Czy ktoś kto kocha... - Netkobiety.pl

Ktoś kto kocha da Ci żyć w spokoju i szczęśliwe i  uszanuje Twoją wolność tak myślę będzie życzliwy a nie będzie wzbudzał wspomnienia emocje wpływał w jakiś niezbyt chciany oczekiwany przez Ciebie wątpliwy sposób na twoje wybory> Choć to wydaje się może dziwne to jednak możliwe że jesteś jakby obserwowana co powiesz i zrobisz on dostosuje swoje działanie do tego. Nie szuka się na przykład słabych stron drugiej  osoby w innym związku on może węszy bada co  z waszymi relacjami  czasem mała rysa wystarczy żeby odlecieć i poczuć gromy z jasnego nieba motylki albo co Ty jeszcze czujesz do niego czy może jesteś ciekawa spragniona rozczarowana to potencjalne wykorzystanie od Ciebie zależy czy dasz się wykorzystać czy się zgodzisz odpowiesz  na to czy nie Jesteś niezależna od niego nic mu już nie jesteś winna nic nie musisz wobec tego co on mówi nawet szczerze.Nikt Ci nie da gwarancji co do jego intencji motywów  i przedstawiania prawdziwości jego sytuacji.Coś nie tęgo u niego chyba skoro szuka uczuć u Ciebie.Dużo można spekulować .żeby tylko pobzykać na boku i  się pogodzić z tym że Ty masz męża chyba żaden problem wszystko zależy jak on się potencjalnie zaangażuje i czy rozwinie uczucia emocje i zazdrość i czy zacznie sobie rościć wobec Ciebie jakieś prawa. Powiedzieć można wszystko żeby osiągnąć cel może się równie dobrze zakochać na nowo lub tylko zabawić on to wie Ważne czego Ty chcesz Piszesz o inwestowaniu w relację czyli rozważasz może troszkę teoretycznie romans będąc w związku w tajemnicy przed mężem.
A co on od Ciebie chce co jest w jego związku i jak mu z tym to tylko on wie lub nie wie.Ważne w co się wierzy i w co chce uwierzyć prawda czy złudzenia mrzonki .Zmieniliście się przez te 20 lat tamto to obrazki z przeszłości rzeczywistość jest już inna ta wasza .
Co Ci to robi jak Ci mówi że kocha rożnie może być może chce romansu i przygotowuje grunt wciąga Ciebie manipuluje i próbuje sprawić abyś Ty wykazała inicjatywę i tysiąc możliwości wszystko możliwe Te sentymenty są niebezpieczne może kocha może tylko tak mówi nie Twój problem tak naprawdę masz swoje życie .
Jak Twoje małżeństwo się ma jak relacje z mężem nudzi Ci się czego chcesz i czego Ty może u niego szukasz
Możliwe że to poczciwy chłopak niezbyt szczęśliwy w swoim związku i ma zamęt w głowie bo wspomina waszą przeszłość może mu przejdzie trudno wyrokować.

Pozornie inny temat ale pozornie tak może być dalej u Ciebie choć wydaje się że droga daleka ciekawa dyskusja o takim podwójnym romansowym życiu w czworokącie a właściwie dwóch  https://www.netkobiety.pl/t119606.html
Jak Ci się marzy takie życie to Twoja sprawa niemal cała filozofia zdrady i romansu rożne spojrzenia i doświadczenia na taki układ który może rozważa Twój były lub Ty też.
Intuicja coś raczej dobrze Ci podpowiada moim zdaniem.

Nie napisałaś co dla Ciebie znaczy "dzielić się mną z innym facetem". 20 lat to bardzo długi okres czasu. Wszystko zależy od charakteru faceta, jednak mógł on się zmienić w ciągu tych 20 lat.

Interpretacja 1 :
Wydaje mi się że po prostu życzy Ci szczęścia i chce Twojego dobra. Powiedział Ci że dalej coś znaczysz w jego życiu. Jednak teraz jest to miłość platoniczna bo oboje macie rodziny i ułożone życie. Jest to taka relacja wyidealizowana, wolna od seksu i zmysłowości, przyjacielska, bezinteresowna. Tak, może naprawdę kochać platonicznie i nie chcieć niszczyć ani Twojego ani swojego małżeństwa.

