Jak nie oglądac sie za siebie gdy popełniło się tyle błedów? - Netkobiety.pl

Mądre słowa ...... Dzięki

Skoro syn ma 17 lat, to można go zapytać, jakie on poczynił starania, żeby ojca lepiej poznać i zrozumieć. Wymagać i czynić wyrzuty jest łatwo. A widzę, że dobrej woli ojcu nie brakowało.

Trudny temat, poruszający mnie do głębi.
Myślę, że czasu nie da się cofnąć ani nadrobić, ale można pracować nad tym, co jeszcze przed nami.
Fajnie, że syn Ci powiedział, co go bolało. Spróbujcie zbudować Waszą relację na nowo, poznać się i polubić. Wierzę z całego serca, że to jest możliwe.

Nie miałabym pretensji do syna. 17 lat to jeszcze dzieciak. Dodatkowo brał przykład z rodziców, obserwował dobrze i ich zachowania teraz kopiuje.

Zajęłabym się zbudowaniem relacji ojciec-syn na nowo. Powoli, nic na siłę. Pokaż mu, że jesteś - może nie idealny, może po paru porażkach, ale jesteś. Otwarty i gotowy, by coś zmienić. Myślę, że to zaprocentuje.

Oczywiście tak jak ty twierdzisz, można paść na kolana i przepraszać. Czy to przyniesie zamierzony efekt?
Ja osobiście wątpię. Do tego poproszenie o ocenę własnego zachowania jest barierą? Obawiam się, że kiepsko wypadniesz w roli ojca. Ale raz, że jako kobieta nie możesz. Dwa zawsze mogę się mylić.

8 letnie dzieci już potrafią panować nad swoją zazdrością i wiedzą, że cała miłość rodzicielska, nie należy się im, ale też siostrze. 17 letni chłop powinien przyjść do ojca i sam przeprosić za swoje zachowanie. A dopiero potem czynić ojcu wyrzuty.

Między słowem "przepraszam Cię" a padaniem na kolana jest różnica.

Można doprowadzić, co proponujesz, do konfrontacji, ale można rzecz przeprowadzić łagodniej. Można. Nie trzeba. To autor zdecyduje, która propozycja jest dla niego, w jego warunkach, lepsza.

Resztę pozostawiam bez komentarza.

Między zapytaniem o ocenę własnego zachowania, a konfrontacją jest jednak różnica. Reszta bez komentarza.
Nie manipuluj, żeby wyszło na twoje.

Ja wychodzę z prostego założenia wychowawczego. Problemy dziecka, są głównie problemami dziecka. To że się nie odrobiło zadania, to wina dziecka. Nie mamy, czy taty. Tak samo w przypadku bycia zbuntowanym nastolatkiem, to problem tego chłopaka.
Przyjęło się ogólnie kobiece podejście wychowawcze. Czyli ciepło, miłość, załatwianie prawie wszystkich spraw za dziecko. A potem jest problem i trzeba się cieszyć, że w ogóle taki gagatek przychodzi i jeszcze zwala winę za to jakim się stał na ojca.
Tak jak pisała Edyta024, rodzic powinien służyć pomocą, radą, swoim czasem w miarę możliwości. Ale też powinien wymagać, uczyć samodzielności i przede wszystkim, nie zwalania winy na wszystkich w koło. On sam jest autorem tego jaki jest. Jeżeli to zrozumie, to tak jak pisze Edyta024, będzie się cieszył ze spotkań z ojcem. A z biegiem czasu widział jego wady i zalety.

