bierny chłopak - Netkobiety.pl

On zachowuje sie dziwie, ale kluczowe moim zdaniem jest ile czasu of zdarzenia o tym mowisz?
[treść poniżej krytyki - usunięte przez moderację]

Sugerowanie potencjalnej ofierze gwałtu, że „jej się podobało” lub liczyła na „związek ze sprawcą” jest poniżej poziomu naszego Forum. Jeszcze jedna wypowiedź w tym tonie i będziesz pierwszym użytkownikiem, którego zbanuję bez jakiegokolwiek uprzedzenia.

Nikomu nic nie sugeruje, po prostu przedstaeiam punky widzenia faceta, partners 7 miesiecy po fajnie mowi se jego kolega go zgwalcil, normalnie facet zaczyna myslenia, co we mnie jest nie tak ze ona mi nie ufa, czy my jestesmy blisko, czy razem, idzie do kolesia chce sprawe wyjasnic, dostaje szydere bo to taktyka takich kozakow, I co on ma zrobic, policja zleje go jak tamten, pobije tamtego, to pojedzie siedziec

Dziękuję za wsparcie, nie chce absolutnie żadnej przemocy w stylu żeby ktoś kogoś zlał, ale np. mój chłopak mógłby zmienić pracę, jest informatykiem więc to nie problem, to byłby jakiś gest w stosunku do mnie.

Ja już właściwie się pozbierałam, jestem silną osobą i nie chcę już do tego wracać, jednak postawa mojego chłopaka trochę mnie niepokoi, rzeczywiście może powinnam mu o tym powiedzieć, ale oczekiwałam, że sam na to wpadnie.

Czasem jest tak, że muszą się spotkać i coś tam obgadać, wtedy wiem, że on jest blisko domu, że się z nim spotka i da mu jakieś dokumenty czy coś a ja czuję strach, że wejdzie i znowu będzie to samo, że mój chłopak mnie nie obroni, choć on mówi, że musi mu coś przekazać, że nie wejdzie już nigdy do naszego domu .

Dokładnie tak jak piszą dziewczyny. To domyślanie się to jakaś mrzonka stworzona przez bajki i marzycieli. Prawda jest taka, że mi się często ciężko domyślić czego drugi człowiek oczekuje, a co dopiero "biedakom" chłopakom . Naprawdę jak człowiek chce być zadowolony i dostawać od życia to co chce powinien to jasno komunikować . Po tym co napisałaś chyba twój chłopak chce dla ciebie jak najlepiej, ale nie wie, że potrzebujesz czegoś innego by poczuć się bardziej bezpieczną.

Nie wiesz co przeżywa twoj chłopak i jakie targają nim emocje. Niewykluczone, ze jemu też jest bardzo trudno, bo musi tego .... patologicznego osobnika oglądać codziennie i nawet z nim współpracować. Porozmawiaj z chłopakiem jak radzą ci dziewczyny i zasugeruj, że do zupełnego dojścia do siebie po tym co cię spotkało oboje potrzebujecie odcięcia się od wszystkiego, co się łączy i kojarzy z tamtym.

Ok to mi pomogło co napisałaś.

Ale skoro on nie chce to ja mam sama przez to przechodzić ? Nie chce go stracić bo zostanę sama.

Pójdę na policję a on powie, żebym się wyprowadziła bo zepsułam mu relacje w pracy albo zacznie mnie zdradzać, już odsuwa się ode mnie kiedy o tym mówie, nie chcę się kochać, lepiej dla mnie niech jest jak jest.

Tak, tylko jesteś w innej sytuacji niż ja, nigdy nie pozbędę się do końca tego balastu a mogę przy okazji stracić faceta na którym mi zależy, jak o tym nie mówię to jest dobrze, tak jak było wcześiej, jak chce rozdrapywać rany to się mój związek psuje i się zepsuje do końca, gdybys przeszła przez to co ja to uwierz mi, że bałabyś się że zostaniesz sama a to dla mnie byłoby gorsze od samego gwałtu bo ja w życiu nie pracowałam, nie musiałam, zawsze mnie ktoś utrzymywał, najpierw rodzice , teraz on i  jestem od niego zależna, jeśli on chce to zostawić to ja tak zrobię byle by się ode mnie nie odsunął.

A jak Twój związek wyglądał wcześniej? Bo może reanimujesz trupa? Przeżyłaś traumę, Twój facet też pewnie do końca nie wie, jak sobie z tym poradzić.
Tak naprawdę to nawet jeżeli to teraz zgłosisz, to będzie tylko słowo przeciw słowu. Nie zniechęcam Cię, absolutnie, uważam, że gwałciciele powinni być ukarani, ale teraz to będzie bardzo długa batalia i bardzo dużo osób będzie pytało, czemu nie zrobiłaś tego od razu.