Interpretacja 2 :
Nie, nie da się w pełni kochać kobiety fizycznie i akceptować by była z innym. Może jakieś tam wspomnienia wróciły, może żona mu się znudziła i facet szuka odskoczni. Jeżeli będzie dążył do zbliżenia pomimo tego że ma własną rodzinę i żonę, to znaczy że tak naprawdę Cię nie kocha.

Popieram Wróbelka.
"Chciałabym, ale się boję". O zamyśle pozbycia się "wianka"  kiedyś powiedzenie to krążyło.
Zdecyduj się, Autorko na coś. Bo w przypadki po latach nie wierzę, niestety.
Pójdź na żywioł lub odetnij się na kolejne 20 lat.
Łatwo tak "doradzać'?
Łatwo. Bo półśrodków sytuacja Twoja, raczej nie przewiduje.
Zostaniecie kochankami jedynie. Bo żadne z Was nie zaryzykuje wywrócenia do góry nogami dotychczasowego życia.
W międzyczasie, Wasi partnerzy mogą podjąć decyzję za Was. Jeden, bądź oboje z nich, gdy dotrze do nich, że rogaciznę reprezentują.

To kasuje wszystkie wcześniejsze twierdzenia.

Przepraszam. Powieliło post.

Ale jak kocha, to nie idzie do łóżka z byłym chłopakiem.
I nie przeczytałam, że mąż cokolwiek wie o "zainteresowaniu", którym swego byłego lubego darzy żona.

Przecież sama napisałaś

On jest szczery, to Ty śnisz na jawie.

I jeszcze nie słyszałam o człowieku (płci obojga), który by kochankowi/kochance nie mówił, że jej/jego małżeństwo jest kiepskie.

Ostatni mój wpis.
Zdecyduj, którego kochasz, bo się zagubiłaś w tym. Wróciły wspomnienia z zakochania sprzed lat?
Waga by się przydała. Bo słowa, to tylko słowa, a reszta to życie. Twoje przede wszystkim, skoro Chcesz Wiedzieć. Przekonaj się zatem Bowiem, ku świecy lecisz już jakiś czas, nocny motylku. I nasze gadanie i tak niczego nie zmieni. Dla ślubnego i tak już za późno, nieprawdaż?

Tak, masz rację. Nadszedł czas podsumowań. Coraz częściej myślę o zakończeniu tej relacji. Ale nadal nie czuje się na tyle silna, może inaczej i prawdziwie - jeszcze mi zależy na nim, i dlatego ciężko to skończyć. Na terapię chodzę sama w tajemnicy przed wszystkimi, z powodu właśnie moich rozterek. I choć wszystko wiem, jestem świadoma, to nie umiem tego uciąć. Z jednej strony nie porzuciła bym swojej rodziny dla niego i myślę że on dla mnie też nie, z drugiej zaś zależy mi na tej jakże toksycznej relacji.

Twoje ostatnie zdanie - pytanie mnie zszokowało przyznam. To jest to, o czym nie chce myśleć, nie chcę mieć świadomości tego, co tak naprawdę czynię. Usprawiedliwiam się. Z mężem rzeczywiście komunikacja siada. On choleryk, krytykant, obwiniacz. Ja maruda, wiecznie niezadowolona
Myślę, że nie zadowolona, bo on nie spełnia moich oczekiwań. Priorytety? Rodzina. To na pewno, ale chciałabym mieć ciastko i zjeść ciastko. A tak wiem, że przecież się nie da.

