Czasami mam ochote... - Netkobiety.pl

Nie da się uratować. To jest koniec, w zasadzie czuje że od początku miałem marne szanse.

Podstawowy dla mnie problem to taki że nie miałem pola do stałego spotykania się typu szkoła, praca, studia, wtedy zawsze można krok po kroku pracować nad taką relacją, wierzę że mam tu największy potencjał, i był taki moment kiedy zapowiadało się fantastycznie, kiedy miałem takie pole, ale utraciłem tą możliwość i się sypnęło z dnia na dzień.

Pomijając to, tak z nią osobiście nie udało mi się szczerze i całościowo porozmawiać na temat jej stosunku do mnie, może jest bardziej zamknięta i wycofana niż ja.
Mogę się tylko domyślać z tego co wspominała czasem, i główny powód to to że nie chce żadnego emocjonalnego zaangażowania na tym etapie swojego życia, sama przeszła ciężki związek i chce się skupić na swoim życiu. A to że ja mam nature bardzo emocjonalną to ona wie.

I chciałbym żeby to było takie proste-przecierpieć.

Ostatnio 6 lat tak cierpiałem, i dopiero kiedy poznałem ją udało mi się zapomnieć.
Jak mam kolejne 6 lat dzień po dniu cierpieć to chyba za wiele, dla mnie w tym momencie to koszmarny ciężar psychiczny, chyba dopiero jakby mi w oczy zajrzało widmo głodu byłbym w stanie o tym zapomnieć.

"Zarządziła" że urywamy kontakt, nawet na życzenia na dzień kobiet nie odpisze, a na ulicy jak mnie raz spotkała to udawała że nie istnieje. Nie jest tak że źle o mnie myśli, wiem że ma na mój temat dobre zdanie (mam powody by tak stwierdzić), po prostu uznała że tak najłatwiej rozwiązać ten "problem".

Chyba będę regularnie jej składał życzenia na każde święto, na każdą możliwość, w jakiś miły sposób, zapraszał, może któregoś dnia zmieni zdanie.
To dla mnie ostatnia nitka nadziei która pozwoli rano wstać i robić swoje, a nie zostać zniszczonym alkoholikiem, to już nawet nie chodzi o to by coś tu osiągnąć, ale bym potrafił z tym ciężarem żyć.

Specjalista pomoże, a jest jakaś tabletka na brak miłości w życiu?
Ja chodziłem kiedyś do terapeuty, psychoterapeutki, to nie dla mnie, naukowo negowałem sens tego że i tak to wyglądało, na to wydawałem pieniądze. To naprawdę nie trudne, miłości nie mam i tyle. Są ludzie którzy z tego powodu zostają samobójcami albo ćpunami i jestem na granicy tego, a przynajmniej byłem jak wczoraj pisałem.

Może otwórz  się na dobrego  psychoterapeute?
Nie bez powodu  użyłam zwrotu  "otwórz się"
Odnoszę  wrażenie, że podważasz jego prace bo uważasz że wiesz lepiej. 
Dziewczynie  daj spokój,  biegając za nią,  Ty się męczysz a ją  odniechecasz  jeszcze  bardziej

Wiesz wydaje mi się że mamy ze sobą sporo wspólnego. Poza tą ambicją niestety, ponieważ mnie szkoła zawsze się na tyle źle kojarzyła że ucierpiała na tym także nauka. Zawsze miałam z nią pewne trudności i kiedy dochodziły do tego jeszcze problemy z rówieśnikami, jak tylko opuszczałam mury szkoły marzyłam tylko o tym zapomnieć o wszystkim co mi się z nią kojarzy. Przez to wszystko nigdy nie znalazłam też swojego kursu życiowego i pogubiłam się w tym wszystkim. Nie jesteś więc w aż tak złej sytuacji. Jak to się mówi kto nie ma szczęścia w miłości ten ma szczęście w ekonomii. Tylko w moim przypadku to się jakoś nie sprawdza.
I nawet jeśli masz 28 lat i w tym wieku żadnego udanego związku, przynajmniej masz o czym opowiadać. Jakkolwiek te historie źle się nie skończyły masz choć z ich początku jakieś miłe wspomnienia. Ja np. mam 29 lat i nie dane mi było ani przez chwile być z kimś blisko. Długo była na to zbyt dziecinna a przede wszystkim nieśmiała. Taka nieśmiałość może zabić wszystko. Zwykle kończyło się na tym że ktoś do mnie zagadywał, okazywał zainteresowanie, ale kiedy i mi wpadał niedajborze w oko zamieniałam się w głupią nie myślącą blondynkę. Albo tą osobę unikałam, wzdychając do niej po kątach, albo kiedy już chcąc nie chcąc dochodziło do rozmowy byłam zdystansowana i zupełnie nie umiałam z tą osobą wejść w normalny dialog.A o flircie to już w ogóle nie było mowy. Dopiero kilka lat temu na nieśmiałość nieco zmalała. Ale już nie spotkałam odpowiedniej osoby. Czyli takiej która fascynowałaby nie tak samo jak ja ją. A jeśli już, to była zajęta albo nie zainteresowana. I dupa.

