Marihuana- szukam osób doświadczonych do wspólnej dyskusji - Netkobiety.pl

Dzięki, że się odezwałas.
A Twoj partner jaki ma do tego stosunek? Jest z tym ok? Uważasz, że jaki to ma wpływ na wasz związek? Macie dzieci?
Sugerujesz ta odpowiedzią że Ty palisz i to nikomu nie niszczy życia i jest ok?
że i tak nie mam się co łudzić ze  mój przestanie i mogę jedynie przestać sama palić skoro mi to przeszkadza i zwyczajnie to zaakceptować? Albo jeśli nie akceptuje to nie wiem...odejść?

Moj byly i wszyscy znajomi palili. Nawet ja i moj przyjaciel zaczelismy palic.
Bylo to strasznie irytujace jak ludzie sie zachowywali leniwie i nic nie dalo sie z nimi robic. Jak to dwie godziny krecili tego skreta.
Tej calej kultury nigdy nie zrozumialam.
Moj byly twierdzil, ze nie chce palic. Jednak to bylo tylko mowione zeby wygladac lepiej i bylo to klamstwo.
Zwyczajnie chcial palic dalej wiec palil i nadal pali. Dlugo po rozstaniu.

Ja nie rozumiem co w tym jest magicznego, szczerze mowiac. Tysiac razy bardziej wole LSD Ja i moj maz to bralismy, bo marihuana nas nie kreci.

Ten temat brzmi, jak policyjny haczyk

Choć na swój sposób przekonuję się, że tzw. victimless crime nie powinny być problemem.
Wszystko jest dla ludzi - sprawa w tym, żeby brać pod uwagę konsekwencje kiedy straci się kontrolę - dotyczy to każdej używki, w tym jednej z najgorszych, a legalnej, czyli alkoholu.

Dzięki za odzew. Właśnie tego mi było trzeba i potrzeba nadal, bo jestem na etapie że chce to sobie poukładać jakoś i zdecydować w miarę świadomie, jak dalej to ma wyglądać...

Chodzi też o pewien mindset, ktory mam sobie ustawić? nie chce sie wkurwiac na niego całe życie, że dalej to robi i nic nie zmienia, to tylko będzie wzbudzało we mnie ciągła frustrację i rozczarowanie z nim związane, nie łudzę się już że on rzuci, a ja sama nie widzę sensu rzucać, bo nie będę się patrzeć na niego jak i tak to robi i denerwować, sprawdzać go, w strachu żyć, a tak mam z tego przyjemność przecież, więc jakby nie widzę powodów czemu miałabym przestać.
Post może wyglądać dziwnie, bo zawsze jak pisze wszystko od razu, to jest to tak długie, że zaczyna brakować znaków i na sam widok się odechciewa czytania ludziom. Dlatego się trochę ograniczałam i starałam być zwięzła

Nigdy nie wyobrażałam sobie, że będę palaczem. I to nasze palenie jest totalnie rytualne dla mnie dokładnie tak, jestem pod wrażeniem Twojej oceny sytuacji tak łatwo, bez zbyt wielu danych. Jest dokładnie jak mówisz. Jestem uzależnieniona bardziej od niego i tego uczucia luzu, bezkonfliktowosci i zwykłej przyjemności. Nie palimy tego - w jakiś niewyobrażalnych ilościach do zgonu, radzimy sobie ze skutkami ubocznymi, bo wcale staramy się nie poddawać temu lenistwu, trenujemy, jesteśmy hiperaktywnymi ludzmi, bardziej niż większość naszych znajomych. I właśnie tu jest haczyk, bo skoro... stać nas, nie odpierdalamy po zapaleniu, tylko grzecznie film włączamy, albo idziemy na spacer...różnie, i zachowujemy się normalnie, to co w tym złego?
dla mojego faceta to też tak jak napisałeś, praktycznie jak fajki. W dodatku żyje w kraju gdzie jest to łatwo dostępne i w miarę tanie i praktycznie wszyscy to robią i tak spędzają czas. Nie mówię że to jakieś usprawiedliwienie. Że wszyscy to i ja, ale...nic nadzwyczajnego.

