Picie alkoholu cały czas - przesadzam? - Netkobiety.pl

Wiktoria, a co będzie gdy razem zamieszkacie? przecież to się nie zmieni.

No właśnie jedynie co mnie przy nim trzyma to fakt, że jak pije sam to zawsze to są max 2-3 piwa czy tam 2-3 drinki. No i nigdy nie jest niemiły przez alkohol czy coś w tym rodzaju. Jednak gdy wychodzi ze znajomymi to już dość często wraca pijany, bo 'jak to odmówić kolegom? ' ' dawno się z nimi nie widziałem i ciężko mi było przestać pic, gdy polewali' -.-

To się nie zmieni, a jego tylko będzie denerwowało Twoje jojczenie. Uważam że powinniście się rozstać.

Właśnie. Często osoby z rodzin gdzie problemem był alkohol, wybierają dla siebie podobnych partnerów. Robią to jakoś podświadomie, bo niby wiedzą jak poważny to jest problem i zarzekają się, że same nigdy po alkohol nie sięgną i nie zwiążą się z pijącym partnerem. Uważaj Wiktoria,  bo stąpasz po kruchym lodzie.

A czemu Ty to tolerujesz? Jesteście razem tylko rok. Skoro przeszkadza Ci jego zachowanie to po prostu wystarczy, że się z tego związku wymiksujesz.

Nie ma sensu zmieniać na siłę jego. Nie spełni Twoich oczekiwań i marzeń o mężczyźnie niepijącym, nie miej złudzeń , że dla Ciebie przestanie. Facet lubi alkohol, sięga po niego w sytuacjach stresowych i to jest w tym wszystkim najbardziej niepokojące. Jesteś dzieckiem alkoholików, związałaś się z facetem lubiącym trunki - nie myślałaś o terapii?
A ten związek zakończ.

Gdy zaczynałam się z nim spotykać nie wiedziałam, że tak pije i pali... Palenie wtedy rzucił i nie palił już ponad rok przed tym jak się poznaliśmy i zaczął palić od nowa jakoś po 6-7 miesiącach naszego związku - zapalił by odreagować stratę pracy i tak poszło, że pali cały czas... wiadomo, kto raz rzuci i zapali od nowa to już znów zaczyna palić.

Z piciem na początku się ukrywał tzn. nie mówił mi, że pije ot tak sam w mieszkaniu. Wiedziałam tylko o piciu gdy wychodził z kolegami czy coś, więc wtedy aż tak bardzo mi to nie przeszkadzało. Dopiero teraz po kilku miesiącach zauważyłam, że cały czas gdy rozmawiamy idzie do sklepu po piwo, pije do serialu itp. a ja głupia się już wtedy zaangażowałam w tą znajomość o i tak.

Ostatnio poruszyłam z nim ten temat i powiedziałam ładnie, że nie będę go w niczym ograniczać, bo to jest dorosły człowiek, ale jak zacznie mi to aż tak przeszkadzać to po prostu się rozstaniemy... i co? i nic to nie dało, więc co ja jeszcze mogę?
Naprawdę uważacie, że nie da się kogoś takiego zmienić? Że dla dobra związku się z tym nie ogarnie? A może 2 piwa to wcale nie jest alkoholizm...

