trudne rozstanie, 6 mcy później.... - Netkobiety.pl

I dlatego właśnie jedną z pierwszych rzeczy, którą się powinno robić po rozstaniu, jest wykasowanie konwersacji, smsów i historii połączeń i zablokowanie byłego w telefonie i w mediach społecznościowych. Dla własnego dobrego samopoczucia.

Lady Loka, Hmm...no tak, pewnie masz racje....Jesli chodzi o historie polaczeń, konwersacji, zdjecia to jakos latwiej mi poszlo i poasowalam dosc szybko...ale wyrzucic go z mediow nie mialam odwagi i tak zostalo....

Dziękuję Ci też Salomonka za słowa otuchy i wsparcia. To zdanie o tym, ze on wyrzucił mnie ze swojego życia jak zuzyta rzecz dało mi do dużo myślenia...

Ogólnie było  kilka sytuacji w tym związku, które sprawiały, że czułam się fatalnie traktowana, tak lekceważaco, niby o tym pamiętam, ale teraz chwilowo pamięc o dobrych chwilach to przyćmiła. Ale postaram się być twarda, za dużo mam już do stracenia, tyle czasu milczałam...

Jeśli chcesz się poniżać, łasić jak psiak, odbierać sobie własną godność, żebrać o uwagę itd., to pisz do niego.
Natomiast jeśli kochasz samą siebie, to nie krzywdź się dziewczyno.
Wybór należy do Ciebie.

Gitta, z jakiego powodu weszłam w ten związek?
Mieliśmy duzo wspólnych pasji podobne poglądy i wartości. Poznałam go niedługo po poprzednim moim rozstaniu, z obcokrajowcem, z korym scieralismy sie na wielu frontach, a moj drugi eks okazal się byc totalnym jego przeciwieństwem. Ujał mnie tez swoim spokojem, rzadko się kłócilismy.

On pochodzil z dosc licznej rodziny, zawsze mowil, ze fajnie jak jest tyle dzieci w domu itp, byl wierzący, wiec nic nie wskazywalo na to, ze ma inne poglady w tej kwesti, z jakis rozmów takich bardziej ogólnych na początku znajomości padało, ze chciałby mieć dzieci i ślub tak w ogóle.

Fakt, faktem, ze jakies moje wczesniejsze proby badania terenu w temacie naszej wspolnej przyszlosci wskazywaly, ze unikal i nie chcial podejmowac tego tematu. Myslalam, ze po prostu nie jest jeszcze gotowy (chociaz byl juz po 30tce).

Cięzko mi go tak całkiem odciąć, ale postaram się to zrobić, zostały tylko te media społecznosciowe, mam też jego rodzine w znajomych, bardzo ją lubiłam, oni mnie, troche głupio mi ich tak potraktować.
Z drugiej strony nie mam z nim ani z nimi żadnego kontaktu od rozstania...

Wydaje mi się, że się niepotrzebnie izolujesz od ludzi, żyjesz gdzies na marginesie, nie angażujesz się w sprawy innych, a to by ci bardzo pomogło. Spędzilas Sylwestra sama w domu, a naprawdę nie mialaś gdzie pójść? Pisałaś, że jestes chora ale to chyba nie jest choroba zakaźna, żebyś nie mogla się kontaktować z innymi? Dobrze byłoby, gdybyś oderwała mysli od niego, zajęła się czymś innym, nawet wtedy gdy naprawdę nic ci się nie chce. Masz jakś przyjaciółkę, taka od serca? Gdy masz jakieś "glupie myśli", to wygadaj się własnie jej. Znajdź swoj wlasny sposób, aby radzić sobie z tęsknotą i chęcią kontaktu z nim.
Jesteś w trakcie terapii, to bardzo fajne Ale potrzeba ci kogoś, do kogo możesz zadzwonić o każdej porze, a w wolnej chwili gdzieś razem wyjśc, np. do kina, kawiarni czy na piwo. Od takich spraw są przyjaciółki

Czytając ciebie odniosłam wrażenie, że byłaś mocno zdeterminowana na zakładanie rodziny/dzieci i takich tam. Jemu to nie pasowało, co w pewnym momencie tobie wytłumaczył i tyle. Pisałaś też, że rankiem nic nie wskazywało na taki bieg zdarzeń, no ale chyba do posiadania swojej opinii nie trzeba być kłótliwym? Na moje, to jako tako pasowało mu życie z tobą, ale już nie dalsza perspektywa. Może próbował przez czas związku bardziej co poczuć czy nabrać chęci na te same rzeczy, jednak mu nie wyszło, nie czuł tego, a wcale nie musiał.
Od momentu zerwania nie kontaktowaliście się ze sobą, teraz wyszła jakaś łapka, więc on po prostu nawet z czystej kurtuazji się spytał co tam u ciebie. Za tym raczej nic się nie kryje. Możesz mu coś odpisać, równie kurtuazyjnego.
6 miechów przeżywania to sporo.
W dodatku mam wrażenie, że bardziej, niż strata tego faceta boli cię to, że pokrzyżowały się twoje plany.