To że się nie odrobiło zadania, to jest wina dziecka, która może wynikać z jego lenistwa, zaistniałych okoliczności, ale też z braku wpojonych zasad. Małe dziecko potrzebuje rodzicielskiej pomocy i kontroli, starsze też, ale w innym zakresie, na innych zasadach i zwykle dotyczącej zupełnie innych tematów.
Nigdy w życiu nie odważyłabym się napisać, że problemy dziecka są głównie problemami dziecka, bo sam fakt, że pojawiają się problemy już sygnalizuje, że gdzieś został popełniony błąd. Wychowanie to długofalowy proces, a to co mamy tu i teraz zwykle jest jego efektem, tego ile dziecku poświęcaliśmy uwagi, w jakim zakresie byliśmy mu wsparciem i tak dalej. Dziecko czy nastolatek pozostawiony sam sobie bywa zagubiony, często bezradny, radzi sobie na ile potrafi, ale brak doświadczenia i dojrzałości robi swoje.
Spójrzmy prawdzie w oczy - nikt nie rodzi się dobry albo zły, pracowity albo leniwy, posłuszny albo krnąbrny, nawet jeśli na świat przychodzimy z pewnymi predyspozycjami.

Nie wiem skąd u Ciebie przekonanie, że kobiety z zasady są nadopiekuńcze, bo ja twierdzę, że mądre wychowanie to miłość i szacunek, ale nie ma nic wspólnego z usuwaniem dziecku kłód spod nóg. Owszem, część matek na pewno wybrało taki model postępowania, ale zapewniam, że są one mniejszością i zwykle w końcu orientują się, że był to błąd, który będzie miał swoje niepożądane odbicie w dorosłości. 
Odnosząc się zaś do drugiej części powyższej wypowiedzi z całą odpowiedzialnością napiszę, że to jaki dziecko ma stosunek do rodzica, w głównej mierze jest wynikiem postępowania rodzica tak w stosunku do dziecka, jak i ogólnie w życiu. Naprawdę dziwi mnie, że nie dostrzegasz tej zależności.

Jesteś najlepszym ojcem, jakim potrafisz być. Nie obwiniaj się.

Jesli wylaczylbys te seksistowskie myslenie, ze 'to kobiece, a tamto meskie blablabla'  to bys byl w stanie lepiej uzywac krytycznego myslenia.
Wielokropek podala logiczny argument. Autor chce byc lepszym ojcem, chce lepszego kontaktu z synem i zeby osiagnac ten cel to rozmowa w proponowany przez nia sposob jest lepsza opcja niz atak. Ty proponujesz atak pod przykrywka 'brania odpowidzialnosci' przez syna...
Tylko, ze to tak nie dziala. Nie wierze, ze jestes tak naiwny co do ludzkiej natury, ze uwazasz jakoby Twoja proponowana odpowiedz prowadzila do dobrego dialogu lub wziecia odpowiedzialnosci za swoje postepowanie. Jestes tego swiadomy, ze nie prowadzi bo sam jestes czlowiekiem doroslym, a jezeli nie masz dobrego badz waznego argumentu to zaraz skupiasz sie albo na plci, albo zarzucasz manipulacje jezeli ktos Ci zwroci uwage. Jezeli Ty jestes tak defensywny to jak myslisz, ze odpowie 17 latek, ktory juz ma zale w stosunku do ojca.

Rady tutaj Foggy dostales dobre. Moim zdaniem to wazne jest wybaczyc sobie, bo robiles to na co wiedza w tamtym czasie Ci pozwalala. Nie mozesz oceniac siebie i swojego przeszlego postepowania na podstawie tego co wiesz teraz. Gdybys cofnal sie w czasie to zachowalbys sie inaczej wlasnie dlatego, ze teraz masz ta informacje od syna. Nie jestesmy wszechmocni i wszechwiedzacy.
Jak juz sobie wybaczysz to porozmawiaj z synem. To jest wazne by nie umniejszac jego uczuc i nie starac sie mowic, ze bylo inaczej. W jego rzeczywistosci jest wlasnie tak. Poniewaz syn jest juz starszym nastolatkiem to mysle, ze dobrze byloby bys Ty takze szczerze wyrazil swoje uczucia. Moim zdaniem powinienes powiedziec mu, ze czujesz sie tak z tym zle i nie wiesz jak sobie wybaczyc te bledy i gryzie Ciebie to.
Taka rozmowa gdzie kazdy mowi co czuje, ale bez ataku moglaby naprawic wasza relacje. Wyjasnij mu tez dlaczego tak postepowales, bo on moze sobie myslec w glowie, ze dlatego, ze nie jest wystarczajaco interesujacy i dobry. Moze myslec, ze on Tobie nie wystarczy.
Jezeli czujesz, ze syn nie szukal kontaktu z Toba i nie probowal dzielic sie pasjami to mozesz zapytac go co w Twoim postepowaniu sprawilo, ze nie zwrocil sie do Ciebie. Czy sie obawial? Czy byl zly? Czy sam sobie robil na zlosc?

