2 miesiące po ślubie i problemy - Netkobiety.pl

Bo zupa była za słona.
Bo wyglądała zbyt atrakcyjnie.
Bo musiał odreagować.
To hasła prowadzonej przed laty kampanii społecznej, jak ulał pasują, niestety, do Twej sytuacji.

Co masz zrobić? Wpisz w wyszukiwarkę hasło "Niebieska Linia", wybierz jedną z kilku stron i przeczytaj wszystkie informacje (także prawne) o przemocy domowej. To, że mąż jest DDA nie jest ani usprawiedliwieniem, ani wytłumaczeniem jego zachowań wobec Ciebie. Tekst, że przerwał terapię, bo ona już nie jest mu do niczego potrzebna, jest jednoznaczny: już jesteś jego żoną i jest pewny, że będziesz nią zawsze.

Nie masz siły? Staw czoła swym skrywanym uczuciom, energii będziesz miała aż nadto.
Determinacji życzę.

Jeśli pogrzebiesz w swych uczuciach, jeśli dokopiesz się do złości, to siły będziesz miała wiele.

Jak masz reagować? Masz nie reagować. Jak udowodnić, że nie jesteś wielbłądem?

Brak reakcji to... brak reakcji. On mówi bzdury pod Twym adresem, a Ty... milczysz.
Gdy dalej prowokuje Cię, mówisz "Nie życzę sobie takich tekstów.". Jeśli i to nie pomaga, opuszczasz miejsce, w którym on jest.

Uwierz mi, że tak robię. Ale on potrafi iść za mną i dalej mnie obrażać i krzyczeć. Ostatnio już nie miał hamulców nawet przy moich rodzicach i na nich też krzyczał jak próbowali załagodzić sytuację. Potrafił wypominać mi moje krótkie związki, na co odpowiedziałam że sam żadnych związków nie miał, po czym do mojej mamy się zwierzał że słyszy takie słowa pod swoim adresem że nie miał nikogo, zapominając o tym, ze sam zaczął mnie obrażać...

Wpadam w jakiś obłęd

Misinx właśnie on by chciał dziecka. Nawet po kłótni zamiast mieć refleksję, powiedział, że ja nawet o dzieciach nie myślę. Ja nie chcę mieć dziecka, bo nie chcę krzywdzić kogoś takimi sytuacjami. Zresztą nawet będąc w ciąży podejrzewam, że nie zdążyłabym urodzić bo stresowe sytuacje mam z nim co chwilę...

I owszem czasem ja się czepiam, prowokuję kłótnie, ale to co on wyprawia to są sceny jak z horroru... jak awantury... ja nie pochodzę z takiego domu i jestem w szoku :(

Dziękuję. Postaram się. On też mówi żebym poszła do psychologa, ale nie mówiła o nim tylko o sobie. Czy to normalne? Gość widzi zło we mnie a nie w sobie i to ja mam się leczyć.

Mam nadzieję, że mieszkanie rodzice podarowali tobie a nie wam? Jeśli wam, to szybko to zadzialajcie, bo tu kroi się rozwód. W razie korowofiw sądowych lepiej by było, żebyś nie musiała dawać mu połowy dorobku życiowego swoich rodziców. Rodzicom też o wszystkim powiedz, żeby potem nie mieli pretensji.

Do żadnego ślubu nie powinno w ogóle dojść... Zwłaszcza, że widziałaś, jaki on był jeszcze przed ślubem...

Co planujesz zrobić?

Dokladnie tak powinno wygladac zycie 2 miesiace po slubie jak sie wyszlo za agresywnego prostaka.

Ciagle popelniacie ten sam blad, jedna za druga, bo on sie zmieni po slubie.

Teraz zrob sobie z nim dziecko, bo dziecko to juz na pewbo sprawi, ze bedzie super. Jak pierwsze nie to drugie juz na bank

Kolejna patologiczna rodzinka na wlasne zyczenie

Na pewno sami sobie z tym nie poradzicie. Dlatego powinnaś chodzić do psychologa, on też, ale każde z was na terapię indywidualną, bo na wspólnej on będzie manipulowal terapeuta i zwalal winę na ciebie. To droga donikąd. Twoja terapia, mam nadzieję że tak będzie, ma ciebie tak podbudowac, żebyś wyszła z niej, jako osoba znająca swoją wartość, pewna siebie i broniąca swoich granic. Jeśli uda się ciebie tak ukształtować, wtedy ty pierwsza nie będziesz chciała takiego męża. Żadna normalnie myśląca kobieta nie chciałaby takiego męża. A co on zrobi że sobą, to czas pokaże. Ty na razie zajmij się sobą i nie pozwól na to, by on zrobił z ciebie winna i to nawet w oczach twoich rodziców.
Jeśli chodzi o twoich rodziców, to póki co oni są teraz na etapie wypierania przykre prawdy. Dopiero co wydali córkę za mąż, a już mieliby przeżywać rozwód?  Oni może mają nadzieję, że powoli ułoży się między wami, gdy się dotrzecie. Tak więc musisz ich troszkę zrozumieć, jednak nie zapominaj o tym, że to jest twoje życie i że w ostateczności, to ty powinnaś wiedzieć najlepiej, co jest dla ciebie dobre, a co złe i niszczy ci życie.

