masz pediatrę. Zapisz terminy szczepień dla malucha i obowiązkowych wizyt lekarskich. Nie zostawiaj nic na ostatni moment: wózek, pieluchy itd.

Po narodzinach będziesz mieć huśtawkę emocjonalną - organizm będzie wyłączał część hormonów i włączał nowe. To moment trudny, gdy wszystko się sypie. Emocjonalnie przede wszystkim. Potem jest etap - człowiek już by chciał ale ciało nie pozwala. I trudne noce. A potem już z górki

No, to było to, co mnie zaskoczyło najbardziej przy moim pierwszym dziecku. Miałam męża przez tydzień po narodzinach, a potem musiał już jechać w świat. Jeśli ja dałam radę sama (a byłam dość nieogarnięta) to Ty też dasz.

Siła, czy też maska siły, którą ktoś na siebie wkłada, żeby ukryć własną delikatność i kruchość, to nie to samo co MOC. Czasami ta maska siły tak bardzo do tej osoby przylgnie, że ona w ogóle zapomina o własnych słabościach, często nie daje sobie dla nich prawa i wręcz otacza się takim osobami oraz kreuje takie wydarzenia w swoim życiu, żeby musieć siłować się z samą sobą, z życiem, z przeciwnościami losu, aby wciąż udowadniać sobie, jaką jest się krewką osobą, silną i samodzielną, która z wszystkim sobie sama poradzi. Tak samo jak królewny zawsze znajdują paziów, a ktoś szukający związku partnerskiego wiąże się z kimś o podobnych upodobaniach.
Pimpkowa, moc w słabości się doskonali, dlatego warto sobie czasami pozwolić na słabość, kruchość i delikatność.