Kogos, z kims kiedys byliśmy blisko, zwlaszcza w mlodosci, gdy tez pewnie inaczej patrzy się na zycie, łatwo jest idealizować. Wracaja wspomninia tylko dobrych chwil, a i nas samych z czasów beztroski. To na pewno może byc pociagajace. Taka osoba nie zrzędzi, nie marudzi, ma tylko zalety i pozytywy
Co innego małżonek, z którym dzieli się codzienność, a wiec i obowiązki, i czasem kłopoty, jakies upierdliwosci dnia codziennego. Wszystko zaczyna przeszkadzać, wszystko denerwuje, itd.
I to nic, ze tej osoby prawie nie znamy, nie wiemy, jak wygladaloby zycie przy jego boku. Mrzonki sa..mrzonkami, ale mogą wyzwolić chęc jakiegoś działania.
Zwrocilabym uwagę tez na jego słowa -  ze niby nie chce niszczyc Twojego malzenstwa, no.. bardzo szlachetnie.. ale moim zdaniem swiadcza o tym, ze jego celem jest niezobowiazujacy romans po prostu, bez jakichś większych komplikacji.
Terapia.

Kochać się da, ale nie da się chyba chcieć bliskiej relacji wtedy. Jednak nie bardzo wierzę, że on ją po tylu latach kocha, latach, kiedy oboje mieli własne rodziny. Jakoś z tą "miłością" żył spokojnie ze swoją żoną, spłodził dzieci, nie próbował wracać do tego, co było.  A teraz nagle przypomniał sobie o autorce? Jakieś sentymenty pod wpływem kontaktu mogą odżyć, ale twierdzić, że to miłość?
Raczej bym obstawiała intertpretację drugą (mimo, że da się kochać kogoś, kto jest w związku) - coś w jego małżeństwie nie gra, szuka odskoczni, sentyment i jakieś wspólne doświadczenia ułatwiają szukanie akurat tutaj...
Mystery też napisał trafnie, trudno się spodziewać, że ktoś do nas wróci, kiedy się oddało najlepsze lata życia innej osobie. Sytuacja, gdy jest opcja takiego powrotu po latach i po innych związkach kojarzy mi się z pewną osobistą sprawą... i myślę, że też nie umiałabym wrócić, mimo, że kiedyś, u podstaw, to ja zawaliłam swój związek. Nad tymi latami wspólnego życia ex z kimś innym nie da się przejść po prostu do porządku dziennego. Byłoby to sklejanie pękniętej konstrukcji wokół wielkiej wyrwy, której nic nigdy nie zapełni. Relacja z czarną dziurą w samym środku...

Jestem ciekawa, a raczej tak szczerze to boję się, że to się kiedyś skończy jak każdy romans. Wtedy nastała by taka pustka w mojej codzienności, którą on wypełnia. Boję się, że uzależniłam się od tego jak od jakiegoś narkotyku. Od tego, że on dzwoni, rozmawiamy codziennie... Przeklinam te social media, ile związków się posypało przez nie. Jak ja się rozstawałam z byłym to nawet telefonów komórkowych nie mieliśmy, rozstanie było definitywne, mógł tylko przychodzić i prosic o jeszcze jedna szansę, co robił przez długi czas, a ja byłam nieugięta. Bardzo go wtedy tym skrzywdziłam, tak naprawdę mial tylko mnie i moją rodzinę, którą traktował jak swoją. On jest mi naprawdę bardzo bliski i nie potrafię z niego zrezygnować.

Rozumiem twoje odczucia, ale Ty musisz zrozumieć, że ludzie się zmieniają. Nie wrócicie z byłym do punktu wyjścia, nie spotkacie się w miejscu, w którym rozstaliście się X lat temu - wszystko będzie inne. A rozwalicie swoje małżeństwa. Nie szłabym w to.

Gdyby to on z niej zrezygnował to ok, ale to ona z niego kiedyś zrezygnowała. Czym bardzo go skrzywdziła "Jak ja się rozstawałam z byłym to nawet telefonów komórkowych nie mieliśmy, rozstanie było definitywne, mógł tylko przychodzić i prosic o jeszcze jedna szansę, co robił przez długi czas, a ja byłam nieugięta. Bardzo go wtedy tym skrzywdziłam".

Masz rację. Mi też się to z czymś kojarzy, ale w moim przypadku jestem pewien że los ze mnie nie zakpi i nie będę miał takich dylematów i wyborów do dokonywania.

