Prośba o poradę w sprawie związku. - Netkobiety.pl

Witajcie,

Od jakiś 6 miesięcy w moim związku nie dzieje się dobrze. Chyba że to ja przesadzam i jest dobrze - dlatego też chciałbym by osoby trzecie spojrzały na całą sytuację "trzeźwym okiem".

Od 2 lat jestem w związku z kobietą starszą ode mnie o 17 lat. Ja 25 ona 42. Zauroczyła mnie swoją osobowością, mamy podobne poczucie humoru - ogólnie och i ach. Zanim się ze sobą związaliśmy przez rok byliśmy przyjaciółmi. Dużo tematów obgadaliśmy, więc decyzja o byciu razem była przemyślana.
Na początku oczywiście było wspaniale- w końcu przez pewien czas trwał ten element zauroczenia i silnej wzajemnej fascynacji. Myślę, że właśnie 6 miesięcy temu spadły mi z oczy różowe okulary i realnie myślę o naszym związku.

Otóż od 2 lat widzimy się tylko RAZ w tygodniu. Mieszkamy od siebie około 12,5 km. Oboje mamy jednozmianową pracę i wolne weekendy, więc wizyta popołudniowa nie powinna być kłopotem - jak ma się chęć, oczywiście.
Wizyta raz tygodniu od 13 do 22:30. Od 2 lat spaliśmy we wspólnym łóżku raz, na jakimś przyjęciu. Mieszka sama, więc nocowanie i spędzenie razem więcej czasu nie powinno być  problemem.
Mówiła, że łóżko jest za małe i niestety to odpada. Chciałem się dorzucić do łóżka byśmy mieli fajne miejsce - nie. Zorganizuję materac do spania - nie. Cóż...
Kiedy mówi mi, że się w sobotę się nie zobaczymy, to następna wizyta jest dopiero za tydzień - chociaż i to nie jest pewne. Oferuję pomoc w mieszkaniu (sprzątanie, mycie okien) - to nie jest poniżej mojej godności , by być po prostu razem, też nie. Nigdy  nie zaplanowaliśmy wspólnie urlopu, by móc razem gdzieś wybyć - proponowałem. Chodzimy do knajp, kin itp.

Przede mną przez 9 lat była sama - nie chciała się wiązać, po prostu. Jestem zdania, że po 2 latach powinno coś ruszyć - a wygląda na to, że jej  to odpowiada. Mnie przez pewien czas także było super, jednakże ten czas już minął.
Oczywiście rozmawialiśmy o całej sytuacji, doszliśmy do porozumienia, że zwiększymy częstotliwość spotkań, jednak za jakiś czas wróciło to do starego schematu.
W listopadzie mieliśmy miesiąc przerwy, bo też się o to pokłóciliśmy. Temat obgadany i znowu to samo.
Ostatnimi czasy coś we mnie pękło, nie mam ochoty dzwonić, pisać, na myśl o sobocie już mam paskudny humor, bo jak wybije godzina 22:30 to zostanę odesłany do domu. Śnieg, deszcz - nie ma znaczenia. Zastanawia mnie jakby się czuła, gdyby ja tak się zachował ? Mówić osobie, którą się kocha, żeby jechała już sobie to domu. Chociaż niedziela jest cała wolna.
Myślę, że jestem tam tylko dla umilenia jej czasu - pójście do łóżka i pogadanie sobie na luźne tematy.
Jestem zdania, że jeśli darzy się osobę uczuciem, to chce się z nią spędzać dużo czasu, bo to wzmacnia więzi między partnerami i dajemy się poznać. Wizyty jednotygodniowe przy takiej odległości są dla mnie już niewystarczające.

Uff. Kto dokończył. Dziękuję. Chętnie wysłucham osób, które wypowiedzą się na powyższy tekst.