Cześć, miałam kiedyś w pracy szkolenie z obsługi klienta. Padło pytanie: czy możemy odmówić obsługi osobie pod wpływem alkoholu? Odpowiedź była przeczaca, bo nigdy nie wiadomo, czy ktos faktycznie jest pod wpływem, czy może choruje i "pachnie" alkoholem. Nie znam się na tym kiedy już ktoś jest alkoholikiem, a kiedy pije, bo lubi. Myślę, że granica jest bardzo cienka. Jesteś DDA, ja też. U mnie pił tata i podobnie jak u Ciebie wyszłam z domu i wybrałam za partnera do życia alkoholika. Z Twoich opowieści, u nas było podobnie. Zamieszkalismy razem latem, więc co rusz grille, wypady, piwka, drinki. Pomarańczowe lampki bagatelizowalam, bo przecież "wszyscy pija", ja tez pilam z nim. Z czasem miałam dosc. Uspokoilam się z alkoholem, nie chciałam go. U chlopaka poszło w drugą stronę. Już nie było 2-3piwek w weekend. Nie wiem kiedy, ale zaczęłam jak Pasławek opisuje, liczyć dni, kiedy on nie pije, a kiedy to robi. Wyszło mi z tego, że NIE PIJE 1 lub 2dni w tygodniu, kiedy to kacuje. Pił do utraty świadomości. Potrafił przewrócić się na środku pokoju. Życie stało się koszmarem. Normą stało się wypijanie przez niego kilkunastu piw. Pił, bo miał dobry dzień i trzeba uczcić sukces w pracy. Pił, bo miał zły dzień i trzeba było opić smutki. Pił, bo świeciło słońce i "idealna pogoda, żeby wyjsc z piwkiem". Pił, bo padał deszcz, wiec "pogoda barowa". Nie wiedziałam co zastanę po powrocie z pracy. Bywalo, że zastawalam zdemolowane mieszkanie. Raz w mieszkaniu bylo pelno szkla, bo przepychali się z kolegą i stlukli szklana ławę. Bylam wspoluzalezniona. Tkwilam w tym zwiazku kilka lat. Mialam 20pare lat, a czułam się jakbym juz przezyla całe swoje życie. Nie chcialo mi sie wstawac z lozka. Budzilam sie, siadalam na lozku i zaczynalam plakac.
Ciągłe rozmowy z nim, próba ratowania zwiazku, chciałam zapisac nas na terapię. W odpowiedzi slyszalam, że on nie ma problemu, ma duzo pieniedzy a ja robię z niego jakiegos zula. Ze sama jestem alkoholiczka i mam sie leczyc. Wyzywal mnie po pijaku, szarpal, wymuszal seks. Rano niczego nie pamiętal i mowil, ze sobie to wymyslilam.
Kiedys napisał do niego kolega, z którym nie widzieli sie kilka lat. Zapisal sie do AA i nie pije od wielu lat. Ten moj spytal go jak często i ile pil. Odpowiedź brzmiala: srednio z 2razy w miesiacu, moze z 2piwa. Ale ja musiałem je wypic. Nie liczylo sie nic, musiałem je wypic. Na terapie poszedl dla zony i uratowal swoje małżeństwo. Wiem ze to mojego zawstydzilo, ale nie zrobil nic w kierunku własnego leczenia.
W tamtych czasach duzo poczytywalam to forum. W ktoryms z wątków radzono dziewczynie w takiej sytuacji jak Twoja, aby przeczytała pewien tekst. Weszlam w linka i.... przepadlam. Zapisałam sobie artykuł w ulubionych i czytałam codziennie. Do skutku. Az znalazłam w sobie siłę, by odejsc. To tekst ksiedza, ale myślę, że otuche i przestroge znajdzie w nim kazdy, kto chce sie uwolnic ze zwiazku z alkoholikiem. Wpisz w wyszukiwarke: ks Mieczyslaw Maliński "Pijaństwo". Wejdz w pierwszą stronę i odszukaj artykuł: Pijaństwo.

Wiktorio nie ma absolutnie żadnej logicznej reguły,kto i na skutek czego przestanie te dna alkoholików są najprzeróżniejsze.
Byłem takim chłopakiem jak Twój obecny nie byłem agresywny podobnie jak on w stosunku do dziewczyny ale  może bardziej rozrywkowy i zwariowany od niego i mieszkaliśmy z dziewczyną chyba z 3 lata prawie dziewczyna w pewnym momencie miała dość a moja choroba rozwijała się szybko z tym też różnie jest.Łamałem dane słowa wielokrotnie wierząc w nie wtedy i nie wierząc jednocześnie a nie mogąc ich dotrzymać nie rozumiejąc sam co zemną nie tak jeżeli chodzi o picie.
Po jej odejściu szalałem jeszcze 2 lata zanim walnąłem o dno.
Zdarza się że facet już na prośbę kobiety zastanawia się nad sobą i idzie na terapię, inny idzie dla świętego spokoju,jeszcze inny udaje że się leczy a jeszcze inny pije po rozstaniu dalej i umiera.
Prawie każdy ma szansę ale te szanse nie są w nieskończoność.
Twój wpływ na niego może być żaden albo inny od zamierzonego od Ciebie w gruncie rzeczy jesteś bezsilna i niewiele lub nic zależy od Ciebie wiele z tego co on zrobi jest po za Twoim zasięgiem trudno się z tym pogodzić
Jeszce jedno Ci napiszę moja narzeczona ówczesna tak która odeszłe nie była DDA nie pochodziła z dysfunkcyjnej czy patologicznej rodziny pewnie jakieś deficyty miała wielu ludzi je ma mniejsze większe podobnie jak wady i zalety cechy.
W relacji z osobą uzależnioną lub zaburzoną deficyty ulegają wzmocnieniu bo najzwyczajniejsza cierpliwość, tolerancja mają swoje granice - nie jesteś w niczym gorsza i bardziej wadliwa od innych.