Cóż, jacy oni schematyczni. Te same słowa słyszałam od mojego byłego już męża, identyczne (o chorobie psychicznej, że nikt mnie nie chciał). Tak mój był mąż też jest DDA (ja też jestem i tak się nie zachowuję), ma też zaburzenie osobowości  a to jest dużo gorsze i nieuleczalne i objawia się dokładnie tak jak u twojego męża.
Nie popełnij mojego błędu (13 lat małżenstwa) i jak najszybciej się ewakuuj z tego związku. Będzie tylko gorzej.
Niech na razie rodzicie nie przepisują mieszkania, przepiszą je dopiero na ciebie po rozwodzie. Na razie przerwij remont, nic nie rób. Bo jak dojdzie do rozwodu to Ci będzie wypominał, że tyle się napracował przy remoncie (przerabiałam to). Idź do psychologa i do prawnika, im szybciej tym lepiej. Nagrywaj go tak, żeby się nie zorientował. Noś telefon przy sobie lub kup sobie dyktafon w postaci pendriva, włoż do kieszeni i jak zacznie to włącz. Potem nagrania ci się przydadzą przy rozwodzie. Chcesz spokoju? Szykuj się na wojnę.
Z twojego postu jawnie wynika, że mąż stosuje przemoc psychiczną i finansową. Za jakiś czas też użyje przemocy fizycznej. Chcesz na to czekać?
Ja dałam radę (z dwójką małych dzieci) to i Ty dasz radę, powodzenia!

Tu już żadne rozmowy nie pomogą, rzucił terapię jak tylko się ożenił. Poczuł się pewnie, że teraz już złapał swoją ofiarę i nie musi już dłużej udawać. Już teraz nie szanuje autorki i już nie zacznie. Typowe wpędzanie w poczucie winy za wszystko, stopniowe zmniejszanie jej poczucia wartości (nikt nie chciał itp, żle wszystko robisz, chowasz pieniądze, dzikie awantury), brak wdzięczności, wszystko mu się należy. Wypisz wymaluj mój były mąż. To źle rokuje. Czekać tylko aż podniesie rękę.
Przykro to pisać ale w takiej sytuacji to już tylko rozwód. Jeśli masz problemy idące już z organizmu to jest naprawdę źle. Ciało samo Ci podpowiada, że jest niedobrze. Posłuchaj swojej intuicji. Chcesz tak spedzić życie? Bojąc się i ciagle denerwując? Tak nie wygląda związek. prawdziwy związek jest oparty na szacunku, wspieraniu się.
Porozmawiaj szczerze z rodzicami, poproś ich o wsparcie w trakcie rozwodu. I pamiętaj to jest Twoje życie.

Dziekuje za odpowiedzi. Przykro az czytac ze ktos mial tak samo... moj maz wmawia mi ze to ja zmanipuluje psychologa jak pojdziemy na terapie... Mi wmawia manipulacje i ze to przeze mnie zmienil sie z dobrego czlowieka... Ostatnio nawet mowil ze to we mnie jest problem bo on moglby nie krzyczec a ja i tak bym sie o cos przyczepila. Problem w tym ze on nie umie NIEKRZYCZEC... jestem juz strzepkiem nerwow, serce boli bo nie wiem co zrobic. Remontu nie przerwe bo cale mieszkanie jest rozwalone... A juz mi sie nie chce zyc czemu on nie ma.normalnej autorefleksji swojego zachowania i wstydu?