Natomiast na pewno powinnaś się udać do psychoterapeuty. Najpierw sama, potem z partnerem. I zdecydowanie powinnaś znaleźć pracę. Nie bądź na czyimś utrzymaniu, po co? Przecież jesteś w stanie pracować. Chce Ci się siedzieć w domu? Jak sobie wyobrażasz swoją emeryturę? Też Cię będzie partner utrzymywał? A jeżeli się rozstaniecie, wrócisz do rodziców? Bycie na czyimś utrzymaniu jest bardzo naiwne. Ty nie masz nic. Partner Cię zostawi i lądujesz bez pieniędzy, bez ubezpieczenia, bez świadczeń. Takiego życia chcesz?

Mam nadzieję, że nigdy się tego nie dowiem na własnej skórze.
Natomiast to będzie i tak słowo przeciw słowu. Bo de facto nie ma dowodów. Jest szansa, żeby coś takiego wygrać?

Nie pracujesz bo nie muszisz, ale boisz się że chłopak cię zostawi i zostaniesz bez środków do życia? Dziwne myślenie, ale niech tam.
Jednak mysląc "po mojemu" , to jeśli zrobisz coś, nie po mysli twojego chłopaka albo nawet wbrew jego woli, np. zgłosisz gwałt na policji, to możesz zostać bez chłopaka i kto wtedy bedzie cię utrzymywał, rodzice?
To jedno, a drugie; Nie sadzisz, że w związku niezależność kobiety jest bardzo ważna, bo wyklucza min. taką możliwość, że jesteś dla chlopaka ciężarem, ale on z tego powodu że jest nieśmialy, introwertyk zamknięty w sobie, tego ci nie powie ze zwykłej źle pojmowanej przyzwoitości? Rozumiem nie pracować kilka tygodni czy nawet miesięcy po przeprowadzce do chłopaka, ale w ogole nie pracować, BO NIE? Wytlumacz, co stoi na przeszkodzie?

Nie pracuje ponieważ źle toleruje ludzi, nie lubię kiedy ktoś mnie krytykuje, wydaje mi polecenia itp. , nie muszę się martwić o emeryture bo mój chłopak za wszystko placi, ubezpieczenie, zdrowotne tez. a boje sie przede wszystkim ze go strace,  wtedy musialabym wracac na utrzymanie rodzicow. Nie jestem ciezarem, zajmuje sie sprawami takimi jak np sprzatanie, pranie, gotowanie, nie widze tu zadnego ciezaru a wrecz pomoc. Jestesmy ze soba dlugo ale ja i on nie chcemy brac na siebie odpowiedzialnosci wychwoania dzieci itp, dobrze nam jak jest i nie potrzebujemy slubu zeby byc szczesliwi. Chłopak jest ugodowy, na wszystko sie zgadza, spełnia moje oczekiwania i na pewno nie bedzie mial do mnie zadnych pretensji dopoki nie postawie go w sytuacji dla neigo trudnej jak pojscie na policje bo wtedy bedzie mial gorzej w pracy bo ludzie powiedza ze robi komus problemy niepotrzebnie, bo bedzie musial ze mna chodzic bo sama na to nie mam sily, bo ten jego kolega na pewno sie nie przyzna i bedzie mowil ze sama chcialam itp.

To jakiś żart? Obserwuję wątek i coraz bardziej czuć tu trollingiem.

No i kto wtedy będzie utrzymywał leniwą księżniczkę? (bo jak nazwać osobę, która stosuje tak śmieszne wymówki na pytanie o brak pracy)

WOOOOW! Brawo Ty! Cóż za wspaniałomyślność z Twojej strony - gotujesz i sprzątasz!

Dziewczyno, Ty się po prostu boisz, że jak zaczniesz drążyć mocniej sprawę tego gwałtu (co mnie dziwi, że w ogóle tak późno), a Twój chłopak z Tobą zerwie - stracisz "jelenia", który sponsoruje Ci życie.

To nie jest takie proste jak się wydaje, próbowałam pracować, ale miałam napady nerwicy, musiałam wychodzić z pracy, leczyłam się na depresje kilka lat i niewiele to dało, teraz zajmuje się sprawami które nie wymagają dużego kontaktu z ludźmi, obowiązki domowe to też jest jakaś forma pracy. Chciałabym uświadomić chłopaka że to co się stało miało na mnie duży wpływ a on się wydaje to bagatelizować, to jest mój problem. Wcześniej nie poznałam go pod tym względem bo nie było takich traumatycznych doświadczeń.

Salomonka myślę właśnie tak samo.

Bardzo przydatny dokument, jednak ja nie miałam właściwie żadnych obrażeń, nie bił mnie, nie musiał bo bo był chyba 10 razy silniejszy, położył się na mnie i ledwo łapałam powietrze od jego ciężaru , nie miałam sił na żadną walkę. Jedyne co to boli mnie do dzisiaj czasem podbrzusze, miałam iść do ginekologa ale zwlekam z tym. Niestety mój partner nie będzie chciał współpracować. Ufam swojemu chłopakowi, a jakby co to zawsze mam rodziców. Zresztą bałam się cokolwiek zrobić, bałam się że jak zaczne krzyczec albo drapać to mnie zabije, wiedziałam ze itak czy inaczej on mnie zgwałci.