Wiktoria, czy to naprawdę takie istotne, czy on się zmienił? Ale i tak odpowiem na Twoje pytanie: Nie, nie zmienił się. Nadal pije. Ma nową dziewczynę. Sporo młodszą od niego. Nie stał się abstynentem. Mimo, że sama nie mam już z nim kontaktu, bo nie chcę mieć, to jednak pewne fakty docierają do mnie, choćby przez wspolnych znajomych.
W kwestii alkoholizmu czy narkomanii partnera, uważam, że trzeba ratować wlasny tylek. Najgorsze jest to, że możemy Ci tu napisac wszystko, przestrzegac Cie, ale Ty i tak zadecydujesz po swojemu.
Uważam jednak, że sam fakt, że napisałaś tu ze swoim problemem świadczy o tym, że czujesz, że to jest już problem. Życzę Ci dużo siły i wytrwałości w podjęciu dobrej decyzji. Bądź szczęśliwa

Być może w Twoim towarzystwie się mityguje, bo mu na Tobie zależy. Wie, że nie akceptujesz jego nawyków alkoholowych, stąd i próbuje się dopasować.
Na dłuższą metę nie do utrzymania.

Należy zadać sobie pytanie o powód picia.

Redukuje napięcie?
Rozrywka? Na sucho mu się nudzi?
Stare smutki?

Żeby człowiek otrzymał pomoc od specjalistów, musi jej chcieć. Dziewczyna nie weźmie chłopaka za kark i nie zaprowadzi na AA.
Dla mnie wiek 29 lat to nie jest już czas na picie i imprezy, ale widać niektórzy później dojrzewają. W moim odczuciu ten chłopak nie jest jeszcze alkoholikiem, ale jest na dobrej drodze ku temu. Wydaje mi się, że przez to , że mieszka sam, żyjecie oddzielnie, ma kolegów imprezowiczów , którzy wolny czas spędzają tylko na piwie - on tak właśnie żyje jak jego otoczenie. Może jakbyście razem mieszkali, spędzali czas aktywnie, razem - byłoby inaczej..? Tego nie wiem, natomiast jest ryzyko że uwikłałaś się w związek z człowiekiem który alkohol po prostu lubi. Dlatego wyżej zasugerowałam Ci wizytę u psychologa, żebyś dobrze poznała samą siebie.

On sam jest mega towarzyski i gdzie nie pójdzie ma znajomych. Potrafi cały czas gdzieś z kimś wychodzić no i przy tym pić, bo jak to się spotkać i nie pić piwa. A gdy wraca do domu rodzinnego to albo pije drinki w domu (rodzice mają barek z lepszym alkoholem, więc się degustuje) albo wychodzi ze znajomymi z tamtej okolicy i również pije. Teraz mi się przypomniało, że miesiąc temu rozmawiałam z dziewczyną jego kumpla o tym piciu. I ona mi powiedziała, że ten mój przez cale studia tak pił i mu to chyba zostało. Wiadomo jak to życie studenckie... imprezy, akademiki, nowe znajomości i cały czas picie. Owszem, ja też piłam na 1 czy tam 2 roku, ale w końcu mi to przeszło, a jemu by to zostało do dziś? czyli pije już około 7-8 lat po kilka piwek tygodniowo ot tak?

Powód picia? nie wiem, wiem, że w okresie studiów jego pierwsza poważna dziewczyna go zdradzała na prawo i lewo i dowiedział się o wszystkim po fakcie. Więc może od tego się zaczęło, że nie mógł sobie z tym poradzić?

A jeszcze co do fajek, które mi tak przeszkadzają jak picie. Przy mnie również nigdy nie pali i cały czas mi powtarza, że jeśli tylko ja chcę to on nie musi palić, że może je coraz bardziej ograniczać. A z piciem nigdy mi tak nie powiedział... tak jakby uważał, że z piciem się nigdy nie zmieni.