A jeśli chodzi o ciebie. Twoich problemów doszukiwałabym się już od pierwszych zdań tego tematu. Mówisz że twoi rodzice się nienawidzą. Nie wyniosłeś więc z domu dobrego modelu tworzenia związku. Ja mam podobnie. Moi rodzice nigdy się nie rozwiedli, ale też naoglądałam się ich kłótni i wiem że nigdy nie byli ze sobą tak na prawdę szczęśliwi. Jak więc mamy wierzyć że i nam się uda stworzyć zdrowy szczęśliwy związek? Że w ogóle coś takiego istnieje. Że ktoś cię może pokochać tak bezinteresownie i bezwarunkowo. Gdzieś tam jednak w środku odczuwamy potrzebę bliskości. To jest w jakiś sposób niezależne od nas. Chociaż wiem że tak naprawdę to tylko nasze myśli i dzięki ciężkiej pracy nad sobą, odpowiednim osobami i materiałom obok a przede wszystkim podjętym przez nas konkretnym decyzją jesteśmy w stanie wygrać z wszelkimi takimi podszeptami naszego umysłu. Ale to inna sprawa. W każdym razie na tym etapie żyjąc w świecie pełnym podtekstów seksualnych i prorodzinnych sami chcemy to przeżyć. No bo gdybyśmy żyli w środku lasu ze zwierzętami. Bez dostępu do neta i telewizji marzylibyśmy o tym wszystkim? Raczej nie. Żyli byśmy tylko tym co ans w danej chwili otacza.
Z tego co też widzę uciekłeś w świat nauki starając się tym zagłuszyć inne potrzeby których właśnie realizowania się bałeś. Ale jak sam się przekonałeś to na dłuższą metę nie pomogło. Tak na prawdę równie dobrze mogłeś wpaść w alkoholizm. Na szczęście dla ciebie wybrałeś jednak zdrowsze rozwiązanie. Dlatego moim zdaniem powinieneś nie leczyć objawy a przyczyny. Jak to mówią lekarze. Chodzi o to byś przede wszystkim nie stawiał na pierwszym miejscu jakiejś niezależnej od siebie rzeczy. Czyli czy to nauki czy miłości, czy nawet konkretnej dziewczyny. Ale raczej to co zmieniać możesz. Czyli samego siebie. Zamiast patrzeć na to co ci nie wychodzi zobacz w czym jesteś dobry i co dobrego masz. Mnie ta moja nieśmiałość też nie odpuściła tak po prostu. Ja po prostu któregoś dnia zauważyłam że moja inność wcale nie jest gorsza, tylko po prostu inna. I też może mieć swoje plusy. Wtedy zawsze znajdą się takie osoby które te plusy dostrzegą. Związku mi to nie przyniosło, ale tu wchodzą w gre tez inne moje osobiste problemy których ty prawdopodobnie nie masz.
Ale jedno co na pewno bym doradziła to odpuść sobie z tą dziewczyną. Jeśli na prawdę coś do niej czujesz oznacza to że chcesz by była szczęśliwa. A to czy to szczęście znajdzie z tobą czy z kim innym to już nie jest zależne od ciebie. Dla ciebie powinno być ważne tylko i WYŁĄCZNIE czy jest szczęśliwa. Bo jeśli jest inaczej, jeśli na pierwszym miejscu stawiasz to żeby ona była z tobą i tylko z tobą to znaczy że przemawia przez ciebie nie miłość a czysta potrzeba bliskości. Nasz pierwotny instynkt a nie uczucie głęboko z serca. Tak na prawdę to uważam że ona też powinna szczerze wyjaśnić jak jest. Ale ludzie tego nie robią. Milion razy się z tym zetknęłam. Czasem wprost cię unikają a czasem są mili tylko akurat nie mają czasu. A potem okazuje się że jednak go mieli tylko nie dla ciebie. Przykre to cholernie. Ale w takim świecie żyjemy i nie warto wzdychać do takich osób.
Swoją drogą to chyba oboje mamy syndrom zakazanego owocu. Tzn.najłatwiej myśleć o tych którzy są dla nas niedostępni i samemu sobie wkładać kłody pod nogi.

A nad tą terapią to ja bym się na twoim miejscu jednak zastanowiła. Masz pewne problemy do rozwiązania i sam sobie z nimi nie poradzisz. Choć byłbyś geniuszem intelektualnym. Tylko też nie każdy psycholog nadaje się do swojego zawodu. Tak samo jak z nauczycielami. Jeden sprawia że nienawidzimy danego przedmiotu a drugi że go pokochujemy. Czyli albo pozwoli nam go zrozumieć albo nie. Ale papiery dostaje każdy z nich. I tak jest też z psychologami, czy psychoterapeutami. Trzeba tam też oczywiście iść z odpowiednim nastawieniem. Nie że będę musiał rozmawiać z jakimś debilem co będzie myślał że wszystko o mnie wie. On sam nam nie pomoże. On jest po to by wskazać nam drogę do pomocy samemu sobie. Tego się nie kalkuluje matematyką