Finanse w związku - jak to ugryźć? - Netkobiety.pl

Płacimy czynsz, rachunki, jedzenie po połowie (mamy wspólne konto na które wpłacamy równą kwotę). A Ty sobie wyobrażałaś, że po ślubie on będzie płacił rachunki? Z jakiej racji?

Ten temat już był.

Tak istotne kwestie jak finanse ustala się przed ślubem.
Nie płacisz mu za mieszkanie tylko połowę za rachunki. Gdyby zadał jeszcze dodatkowo opłaty to wówczas możesz powiedzieć że żąda opłaty za mieszkanie z nim.
Chyba chłop trafił na taką, której nie chciał, potencjalną utrzymanke

A wynika to z ? Z tego, że autorka jest już na tyle sfiksowana na tym punkcie, że zaczęła sobie różne rzeczy wyobrażać? Czy może jej mąż faktycznie coś zrobil, powiedział?

Nie mamy żadnego konkretu świadczącego o tym, że gość taki może być. Mamy tutaj roszczeniową pannę młodą, która przedstawia swoją, ubarwioną wersję abyśmy stanęli po jej stronie.

A jakie jest jego podejście do wydatków na wakacje ? Nie wiesz tego bo autorka nic o tym nie wspomina. DOdpowiadasz sama sobie.

I gdzie tu masz opisane zachowanie partnera co do kosztów wakacji ?

Nie widze gdzie ja sugeruje, ze on mialby placic za jej wakacje.

Nie musze sobie nic dopowiadac. Nie mowilam, ze on cos jej kaze.
Powiedzialam, ze jego PODEJSCIE widac po tym i tyle.

Winter, ale JAKIE właściwie jego podejście widać? Nie szasta kasą na prawo i lewo. Plus dla niego, stać go było na kredyt, co u mlodych osób jest ciężkie.

Ja86, on nie jest jej mężem

W tym temacie brakuje mi jeszcze tylko standardowego marudzenia o to, że mieszkanie jest jego, a nie wspólne i jak to tak, jaki on okropny jest.

Wprost teraz mówisz nam, że sobie dopowiadasz.
Jakie jest jego podejście do pieniędzy w związku ? Bierze od partnerki pieniądze na czynsz. Uwaga. Nie partnerka ma mu płacić czynsz (nie ma własnościowego mieszkania bezczynszowego) a chcę aby autorka płaciła połowę za czynsz do spółdzielni. Koniec kropka. To wszystko co wiemy o jego podejściu do pieniędzy. Reszta to są jedynie domysły autorki. I dopowiadanie komentujących.

Niech autorka porozmawia z narzeczonym (dzięki za zwrócenie uwagi) mowiac, że nie stać ją na taki czynsz, na tak drogie wakacje, na drogie prezenty dla niego. Jego reakcja powie nam dopiero co i jak

Ale autorka w ogóle z nim o tym nie rozmawia. Bo i po co

Ja WLASNIE o tym mowie.

Jezuniu. I o tym, ze ona placi za wakacje polowe mimo, ze on zarabia duzo wiecej. I ze ona placi za mieszkanie mimo, ze on zarabia duzo wiecej.
Nie wiem czego Ty nie rozumiesz.
Autorka pyta co MY bysmy zrobili na jej miejscu. Co MY myslimy. Wiec mowie, ze TAKIE podejscie mi nie odpowiada. Bo lubie kogos z takim samym podejsciem do pieniedzy jakie ja mam.

Polskie warunki sa duzo lepsze niz Meksykanskie. 2 tysiace pesos to jest 500 zl.
Place 3 tysiace za mieszkanie, studio. Za dwu pokojowe w nie za dobrej okolicy, moja szwagierka placi 8 tysiecy. Za dobra okolice? 30 tysiecy miesiecznie.
Karton mleka to 20 pesos, chleb tostowy to 30 pesos, cukier to 25 pesos za pol kg. Typowa wyplata? Nie wiecej jak 5 tysiecy miesiecznie.
Moj maz zarabia 20.

Ja rozumiem Twoje podejscie. Jednak  mi takie podejscie nie odpowiadaloby. Za duzo zachodu.
Wole jak wszystko jest razem. Jak zaczelam relacje z moim mezem to on mial 50 funtow w kieszeni, a ja 3 tysiace w banku. Wiec mielismy 3050 i za to wszystko oplacalismy i kazdy wydwal jak chcial. Nie bylo 'moje' i 'twoje'. Byla kasa i bylismy my, wiec kasa szla na czynsz i potrzeby nasze.
Ba, ja tam z kumplem wspolokatorem tez tak zylam, a co dopiero z partnerem.
Autorce tez tak srednio odpowiada to dzielenie, wiec powinna sie zastanowic nad tym czy w malzenstwie bedzie jej to pasowac.