On uwaza na odwrot... nawet gdybym.pokazala mu teb wpis i odpowiedzi powie ze opisalam tylko swoja wersje a nic zlego o sobie

Ja mam swoje wady ale w gruncie rzeczy zawsze mogl na mnie liczyc. Zawsze go wspieram, wierzylam w niego ale po ostatniej awanturze cos sie we mnie zmienilo i nie potrafie tego opisac, tak jakby faktycznie dotarlo do mnie ze wierze w cos niemozliwego... ze on nie ma hamulcow... Dalam mu ten watek do przeczytania i pierwsze co po kilkunastu sekundach to co mowilam: a czemu nie napisalas o sobie? O calej sytuacji? Później przeczytal do konca i juz nic nie powiedzial tylko ze pójdzie na terapie dalej i ze sie postara. Ale ja juz w to nie wierze trudno zmienic taki sposob bycia a na pewno nie własnymi silami

Dzieki za odpowiedz. On mi jeszcze wyliczal ze przeze mnie nie chodzi na terapie. Bo kiedys przy jakiejs awanturze z bezsilnosci siadlam na lozku i zaczelam sama do siebie mowic ze ile mam znosic, awantury, dda, krzyki, ile moge zniesc. I strasznie go urazilam ze smialam cokolwiek na temat dda powiedziec. Ale fakt dda nie jest usprawiedliwieniem, właściwie nic nie jest usprawiedliwieniem braku szacunku dla zony...

Typowy przyklad macho .... Jak Ty smiesz cos o nim zlego powiedziec. Nic innego nie jest wazne.

Uciekaj jak najszybciej

On raczej nie jest typem macho, jest cichy w towarzystwie...

Dobre pytanie co wniosl. W kwestii materialnej w sumie nic... nie mam mu tego za zle bo nie o kase w życiu chodzi, ale fakt biorac pod uwagę prezent od moich rodzicow to cos tu nie gra...

Dzieki za to pytanie trochę dalo mi do myslenia, bo moze jestem zbyt dobra i za malo wymagam. Choc z drugiej strony to facet powinien poczuwac sie do obowiazku utrzymania rodziny i powinien sie cieszyc ze ma po co kupowac farbe a nie robic wyrzuty i takie awantury...

Boje się teraz swojej decyzji. Bo czuje dokad zmierza moje myslenie i wiem ze nie tak facet powinien traktowac kobiete ...

Chodzi mi o to ze dostajac mieszkanie od moich rodzicow nie wyliczam mu tego. Nawet chcac ulatwic mu zaaklimatyzowanie sie troche zrobilam krok do tylu co on troche zaczal wykorzystywać urzadzajac mieszkanie po swojemu nie pytajac mnie o zdanie: bedzie tak i tak, to zrobimy tak i tak. Kiedys nawet robil porzadki i wyrzucił rzeczy nie pytajac mnie o zdanie. Nie jestem z osob ktore dostajac mieszkanie powiedzialyby słuchaj ja dostałam mieszkanie, wiec ty wykladaj kase na remont. O to mi chodzi w byciu za dobra. Zreszta nie o remont i kase tu chodzi, tylko o szacunek i sposob rozwiązywania drobnych konfliktow, które przeradzaja sie w awantury.

Czemu?

Jeżeli nic nie wniósł materialnie, a wszystko co macie jest głównie ze strony Twojej czy Twoich rodziców, to wg mnie odzywa się w nim zraniony męski instynkt, że jak to, on jest facetem i mężem, a nic od niego nie zależy? Co do kwestii wdzięczności, to rodzice dali mojemu partnerowi kasę na dom i ja wcale im wdzięczna nie jestem, nawet wręcz przeciwnie. Też mam poczucie, że w tym związku nic ode mnie nie zależy, że kiedyś zostanie mi wszystko wypominane, że to jego rodzina mu tyle dała, a ja nic, że to oni będą zawsze mieli więcej do powiedzenia, niż ja. Też jestem DDA i DDD, a tacy ludzie najczęściej myślą zupełnie innymi kategoriami. Wg mnie Twój mąż czuje się niepewnie, dlatego robi awantury i stara się każdego sobie podporządkować, żeby "odzyskać" poczucie kontroli. Nie usprawiedliwiam go oczywiście, piszę tylko to, co wyczytałam między wierszami. Musiał kupić farbę ze swoich pieniędzy? Poczuł się odrzucony poza nawias, bo czemu nie ze wspólnych, weselnych, które na dodatek są na TWOIM koncie? Sam aranżuje mieszkanie, do tego nie swoje? Poprzez to podświadomie chce "zaznaczyć swoją obecność i znaczenie". To ciężkie tematy zarówno dla osoby DDA, jak i partnera, który jest z "normalnej" rodziny. Psycholog i terapia zawsze są wskazane w takich sytuacjach, ale nigdy nie jest lekko, trzeba naprawdę chcieć iść po pomoc, a nie tylko odbębnić te pół godziny i koniec.
Mówisz, że też prowokujesz awantury- o co, w jakich sytuacjach?

Taaak.
Ty masz humory, on jest niereformowalnym. Współczuję wam obojgu.