Tak, we wtorek idę do lekarza.

Właśnie dla mnie tez jest to trudne że on z nim pracuje, ma dobrą pracę, jest programistą i pracuje w firmie już długo, ma dobre stanowisko, to rozumiem. Jak napisałam mam jeszcze rodziców, poza tym nie zakładam,że mój chłopak umrze albo odejdzie, jesteśmy już ze sobą wiele lat, jeśli miałby odejść to już dawno by odszedł, z jego charakterem trudno by było mu kogoś poznać, jest nieśmiały i trzyma się mnie a ja jego.

Byłabym z nim w związku mimo to ponieważ już jesteśmy tak zżyci że musiałby coś zrobić bardzo złego żebym go zostawiła. Mam tylko nadzieję, że on nie dał mu w jakiś sposób przyzwolenia na to co zrobił, ale że tak mogłoby byc nie chce o tym nawet mysleć.

Właśnie dlatego pisałem o policji, aby nie powtórzyło sie to nigdy więcej. Facet czuje się bezkarny i może czas aby poniósł odpowiedzialność. Jak by trafił do kicia ( nie ma zawieszenia za gwałt) to odczuł by na swoim Anusiaku jak to fajnie. Mam jakieś nieprzeparte wrażenie że nie jesteś jego jedyną ofiarą.

Nie no chyba jakies głupie myśli mi po głowie chodzą, nie wierzę, że mój chłopak mógłby się jakoś przyłożyć do tego, za dużo myślę chyba czasem. Tak ogólnie to czuje się dość dobrze, nie jestem jakaś znerwicowana czy roztrzęsiona, brałam tyle różnych leków na lęki że na razie odstawiłam w ogóle a praca przez internet tak bardzo dobry pomysł, tylko ciężko znalezc. Tak, rodzice by mnie utrzymywali, nie byłoby problemu, wiem, że to nie jest ok no ale jest jak jest. A to, że nie ma zawieszenia za gwałt to dla mnie nowość, z tego co wiem to same zawiasy są orzekane, może coś się zmieniło. Tak paradokslanie to te moje depresje i lęki mnie wzmocniły, dobrze bo nie przeżywam aż tak tego gwałtu, miałam gorsze jazdy wiele lat temu.

Gdzieś tam było napisane że od tamtej pory autorka ma niepokojące bóle w podbrzuszu. Też uważam że zbyt późno.

Aniu. Mój mąż nie miał ŻADNYCH znajomych i mnóstwo kompleksów. Wszystkiego się wstydził i był mocno aspołeczny, miał problemy z nawiązywaniem kontaktów, nie imprezował, prawie nie wychodził, był typem domatora. Po 15 latach związku ze mną zakochał się w nowopoznanej koleżance z pracy i zostawił mnie z niemowlakiem w pół roku. Więc nigdy nie mów nigdy. Zwłaszcza, że obecnie romanse emocjonalne podgrzewane i podtrzymywane są z wykorzystaniem mediów społecznościowych, więc aby głęboko wpaść w jakąś emocjonalną relację, to nawet nie trzeba wychodzić z domu...

Moim zdaniem wasza sytuacja (gwałt przez kolegę) to jest zbyt poważna sprawa, żeby zamieść ją pod dywan. Ona wypłynie prędzej czy później w waszej relacji. Wydaje mi się, że powinniście zwrócić się o pomoc do jakiegoś specjalisty, ponieważ nie przepracowaliście tego. Ani on ani ty. Terapeuta może pomóc wam się z tym uporać, przynajmniej uciszyć podszepty w stylu, że "on dał na to przyzwolenie". Reakcja partnera może być z kolei wynikiem swoistego szoku po tym co się stało, też może w głowie mieć różne podszepty. Nie bagatelizowałabym tego problemu na twoim miejscu...

Inną sprawą jest mocne uzależnienie się od niego w tej relacji i brak własnego zajęcia (pracy, hobby itp). Wydaje mi się, że to jeszcze potęguje twoje problemy, bo pozwala głowie "pracować" i wpadać w różne złe stany.

Aniu, czy rozważyłaś terapię, żeby po pierwsze pozbyć się traumy, a po drugie móc zacząć funkcjonować poprawnie w społeczeństwie?

Nie sprowokowałaś.
Nie masz traumy, ale ciągle to przeżywasz i rozkminiasz. Po to jest terapeuta.
A poza tym powinnaś dalej leczyć nerwicę tak, żeby być w stanie pracować. Wtedy możesz sobie wybrać czy chcesz pracować czy nie, ale w tym momencie to trochę wyboru nie masz. Potrzebujesz terapii.