Czy to będzie dobre rozwiązanie? Odegranie się z zniszczenie rodziny.. - Netkobiety.pl

Rozwiodłabym się z mężem i tyle. I odpuściłabym sobie dziecinną zemstę. Bo co niby szefostwo zrobi - o ile w ogóle uwierzy? Pozbawi go premii? Wystawi naganę z wpisem do akt?

Jedyne co bym zrobiła, to rozwiodła się z niewiernym partnerem / małżonkiem, uporządkowala sprawy formalne, finansowe, a później wzięłabym dudę w troki i żyła spokojnie.
Nie przyszłoby mi do głowy, żeby skarżyć się na kochankę mojego męża do jej szefa.
To nawet nie śmieszne, ani nie desperackie, tylko idiotyczne.

Czekaj, bo chyba nie ogarniam. W jaki sposób on chce się wybielić i cokolwiek tuszować przed osobą, z którą sam miał romans, czyli Twoją żoną?

Nie.
Złość na osobę, z którą Twoja żona Cię zdradziła, jest dosyć naturalnym odruchem, ale nieracjonalnym, biorąc pod uwagę, że to nie kochanek, ale ona zobowiązała się do lojalności i wierności.
Ponadto sam sobie odpowiedz na pytanie co miałbyś w ten sposób osiągnąć? Oczywiście poza ewentualnym ulżeniem sobie.

Dodam na marginesie, że dosłownie dwa dni temu mąż opowiadał, że przyszła do niego żona pracownika, który pewnego dnia po prostu spakował się i od niej wyprowadził, by ten, czyli mój mąż, wpłynął na faceta i przekonał go, by z powrotem wrócił do domu. Męża kompletnie zamurowało. Zdarzały się też przypadki, że zranione kobiety pisały jakieś paszkwile do przełożonych, a nawet do głównej dyrekcji (to jest bardzo duże przedsiębiorstwo), których celem miało być ośmieszenie niewiernego, a tak naprawdę same sobie wystawiały opinię i ta opinia nie działała na ich korzyść. Mąż pytał mnie nawet jak ja to widzę, czyli jaki może być cel działania, które z samego założenia obraca się przeciwko jego sprawcy.
Dążę do tego, że sam sobie strzelisz w kolano, bo raz, że wydaje się mało prawdopodobne, abyś cokolwiek zyskał, a jeśli ulgę, to tylko na chwilę i tylko pozorną, a dwa - u innych raczej wzbudzisz litość niż szacunek, zaś łatka mściwego donosiciela zostanie z Tobą na dłużej, a takich ludzi po prostu się nie lubi.

Kiedyś tak było, szczególnie w wojsku, że przełożony miał nie tylko prawo, ale nawet o obowiązek interweniować w sprawy rodzinne. Wyglądało to mniej więcej tak, że przychodziła np zmaltretowana żona i skarżyła się na męża, że on pije i znęca się nad nią i rodziną. Przełożony takiego delikwenta wzywał na dywanik i zazwyczaj wlepiał mu takie kary, że delikwentowi oczy na wierzch wychodziły, kierowany był na przymusowe leczenie itd.
Tak było kiedyś. Można dyskutować nad tym czy było to dobre, czy nie i jak działało w praktyce. Idealnie na pewno przecież nie działało, ale faktem jest, że były takie zwyczaje i nie tylko w wojskowości oczywiście.
Jeśli chodzi o twój przypadek, to wydaje mi się, że tylko byś się wygłupił. Szef wysłuchałby cię i nawet, jeśli trzymałby twoja stronę, to przecież i tak nie mógłby niczego zrobić, bo nie posiada żadnych narzędzi do załatwiania takich spraw. Boczniak mógłby oskarżyć cię nawet o mowę nienawiści, bo pod to nowe zjawisko, jakim jest bełkot pt mowa nienawiści, można wsadzić dosłownie wszystko. Ściągnąłbyś na siebie kłopoty, a korzyści nie miałbyś żadnych. O mowę nienawiści boczniak mógłby oskarżyć też szefa, gdyby ten ujął się za tobą.
Pomysł z donosem jest więc hybiony.
Winna zdrady jest przede wszystkim twoja żona, bo boczniak nie bzykal się z nią wbrew jej woli. Zrób więc porządek raczej z tą kobietą.