Z tą pewnością siebie to jest jakiś trop... on jest mega zazdrosny. Kilka razy zdażyło mu się powiedzieć, że pewnie z byłym byłam szczęśliwsza, bo np. z nim jeździłam cześciej na wakacje czy jakiś inny głupi powód. Przyznał mi się też, że ma kompleksy na punkcie swojego... przyrodzenia, że według niego jest za mały. Ale ja zawsze go wspierałam i mówiłam, że jestem z nim najszczęśliwsza. Nigdy nie dałam mu powodu by myślał, że jest mi z nim źle... Podczas jednej dużej kłótni powiedział mi, że on chyba nie nadaje się do związku, bo ma ciężki charakter (stanowczy, uparty). Myślicie, że to mogą być kompleksy? i że przez to może pić?

To co mam zrobić by ratować ten związek?
Porozmawiać z nim spokojnie, że miarka się już przebrała, że mam tego dość i odejść? I jak zacznie wtedy walczyć o powrót to postawić mu ultimatum? Mam być bardziej stanowcza? A może porozmawiać z jego siostrą, rodzicami o tym problemie?
A może już nie walczyć i po prostu odejść i wszędzie go zablokować? zapomnieć?

Jasne, że potrzebuje. Ale musi chcieć tej pomocy, nie uważasz? A skoro on problemu nie widzi, to ma sobie dziewczyna zmarnować życie u jego boku?

Jeśli alkoholik nie widzi lub nie chce widzieć problemu, nie wyraża chęci zmiany i nic nie robi w kierunku wyzdrowienia, to nie rokuje. I kobieta w tej sytuacji musi ratować samą siebie, a nie zgrywać męczennicę, bo "tak wypada". I nie o pieniądze tu chodzi.

Jesteś alkoholikiem, którego kobieta zostawiła przez alkohol? Bo sory, ale wieje od Ciebie nienawiścią do kobiet, które nie godzą się na życie z alkoholikiem.
Taka Autorka przeczyta sobie Twoje posty i pomyśli, że jej wątpliwości są nie fair wobec pijacego chłopaka. W związku z alkoholikiem trzeba się ratować. Ja nigdy nie patrzyłam na portfel faceta, więc uważam takie zarzuty za uwlaczajace. Malo tego, uważam, ze gdyby tamten moj ex nie bylby uzależniony, to do dzis bym z nim byla. Zrobiłam to dla siebie tylko i wyłącznie, ratujac swoj tylek, bo on pomocy nie chcial. Wolal sie oszukiwać, ze on picie kontroluje. Ja chcę miec dzieci i nie wyobrażam sobie fundowac im ojca alkoholika. Partner autorki jeszcze sie kryguje. Jestem przekonanana, ze zamieszkaliby ze soba i byloby jak w innych zwiazkach z nalogowcem. Niestety, autorka juz usprawiedliwia partnera, szuka winy w sobie. Smutno to czytać.

Paslawek, jak najbardziej sie z Tobą zgadzam. Wiem, ze u każdego nalog inaczej wyglada i sa rozne etapy, rozne tez osoby występują w roli nalogowca i współuzależnionej partnerki/ra.
Ale post osoby, którą przytoczylam wydaje mi sie atakiem na kobiety, ktore nie chca tak zyc. Ktore probowaly wesprzec partnera, ale on tej pomocy nie chcial.

Bzdury. To tyle.

To była odpowiedź na inną odpowiedź. Nie do Ciebie.

Fakt faktem, dla takich kobiet które deptają i nienawidzą alkoholików, trzyma tylko kasa. Bo co innego?

Ktoś normalny poszukałby kogoś innego. Ale przeiceż one są takie nieporadne i bezbronne. Nie mają wyboru i muszą się trzymać alkoholika.  Haha.... ciekawe bardzo

Jakoś to forum takich kobiet nie lubi.

Jednak znam przypadki, gdzie wygania gościa z domu, a kasę bierze. Traktuje go jak psa, jednak nie odejdzie. Dlaczego?

Gość śpi u rodziców, jak dziecko, a ona całą kasę bierze. Za darmo! Poniewierając człowieka. Kto kogo tu atakuje? Co? Do tego nie pomoże, obiadu nie ma. Totalnie nic nie robi dla niego, a kasę bierze. Życie na odległość, dla kasy i własnych wygód.

