10 000 km pomiedzy rodzicami a chlopakiem - Netkobiety.pl

Drogi Ein,

dziekuje za opinie ! On argumentuje to tym, ze u nas nie bedzie mogl pracowac ze wzgledu na brak licencji.

On mi mówi, że a) musiałby powtarzać studia w Europie
b) mówić w języku kraju, w którym by pracował (oprócz ojczystego zna tylko angielski.. A że z Brexitem sprawa jest niepewna, to nie wiem gdzie jeszcze mógłby mieszkać w EU.. )

Kiepsko to widzę.

Facet kombinuje tak, by jemu było wygodnie, czyli to Ty do niego masz przyjechać, to Ty masz opuścić rodziców, przyjaciół itd., to Ty masz co 3 miesiace latać 20h w jedną stronę - ciekawe, co z kosztami takich lotów? Do tego ściemnia, bo jak ktoś wyżej pisał - dyplom można nostryfikować, to nie jest prawda, że musiałby znów studia kończyć w Europie!

Po angielsku mówi się nie tylko w Anglii.

Nie wyobrażam sobie zamieszkania w jakimś brudnym, śmierdzącym kraju, gdzie nikogo nie znam. Znasz chociaż lokalny język, czy po ewentualnym przyjeździe zdana byś była tylko na niego, jako na Twoje jedyne towarzystwo, Twoją jedyną pomoc?

Mówię Ci, nie pchaj się w to.

W kraju mojego chlopaka panuje przekonanie, ze dzieci powinny sie opiekowac rodzicami. U niego jest ten plus, ze ma  siostre, ktora moglaby sie nimi zajmowac. Z drugiej strony siostra ma beznadziejny kontakt z ich matka (tradycjonalistka,zrzedzi, ze chcialaby juz miec wnuki i dlaczego tamta nie ma faceta etc..). Ja za to jestem jedynaczka i mialabym potezne wyrzuty sumienia zostawiajac rodzicow samych sobie (moi maja po 50., jego sa starsi, ok. 65 lat)

Cos tam bym znalazla. Gdybym opanowala naprawde dobrze jego jezyk, to pewnie znalazloby sie cos fajnego, ale nauczenie sie go w takim stopniu tez by  troche zajelo

Ale fajna praca nie zrekompensowalaby mi tego, ze mieszkam w miescie, ktorego nie znosze. (Tam wszystkie miasta sa brzydkie, bez wyjatku. Przyrode maja ladna, ale przeciez w dziczy 100 km od biura mieszkac nie bede)

Dziekuje za wszystkie odpowiedzi.

Sobota mija mi na dzwonieniu do niego bez odpowiedzi, wyszedl z kolega i od paru godzin nie dbiera telefonu, nie ma go online.. Ja chyba tego nie wytrzymam. Tu jest 17, tam juz 24 a ja nie wiem czy mu sie cos stalo czy wszytsko ok... Ja chyba nie wytrzymam. Tak sie zastanawiam, czy moze on byl po prostu TAM dla mnie taka oaza, jakas przystania, gdzie czulam sie bezpiecznie. Umilaczem czasu w miejscu, ktorego w pojedynke bym nie zniosla.. Wiecie, bylam tam od wrzesnia 2018, potem w styczniu wrocilam na kilka tygodni do Polski i tak bardzo nie chcialam tam wracac. Wlasciwie to on byl jedynym powodem dla ktorego tam wrocilam. Naprawde bylam gotowa zerwac umowe, zwrocic koszty i nigdy tam nie wracac..

Nie chce sie tak czuc, kurde. Moze ja mu nie ufam. Ludzie mowia, ze trzeba sluchac instynktu a bylo kilka sytuacji, ktore nie byly more jakimis stricte powodami do klotni, ale sprawily, ze teraz "wszystko mi w nim pasuje" tak na.. 99%. Ten jeden procent jakos nie daje mi spokoju.

Ja wiem, ze to sie wielu wydaje bezsensowne.. I dzisiejszy wieczor tak bardzo mnie irytuje. Ale zrozumcie. Zycie tam to bylo.. Wielu sie tam podoba, ale ja nie wytrzymywalam psychicznie, a gdy bylam z nim to wszystko wydawalo sie takie.. prostsze, bardziej znosne, bardziej swojskie.. I tesknie tez do tego poczucia, ze mam tego kogos, ze sobie razem zyjemy i nie jestem sama.. Ale jezeli po skonczeniu studiow w lutym bede chciala wrocic do tego uczucia i do tamtego miejsca, to bedzie tez oznaczalo, ze zostawiam - tak jak komentarz nade mna glosi - moje miejsca, moje wspomnienia, moja rodzine, wszystko co znam i co daje mi poczucie przynalezenia... A tam ludzie sie na mnie patrza na ulicy, zwracam soba uwage, inaczej wygladam, wielu rzeczy kulturowo i jezykowo nie ogarniam.. Boze. Ciezko mi no. W dodatku mam 26 lat, czuje, ze musze powoli zaczac ukladac sobie zycie tak, zeby mi sie w nim dobrze zylo..

Czesc wszystkim, updatuje temat.

