Jak wybaczyć doznaną krzywdę? - Netkobiety.pl

Myślę, że najpierw powinnaś wybaczyć samej sobie. Nie jesteś winna temu, co się stało, nie mogłaś nic na to poradzić. Nie mogłaś niczego zrobić lepiej. Nie mogłaś starać się bardziej i to by niczego nie zmieniło.

Jemu nie musisz niczego wybaczać. Wystarczy, że pogodzisz się z tym, co się stało. Jeśli nie dasz rady sama, to może psycholog/psychoterapeuta?

Lucy Red, będzie Ci bardzo trudno jeśli jesteś tak wrażliwa. To ogromna zaleta i wartość, jednak wrażliwość przysparza niemało trudności jej posiadaczowi
Rozumiem Cię. Też nie jest mi nigdy łatwo przejść do porządku dziennego nad tym, gdy okazuje się, że ktoś dla mnie ważny potraktował mnie instrumentalnie. Z czasem chyba człowiekowi twardnieje trochę tyłek. Postaraj potraktować to, co się stało jako ważna lekcję, pokazującą, że tacy ludzie też na świecie są. I jest ich niemało. Na pewno jeszcze nie raz ktoś tak się z Tobą obejdzie, chłopak, przyjaciel lub przyjaciółka.
Nie wiem czemu wybaczenie jest dla Ciebie tak ważne, kładzie się na to co prawda ogromny nacisk, mówiąc, że jest to niezbędne, by wyjść z roli ofiary. Jestem innego zdania. Uważam, że wybaczanie jest przereklamowane. Nie sądzę by było konieczne, by iść dalej. Wcale nie uważam, że każdy zasługuje na wybaczenie. Jestem przekonana, że wiele osób nie zasługuje na nie w żadnym stopniu. Zamiast wybaczać warto nauczyć się olewać. To w zupełności wystarcza, by iść do przodu.

Według mnie, żeby komuś wybaczyć, czyli przyjąć, że ktoś mnie skrzywdził a potem po prostu pogodzić się wydarzeniami, na które nie miało się wpływu i żyć z tym w tle jako złym wspomnieniem, a nie na pierwszym planie, to trzeba zobaczyć w tym, co się wydarzyło jakiś sens a w sprawcy zobaczyć człowieka.
Zobaczyć sens w tym, co się wydarzyło, to zdać sobie sprawę, że OPRÓCZ całego syfu, który ktoś narobił w moim życiu, to także wyniosłam z tego coś na teraz i na przyszłość. Może naukę, z której mogę czerpać. Albo to, co dała mi tamta osoba oprócz upokorzenia, czyli wcześniej, jest warte tego, żeby nie pielęgnować w sobie bólu i urazy.
Zobaczenie człowieka w drugim sprawcy krzywdy, to zrozumienie, że tamta osoba widocznie nie potrafiła postąpić inaczej w tamtych okolicznościach, bo jest tylko słabym człowiekiem, który popełnia błędy. Jak ja.
Powodzenia :-)

Poczucie winy. Hm... . Dlaczego to własnie "poczucie" uruchomiłaś? Czemu jesteś winną? Że facet okazał się - delikatnie rzecz nazywając - nieodpowiedzialnym człowiekiem? Że nie powiedziałaś nic na swoją obronę? A co mogłabyś, gdybyś mogła, na swą obronę powiedzieć? Myślisz, że on chociaż przez chwilę przejąłby się Twymi słowami? Myślisz, że był nieświadomy tego, co Tobie robi? Myślisz, że rzuciłby się do przeprosin i próśb o wybaczenie? Jego zachowanie wobec Ciebie świadczy o nim, nie o Tobie.

Chcesz wybaczyć. Świetnie, bo dobrze to zrobi (także) Twemu myśleniu o sobie samej. Rzecz w tym, że chcesz wybaczyć teraz, zaraz, od razu. Nie znam sposobu na to, by pominąć pewne etapy. By wybaczyć przeżyj to, co teraz skrywasz pod płaczem, niemocą, leżeniem. Napisałaś o swej niemocy. Trzymanie emocji, silnych emocji, wymaga wiele wysiłku, stąd brak sił na cokolwiek innego poza wegetacją. Albo skonfrontujesz się ze skrywanymi uczuciami, albo żyć będziesz tak, jak teraz. Wybór należy do Ciebie.

O właśnie! Ważne jest to, co pisze Wielokropek.
Bo wybaczenie to PROCES.
Ten proces odbywa się na poziomie EMOCJONALNYM, więc wymaga wyrażania emocji złości i wściekłości, smutku i żalu, złości, poniżenia i krzywdy oraz na poziomie POZNAWCZYM, czyli wymaga przyjęcia, że nie ma się wpływu i kontroli nad wszystkim, co się wydarzyło.

Zgadzam się z tym!

Do autorki: pozwól by upłynęło więcej czasu. Piszesz że stało się to w poprzednim roku, czyli równie dobrze to mogło być miesiąc temu.

Po drugie - ktoś wyżej miał rację że nowe wydarzenia nadpisują stare. Może faktycznie spróbuj kogoś poznać, zakochać się ponownie? Teraz za bardzo tkwisz emocjonalnie w tamtym.

Nie zgodzę się.
Jestem najlepszym przykładem, opisywałam to kilka razy.
Na pierwszą randkę z mężem szłam cierpiąca po rozstaniu. A jednak nowa znajomość mnie wciągnęła, że się zakochałam tak mocno że aż wyszłam za mąż, a tamten stał się obojętną przeszłością.
Sądzę że gdybym nie poszła na randkę, tkwiłabym bardzo długo w emocjonalnej krzywdzie, żyjąc przeszłością.

Poza tym, randki nie muszą być dla autorki zobowiązujące. Chodzi jedynie o to by zobaczyć że świat jest wielki, fajnych mężczyzn wielu, opcji naprawdę mnóstwo.
Najgorszy jest początek, tuż po rozstaniu - wtedy każde spotkanie z jakimkolwiek facetem jest straszne i bolesne, bo żaden nie jest Tamtym. Ale gdy uczucia już okrzepną, gdy do mózgu dojdzie już że to koniec, to myślę że czas zacząć wyjść do mężczyzn.

Zgadzam się z tym.Mądre słowa.