***
Przy okazji jak funkcjonuje typowa kobieta? I dlaczego to bycie typową kobietą jest usprawiedliwieniem dla, delikatnie rzecz nazywając, zachowań krzywdzących innych?

Wielokropek troche zle sie wyrazilam. Chodzi o sytuacje kiedy jestem zla na niego ze np. był w sklepie zrobil zakupy dla siebie do pracy a do domu chleba nie kupil. To sa tego typu sytuacje, troche czytajac moje poprzednie wypowiedzi widze ze zaczynam brac wine na siebie.

Ja go nie zmuszalam do terapii... zresztą niewiele z niej wyniósł. Powiedziałam mu dzisiaj ze wiem ze nie byl iito ze kłamie to potrafi zwalic wine na mnie, ze jestem nienormalna i dalej przeklinac ze on sie idzie zabic i zwolnic z pracy. On nie chce zmiany

Szukam obecnie psychologa dla mnie

Wielokropek, a ja czytam co pisalam ostatnio i zastanawiam sie czy nie tracę trochę rzeczywistego spojrzenia na moją relację. Czy nie jestem kobieta która będzie juz siebie winic by usprawiedliwić agresje drugiej osoby.

Tak jak dzisiaj powiedziałam mezowi ze chce porozmawiac po pracy bo wiem ze nie chodzi na terapie i mnie oklamal. Zaraz byl wybuch przeklenstw i grozb. Moge byc cicha myszka a i tak mi sie dostanie.

Pamiętam Twój wątek, sprawdziłam i widzę, że nawet się tu udzielałam.
Rozwód kroil się od początku, a tym bardziej teraz, gdy jesteś już po terapii i chwała Bogu, nauczyłaś się bronić swoich granic. Ty poszłaś więc do przodu, a on pozostał dalej na swoim miejscu przemocowego.
Dobrze, że sobie poszedł, bo pozbyć się przemocowca z domu wcale nie jest tak łatwo. Niektóre kobiety muszą odganiać się od takich rozgrzanym pogrzebaczem, a i tak ciężko ich przepędzić. Ten poszedł sam, daj na msze dziękczynną.
Wziął nawet wasze wspólne szklanki?
No proszę, to dopiero klasa sama w sobie.
Upomina się o zwrot kasy za remont?
Jeśli ma kwitki, jest w stanie pokazać przelewy bankowe, to może nawet uda mu się wyciągnąć trochę kasy dla siebie. W końcu ladował w cudze mieszkanie, bo jak mniemam nie zrobiliście z niego współwłaściciela? Może przydałby się prawnik? (jeśli rzeczywiście poda o ten rozwód, chociaż z drugiej strony jak nie teraz, to prędzej czy później i tak się rozwiedzie ie).
Zarzucał Ci krótkie związki, teraz masz do kolekcji i krótkie małżeństwo.
Dokonujesz więc złych wyborów i dlatego masz takie efekty.  Na pewno przerabiałas to na terapii.
Z tym przemocowcem od samego początku nie miałaś szans, tak jak żadna inna szansy nie będzie miała.
Facet jest agresywny, konfliktowy i nie nadaje się do życia pod jednym dachem. Podejrzewam, że wyszłaś za niego, ponieważ byłaś przez niego zahukana i zmanipulowana. Dopiero terapia otworzyła Ci troszkę oczy. Oby na dłużej, bo niestety jeśli zapomnisz tego, czego się tam nauczyłaś za jakiś czas znowu wpakujesz się w jakiegoś swira.
Tak więc żeby nie wiem, co działo się teraz i w najbliższej przyszłości absolutnie nie poddawaj się złym ludziom i ich wpływom na ciebie.
Z tym pozwem z jego strony, to może być różnie. Na razie tylko zapowiedział, że zrobi taki krok, czas pokaże.
Tak czy siak przed Tobą ciężkie czasy, bo on jest tak bardzo nabuzowany, że nie ma szans na spokojne rozejście się.
Uważam, że będzie uderzał głównie w finanse oraz w to, że wywaliłaś go z domu, biedaka i że masz nie po kolei w głowie. O tym, że będzie rozpowiadał na Twój temat różne bzdury nawet przez moment nie wątp. On nie spocznie dopóki nie zrujnuje Ci opinii w rodzinie i wśród znajomych. Będzie też wyzywał się na Tobie.
Życie z przemocowcem jest niezwykle trudne i przykre, ale rozstania też nie są mniej bolesne.
Wszystko to jednak minie i kiedyś będziesz dziękowała opatrzności, że nie pozwoliła Ci zgnić za życia przy świrze.