Pewnie, ze autorka powinna porozmawiac i to szczerze.

Dla mnie w zwiazku nie ma finansowania. Pieniadze sa wspolne. Nie istnieje wiec finansowanie bo nie jest to mozliwe jezeli pieniadze nie sa osobne. Niezaleznie od zarobkow.
Nie mam tez zadnych pragnien w stosunku do ich zwiazku, jeszcze nie oszalam do tego stopnia By miec pragnienia na temat obcych ludzi.
Autorka zapytala co my bysmy zrobili. Ja bym zerwala, bo ja nie lubie dzielic finansow wiec by mi to nie pasowalo. Chce miec partnera podobnego do mnie, a nie takiego co jest moim przeciwienstwem.

Temat już był założony przez inny nick.

Ja rozumiem, ze kogos ogolnie cos takiego nie pociaga.
U nas nie bylo mowy o wzajemnosci poniewaz nie bylo podzielnosci pieniedzy.
Wiec jak mogl on czy ja za cos zaplacic?
Skoro od pierwszego dnia zwiazku cala kasa byla wspolna.
Gdybym miala zwracac uwage na wklad ode mnie czy od niego. To jego wklad w ciagu pierwszych dobrych paru miesiecy wynosil moze ze 100 funtow?
Dla mnie wspolne to wspolne. Nie bylo mowy o dokladaniu sie do rachunkow skoro byla wspolnota.
Dla mojego meza takie podzielnosci to abstrakcja. U niego w rodzinie ogolnie nie ma takiego podejscia.
Byc moze inna kultura.

Co masz na myśli pisząc "mój narzeczony chce, żebym płaciła mu czynsz również po ślubie (!)"? W sensie, że nie chcesz po ślubie płacić tej połowy rachunków, czy o co chodzi?

Dzięki za komentarze. Niestety mam problem z cytowaniem, więc postaram się udzielić ogólnej odpowiedzi.

Lady Loka
Jak jak napisałam w moim pierwszym poście mieliśmy albo mieć wspólne konto i wtedy nie byłoby problemu z oddawaniem/przesyłaniem sobie pieniędzy na rachunki czy jedzenie bo całe nasze fundusze szły by na jedno konto i z tego konta byśmy korzystali razem. Drugą opcją - jak napisałam - było zatrzymanie oddzielnych rachunków i wpłacanie pewnej sumy (do uzgodnienia) przez nas oboje na wspólne konto z którego pokrywalibyśmy bieżące wydatki (jedzenie, opłaty). To co zaproponował mój przyszły mąż (po ślubie powinnam mu dawać pieniądze na jedzenie i czynsz) mija się z ustaleniami dotyczącymi finansów.pieniądze.

Tak, to mój problem, że zarabiam mniej niż mój przyszły mąż, ale jak już napisałam mieszkając z nim przed ślubem dzielilibyśmy rachunki. Problem się pojawia z tym co będzie po ślubie i uważam, że porównanie małżeństwa do mieszkania ze współlokatorką jest nietrafione. On chce, żebym po ślubie dawała mu  pieniądze mimo, że mieliśmy ustaloną wersje ze wspólnym kontem - czyli wspólne konto mu nie odpowiada i najwyraźniej chce wszystko dzielić, a ja - tak jak napisała Winter.Kween nie chcę zajmować się dzieleniem kosztów w ten sposób. Kto ile zapłacił za bułki na śniadanie itd to nie są rzeczy ważne, więc idealnie byłoby płacić za nie ze wspólnego konta bez względu na to czy byłyby na nim wszystkie nasze oszczędności czy wpłacalibyśmy na to konto co miesiąc jakieś pieniądze.

SaraS Niestety mam pewność, ze chodziło o wartość prezentu Dzięki za sugestię dotyczącą prezentów/rozmowy. Jeśli chodzi o ostatnią część, to nie - nie wypomina mi nic. Możliwe, że z góry zakładam jego negatywną reakcję przez finansową niezgodność. Jeśli on wybrałby najdroższe danie z karty to smacznego Zapraszając gdzieś kogoś liczę się z tym, że wydam pieniądze i nie przywiązuję wagi do tego co zostało zamówione i ile kosztowało, bo chodzi o to, żeby spędzić wspólnie czas.