Wzielam sobie do serca slowa Winter.Kween o tym, ze Europa to najlepsze miejsce na Ziemii. Poczytalam o poziomie zycia, okazuje sie, ze z 10 najwyzej ocenianych krajow pod wzgledem jakosci zycia 6 znajduje sie w Europie.

Poza tym jestem jedynaczka jak juz wspomnialam, nie moge zostawic rodzicow, a on ma siostre, ktora mieszka w ich kraju i gdyby co bylaby na zawolanie rodzicow.

W dodatku nie moge sobie wyobrazic, ze nasze (przyszle/ewentualne) dzieci mialyby tam chodzic do szkoly - tam 12-latki ucza sie po kilkanascie godzin dziennie, po zajeciach albo ida spac albo odrabiaja lekcje. Zero dziecinstwa.

Wiec wczoraj rzucilam w mojego chlopaka bomba.
Powiedzialam wprost, ze nie chce mieszkac w Azji. Jedyny powod dla ktorego bym tam zamieszkala, to moj chlopak. Ale jego kraj tak zle na mnie dziala (przez cale zycie chyba nie naplakalam sie tyle co w rok tam), ze pobyt tam na pewno mialby wplyw na nasz zwiazek. Chyba teraz to od niego zalezy decyzja.

Jest jeszcze jedna sprawa, ktora daje mi do namyslu. Po naszej 2. albo 3. randce pytal mnie ile w Polsce zarabiaja lekarze, przebakiwal, ze moze przeprowadzilby sie do Polski - i tutaj nasuwaja sie dwie sprawy: 1. troche bylo dla mnie dziwne, ze facet snuje takie plany po 2 spotkaniach; 2. teraz mowi, ze to jest niemozliwe bo - jak juz mowilam - musialby sie nauczyc polskiego i isc jeszcze raz na studia.*

Dodam, ze wydaje mi sie, ze jego matka ma na niego duzy wplyw. Ona chce, zeby on zostal u nich w kraju, powtarza, ze powinnismy to przemyslec, bo to dwie rozne kultury... i ze moze w Europie spotkam jakiegos innego chlopaka? (tak, powiedziala mi to w restauracji przy stole. Przy wszystkich.  Tak mi sie przykro zrobilo, ze az musialam wyjsc)

*Przyjaciolka nasunela mi mysl, ze moze to ona mu przegadala, zeby on tam jednak zostal, chociaz on sam chcialby stamtad wyjechac?

Chcialam jeszcze dodac, ze jego matka teraz tak bardzo chce zeby on zostal tam, a swoja corke (wtedy trzynastoletnia!!) bez problemow wyslala do USA zeby tam SAMA mieszkala i sie uczyla (czy to tylko dla mnie szok? Nie mam dzieci, ale nie wyobrazam sobie wyslac dziecka hen hen na samopas. Rozumiem, na studia, ale 13 lat?! )

Macie jakies zdanie na ten temat? Ktos byl w podobnej sytuacji?
Kocham Europe, to jest moj dom. Tutaj jest najlepszy system socjalny, jest bezpiecznie i mozna zyc na dobrym poziomie.  Powiedzialam, ze moge sie przeprowadzic gdziekolwiek, ale w obrebie kontynentu.

Aaaah, maminsynkowania chyba ciag dalszy.

W tamtym tygodniu znalazlam swiatelko w tunelu, pojawila sie mala szansa, ze moze jednak moglby pracowac w Europie.. No i opowiedzialam mu o tym, on nie wyrazil jakiegos jasnego zdania, raczej cos w stylu "hmm.. no.. hmm.. moznaby ewentualnie sie zastanowic". No i pojechal do rodziny na weekend, wraca i jak chcialam podpytac co z ta nowa opcja, co o niej mysli, czy probujemy wiecej sie dowiedziec o tym chociaz, to on od razu "ja nie mam szans na znaezienie pracy w Europie". Bez zastanowienia, bez poprzedniego researchu, tak po prostu, "on nie ma szans".

Po pierwszych randkach (czyli pewnie jak mamusia o mnie jeszcze nie wiedziala) to sam mowil, ze moze by sie do Polski albo chociaz do Europy przeprowadzil, pytal o zarobki tralalala, potem zaczal sie z tego jakos wycofywac (mamusia juz wiedziala, kiedys rozmawiali na glosnomowiacym i mowila mu, zeby sobie mnie "przemyslal") a teraz juz zupelnie idzie w zaparte "o nie znajdzie w Europie pracy". Nawet po tym jak rzeczywiscie jest jakas mala nadzieja.

Nie przeprowadze sie tam, po paru miesiacach juz mialam dosc, jeszcze jakbym miala miec z nim dziecko TAM.. i jego matke do pomocy. Matko Boska!

On chce przyleciec do mnie na Sylwestra, poznalby rodzicow.. A ja coraz mniej chce, zeby kupil ten bilet.

Dobry z niego facet, mam wspaniale wspomnienia dzieki niemu i on byl jedynym powodem, dla ktorego jakos sie tam psychicznie trzymalam, ale czy to znaczy, ze to to?
I co myslicie o tym naglym zaostrzeniu zdania co do przeprowadzki?