Pozdrawiam,

Ona była sama dziewięć lat, to naprawdę bardzo długo. Można się odzwyczaić od bycia z kimś, od jego obecności zawsze, w każdym momencie swojego życia; w łożku, w kuchni, w chorobie i wtedy, gdy ma sie ochotę np. na sen w ciągu dnia. Może też być tak, że jej rodzina, znajomi, nie wiem... dzieci? Przyzwyczaili się do tego, ze ona jest sama i teraz jest jej zwyczalnie niezręcznie przedstawiać im swojego nowego chłopaka. Robi więć co może, aby tego uniknąć. W obu przypadkach to trochę nie w porządku wobec ciebie i rzeczywiści, chyba tylko szczera rozmowa z nią może ci jakoś rozjaśnić na czym stoisz. W ostateczności usłyszysz, że nie nie zamierza niczego w swoim postepowaniu zmieniać i będziesz musiał podjąć decyzję, co dalej.
Swoją drogą przez dwa lata spotykaliście się tylko raz w tygodniu na kilka godzin, więc stawiam dolary przeciw orzechom, ze sie tak naprawdę wcale nie znacie i nie wiecie o sobie wiele.

...

Uff. Kto dokończył. Dziękuję. Chętnie wysłucham osób, które wypowiedzą się na powyższy tekst.

Salomonka napisał/a:

Ona była sama dziewięć lat, to naprawdę bardzo długo. Można się odzwyczaić od bycia z kimś, od jego obecności zawsze, w każdym momencie swojego życia; w łożku, w kuchni, w chorobie i wtedy, gdy ma sie ochotę np. na sen w ciągu dnia. Może też być tak, że jej rodzina, znajomi, nie wiem... dzieci? Przyzwyczaili się do tego, ze ona jest sama i teraz jest jej zwyczalnie niezręcznie przedstawiać im swojego nowego chłopaka. Robi więć co może, aby tego uniknąć. W obu przypadkach to trochę nie w porządku wobec ciebie i rzeczywiści, chyba tylko szczera rozmowa z nią może ci jakoś rozjaśnić na czym stoisz. W ostateczności usłyszysz, że nie nie zamierza niczego w swoim postepowaniu zmieniać i będziesz musiał podjąć decyzję, co dalej.
Swoją drogą przez dwa lata spotykaliście się tylko raz w tygodniu na kilka godzin, więc stawiam dolary przeciw orzechom, ze sie tak naprawdę wcale nie znacie i nie wiecie o sobie wiele.

Dzieci nie ma i nie chce - ja zresztą też. Jej rodziny nie poznałem, ponieważ ma z nimi złe relacje. Jedyne co, to przedstawiłem ją mojej mamie. Poznałem jej przyjaciółkę i jest w porządku.
Też o tym myślałem, że tak długi czas niebycia z kimś, może być niemałym szokiem. Proponowałem metodę małych kroków. Jeden weekend razem, potem może piątek i weekend - powoli. Też nic. Już nie pamiętam co odpowiedziała : albo nie, bo nie lub było to puszczone mimo uszu.

Pewnie te wszystkie obawy już omówione, tylko Janek nie chce przyjąć ich do wiadomości.Calkiem możliwe że w tle jest też długi romans z żonatym Panem, dlatego czas dla Janka jest tylko w weekend. W rodzinie ktoś o tym wie, więc jest izolowany by nikt mu nie powiedział. Czasami w weekend nie mogą się spotkać bo zajęty Pan pod jakimś pretekstem się urywa z domu..
Przykro mi Janek, ale tak to wygląda. ..
Masz jakąś cząstkę jej czasu i jej serca a chcesz swoją dać całą.Pora szukać kobiety, która da całość od siebie.

Jak to sobie wyobrażasz? Jakie masz zamiar zadać pytanie?

Myślę, że Wasza relacja wyglada tak, jak wygląda, bo w innym kształcie nie miałaby szansy na przetrwanie. W normalnym życiu szybko pokazałyby się różnice między Wami, bo ta kobieta od dawna jest gotowa na pełnowymiarowy związek, a Ty dopiero wchodzisz w sferę życia, w której ona jest od dawna. Bardzo możliwe, że gdyby ona skierowała swoje pragnienia do Ciebie jako partnera, to nie podołałbyś, bo dopiero dojrzewasz do tej roli. Ona czułaby się zawiedziona, a Ty, że zawodzisz.
Zatem lepiej niech będzie, jak jest.