Kleoma, marakujka

Mój pierwszy post był chyba zbyt chaotyczny, już tłumaczę: będziemy mieszkać razem jako narzeczeństwo w jego mieszkaniu i płacimy rachunki po połowie (zgadzam się z tym), ale mam problem z tym jak to będzie wyglądać po ślubie. Postanowiliśmy, że będziemy mieć wspólne konto albo przynajmniej dodatkowe konto na które wpłacalibyśmy pieniądze na rachunki i jedzenie, ale teraz się okazuje, że mój narzeczony chce żebym po ślubie dawała pieniądze jemu tak jak przed ślubem. Czyli nic by się nie zmieniło, idea wspólnego konta w jakiejkolwiek formie nie istnieje: rozliczamy się ze wszystkiego bez względu na to co kupujemy i za ile.

Jeszcze w ramach sprostowania:
- tak, rozmawiamy ze sobą, ale najwyraźniej nie jest to tak efektywne jak powinno,
- tak, sama jestem sobie winna, że nie mam tyle pieniędzy co on
- nie opisałam tutaj wszystkich sytuacji i nie będę tego robić. Możecie myśleć, że ubarwiam, lecę na kasę itd., każdy może mieć swoje zdanie i nie musicie mi wierzyć,
- nikt w mojej rodzinie nie dzieli pieniędzy: moi rodzice mają wspólne konto i nigdy nie "rozliczali się" ze sobą. Wydają pieniądze jeśli jest to potrzebne i nie ma w związku z tym kłótni/nieporozumień, moi braci ze swoimi żonami też poszli tą drogą. Nikt sobie nie wypomina cen/kosztów itd. Pieniądze nie są najważniejszą rzeczą. Nie mam problemu z płaceniem za kogoś i jeśli mój narzeczony zarabiałby mniej to chętnie bym mu dorzuciła na wakacje, a nie czekała aż sobie uzbiera całą sumę i chyba tutaj leży problem jeśli chodzi o kwestę wakacji o której wspomniałam w pierwszym poście. Nie mam problemu z płaceniem za mojego narzeczonego.

Jeśli ktoś dotrwał do końca to gratuluję

Albo facet jest po prostu skąpy. Nie ma nic gorszego niż facet-kutwa, a w wersji żeńskiej kobieta kupcząca seksem.

Autorko lekko to Ty z nim mieć nie będziesz, jak to taki liczykrupa, który drży, żeby czasem nie przeinwestować, żeby zawsze było po równo i tyle samo, bo w związku ludzie dzielą się tym, co mają i nie jest to zawsze to samo, tyle samo i symetrycznie.

Sytuacja, kiedy się daje na wspólne życie mniej więcej po równo jest zdrowa, ale wątpliwości budzi chęć uregulowania tego jak w urzędzie i niechęć gościa do wydania choćby czasami, choćby trochę więcej. Jak sobie wyobrazić takie liczenie się co do złotówki w małżeństwie?
No i trudno sobie wyobrazić sytuację, gdy po ślubie jeden drugiemu "daje pieniądze" zamiast mieć wspólne - przecież można mieć to wspólne konto, ale korzystać z niego z umiarem i żyć tak, żeby żadna strona nie była obciążona nadmiernie. Chyba każdy ma jakieś wyczucie, ile może wydać.
Co do prezentów, to już w ogóle kuriozum, kupować drogie zarabiając kilka razy więcej niż partner i oczekiwać, że on się odwzajemni podarunkiem dokładnie tej samej wartości. Nikt partnera autorki nie zmusza do kupowania drogich rzeczy, może się ograniczyć do symbolicznego upominku wiedząć, że ją też tylko na taki stać, skoro nawet w tym inwestycja musi się zwrócić. Ale już samo podejście "musi się zwrócić" jest niepokojące. Miałam różne okresy w życiu, zarabiałam czasem mniej, czasem więcej, a gdy akurat byłam w związku i zarabiałam więcej niż mój facet, to doprawdy nigdy nie miałam takich pomysłów. Związek nie jest biznesem, kontraktem, to jest wspólna droga, wspieranie się wzajemne i dzielenie się tym, co się ma. Niestety kasa niektórym przewraca w d*pie i potem mamy takie kwiatki, gdzie ktoś uważa, że jak ma pieniądze, to rządzi i albo myśli, że za tę kasę kupi sobie kogo chce i pownno się być zaszczyconym jego zainteresowaniem, albo próbuje ustawiać drugą stronę jak pan opisany w tym wątku.