Dla mnie wewnątrznie jest to najtrudniejsze i dziwne bo mam przeświadczenie że to źle i grzech, bo pochodzę z bardzo wierzącej rodziny i gdzieś we mnie te wpojone wartości głęboko ukryte są, i jak palę to mam zwyczajne wyrzuty sumienia, że nie powinnam.

I ciągle pytam siebie...czy ja chcę żeby tak wyglądało moje życie? Czy nie czuje że je marnuje? No ...wcale nie. Robię wszystko to co normalnie bym robiła, wiadomo czasem się mniej chce i zamulona jestem przez to, ale przecież w chuj ludzi nie paląc zachowuje się dokładnie tak samo. Też siedzą w domu przed TV i seriale oglądają i programy i YouTube non stop.
I w ten sposób pytam siebie ciągle...więc komu to co przeszkadza? A potem nagle głos z wewnatrz, że się staczam. I że gdzieś musim być umiar. Jakieś zasady w tym wszystkim. Brak przesady. Przerwy.

Zastanawiałam sie czy to faktycznie jest możliwe tak jak w przypadku Mamitka, jak pisała że normalnie z tym żyje, i wieczorem przed pójściem spać sobie zapali i zaadaptowała to swojego życia.

Też sęk w tym że jestem osobą typu albo wóz albo przewóz, albo rzucam i jak raz to na całe życie, albo nie rzucam i nic się nie zmienia, a teraz to się oszukuje, że chce rzucić, albo to ie akcj co jakiś czas i nawołuje że rzucamy odstawiamy na jakiś czas...nie chce mi się walczyć. Po co? W imię czego?

Nie wiem co powinnam zrobić, bo z jednej strony mam ten wewnętrzny bunt "że nie chce tak żyć i nie tak miało nasze wspólne bycie wyglądać", a zdrugiej rozmawiam z innymi, porównuje i myślę...właściwie co ja chcę od tego mojego życia? Mam super faceta, dobrze się razem zgrywamy, dajemy radę, trenujemy, jesteśmy sexy, do dzieci nam się nie spieszy...i jeszcze się przy tym dobrze bawimy, nie ma na co narzekać.
Może jestem więźniem systemu w swojej głowie, że oczekiwania są, że rodzina, dziecko, praca i zapierdalaj w pocie czoła następne 20 lat, kredyt na chate weź i oraj ,a potem pożyjesz...nie powinno Ci byc za miło w miedzyczasie. A w ogóle to że zakazane i w Polsce to więzienie itd. I do razu kryminalna historia. A tu zyje w kraju w którym można i to nie jest złe. W tym sensie.
I ja nie chce się z tym źle czuć. A przez te oczekiwania społeczne i bliskich, mentalność w której dorastałam, czuje się z tym źle. to mnie wkurwia i nie daje mi spokoju.

Dlatego zaczęłam szukać odpowiedzi na różne pytania, które głównie zadać muszę samej sobie

Masz dużo racji w tym co piszesz, faktycznie,nigdy nie sięgnęłam dna przez palenie,nigdy nie miałam kłopotów przez to,moralniakow ,nawet złego samopoczucia.dlatego pewnie,tak ciężko mi podjąć decyzję o całkowitym rzuceniu,bo wiem,że w końcu będzie mi brakować tego stanu po paleniu.Co do minusów, to wydaje mi się,że straciłam dużo wspomnień, no i motywacja opada.Z czym się nie zgodzę,to z Twoja opinią o moim związku.Nie jestem uzależniona od partnera, pomimo naszych słabości stworzyliśmy fajna rodzinę.Zawsze możemy na siebie liczyć,wspieramy się, ciężko pracujemy na to co mamy i ci chcemy mieć.przezylismy że sobą mega szczęśliwe chwilę jak i straszne. To on pomógł mi stanąć na nogi i zawalczyć o siebie w innej kwestii, nie związanej z paleniem.
Czego się obawiam, to tego czy faktycznie to uzależnienie może tak wyglądać całe życie? Czy jednak przyjdzie taki moment ,że spadne i się roztrzaskam ?

