Ucieczka przed toksyczną chorą matką? - Netkobiety.pl

Bardzo bym tego chciała i już podejmowałam próby ale niestety jej opór i opór ojca (on wie wszystko najlepiej) są na razie nie do pokonania. W szpitalu miała konsultacje z psychologiem ale to doskonała manipulatka - opinię taką nam wystawiła że szpital nas stawia za wzór opiekunów, ale już jej rehabilitantka poznała ją bliżej i poradziła mi abym skonsultowała z jej lekarzem podawanie jakiś psychotropów ??? Ta jej postawa i nakręcanie się także negatywnie wpływa na rehabilitację. Oprócz tego mam opór w ojcu - jemu mimo że zdrowy (w miarę) nie przetłumaczę niczego, wiele rzeczy to dla niego bzdury, nawet a zwłaszcza to co mówią lekarze.
Dlatego wolę się na razie skupić na sobie i córce abyśmy jak najmniej na tym wszystkim ucierpiały

Nie poświęciłabym swojego zdrowia, życia i życia mojej córki dla takiej matki jak Twoja. Pomoc? oczywiście - można zajrzeć kilka razy w tyg cos zrobić/ zawieźć do lekarza/ ugotować / posprzątać - mieszkać tam? nigdy. Zniszczysz sobie życie.

Wiem, że masz niewiele wolnego czasu, ale istnieją grupy wsparcia dla opiekunów osób chorych i niepełnosprawnych, gdzie mogłabyś się wygadać, spotkać osoby z podobnymi problemami i podzielić się  doświadczeniami a nawet czegos nowego się dowiedzieć. Działają w wielu większych miastach w Polsce, gdybys była zainteresowana to poszukaj w internecie.

Gdzie ty tutaj widzisz przekazywanie toksycznych wzorców? Johna czuje moralny obowiązek pomagać chorej matce, to miałaś na mysli? To, że matka nie była kiedyś matką idealną a teraz ma problemy z psychiką, to kwalifikuje ją do tego, aby się od niej odciąć i nie pomóc jej w tak cięzkiej sytuacji, w jakiej jest teraz? Nie każdy tak potrafi i ja to rozumiem, bo sama się swoją matką opiekowałam do jej śmierci, choć nazwać mój dom rodzinny toksycznym to na pewno za mało. Czy przekazałam tym samym swojej córce toksyczne wzorce? Wprost przeciwnie, bo to naprawdę mądra i potrafiąca o siebie zadbać młoda kobieta, a jednoczesnie dobry i empatyczny człowiek, a o nic wiecej w jej wychowaniu mi nie chodziło. Każdy ma wybór w tym, jak żyje i jak postepuje ze swoją rodziną, oraz jak  się uporać ze swoją przeszlością. Ucieczka od niej nie zawsze rozwiązuje sprawę. Są ludzie którzy pozostaja normalni nawet wtedy, gdy nie wychowują się w normalnych warunkach i to jest ich wielkie zwycięstwo po tym, co przeszli.

Hurtem odpowiem, bo ratami się nie da.

Winter.Kween tak- czuję moralny obowiązek pomóc bez względu na to jak zostałam skrzywdzona, moralność i empatia to podstawa człowieczeństwa i mam nadzieję że moja córka widząc że mimo trudnej sytuacji pomagam i staram się rozwiązywać konflikty a nie uciekać nauczy się tego samego. Ucieczka to najłatwiejsze rozwiązanie, sztuką jest znaleźć siłę w sobie i tak zmienic swoje nastawienie do sytuacji aby problemów było mniej lub były mniejsze.

Salomonka - dziękuję za podpowiedź i wsparcie - faktycznie, załatwiłam córce opiekę psychologa, sama też wiele z nią rozmawiam, ale chyba samej też mi się przyda właśnie takie spojrzenie z zewnatrz, co prawda takich grup wsparcia w moim mieście nie ma, ale poszukam terapeuty/psychologa - na to musi się znaleźć czas.