Dzięki, gratulacje przyjęte.
Cóż, skoro teraz przed ślubem forma rozliczania się z lubym odpowiada tobie, to nie wiem gdzie nagle widzisz problem w kontynuowaniu w tej formie po ślubie. Przecież wyjdzie wam na to samo z tego co wszędzie piszesz.

Ale to Wy kupujecie jedzenie faktycznie tak jak opisuje Kleoma? Że Ty mu dajesz kasę i on z tego robi zakupy? Czy jeździcie na zakupy razem tylko rozliczacie je potem na pół?

Ja powiem jak ja miałam jak byłam z narzeczonym kilka lat ale tez było podobnie w innych związkach.
Nie lubię rozliczania się ze wszystkiego i nie wyobrażam sobie żeby dzielić rachunki za jedzenie czy inne zakupy na pół... jak to ma wyglądać - „ hej oddaj mi 11.50 bo kupiłem coś tam”...? Trochę śmieszne w dorosłym życiu, nie spotkałam ske nawet z czymś takim.
U mnie było tak ze raz ja robiłam zakupy, raz On. Na wakacje On powiedzmy kupował hotel to ja loty a do portfela szły pieniądze z których korzystaliśmy na wycieczce chocdzac do restauracji itp...
Kino czy inne jakieś powrdoly tez wychodziły jakoś naturalnie raz ja raz On. Głupio by mi było powiedzieć żeby mi oddał i głupio mi by było gdyby facet tak powiedział. Na pewno by mi się takie coś nie podobało i nie zgodziłabym się na wyliczanie takie.
No i z racji tego że facet to jednak mężczyzna ( przynajmniej tacy z którymi się spotkałam) to częściej On płacił w restauracji bo mnie po prostu zapraszał.

Acha, a jeśli chodzi o konta to każdy miał swoje nie było wspólnego.

Czytam Was i sie zastanawiam. I nie potrafię zrozumieć podejścia przyszłego męża. Ślub, wspólnota majątkowa,  czyli.co ona zarobi i on tragia2 do wspólnej puli. Będą mieć ten luksus, którego ja nie mam, bo x żona zarabiamy podobnie. I z jej pensji leci na kredyt, z mojej na rachunki. To, co pomiędzy obracamy wspólnie omawiając wydatki na jedzenie, ubrania, wakacje. I nie ma problemu. A stawianie się w pozycji roszczeniowej, że po ślubie nadal dzielimy się po połowie to jest kuriozum. On chce zatrzymać dla siebie więcej pieniędzy? Po co? Dla samego faktu posiadania?
Gdybym zarabiał e5 razy więcej niż żona, to część kasy bym odkladal na konto oszczędnościowe W POROZUMIENIU Z ŻONĄ (bez myslenia,ze6 to moje pieniądze, tylko nasze) a resztę wydatkowal wspólnie na bieżące potrzeby i opłaty.

Ja w jego propozycji nie widzę niczego nadzwyczajnego - on spłaca kredyt, połowę rachunków (czynsz) i połowę jedzenia. Ona - połowę rachunków (czynsz) i połowę jedzenia. Czyli wszystko normalnie.
Ustalili formę dzielenia się opłatami, która autorce odpowiada przed ślubem,a przestanie odpowiadać dopiero po ślubie (bez względu jak ta forma ma wyglądać w przypadku tego jedzenia).
Jedynie sprawa, jaką można tu wyskrobać, a o której już pisano, to ta związana z kupnem kolejnego mieszkania, którego (współ)właścielką byłaby autorka. Jednak czy o tym rozmawiali - nie wiadomo, bo może jej obecne rozwiązanie zupełnie pasuje.

Jeśli autorka czuje się źle z powodu nacisku ze strony partnera na kupowanie podobnych w cenie prezentów czy wszystkiego innego, to to jest dopiero realny problem.

Demonizujecie.
Różne są sposoby ogarniania finansów związku i żadne nie są ani lepsze ani gorsze. Są po prostu inne.
Autorka powinna rozmawiać o tym ze swoim partnerem i przestać przeżywać tylko próbować wypracować jakieś jedno rozwiązanie.