Tak naprawdę nie wiem w 100%, czy los ze mnie zakpił, bo przesłanki, które mówiły, że jest taka opcja, można (szczególnie osoba trzecia mogłaby) uznać za mgliste - tym niemniej coś się działo. To jest dziwna historia, raczej nie nadająca się na forum, choć mam przeczucie, że Ty byś ją rozumiał

Może mi kiedyś opiszesz

Wydaje mi się że już się nie uwolnisz. Musisz się nauczyć z tym żyć i ewentualnie unikać kontaktów z byłym skoro istnieje ryzyko że to nie do końca jest miłość tylko platoniczna.

Czy ktos kto kocha jest w zwiazku z innym i ma z nim dziecko ?

Uwolnisz się jak się odetniesz być może Peter miał na myśli że nie zapomnisz,bo pamięci się nie da wymazać wykasować.
Takie zapominanie na siłę ma dokładnie odwrotny skutek tylko utrwala pamięć taki lekki obłęd z tym jest wzmaga natrętne myśli.
Tak jak napisano Ci z czasem emocje tracą energię nic już nie robią stają się mniej ważne i istotne znaczenie wspomnień traci moc
ale nie tylko z samym czasem bo sam czas to użalanie się nad sobą  dowalanie sobie rozmyślania wspominanie i rozpamiętywanie.
Jak jesteś na terapii możesz przepracować uczucia które są w Tobie .
Na początku się trochę tłumi je i ucieka w jakiś działanie ja założyłem firmę i rzuciłem się w wir pracy niebezpieczne takie znieczulanie się rozpraszanie
czasem emocje wracały z dużą siłą ale też chodziłem na terapię więc zajmowałem się uczuciami żeby w niektóre nie wchodzić nie wypierać ich .
Jesteś człowiekiem Autorko i masz prawo czuć co czujesz prawo do błędu taka prawda stało się i koniec nie zmienisz przeszłych zdarzeń nie wyprzesz ich możesz przed sobą do wszystkiego się przyznać  teraz możesz zmieniać to co czujesz wybrać spokój odpuścić sobie wybaczyć błędy masz takie prawo nie krzywdzić też siebie .Jeżeli miałaś taką reakcję na zdradę jak opisałaś to jesteś wrażliwą osobę i kompletnie nie nadajesz się do romansu zniszczysz to ci dobre w Tobie zaburzysz osobowość jak się człowiek napracuje to uwierzy we wszystko nawet w to że nic nie czuje i nie ma skrupułów sumienia niebezpieczne to jest.
Przejdą przez Ciebie emocje i miną one tak maja tylko nie uciekaj przed nimi bo stłumisz jedne innymi
Te rozkminy ,wspomnienia ,marzenia to największy nałóg natrętne myśli. są sposoby na zmienianie odwracanie myślenia wtedy i nastrój się zmieni
Dużo zmian w myśleniu przed Tobą  innego spojrzenia na siebie i swoje życie.
To że trafiłaś na to forum i masz terapię to dobrze ale nie traktuj tego jak wentyl bezpieczeństwa nabieranie sił do romansu - jak się udręczysz to spuszczasz nieco powietrza i tak w kółko to ślepa uliczka.
Zdecydowanie działanie jest skuteczniejsze zacznij uczyć się czegoś nowego wróć do zapomnianego hobby
planuj swoje dni spotykaj się z ludźmi .