Amethis - owszem należy się i był czas kiedy rodzice z tej opieki korzystali, mam wrażenie że mamie też było psychicznie łatwiej jak opiekunka przychodziła choć na dwie godziny dziennie, problem w tym że mama jest bardzo przez ojca manipulowana a on robi co chce i na razie opiekunki nie chcą i uważają że bez niej dadzą sobie radę (z moją pomocą)

Co za totalna bzdura, kim jesteś aby na podstawie paru zdań, nie znając dokładnie ani mnie ani mojej sytuacji mnie oceniać?
Nigdzie nie napisałam że to heroizm ! Nigdy nie byłam i nie będę matką Teresą, ani też matką polką!
To że Ty masz jakieś problemy emocjonalne nie oznacza że każdy pytajacy tutaj o radę też je ma.
Nie marnuję życia, mam je bardzo udane i bardzo satysfakcjonujące. 
Właśnie o to w tym wszystkim chodzi aby zachować taki dystans do osób wymagających pomocy aby nie popaść w niepotrzebny nikomu heroizm, ale do tego trzeba trochę myślenia a nie rzucania haseł z poradnikow dla domorosłych psychologów.

A od kiedy siedzisz obok mnie i wszystko widzisz? Tak łatwo przychodzi wystawianie opinii na podstawie własnych domysłów.
Nie robię przy matce praktycznie nic. Czasem zmienię pieluchę, czasem pomogę posadzić do jedzenia. Bezpośrednią opieką zajmuje się własnie ojciec, jest przy niej non stop, ja zajmuję się sprawami organizacyjnymi, zakupami, lekami, lekarzami itp. I oczywiście swoją córką, pracą, pasjami, szkołą, budową domu i tysiącami rzeczy które dotyczą mnie wyłącznie i mojego dziecka. Nikt mną nie pomiata ani mną nie rządzi!  Czy gdziekolwiek napisałam że się poświęcam rodzicom?????? Że robię cokolwiek na co nie mam ochoty????? Lub czasu???? Wręcz przeciwnie - napisałam że się nie poświęcam i robię to co chcę!!!! Czytajcie ze zrozumieniem!
A pytałam czy oprócz dystansu lub i ucieczki są jeszcze jakieś metody na radzenie sobie w takiej sytuacji - i tylko jedna osoba umiała odpowiedziec na pytanie.

Nie widzę w tym niczego złego, że ktoś podejmuje decyzję o pomocy swoim rodzicom, gdy sa starzy i chorzy. Każdy podejmuje tę decyzję sam, zgodnie ze swoim sumieniem i trudno tu kogoś obarczac za to winą albo wmawiać mu potencjalne szkody, jakie wyrządza tym swoim dzieciom. Jak świat światem dzieci pomagały rodzicom i nie było w tym niczego nienormalnego, a na pewno tak kiedyś jak i dziś, nie wszyscy rodzice byłi doskonali. Każda rodzina ma prawo na swój sposób podejmować tę decyzję i trudno tutaj krytykować czy mówić, że jeden wybór jest lepszy od drugiego. To jest bardzo indywidualne i zależy od wielu czynników. Nie każdy potrafi wyjść z domu i zatrzasnąć za sobą drzwi, gdy rodzice są w potrzebie. Starość jest niewesoła i naprawdę czasami ci ludzie choć już za życia byli nie całkiem super, na starość robią się jeszcze gorsi. Różne schorzenia powodują, że ich percepcja, zachowanie i myślenie jest mocno uposledzone. Jak się wtedy zachować wobez takiego rodzica? Pozwolić mu dogorywać bez pomocy?  A gdzie własne sumienie? Bo mnie np, by ono zagryzło, gdybym tak zrobiła. Dziś, gdy moja matka już nie zyje, ja mogę sobie powiedzieć do lustra, że zrobiłam co do mnie należalo, nie mściłam się na niej i nie jestem człowiekiem wyzutym z empatii. Żyje mi się naprawdę dobrze z tą swiadomością, że się na niej nie odgrywałam i podałam jej rękę wtedy, gdy tego potrzebowala. Sama chyba widziala, jaka jest różnica między domem jaki mi stworzyła, a moim w którym mieszkałam z córką. 
Jesli ktoś potrafi żyć do końca swoich dni z nieprzepracowaną trauma z dzieciństwa i chęcią odwetu na rodzicach, to jego sprawa. Jednak nie powinin twierdzić, że to jedyna słuszna droga, a inni błądzą, marnują życie swoje i swoich dzieci. Ja życia córce na pewno nie zmarnowałam, więc można być dobrą matką dla swoich dzieci i zająć się starym rodzicem w potrzebie. Jedno nie wyklucza drugiego, jesli zna się granice, potrafi się nad swoim życiem panować i zadbać też o siebie. Johna zrobiła co uważala za sluszne, więc tylko jej wytrwałości życzyć.

Autorka ma jakąś ukrytą korzyść, nie było by tego konfliktu wewnętrznego

działając jako dorosła córka względem matki, miała by zgodność jako matka wobec własnej córki

nie można mieć ciastko i jeść, wybory nie są proste, mają często ukryte konsekwencje, zwłaszcza gdy sytuacje nie są typowe

czy aby nie wyolbrzymiasz problemu? rodziców?