Moje racje są mało istotne tak naprawdę.Po paru zdaniach z resztą co można napisać mądrego. Zawsze też trochę odruchowo porównuje to do tego co znam i doświadczyłem albo znam z otoczenia u podobnych ancymonów to bywa mylne wyjątki oczywiście istnieją a nie wszystkie sytucje z narko i alko w tle to zaraz totalna ro......lka i patologia to stereotypy wiem o tym .
Weź poprawkę na moje "terapeutyczne" skrzywienie bo aktywistą trzeźwościowym takim upierdliwym moralizatorem to ja nie jestem i nie chce być.Każdy tam ma swoją jakąś drogę i historię różnie jest.
Mam nie jednych znajomych po prostu w podobnej jak Twoja sytuacji związkowej, w przeszłości tak żyli jedno popijało drugie paliło,albo oboje popijali lub oboje palili przez lata.No i różnie sami to widzieli,oceniali na różnych etapach życia,różnie się kończyły takie związki.
Wiesz ja jestem też alkoholikiem i mam "subiektywne" reakcje jak czytam mąż popija prawie codziennie to pierwsze skojarzenie domyślasz się jakie może być za chwilę na ogół sobie uzmysławiam że ludzie mają różnie tylko że strasznie to wszystko podobnie przebiega.
Jeżeli Twój mąż ma faktycznie problem z piciem  i Ty masz problem z uzależnieniem, to niestety nie ma bata żeby stworzyć zdrową relację to iluzje są, oparte na wspieraniu emocji czymś z zewnątrz alkoholem i dragami niezbędnymi do funkcjonowania to dopiero widać jak oboje byście zaprzestali i żyli w trzeźwości to zawsze weryfikuje zdrową więź między ludźmi.
Jeżeli mąż nie ma problemu to jeszcze możliwe  nie jest tak źle  z wami .
Jak wam tak pasuje jesteście zdrowi i nie macie psychicznych jazd i konsekwencji to pewnie można tak żyć jeszcze długo ale to też czas weryfikuje jak zwykle i jak zawsze.Marihuana sama wydaje się najmniej groźna na pewno mniej szkodzi niż alkohol to fakt zwłaszcza jak ktoś nie jest uzależniony, ale witaminą też nie jest ,jak wiesz zmula strasznie momentami, nie jest też zbyt mądrym mieszać jej z innymi dragami ,jak ma się problem to robi się naprawdę czasem rzeźnia,ale ja to głównie znam podobnych ozdrowieńców i połamańców znam też takich co ich dno wcale nie było jakieś drastyczne wystarczyło za motywację zniechęcenie do życia i to ogromne stałe zmulenie.
Uzależnienia jednak są podstępne bo nawet jeżeli bardzo powoli to jednak się rozwijają nie bardzo wiadomo zwykle jak o i co się stanie.To jest najbardziej niebezpieczne w tej zabawie po czasie widać fazy i etapy a tych jest sporo różnych odmian.
Fajny pomysł z waszym kontaktem zróbcie to zobaczycie co z tego wyniknie może coś pozytywnego kto wie .
Na forum to niewiele jest osób z takimi historiami głównie dziewczyny co rozstały się z kimś kto pije albo ćpa i to raczej nie jest z reguły sama maryśka.

LSD to nie jest rzecz dla wszystkich i dal każdego a najmniej okazuje się że dla  narkomanów przede wszystkim to substancja odmienna od klasycznych dragów zmienia świadomość a zmiana samopoczucia jest zupełnie inna niż w przypadku znieczulaczy typu heroina, morfina, alkohol THC ,nie powoduje też z reguły efektów jak syntetyczne dragi, łączenie LSD z innymi narkotykami jest ciekawym doświadczeniem tyle ze niebezpiecznym, w ogóle LSD dla nawet niektórych osób nieuzależnionych od narkotyków bywa groźne, to też nie jest cudowny lek na wszystko.
Jedyne co w nim na pewno jest w miarę bezpieczne to że nie powoduje uzależnienia fizjologicznego bo nie może taka jego "uroda" chemiczna.