To prawdopodobnie to poczucie pustki braków - musiało być wcześniej skąd się wzięło gdzieś było sobie i jakoś życie leciało.Przyzwyczajenie do życia i życie z przyzwyczajenia aby do jutra jakieś sukcesy radości dołki cele porażki po drodze.
Może to być to że nie za bardzo kochasz siebie i nie akceptujesz siebie wiem to takie wyświechtane określenia tylko że najczęściej to jest przyczyną szukania szczęścia po za sobą a nie w sobie to ostatnie wydaje się niewłaściwe i niemożliwe nie potrzebować to szerszy temat.Nie jesteśmy ideami i nie mamy nimi być bo to tylko wizje i wyobrażenia nawet nie wszystkie nasze jacy powinniśmy być.Rozwój i wzrost jest istotny jak "uśniemy" w życiu to cofamy się do tyłu w letarg marazm czasem jakiś odpał.Nie jest jednak tak strasznie na szczęście można oprzytomnieć taki kryzys nawet romans to może być szansa na zmiany.
Czasem potrzebujemy wsparcia i jego udzielamy największy błąd że musi według nas być tak zawsze a naturalne potrzeby i oczekiwania urastają do  rangi żądań bezwzględnych roszczeń bez litości stąd tyle urazów rozczarowań wszystko się zbiera nie ginie samo.Dochodzą też momentami i pojawiają się pod wpływem takie oczekiwanie nierealne niemożliwe do spełnienia bardzo frustrujące niektóre marzenia traktowane po cichu jak półbogowie.
Gdzieś zapodziałaś poczucie wartości samoocena padła i wszystko zależy od tego co powiedzą zrobią inni a Ty robisz wiele żeby dostać coś od innych .To nie jest nic specjalnie odkrywczego sama lub z terapeutą przyjrzyj się temu konkretnie w przeszłości precyzyjnie w sytuacjach i zdarzeniach ze swojego życia .
Przeszłość dobrze rozliczyć i odpuścić bardzo dokładnie i akceptować codziennie siebie i dobrowolnie z wszystkim co mamy w sobie.
Bez tego nic się nie zmieni - udawanie że wszystko w porządku i ucieczki przed skrytym bólem.
Trochę ponure - wiem.

Bo chęć posiadania kogoś na własność męczy mocno i z miłością nie ma nic wspólnego- szybciej już z pożądaniem..
Jak jesteś tak nieszczęśliwa w małżeństwie to może pora coś z tym zrobić? Szukać przyczyn, poprawiać lub odejść lub pogodzić się z tym co masz i uzyskać spokój? Ile myślisz tak żyć.?
Pojawienie się byłego kochanka to był dla Ciebie impuls- lecz wybacz, jakbyś czekała na księcia co Cię wybawi i da gwarancję wiecznej miłości

Witajcie po dłuższej przerwie. Sytuacja u mnie, w mojej głowie chwilowo wymknęła się spod kontroli. Rozmawialiśmy ostatnio, i temat niepotrzebnie zszedł na naszych małżonków. On mnie pytał jaki jest mój mąż dla mnie, jak mnie traktuje. Ja nie chciałam mu o tym opowiadać, jakoś mam takie poczucie że nie chce żeby zbyt dużo wiedział o moich relacjach z mężem, może jest to spowodowane moim zakłopotaniem, że przecież mam męża a jednak utrzymuje relacje z nim, dość bliską, i jest mi dziwnie, źle, o tym z nim rozmawiać. Więc odpowiedziałam mu wymijająco. On się przyznał, że choć seks z żoną ma rzadko, to wczoraj był. A mnie się tak dziwnie wtedy zrobiło, przecież wczoraj rozmawialiśmy. I zaczęłam się w myślach zastanawiać, czy dzwonił przed czy może po. I po co w ogóle. Mówi, że mnie kocha. Właśnie, tylko mówi. Kocha mnie, a nie przeszkadza mu uprawiać seks z żoną, wiedząc że jakoś mnie to jednak boli. On zapytał, czy u mnie nie ma seksu? Ja mu nie odpowiedziałam. Wytknął mi, że jestem z nim nieszczera, że on mi mówi wszystko a ja milczę, gdy pyta i że jest mu bardzo przykro i że myślał, że jest dla mnie kimś ważnym. Jestem w tym momencie skołowana, ale to jest chyba moment żeby się znów zdystansować.

Nie wiem co naprawdę czuje on. Nasza relacja (odnowiona, bo dawniej byliśmy kawał czasu razem) trwa jak się nie mylę teraz 1,5 roku. Do zbliżenia doszło raz między nami, odchorowalam to strasznie. Nie zamierzam powtórzyć. Mamy nadal kontakt, rozmawiamy. Uważam, że stać mnie na normalny związek. Mam go tak naprawdę. I wiem co jest dla mnie najważniejsze. Jednak mimo to, nie chcę stracić tej relacji. Wiem, jestem dorosła i powinnam z czegoś zrezygnować. Niestety nie udaje mi się to narazie.