Chętnie skorzystam Twoich materiałów Visena - napisałam na priv

Ogarnijcie się kochani - miarą człowieczeństwa jest to jak się traktuje tych najsłabszych - jesteście ludźmi? Tego uczycie swoje dzieci? Że gdy zachorujecie lub nagle staniecie się niepełnosprawni to one mają się od Was odwrócić? Nawet prawo nakazuje nam zaopiekować się rodzicami w potrzebie. I to bez względu na to jakimi rodzicami byli. A każdy popełnia błędy i nie ma ludzi idealnych.  Ci których napędza zemsta nigdy nie będą szczęśliwi i spokojni. Pomyślcie o tym zanim skrytykujecie czyjeś decyzje przez pryzmat własnych nieprzepracowanych traum.
Ja jestem dumna z siebie że mam to za sobą i że potrafię bez szkody dla własnej psychiki pomóc tym, którzy mnie potrzebują.

Zapytałam się o sposoby jakie można wobec siebie zastosowac aby w takiej sytaucji sobie poradzić - więcej niż sama znam. Ani sie nie podkładam, ani się nie poświęcam, zachowuję autonomię i stawiam granicę. Umiem i mówię "nie" kiedy coś mi przeszkadza, zachowuję dystans wobec "problemu" bo to tak naprawdę nie mój problem. Ale zdaję sobie sprawę że sa różne metody o których mogę nie wiedzieć/nie pamiętać. I dlatego zapytałam - i dostałam odpowiedź - grupa wsparcia, pomoc psychologiczna dla mnie, i ewentualnie praca nad asertywnością (chociaż mam wrazenie że całkiem nieźle mi to wychodzi ale zawsze mozna popracować więcej)
I tak jak pisałam wcześniej - próbuję namówić matkę na opiekę psychologa ale na razie bez skutku.

Oczywiście zrobisz jak uznasz za stosowne, ale dla mnie to jak pchanie się na siłę do klatki z lwem i pytanie się jak zrobić, żeby w tej klatce Ci tylko urwał ramię ale nie zjadł. To takie oszukiwanie się, że jesteś w stanie "okiełznać" swojego apodyktycznego ojca i matkę, która jak na dziś, ma o wiele poważniejsze organiczne zaburzenia, niż tylko trudny charakter.

Zastanów się czy faktycznie jedynym rozwiązaniem jest opieka nad nią w jej domu, czy też może da się mieszkać na swoim i po prostu odwiedzać czy też zabierać na wizyty do lekarza.

Oczywiście się ze te drugie rozwiązanie jest duzo lepsze i do niego dąże ale nie dam rady robić tego na odległość. Takie mam zobowiązania takze wobec innych że nie dam rady logistycznie mieszkać te  km dalej i dojeżdzać nie tylko aby im pomóc ale także aby prowadzić zajęcia, własne treningi, realizować projekt, dowozić córkę itd ... to zajmie taką masę czasu że po prostu wiele rzeczy bym musiała zawalić lub całkiem z nich zrezygnowac - także z tych które są dla mnie bardzo ważne, dla mojej satysfakcji i rozwoju zawodowego. Dlatego zdecydowałam się na budowę w ich poblizu (ale nie za blisko) aby móc i pomóc i mieć autonomię i móc realizować swoje plany i swoje zycie.

To nie sa jakieś tam zajęcia, to zajęcia które ja prowadzę, budując w ten sposób swoją pozycję zawodową i doświadczenie choreograficzne a zarazem wywiązując się z zobowiązań do jakich się zobowiązałam na długo przed tą sytuacją. Bardzo dużo wysiłku w to włożyłam, pracy i pieniędzy a jesli teraz je przerwę to nie bedę miała do czego wracać. Nie mówiąc już o tym że jest to dla mnie bardzo ważne. Zresztą to też kwestia dbałości o swój wizerunek społeczny - jestem animatorem kultury mającym odpowiedzialność społeczną wobec lokalnej społeczności jaką animuję od paru lat, rzucając w tej chwili wszystko to nie tylko porzucenie osób które mają do mnie zaufanie czyli kwestia odpowiedzialnosci ale także zrobienie z siebie osoby która łamie dane słowo. A ja zawsze dotrzymuję słowa.
Więc wolę popracować nad psychiką

