Ktoś umarł, jest mi żal.. - Netkobiety.pl

Kochasz siostrę po prostu, miłość tak ma, nie zna odległości ,nie potrzebuje wiele, czasem się płacze.Wszystko jest naturalne tylko taki młody facet.
Przyjmij wyrazy współczucia.

Trzymaj się.

Salomonko, bardzo, bardzo Ci współczuję ogromnie mi przykro.
Każde słowa wydają się małe i miałkie w obliczu śmierci

Salomonko.Proszę przyjmij kondolencje i wyrazy współczucia.

Szczerze współczuję, trzymaj się mocno!

Salomonko Ty też miałaś prawo do swoich ,skrytych marzeń ,cichych nadziei, związanych z siostrą nic w tym złego i dziwnego nawet Twoje rozczarowanie i to że tłumaczysz siostrę i jej charakter.Wspomnienia wracają nieoczekiwanie.

Masz rodzinę bo masz córkę. A siostra nie ma. I może też z tego powodu jej zachowanie jest takie a nie inne względem Ciebie i Twojej córki
Nie bronię jej ale potrafię wytłumaczyć jej zachowanie przejściami w dzieciństwie. Nie nauczono jej miłości, tego jak ważne są więzi rodzinne.

Współczuję Ci bardzo, trzymaj się.

To podwójna przykrość i rozczarowanie Salomonko, z jakimi musisz się teraz mierzyć
Śmierć szwagra, a dodatkową przykrością jest zachowanie siostry. To bardzo trudna sytuacja.

Bo ona przecież nie wiedziała, że mieliście ze szwagrem kontakt, że był ważny dla Ciebie.
A ona może należeć do osób, które tylko tak na pokaz są zimne.
W głębi duszy może być zupełnie inaczej tylko  dobrze się maskuje.

Edit. Napisałam to zanim przeczytałam, ze córka miała kontakt z wujem

Każdy ma swoją drogę i czas dany tu w naszym świecie.

Przytulam cię Salomonko i bardzo współczuję dotkliwej straty w jakiś sposób bliskich ci osób. Szwagra, dobrego człowieka, który darzył ciebie i córę sympatią, chciał pokazać, że jesteście dla niego ważne i wyjątkowe. Siostry z marzeń o rodzinie, o której wiesz jaka jest, ale gdzieś tam tliła się zawsze jakaś nadzieja, że będzie między wami lepiej, że kiedyś się poprawi, bo to siostra, rodzina. A teraz okazało się, że łącząca was życzliwa osoba zmarła i tak naprawdę jest siostrą tylko z nazwy, ze wspomnień, wyobrażeń.
Płacz kochana, wypłacz swój żal, smutek, płacz nad doświadczoną przez los dziewczynką, dziewczyną, kobietą która już kiedyś była sama, opuszczona,  bez poczucia bezpieczeństwa, bez liczenia się z jej uczuciami.

To też ryczę jak wieloryb na pustyni! Od kilku godzin. Zapuchłam juz cała. Przegadałam z córką chyba godzinę przez telefon i postanowiłyśmy, że pojedziemy do tej zapyziałej Australii, do tego Perth na cmentarz do Niego na grób i wcale nie będziemy oczekiwać, że siostra nas nawet na herbatę zaprosi. Położymy mu chociaż kwiaty i zapalimy znicz. Tak po prostu..

Niewiele wiem, bo tylko tyle co od znajomego Polaka co niedaleko mieszka. Podobno wylew. Prowadził samochód i w czasie jazdy poczuł się źle, oparł czoło o kierownicę i powiedział do mojej siostry, że chwilę odpocznie bo się źle czuje. Po chwili już nie żył.

Przykro mi, Salomonko.

Ale może warto... (wiem, trochę brzydkie słowo) ''wykorzystać'' tę sytuację i zbliżyć się trochę do siostry?
Byłoby Wam łatwiej razem.

Wiem, że ciągłe wyciąganie ręki do drugiej osoby wkurza. Ale myślę, że dla rodzeństwa warto próbować...

Przykro mi, Salomonko, że przez to wszystko przechodzisz i współczuję Ci bardzo i tej straty, i tego bólu. Śmierć jest okrutna, a kiedy odchodzi ktoś nam bliski i dotyka nas bezpośrednio, to wtedy bywa naprawdę trudno. 

Ze swojej strony chciałabym Ci poradzić, żebyś na ten moment jeszcze nie oceniała siostry tak surowo, bo nie powiadamiając Cię o śmierci szwagra być może nie zrobiła tego przeciw Tobie, ale będąc w szoku po prostu nie była w stanie wszystkiego udźwignąć. Emocje w takim czasie mogą być bardzo silne, a osoba doświadczająca traumy może zachowywać się, 'jakby nie była sobą'.

Kiedy zmarł mojej kuzynki mąż, ona nie tylko nie dała rady zająć się pogrzebem, ale było jej tak ciężko, że nawet po ceremonii z nikim nie porozmawiała, pomimo że część rodziny przyjechała z daleka. Wróciła od razu do domu, bo wszystko inne było ponad jej siły. Z kolei moja przyjaciółka na ponad miesiąc zamknęła się w domu, nie odbierała telefonów, nie otwierała drzwi, o jakichkolwiek spotkaniach czy odwiedzinach zupełnie nie było mowy. Obydwie te kobiety straciły mężów w wyniku przegranej walki z chorobą, można więc przyjąć, że miały czas, aby jakoś się z tą myślą oswoić, a jednak niczego to nie zmieniło. Na Twoją siostrę ta śmierć spadła nagle, to musi być podwójnie trudne.

Oczywiście mogło być zupełnie inaczej, chodzi mi wyłącznie o to, abyś i jej, i sobie dała trochę czasu. Potem, kiedy emocje już nieco osłabną, warto byłoby sobie to jednak wyjaśnić.

Ajko, życie toczy się dalej. Praca i to się dzieje absorbuje mnie. Nie mogę się tylko pogodzić z tym, że życie ludzkie jest takie kruche. Dzisiaj żyjemy, robimy plany, spinamy się bo coś tam jest ważne, a następnego dnia już nas nie ma. Szkoda mi, bo tak niewielu mam w życiu bliskich i życzliwych ludzi a teraz jest znów o jednego mniej. Przemyslałam wszystko i nie będę probowała już zblizyć się do siostry, skoro ona nie czuje takiej potrzeby to nie. Wiele razy już próbowalam i wiele razy był opór z jej strony. Ja w końcu niczego jej nie zrobiłam, więc skoro ona tak chce, to niech tak zostanie.

Olinko, były juz próby wyjaśnień z mojej strony, ale nie znasz mojej siostry. Ona nie ma do mnie żadnego żalu, bo nie może mieć. Po prostu ma taki charakter, czy jak mam to nazwać.. Nie czuje potrzeby, nie chce utrzymywać kontaktu, nie wiem... Nigdy nie chciala mieć dzieci i fakt, że jej mąż bardzo lubił moją córkę, interesował się jej życiem, szkołą, wszystkim co jej dotyczyło już jej sie nie podobało.
Może to trudne do zrozumienia, ale ja myslę że jej po prostu pieniądze uderzyły do głowy. Naprawdę dobrze im się powodzi (powodziło), mają piekny, wielki dom z widokiem na ocean, itp.itd.
Ona chyba bała się, że bedzie musiała się tym ze mną podzielić, albo że będę od niej chciala jakichś pieniędzy, tak przypuszczam, bo nigdy wprost mi nic nie powiedziała. Jednak pewne rzeczy się czuje.