Salomonka, z tymi przyjaciółmi i innymi ludzmi wokół to troche osobna historia. Sylwestra spędziłam sama w domu (chyba pierwszy raz w życiu, ale nałożyło się na to kilka kwestii), dodatkowo grypa jelitowa, ktorą złapałam przekresliła jakiekolwiek plany, ale i tak na nic innego w tym roku się nie zapowiadało.

Nie izoluję się jakoś specjalnie od ludzi, ale faktem jest, ze tych ludzi wokół mnie, takich na które mogę liczyc poza rodziną tez nie ma dużo. Mam 29 lat, więc jak się możesz domyślec większość moich znajomych jest zajęta swoim życiem w parze lub z rodziną (niektorzy mają już dzieci, męzów, żony itp), więc znajomych, z którymi mogę się w ostatniej chwili "skrzyknąć" na jakąś imprezę praktycznie nie mam. Poprzednie Sylwestra spędzałam z Eksami, ewentualnie na jakiś imprezach w gronie zaprzyjaźnionych par. Moi znajomi albo spędzali tegorocznegi Sylwestra na romantycznych wieczorkach we dwojkę w domu albo na romantycznych wyjazdach, więc nie bardzo miałam możliwosc sobie coś zorganizować wspólnie.

Co do przyjaciółki, do której mogę zadzwonić o kazdej porze dnia i nocy....no niestety też takiej nie posiadam.
Niestety, ale w ciągu ostatnich kilku lat od czasu skończenia studiów, potraciłam wiele relacji, część znajomosci naturalnie ewoluowała w taką stronę, że przestało nam być po drodze, na części osob niestety bardzo się zawiodłam w swoim zyciu. Okazało się, że nie mogłam na nie liczyć w trudnych momentach swojego życia, mimo, że sama zawsze starałam się być dla nich wsparciem.

Uprzedzając pytania, czy nie pokończyłam jakiś relacji ze względu na bycie w związku, to nie były te powody, jeszcze przed wejsciem we wspomniane związki odczuwałam brak bliskiej przyjaciółki/przyjaciół.
Też 2 krotnie w swoim życiu zmienialam miasto zamieszkania, a to nie sprzyja utrzymywaniu relacji.

Nie mam o to żalu do losu, czasem tak się dzieje, zdążyłam się z tym już oswoić, gorzej, że ciężko mi teraz zawiązać jakies nowe znajomości, zaczynam odczuwać brak chociazby kolezanek. Mam jakies kolezanki w pracy lub takie ktore się "uchowaly" z dawnych czasów, ale zmeczona jestem tym, że to zawsze ja cos proponuje, a potem, ktos w ostatniej chwili i tak odwoluje przyjscie a do tego kina czy na jakies wspolne jedzenie a ja finalnie ide sama....

Marakuja, czy miałam duże cisniene na zakładanie rodziny/dzieci? Hmm wydaje mi się, ze nie jakieś szczególnie większe niz inne moje równieśniczki w  związku.
To nie było tak, że wchodząc w ten związek od pierwszych tygodni zastanawiałam się czy by na pewno on mi sie oswiadczy, ale tez nie chcialam wchodzic w cos co nie rokuje i bardzo nie chcialam tracic swojego czasu na mało poważne relacje.

Mój poprzedni zwiazek ze wspomnianym obcokrajowcem zakończyl się tez z tego względu (poza roznicami, ktore się uwidocznily pod koniec związku), że on miał inną wizję wspólnej przyszłosci, z goła odległą od mojej, a ja wchodzac w ten 1wszy związek w ogole się nad takimi kwestiami początkowo nie zastanawiałam, bo byłam młodsza i mi na tym nie zalezało. Ale wiadomo, z biegiem czasu trzeba bylo ojsc do jakis konkluzji po obydwu stronach...

Mając to doświadczenie z pierwszej relacji, nie chciałam juz wchodzić przy tej drugiej relacji w coś, co od początku w tej kwestii skazane byloby na porazke. Dość szybko jednak zdążyłam się jednak zorientować, że 'idealogicznie' jestesmy na 1 poziomie, więc nie spędzało mi to jakoś bardzo snu z powiek. Inną sprawą było jego słabe zaanagzowanie w ten związek i budowanie relacji ze mną. Dostrzegam i uzmyslawiam sobie to jednak dopiero teraz. Jak tak teraz patrze z perspektywy czasu na tą relacje, to zgodnosc charakterów, pasji, poglądów i do pewnego momentu oczekiwan od zycia byla podoba....tylko On byl w tej relacji "jedną nogą", a na poziomie uczuc czułam jakby odgradzał go ode mnie "mur", którego on nie chciał zburzyć.
Wiele razy z tego powodu odczuwałam frustracje w tym związku, bo to ja byłam stroną, ktorej zalezalo bardziej.
Z drugiej strony, on wysylal tez calą masę sprzecznych komunikatów, które trzymały mnie "przy nadziei" i przy tej relacji.
Myslę też, ze tak ciężko mi przezyc to rozstanie z 2 powodów:

1. Kocha(ła)m go i wierzyłam, że to naprawde jest ta Własciwa osoba.
2. Miałam w swoim życiu wiele samotnych (singielskich) lat i zawsze cieżko mi było poznać drugą połówkę, która by mnie zainteresowała i była kompatybilna w wielu kwestiach ze mną.

Teraz cięzko mi sie otworzyć na nowe relacje, byłam na kilku randkach z neta, ale po jednej np. praktycznie wrocilam z płaczem, bo facet zaczął mnie dość mocno wypytywac o mojego eks i okolicznosci w jakich się rozstalismy a ja caly czas (jak sie okazuje) nie potrafie mowic o tej sytuacji bez emocji...

Twoja historia jest mi bliska, bo jest trochę podobna do mojej. Domyślam się jak się czujesz i jakoś chciałabym Ci pomóc. Do tej pory mam mieszane uczucia odnośnie internetowych randek po rozstaniu. Czasem wydaje mi się, że nie ma co się umawiać jak się jeszcze nie jest gotowym na nową znajomość. Z drugiej strony, bywa, że spotykanie się z wieloma osobami otwiera oczy na nowe, wartościowe znajomości. Każdy rozstanie przeżywa inaczej. Dla jednych pół roku po rozstaniu to sporo, dla innych jeszcze nie minął czas "żałoby". Nie mnie oceniać, kto ma rację. Każdy odczuwa inaczej.
Sama widzisz, że to nie był związek taki jak powinien być, czyli obustronny. Twojej atencji, zabiegania było więcej.
Nie bój się być sama. Ja też jestem z tych osób, które nie wskakiwały nigdy ze związku w związek. Dlatego po rozstaniu miałam takie myśli: "O nie, znowu szukać odpowiedniej osoby, przejeżdżać się, a na końcu okaże się, że to i tak nie wyjdzie". Nigdy tego nie wiemy, czy wyjdzie, czy nie.
Ja mam teraz taką świadomość, że nic i nikt nie jest dane nam na zawsze. Trzeba cieszyć się tym, co jest, a nie myśleć, czego nie mamy. Mam znajomego, który obiektywnie rzecz biorąc ma wiele, ale jego nic nie cieszy w życiu. Jak spełni jakieś swoje marzenie, np. o własnym M, to tęskni za czymś innym.
Polecam Ci na Youtubie kanał dziewczyny o nazwie SoSpecial. Dziewczyna o wesołym usposobieniu, w fajny sposób opisuje jak wieść ciekawe życie singielskie Lubię jej posłuchać np. przy porannym makijażu do pracy.

Każdy przeżywa rozstanie na swój sposób. Ja nie przeżywałam zakończonego prawie 6-letniego związku, a dość często wracam myślami do kilkumiesięcznego związku z facetem, którego opisywałam kiedyś w swoim temacie. To nie musi być desperacja. Kiedyś przeczytałam, że porzucenie boli dlatego, bo zwykle się go nie spodziewamy. Osoba rzucająca przygotowuje się psychicznie do rozstania już jakiś czas, dojrzewa do decyzji o rozstaniu. Strona rzucana nie zawsze umie sobie z tym poradzić. Próbuje zrozumieć, objąć myślami, zracjonalizować, ale czasami się nie da. Po prostu niektórym podjęcie decyzji o pójściu dalej zajmuje trochę więcej czasu niż innym. Myślę, że u autorki kluczowe jest, aby odciąć się od ex partnera, choćby nią targały wielkie uczucia. Jej przeżycia są normalne po rozstaniu. Najpierw był bunt, złość na exa, że ją zostawił i niedowierzanie. Przez pół roku zapomniała o złych chwilach, na ich miejsce pojawiły się miłe wspomnienia. To bardzo zgubne. Ja obrzydzam sobie exa w każdy możliwy sposób. Mimo, że czasem jeszcze pojawia się w moich myślach (myślę o tym co robiliśmy w zeszłym roku i jakie mieliśmy plany), to robię z tych myśli własny użytek, czyli myślę o wszystkich jego wadach, a nie wspominam jakby to mogło być pięknie.
Poza tym, autorko uważam, że wszystko w naszym życiu jest po coś. Osoby, które się w naszym życiu pojawiają także. Może po prostu Twój ex musiał odejść, by za jakiś czas mógł pojawić się KTOŚ dla Ciebie