To nie czas ani miejsce na wyrównanie rachunków. Na ten moment jedynym sensownym rozwiązaniem jest podziękowanie za współpracę małżonce. Potem rozwój, rozwój i jeszcze raz rozwój.
Może kiedyś trafi się okazja do wyrównania rachunków a może i nie.

Jasne, bez żadnego problemu.
Potrzebny mi dobry malarz, to zatrudniam. Przecież chcę kupić usługę malowania, a nie uwodzenia żony

Już się nie babraj w tym całym informowaniu. Lepiej się rozwiedź i tyle.

Zdrada to wyłączna sprawa Twoja i żony. Albo się dogadajcie albo rozwiedźcie. Kochanek nie jest częścią Waszej relacji. Śmieszne moim zdaniem takie latanie i skarżenie. Może mamusi i tatusiowi jeszcze poskarż.

Jak już wiele osób przede mną, także uważam, że skarżenie się szefowi, nie przyniesie pozytywnego rezultatu. U nas, kilkanaście lat temu,(niewielka firma) miała miejsce podobna sytuacja. Koleżanka i kolega, mając rodziny „skumali się” w pracy. Mąż pani, gdy się dowiedział, przyszedł do naszej dyrekcji i zrobił potężną awanturę, taką, że wszyscy słyszeli. Ta odpowiedziała, że nie ma zamiaru pilnować dorosłych, w pełni autonomicznych ludzi. I co? Winowajcy do dziś są w udanym związku, w tym samym miejscu pracy.O mężu do teraz krążą niepochlebne opowieści. Przez chwilę plotkowali wszyscy, z czasem się przyzwyczaili. Nie narażaj się na podobne historie. Skup się na rozwiązaniu problemu z własną żoną.

Też jestem za opieką naprzemienną. Wiadomo, że nie jest to rozwiązanie idealne, ale lepszego chyba w takiej sytuacji nie ma. Ważne żebyście umieli się dogadać co do zasad, żeby były chociaż zbliżone w obu domach.

No ja też się wyprodukowałam w poprzednim temacie. Jestem w podobnym punkcie tyle że odwrotnym i także myślałam nad opieką naprzemienną. Mimo, że mąż okazał się straszną świnią, to chciałabym zachować możliwie jego jak największy kontakt z córką.

Po przemyśleniach uważam, że opieka naprzemienna będzie dla dziecka i rodziców (zwłaszcza takiego małego - moje ma troszkę ponad rok) mocno skomplikowana. Będzie generowało to u niego problemy typu, że nie może iść się pobawić z kolegami na ulicy/podwórku bo akurat w tym tygodniu jest u taty, trzeba będzie przewozić co tydzień czy dwa mnóstwo klamotów lub prawie wszystko kupić podwójnie. Poza tym ciężko będzie dopracować spójność wychowawczą (i tak jest czasem trudno w pełnych rodzinach) odnośnie czasu przed telewizorem czy dopuszczalnych zachowań dziecka i może być przez to rozchwiane. Uważam, że lepiej, żeby u tego drugiego raz na jakiś czas po prostu nocowało, nawet kilka dni, ale dom powinien być jednak tylko jeden.

Gdzieś wyczytałam, że opieka naprzemienna to podobno minimum 2 tygodnie, żeby zminimalizować to o czym piszę i dziecko miało namiastkę stałości.

Poza tym jak napisałam w drugim wątku - uważam, że 300 zł alimentów to mało. Ja dostawałam 400 zł na początku i po 3 miesiącach obliczyłam, że to za mało i teraz proszę o 500 zł plus większe rzeczy (szczepionki płatne, meble itp) dzielimy na pół.