Johna sama oceniłaś swoich rodziców jako mocno toksycznych i mocno ingerujących w Twój stan psychiczny. Córka chodzi do psychologa, Ty piszesz z tym problemem na forum internetowym. Jakikolwiek nasz wpis negatywnie oceniający Twoich rodziców - od razu reagujesz złością i zaprzeczaniem. Dlaczego, więc w Twoim pełnym satysfakcji życiu napisałaś tu..? w szczęśliwym życiu ludzie raczej nie piszą o toksycznych rodzicach, nie muszą chodzić do psychologa, ich dzieci tez nie potrzebują pomocy psychologicznej. Jakkolwiek byś nie zaprzeczała fakt jest taki: masz toksycznych rodziców, którzy determinują Twoje życie i nie jest żadnym dobrem dla Ciebie i córki mieszkać z nimi. Nikt nie powiedział, że masz zerwać kontakty z rodzicami i nie pomagać matce. Taka pomoc jakiej teraz udzielasz nie wymaga Twojego mieszkania tam i poświęcenia. Można znaleźć inne rozwiązania, ale tylko jeśli się chce. Ty najwidoczniej nie jesteś jeszcze na to gotowa i tego nie rozumiesz. Tak też działa toksyczność. Pomyśl o psychologu dla siebie., ale uprzedzę Cię, że dystans odległościowy będzie niezbędny żeby rzeczywiście nad sobą popracować. Zakładając , że trafisz na terapię i zaczniesz się zmieniać - Twoi rodzice nie zaakceptują tej zmiany w Tobie, granic których nauczysz się stawiać i przyjdzie dzień, że będziesz musiała wybrać. Bo toksyczni rodzice nie pozwalają na zmiany, toksyczni rodzice nie chcą żeby rodzina była zdrowa, nie zmienią komunikacji, nie zaczną Cię traktować jak człowieka dorosłego i samodzielnego i nie zaakceptują.
Mówisz, że zawsze dotrzymujesz słowa - praca to tylko praca. Dobrze , że jesteś sumienna, ale wszystko musi być w granicach rozsądku . Przywiązujemy się do ludzi, ale musimy postępować tak, żeby dbac o siebie i swoje zdrowie psychiczne. Ty nie podpisałaś z ludźmi kontraktu lojalnościowego do końca swojego życia. Pomyśl o terapii, bo to też jest niepokojące.

Salomonka, Ty czytasz ze zrozumieniem czy tylko widzisz to, co chcesz?

NIKT nie pisze by Autorka przestała dbać o matkę czy przestać pomagać ojcu. Jak najbardziej jest to fajne. Tylko, że wcale to nie wymaga mieszkania z rodzicami, których toksyczne i psychicznie wykańczające zachowanie zatruwa życie jej i córce.

Nie czytałam całego wątku, bo już na początku zajechało do mnie toksyką i złem. Ja na taką matkę to bym dała 500zł do opiekunki, która wynajmiecie na cały dzien. Tylko ciekawe ile taka pani wytrzyma, bo pewnie da drapaka jak mama jest taka jak opisujesz. Nie jestes jej niewolnicą, psem na łańcuchu, czy grzejnikiem przy ścianie. Masz swoje życie. Bez niej. Z dzieckiem.

Like <3

Nie wiem kto moderuje ten wątek, ale chyba Johna prosiła o zamknięcie tematu.

Beyon....czyjacitam...

Byłaś kiedyś na terapii ????
Bo ewidentinie jestes garbata aż niemiło...

Salomonka przykro mi , ale nie potrafisz przeczytać ze zrozumieniem tego co tu napisałam. Nie rozumiesz tego po prostu. Nigdzie nie napisałam, że ma swoich rodziców porzucić w chorobie. Nie wkładaj mi w usta słów , które ode mnie nie padły. W skrócie streszczę Ci co napisałam: bardzo dobrze, że Autorka chce pomóc matce i to naturalne, forma pomocy jakiej teraz udziela nie wymaga mieszkania z rodzicami, a mieszkać z nimi nie powinna bo rodzice są toksyczni, dziewczyna psychicznie się męczy a jej córka już potrzebuje psychologa. Dziewczyny powinny skorzystać z terapii dla siebie, żeby zrozumieć istotę tego jak teraz funkcjonują. Muszą zadbać o siebie psychicznie, Johna ma córkę i to ona powinna być teraz najważniejsza. Niewiele wiesz o toksycznych relacjach, a piszesz łzawe słowa o poświęceniu, wdzięczności , jakieś bzdury o tym, że ktoś tu napisał że Autorka ma porzucić rodziców. Zacznij czytać.