Facet bez ojca - Netkobiety.pl

Też miałam ojca alkoholika i do tego damskiego boksera, rodzice rozwiedli się, jak miałam 5 lat. Widywałam go czasem, ale zmarł w 2005 roku.

Jak na mnie wpłynął brak ojca? Zwracałam zawsze uwagę na starszych mężczyzn, miałam poważne braki jeśli chodzi o poczucie bezpieczeństwa. Wcześnie dorosłam i potem trochę mnie to przerosło. Chodziłam do psychiatry i na terapię, ale dopiero jako dorosła kobieta. Żałuję, że nikt nie pomyślał o psychologu dla mnie, gdy jeszcze byłam dzieckiem/nastolatką.

I powiem Ci, że tak, brak ojca ma na pewno wpływ na dziecko, jego wychowanie, dojrzewanie, a potem dorosłe życie. Ale... no właśnie. Jesteś już dorosły i Ty decydujesz, co dalej. Jeśli potrzebujesz terapii, to skorzystaj z niej. Nie możesz obarczać ojca o wszystkie swoje niepowodzenia. Szkoda życia.

Dorkin bardzo, bardzo, BARDZO polecam ci kanał tego człowieka. Znajdziesz u niego dużo pomocnych przemyśleń, zrozumienia, podobnych doświadczeń.  Można do Adama również zadzwonić by uzyskać wsparcie, pogadać.

Jestem osobą, która w sumie całe życie wychowywała się bez swojego ojca, owszem przychodził do mnie, czasami brał mnie do swojej mamy mojej, babci. Ona wiecznie nadawała coś negatywnego na moją matkę. Gdy skończyłam 18 lat okazało się, że się bardzo cieszy, że nie idę na studia bo nie musi już płacić alimentów. Dosłownie powiedział mi to w twarz. Od tego czasu spotykałam go przypadkowo. Szkoda o nim nawet gadać. W sumie nie brakowało mi go nigdy, tylko gdy musiałam jako dziecko robić typowo męskie zadania to myślałam, że w normalnych domach zajmuje się tym tato. Twoje obecne uczucia długo ze mną były, w sumie czasami dalej ze mną są. Ale gdzieś po drodze zrozumiałam, że te uczucia nie były ze mną tylko dlatego, że dorośli się nie popisali, ale dlatego, że gdy ja dorosłam zaczęłam sobie samej robić to samo co robili oni. Ja tego długo nie rozumiałam, tkwiłam w tym otępieniu. I dopiero jak spotkałam po drodze 2 osoby, które dały mi sympatię, akceptację. Ja zaczęłam się przebudzać, to się działo latami. Ty też się przebudzasz, bo sam fakt smutku to jest wołanie twojego wnętrza "duszy" byś pochylił się sam nad sobą.

Tutaj druga osoba, która mam nadzieje, że sprawi, że cię olśni.

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi. Wydaje mi, że prawda jest jak zwykle gdzieś po środku. Owszem zdarzają się przypadki gdzie dzieci alkoholików/narkomanów wychodzą na prostą ale trzeba pamiętać, że są przecież ludzie którzy powielają schematy rodziców. Ja chyba jestem jednym z tych osób na które jednak to wypłynęło. I nie założyłem tego tematu bo myślę, że jestem wyjątkowy. Ja po prostu próbuję w końcu zrozumieć co się ze mną dzieje. Widzę, że praktycznie nikt z moich znajomych nie miał takiej sytuacji jak ja. Bliscy albo mają oboje rodziców, którzy żyją razem w domu albo mają tylko mamę bo ojciec nie żyje w skutek jakiegoś tragicznego wypadku albo choroby i Ci znajomi radzą sobie w życiu bardzo dobrze. Są sobą, są tutaj i teraz, obecni. A ja? Ja ciągle robię z siebie ofiarę i tkwię w przeszłości. Nie potrafię z niej uciec to jest wykańczające.

W sumie znam tylko jeden przypadek dysfunkcyjnej rodziny z grona znanych mi osób - dwie siostry (mniej więcej mój rocznik) miały rodziców alkoholików. Jedna siostra wyszła na prostą druga powieliła schematy i dziś już niestety nie żyje.

To wszystko zależy od człowieka. Mi chyba oberwało się podwójnie bo i warunki w których dorastałem były nie za ciekawe i wrodzona tendencja do melancholii/nerwicy zrobiła swoje. Po prostu przez długi czas myślałem, że słaby charakter jest wynikiem warunków z dzieciństwa ale chyba jednak nie do końca. Na chwilę obecną wydaje mi się, że terapia poznawczo-behawioralna i może nawet farmakoterapia to jedyny ratunek dla mnie. Dzięki raz jeszcze za czas poświęcony tutaj dla mnie. Dobrze jest podzielić się z kimś swoimi przemyśleniami.