Byłam w związku z palaczem ponad 5 lat. Palilam zanim go poznałam, wiem, że mu to imponowalo m.in. Dlatego się ze mną związał. Na początku chwilę jeszcze z nim palilam ale jakoś przestalo mnie to bawić i skończyłam z tym. Ale on palił przez cały nasz związek, praktycznie dzień w dzień i po latach wiem jakie to uzależnienie i jak niepozornie potrafi zawładnąć człowiekiem. Bo niby jest ok, niby funkcjonuje, pracuje, ma znajomych ale palić musi. Bo musi. Bo jak nie pali to jest zły, ma fochy, ciche dni, nie potrafi rozmawiać. Mój ex nie potrafił mówić o uczuciach ani snuć wspólnych planów na przyszłość. Miał okropne wachania nastrojów. Być może to kwestia wychowania, dzieciństwa, jakichś przeżyć ale trawa temu na pewno nie pomagała. Jedno wiem do niczego dobrego palenie nie prowadzi. Jeśli wydarzy się problem to palenie go pogłębi. No i z doświadczenia ( oprócz tego związku spotkałam się z palaczami ale żadna z tych relacji nie przetrwała na dłuższą mete) zauważyłam że oni mają tendencję do wkręcanie sobie bzdur które nie istnieją. Tendencję Np. do bezpodstawnej zazdrości, potem zaczynają się oskarżenia o zdrady itp. Albo inne dziwne akcje. Miałam też sytuację ze facet, który bardzo dużo palił, wkrecal sobie że jest ze mną w związku (nie dawałam mu powodów by tak myslal) mówiłam mu sto razy że nie jesteśmy para, mimo to on zachowywał się jakby był moim facetem, był zazdrosny robił akcje że nie chce się z nim spotkać, że nie chce go złapać za rękę itp. Mój ex jak się dobrze spalił plus alkohol to miał też różne jazdy. Cieszę się że ten związek się skończył. Że moje dziecko nie musi patrzeć na takie rzeczy, bo mam męża który nie pali i odecniam to. Nie palimy i dziś nie wyobrażam sobie żeby trawa była obecna w naszym spokojnym i poukladanym zyciu. Zastanawiam się czy jest sens ciągnąć taka relacje? Bo z takim facetem nigdy nie zaznasz spokoju. Chyba że namówisz go na odwyk i skończy z tym, ale skoro piszesz że jest słaby, może być ciężko

W pierwszej chwili pomyślałam że temat założyła dziewczyna mojego dawnego znajomego (w sumie nadal tego nie wykluczam, bo oni poznali się jakieś 3 lata temu).
On jarał od zawsze. I choć on sam nie robił z tego problemu, widziałam że jest uzależniony, bo nie umiał wytrzymać nawet dnia bez - wpadał w panikę gdy się kończyło, w środku nocy nawet jechał do jakichś kolesi żeby tylko kupić.
Był leniwym, obleśnym facetem z nadwagą, zaniedbanym.

Ale nagle poznał dziewczynę przez internet.
Śliczną.
Gadali jakiś czas i gdy zobaczyła jego zdjęcie, dała mu kosza. Potem jednak się odezwała  mówiąc że tęskni i da mu szansę.
Spotkali się, poszli do łózka. Raz dwa się do niego przeprowadziła.
On mówił że to dziewczyna z dobrego domu i ją kręci że on jest takim bad-boy'em (on nie był żadnym bad boy'em, był grubasem który wciąż jara i praktycznie nie wychodzi z fotela) i że chce palić z nim.
Naprawdę byłam zdziwiona, bo zupełnie do siebie nie pasowali. Już pomijam wygląd, ale on był dumny z tego że ją będzie ciągnął na dno...
Całkiem niedługo potem urodziło im się dziecko.
Nasz kontakt się urwał.