No to odpowiedź masz prostą. Moim zdaniem nie kocha. Podzielam zdanie Cyngli "że on nie kocha żadnej z Was, tylko Was ''używa''. Jeżeli by Cię naprawdę kochał to nie chwaliłby się seksem ze swoją żoną, wydaje mi się że w ogóle by go z nią nie uprawiał. Przykre, ale facet chyba szuka rozrywki.

Teraz to i tak mam już większy dystans do niego i tego wszystkiego. Potrafię coraz częściej myśleć o niekorzystnym wpływie na mnie tej sytuacji. Już nie jest mu tak łatwo mną manipulować jak wcześniej, widzę jego gierki i próby manipulacji, nie poddaje się temu. Pewnie nie ma to znaczenia, ale nie chwalił się seksem z żoną, tylko wyszło w rozmowie, z dużym zakłopotaniem przyznał się że był ten seks. Więc ja teraz mam otwarte oczy bardziej. Bo jednak coś ich łączy oprócz dzieci i kredytów, jest seks, jest więź. Widocznie ona go nadal pociąga i na odwrót. Ze mną szuka codziennie kontaktu, nie może liczyć na seks bo to jest w tej chwili fizycznie nie możliwe, jesteśmy daleko od siebie. A jednak codziennie dzwoni, rozmawiamy. I jeszcze taki wniosek pcha się na siłę do mojej głowy, ja to wiem, jestem tego swiadoma, że gdyby naprawdę kochał to chciałby czynić mi dobro. Że liczyłby się z moimi uczuciami. Kiedyś też powiedział mi, że moja przyjaciółka mi być może zazdrości odradzając wszelkie kontakty z nim. Dobre to było. Przyjaciółki jestem w 100% pewna, jego niestety nawet w 50 nie jestem.

To nie Twój interes, jaka jest jego żona.
A chodzi mu o to, żeby się zabawić z Tobą, a w domu mieć ugotowane, uprane i ogarnięte.

Jesteś jak kisiel. Puścić wolno, to się rozpełznie po wszystkich kątach.
Nie patrz na to co jakiś tam były chłopak, tylko patrz na siebie. Aha, i na twojego męża też by wypadało.
Tylko można współczuć temu twojemu mężowi. Bidok nawet nie może użyć smyczy, ani obroży, bo od razu będzie wielkim agresorem, itp. Rzucić cię w cholerę też nie może, bo zapewne o niczym nie wie.

ale skoro rozstaliście się z Twojej inicjatywy mimo że byliście świetnymi przyjaciółmi z dobrym kontaktem z rodziną, to nie wiem skąd teraz pomysł na powrót.

Trafiłaś tylko w jednej kwestii. Tak, mam dość kiepskie małżeństwo, i dlatego potrzebuje się dowartościować. Reszta pudło. Akurat mam świadomość banalności i powtarzalności mojej sytuacji.

Zawsze powtarza się ten sam schemat... Skoro pojawiają się jakiekolwiek problemy, z czyjekolwiek strony to od razu trzeba się dowartościowywać na zewnątrz, poza związkiem, zamiast zastanowić, czy można coś zmienić we wzajemnej relacji, żeby choć trochę się poprawiło. Rozwiązanie najprostsze bywa skuteczne, ale chyba nie w kwestiach związkowych...

Dziękuję. Masz dokładnie rację. Małżeństwo trwa 12 lat, mąż agresor slowny, z komunikacją ciężko. Jakoś ciągniemy ten wózek, jest dość małe dziecko które jest strasznie za ojcem. Bywają lepsze momenty. I ktos wyżej także ma rację, że ten drugi także jest pełen deficytów. Nie idealizuje go. Ba! Ma sporo wad, ale jednym się różni od mojego męża, jest łagodny w obyciu, nie taki wybuchowy.

Jeżeli sa problemy z komunikacją, i druga strona nie chce rozmawiać, to tym bardziej warto zastanowić się nad sensem bycia w takim związku.
A na terapię nie wystarczy chodzic, trzeba jeszcze dojrzeć do zmian.
Ale - oby.