foggy, z pozoru nic się nie stało. Z pozoru. Zdanie, które budzi mój szacunek to

To pogadanie ma duże znaczenie, to właśnie ono buduje relację. Mieć możliwość pogadania z ojcem to duża sprawa, a jeszcze gdy następuje to po tak trudnych (i do usłyszenia, ale i do powiedzenia) słowach, to dowodzi, jak ważni jesteście dla siebie.

Pozwolę sobie na trochę prywaty.
Pamiętam, kiedy będąc nastolatką wykrzyczałam (nie powiedziałam, a wykrzyczałam) mamie, z którą miałam dobre relacje, że nigdy nie będę zachowywać się tak jak ona, że nie będę taka jak ona. Niestety, moja mama skuliła się, zmartwiała, grobowym głosem powiedziała, że jest jej przykro, odwróciła się ode mnie i w domu przez kilka dni można było powiesić siekierę.
Pamiętam, kiedy nastolatkiem był mój syn. Uwielbiał rozmawiać ze mną, negować wszystkie zasady, prowadzić niezwykle logiczne wywody i oczekiwał mej zmiany poglądów. Siedzieliśmy tak naprzeciw siebie wielokrotnie i długo. Kiedyś miałam już dość i powiedziałam, że nie mam ani siły, ani ochoty z nim się spierać. Na to usłyszałam "To z kim, jak nie z Tobą, mam się kłócić?". I wtedy zrozumiałam, bo wiedziałam od dawna, że tego właśnie potrzebuje nastolatek i rodzic ma mu to dać. Usiadłam i dalej dyskutowaliśmy. Po latach usłyszałam, że bardzo to cenił i ceni, że te spory/kłótnie/dyskusje pozwoliły mu stać się dorosłym. Syn, córka też, wiedzą, że mogą na mnie i męża liczyć. A my wiemy, że możemy liczyć na nich. Warto było usłyszeć pioruńskie trudne słowa i zająć się nie sobą i swoim uczuciami, tylko dzieckiem (niezależnie od jego wieku i płci) i jego potrzebami, a swoje potrzeby zaspakajać gdzie indziej, nie jego kosztem.

Bunt jest trudną sprawą, i dla nastolatka, i dla dorosłego. Bunt polegający na zburzeniu wszystkiego co znane i przekazane przez rodziców pozwala na zbudowanie siebie kawałek po kawałku, zasada po zasadzie. Pozwala na zbudowanie własnej hierarchii wartości. Pozwala na stanie się samodzielnym psychicznie człowiekiem. A po jakimś czasie okazuje się, że zasady dorosłego już dziecka, jego hierarchia wartości mają te same zęby, co nasze i... przypominają nasze, że różnią się one szczegółami.

Przypomniałam sobie o mądrej książce napisanej przez mądrego człowieka, mądrego mężczyznę. To Zdradzony przez ojca Wojciecha Eichelbergera. Przeczytaj ją.

***
W jednej z ostatnio wydanych książek W. Eichelberger przyznał, że relację z synami uratowała jego psychoterapia.

Cóż, śmiem twierdzić, że prawie pełnoletni nie oznacza prawie dorosły...