A ja do dziś nie umiem zrozumieć dziewczyny. Weszła w takie gówno za przeproszeniem.
Może dlatego że była sporo młodsza i miała problemy w domu, od których chciała uciec?
Strzelam że dziś wspólnie jarają.
On był taki szczęśliwy że będzie miał towarzyszkę do palenia...

To akurat wg mnie bardzo głupi argument.
To ludzie wymyślają jakie jest przeznaczenie takich rzeczy, Bóg nie powiedział "możecie palić zioło, bo do tego je stworzyłem". Nie jestem wierząca ale wyobrażam sobie że gdyby jednak stworzył te wszystkie rzeczy, to po prostu bez tego przeznaczenia.
Równie dobrze można powiedzieć np: Bóg stworzył innych ludzi więc można ich jeść. Bóg stworzył Murzynów więc niewolnictwo jest ok. Bóg stworzył difenbachię, więc można otruć rodzinę.
Przeznaczenie rzeczy wokół nas wymyślił człowiek (metodą prób, błędów, ale także wg kodeksu moralności). Nie Bóg. Tak naprawdę nie wiemy czy Bogu podoba się wykorzystanie jakichś rzeczy czy nie. Bo skąd możesz to wiedzieć?

Może Bóg wymyślił konopie żebyśmy ją obserwowali i podziwiali, bo ma ładne liście, jak wiele innych roślin bez większego (dla nas) przeznaczenia). A teraz patrzy wkurzony i zdezorientowany co ci ludzie odwalają - suszą i palą listki?

A nawet, tu już abstrahuję,mimo ścisłych zapisów, ludzie sami sobie wyznaczają co jest grzechem a co nie.
Przykłady: w Biblii jest jasno napisane żeby nie tworzyć podobieństw niczego co w niebie. Ludzie tworzą obrazy i się do nich modlą i jeszcze uważają że to się Bogu podoba.
I odwrotny przykład: w Biblii jest napisane żeby jeść zwierzęta kopytne, ale dla wegetarian to coś złego, barbarzyństwo i w ogóle dlaczego kochający Bóg każe jeść (lub dawniej składać w ofiarach) bezbronne zwierzęta.
I w/w niewolnictwo - w Biblii to norma, dla nas obecnie to coś bardzo złego.

Nie wszystko co nas otacza, wykorzystujemy w dobrym celu. Więc nie można wysnuwać wniosku że "skoro to istnieje, to można, bo Bóg tak chciał".
A - idąc dalej - wszystkie złe rzeczy stworzone na ziemi, które doprowadziły do wyginięcia setek, tysięcy ludzi - zostały zrobione właśnie z dostępnych nam środków "stworzonych przez Boga" - nawet gdy zrobione chemicznie. Broń, trucizny, bomby. Czy to znaczy że to nie grzech?

Wierzę w wewnętrzny kodeks moralny. Jeśli autorka czuje że robi coś złego, to znaczy że robi coś złego.

Z tym się zgadzam, mimo że sama nie jarałam zioła, ale przez długie lata paliłam papierosy i to dużo. Rzuciłam parę lat temu z dnia na dzień. I myślę że mechanizm jest podobny.

Tu akurat nie wiem, ale byłabym ostrożna.
Myślę że przy każdym uzależnieniu jest tak, że jeśli potem się "czasami spróbuje" to może być równia pochyła.
Jak rzucać to na dobre.

Mieszasz Stary Testament z Nowym i wszystkiego bierzesz po troszku mieszając wybiórczo.
Bierzesz dekalog ze Starego ale już o miłowaniu z Nowego. Niewolnictwo jak najbardziej jest w Starym Testamencie i to przestawione całkiem ok. Ilu to facetów zapładnia swoje niewolnice w Starym Testamencie.

I kolejna dziwna rzeczy którą napisałeś: że zło jest jedynie wtedy gdy jest wyrządzane komuś, a nie sobie. Otóż nie. Grzechem jest np. samobójstwo.