Co Ty chcesz brać odpowiedzialność za inne kobiety? Bo nie wiem?

Cytujesz mój post, więc nie wiem, czy pytania zadajesz mi? Ja odpowiadam na post autorki. Sposób opisu jej chłopaka pasuje do zachowania mojego ex-alkoholika. Tez zaczynalo się 2,3piwkami. Jak się skonczylo, pisalam. Byc moze sa kobiety, ktore zabieraja alkoholikowi cale pensje. Nie wiem. Ale z pewnością wiem, że nie trwalam przy swoim facecie z wygody, czy dla pieniędzy. Kochalam go, chciałam pomoc, wspieralam. Nie nam sobie nic do zarzucenia w tym temacie. I tak jak Bagiennik napisał, wspolczesnie alkoholikiem moze stac sie kazdy. To potworna choroba, nałóg i nikomu go nie życzę.

Z ciekawości policzyłam ile dni pił w tygodniu i tak... 4 /7dni pił (3 dni sam po 1-2, piwka, 1 dzień ze znajomymi). To dużo? Mam się o co martwić?

Probowałam z nim o tym rozmawiać. Liczyłam po każdym tygodniu ile dni pił. Na początku przyznał mi racje, że faktycznie niepotrzebnie przesadza po czy teraz, gdy znów w tym tygodniu przesadził poruszyłam jeszcze raz z nim ten temat i teraz cały czas twierdzi, że skoro pije tylko 1 czy 2 piwka ot tak z nudów to nie mam się o co martwić, że przesadzam i że to nie jest wcale dużo.

Tak...
Napój chłodzący - to słyszałam właśnie ostatnio jak wypił piwo w 2 minuty, bo spragniony, a piwo zimne...

Tak, 4/7 dni w tygodniu to bardzo dużo.

Dla mnie to tak średnio jeżeli chodzi o ilość i częstotliwość jak byłem w podobnym wieku zanim odstawiłem alkohol piłem znacznie więcej i częściej ale ja  byłem chyba innym typem alkoholika i w bardziej zaawansowanej fazie chorowania zanim przestałem - to nie istotne.
Istotne jest to że masz zamiar w najbliższym czasie liczyć jego dni bez alko i obliczać ilość puszek butelek koncentrować się na walce o umiarkowane picie chłopaka spalisz się na takim działaniu jego opór wzrośnie i będzie się bronił kłamał i ukrywał się z piciem przed Tobą żebyś mu nie marudziła,
robiła wyrzutów i pogadanek nie  suszyła głowy ,wydzielała reglamentowała alkohol naszarpiesz się kombinując jak mu pomóc,kiedy on i według niego żadnej pomocy nie potrzebuje możliwe że ma jeszcze trochę kontroli nad piciem i dopiero za jakiś czas straci ją w pełni bo uzależnienia są progresywne alkoholizm też przebiega to w różny sposób z różną dynamika w czasie nie wszyscy maja tak samo.
Jeżeli chcesz czekać łudzić się denerwować szarpać i mocować i nie masz nic lepszego w życiu do roboty tylko pilnować młodego kandydata na alkoholika to Twój wybór on pomimo że być może zmierza w stronę uzależnienia jest wolnym człowiekiem i nie musi żyć jak Ty chciałabyś pomimo tego że twoja racja wydaje się słuszna a cele szczytne.
Nie marnuj czasu na niby ratowanie go bo nieuchronnie będziesz mieć coś jak nerwicę a on jak nie poczuje i nie sięgnie dna nie przestanie pić.
Te dna są różne niekoniecznie jakieś tragiczne ale oglądanie tego jest niebezpieczne,będziesz bezradna i bezsilna wobec tego .
Nie sadze żeby w jego fazie i typie uzależnienia tak jak teraz zdecydował się na abstynencję bo ograniczanie do umiarkowanych ilości i czasu picia będzie tylko okresowe na moje oko.
Abstynencja nie przywraca utraconej kontroli nad piciem mam wrażenie że w jego fazie jest to już niemożliwe.

Nie zmieniłabym mieszkania.
Bez sensu jest narażać się na dodatkowe koszty a także stres bo nie wiadomo jacy byliby ci nowi lokatorzy.
Dla chłopaka nie jest ważne twoje dobro tylko jego wygoda.

Nie ważne, czy z tym gościem jest coś nie tak i dlaczego. Ważne, czy Tobie to pasuje, czy nie.