U mnie, od pół roku już każdy robi sobie zakupy oddzielnie. Jak jedziemy na zakupy razem to mamy osobne koszyki i każdy sobie kupuje dla siebie. Jemy na tyle różne rzeczy, że kupowanie wspólnie przestało mieć dla nas sens, więc wolimy kupować oddzielnie. I wiadomo, że nikt na nikogo nie krzyczy tylko możemy się wzajemnie częstować swoimi produktami czy podbierać jakieś rzeczy jeżeli jest potrzeba, ale jednak rozdzielenie tych zakupów wyszło nam na dobre (chemię kupujemy na zmianę jak jest potrzeba). Efekt jest taki, że żadne z nas nie ma problemów ale to jest efekt, na który pracowaliśmy i który omawialiśmy.
Rozmowa jest kluczem.

Jak będziemy mieć dziecko to wcześniej zapewne będziemy na ten temat rozmawiać i odpowiednio zmienimy nasze przyzwyczajenia tak, żeby było dla nas ok. Jakiś problem?

Dlaczego problem? Napisalam, że pytam z ciekawości.
Ja osobiście nie wyobrażam sobie takich podziałów, więc zainteresowałam się jak to jest.
Widzisz w tym jakiś problem?

Przypomnę, że nie znamy nastawienia partnera autorki odnośnie kwoty prezentow i kupowanych towarów. To są jej odczucia nie poparte niczym, gdyż z nim w ogóle nie rozmawia

Przy wspólnym koncie mogą się za to zbędnie kontrolować, np.: "Mężu/Żono, co myślisz, czy jutro kupić sobie te dwie pary gaci za 5.5zł za sztukę"?

Trochę tak to wygląda. My mamy wspólne konto i czasami uzgadniamy w ten sposób zakupy. Ona woli wydawać, ja oszczędzać, więc zazwyczaj w finansach jestem lepiej zorientowany. Taki układ jednak jest dobry w przypadku dzieci, bo nie ma wzajemnych pretensji o wydawanie pieniędzy z czyichś pensji. Natomiast nie wiem, tak podejrzewam, ale jeśli dzieci wyfruną z gniazda, pozostaniemy sami, to myślimy o tym, aby mieć wspólne konto na wspólny cel np. wycieczkę zagraniczną oraz rachunki (zakładam, że wyjdziemy z kredytu). Przy tym osobne konta na własne wydatki np. ubrania czy kosmetyki lub kupno prezentu. Przy wspólnym koncie np. w trakcie świąt, omawiamy kto jaki prezent sobie kupi, bo priorytetem dla nas są dzieci i uśmiech na buźkach. My sobie kupujemy praktyczne prezenty i nie ma poczucia zazdrości czy zniesmaczenie.
Jeśli partner autorki jest zniesmaczony, bo dostał prezent o niższej wartości, niż sam podarował, a przy tym nie uwzględnił różnicy w zarobkach, to jest zwykłym dupkiem. Trochę jak gadanie posła, że spróbuje przeżyć za 9 tysięcy. Podobny poziom oderwania od rzeczywistości.

Ile par tyle pomysłów na rozwiązanie problemu. U mnie nie ma czegoś takiego jak wspólne konto- każde z nas ma swoje, swoje zarobki, swoje kredyty jeszcze z czasów przed małżeństwem. Ale też nie traktujemy pieniędzy że to jest moje i nie rusz.
Mąż spłaca kredyt na dom i opłaca rachunki, do mnie należą zakupy spożywcze, chemia kosmetyki, niewielkie raty kredytu za mieszkanie . O większych wydatkach decydujemy wspólnie, zazwyczaj ja je płacę bo mam większe zasoby pieniężne. Również remonty czy meble idą z mojego konta ( A nie są to małe kwoty). Ale my nie przywiązujemy aż takiej wagi do pieniędzy, nie liczymy kto ile wydał i na co. Wyjścia do restauracji, wakacje, inne rozrywki nie są u nas rozliczane  pół na pół, czy w jakimś % wg wynagrodzenia. Mi to sprawia przyjemność jeśli mogę męża zabrać na miasto czy zorganizować wakacje. Nie ważne kto i ile zarabia i na co wydaje. Ale nie czułabym się dobrze z ciągłym liczeniem kasy i dzieleniem rachunkami pół na pół. Nawet z koleżankami nie rozliczam się co do złotówki- raz jedna zapłaci więcej drugim razem mniej. W życiu chyba nie chodzi tylko o kasę choć fajnie jest jeśli jest.