Jak radzicie sobie z toksycznymi rodzicami? - Netkobiety.pl

Mam toksyczną matkę, która się znęcała nad nami psychicznie i ojca, który zaczął popijać z bezsilności. Tata to bardzo spokojny człowiek, cierpi w samotności - mam z nim normalne ciepłe stosunki - tak je oceniam. Z matką - ograniczenie do minimum. Chodziłam kilka lat temu na terapię, na której nauczyłam się stawiać matce granice, które przekraczała nagminnie. To była gehenna, nie potrafiła zaakceptować zmian, zerwałyśmy kontakty na jakiś czas, były kłótnie, miesiące milczenia.. na ten moment są właśnie oficjalne stosunki, chłodne, ze względu na mojego syna - ma babcię jaką ma, trudno, ale krzywdy jemu nie robi więc nie zerwę kontaktów. Jest ok. Musisz sobie wypracować to żeby matka Ci na głowę na wchodziła. Ucinać krótko takie dyskusje. Myślę, że na terapii się tego nauczysz. Granice i asertywność. Pamiętaj też, że nic na siłę. Wiem, że to matka , poczucie winy zżera no ale rodziny nie wybieramy. Ty i Twoja rodzina jesteście teraz najważniejsi.

Współczuję, bo dokładnie, aż za bardzo dokładnie, rozumiem o czym mowa. To wypisz wymaluj moja mamusia
Radzę sobie w ten sposób, że nie pozwalam zapędzić się w kozi róg ani tym bardziej zawstydzić. Nigdy nie reaguję milczeniem ani obojętnością, nigdy nie przybieram postawy obronnej, lecz ofensywną. Zdarza mi się mamę zawstydzić lub powiedzieć coś czego normalnie przez szacunek dla matki bym nie powiedziała, coś w rodzaju prawdy prosto w twarz.
Moja matka, jak do tej pory, nigdy nie odważyła się zrobić mi takiej akcji przy osobach trzecich. Najwyżej jakaś delikatna szpila, lecz nie na tyle kłująca, by mnie sprowokować do otwartej i bezkompromisowej reakcji.

Ogolnie to sa tematy bardzo skomplikowane i opowiem Ci o swojej sytuacji, ale ona moze byc calkowicie inna niz Twoja.

W moim wypadku moje dziecinstwo i ogolnie relacje z moimi rodzicami bardzo wplynely na moje zycie. Takze relacje mojej mamy z babcia.
Mialam mase problemow ze soba przez to jak bylam wychowywana i poprzez to co widzialam jako dziecko.
Przyszedl moment w moim zyciu gdzie w koncu wyczerpala sie moja energia i upadlam doslownie na dno. Bylam calkiem w depresji, bylo mi wszystko jedno.
I wlasnie to byl ten moment na ktorym sie zbudowalam. Dotknelam dna i uzylam tego dna jako fundament.
Ten upadek byl powodem dla ktorego zaczelam odkrywac siebie i skladac w calosc wszystko co mi sie stalo i to zmienilo w koncu to jak sobie radzilam z rodzicami.

Zrozumialam, ale nie tak tylko na intelekt, ale tak naprawde poczulam pewna rzecz.
To wszystko toczy sie kolem. Moja matka byla w domu w ktorym byla przemoc psychiczna, przemoc fizyczna, manipulacja i wiele innych rzeczy.
Moja matka zawsze szukala milosci swoich rodzicow, swojej matki. Nie potrafila sie od niej odciac, dawala sie nabierac na straszne rzeczy.
W swoim wlasnym zyciu nienawidzila wszystkiego co laczylo sie z domem rodzinnym. Gosci, zamieszania, halasu, obiadow rodzinnych, balaganu. Tak wiec miala ta obsesyjna pedantycznosc i ogolnie byla calkowitym przeciwienstwem tego co w domu. Przesadnie kontrolowala wszystko. W domu rodzinnym jej uczucia byly duszone wiec jak stworzyla wlasna rodzine to jej uczucia graly glowna role (a moje czy mego ojca sie nie liczyly). Starajac sie uciec od tego co dzialo sie u niej stworzyla sobie nowe wiezienie. Stworzyla sobie nowe stresy, stworzyla problemy psychiczne.
Pozniej ona miala wlasne przemocowe postepowanie ze mna i ja zmuszona przez nia tez stworzylam sobie ochrone i tez stworzylam sobie sposob na radzenie sobie w tym chorym swiecie w jakim zylam.
I tak samo jak moja matka stalam sie wiezniem tego mechanizmu obronnego.
Wszystkie moje problemy w wieku doroslym byly tylko pusta konstrukcja, zbroja z dziecinstwa, ktora sluzyla przetrwaniu ale stala sie pulapka.

Czy wszyscy z takich rodzin tego nie robimy? Dlatego to toczy sie kolem. Moja matka cierpiala wiec stworzyla sobie tarcze i ta tarcza pozniej meczyla mnie na co ja stworzylam sobie tarcze i tak by sie to toczylo i toczylo.

Kiedy zobaczylam to wszystko z takiej perspektywy to nagle nie mialam nic do wybaczania matce, nie mialam nic do zloszczenia sie, nie mialam nic do litowania sie. Tak po prostu jest, wszyscy jakosc ciagna.
Tym sposobem usunelam sie z zasiegu moich rodzicow. Nie moga mnie wyprowadzic z rownowagi.
Nie zamierzam tez poswiecac niczego w imie tej relacji. Ani mojego spokoju ani mojego czasu.
Rozmawiam z rodzicami w sposob uprzejmy i normalny. Nie udaje nic przed nimi, nie sile sie na uprzejmosc ani na bliskosc.
Jesli chodzi o pomoc to pomoge finansowo. Osobiscie ? Nie. Nie zamierzam poswiecac czasu, planow ani zadnych takich rzeczy bo nie czuje takiej potrzeby.
Chce przezyc zycie skupiona na sobie. Nie boli mnie jak inni to oceniaja i nie wstydze sie tego. Nacierpialam sie duzo, nigdy nie czulam w zyciu beztroskiej radosci nawet jako dziecko i teraz jest czas dla mnie i reszta mojego zycia jest moja. Nie chce zgrywac opiekunki, obronczyni, wspanialomyslnej osoby.
Odwaga i szczerosc w przyznaniu tego pomogly mi sie uwolnic od rodzicielskiej toksycznosci.  No i brak zlosci, brak wybaczenia ale zrozumienie dlaczego cos sie dzieje. Tak samo jak rozwiazuje matematyczne rownanie, widze co z czego wynika.

Ja sobie nie radzę. Źle funkcjonuję.
Powiedzieć łatwo, trudniej wykonać.  Faktycznie nie jest to możliwe całkowicie się odseparować.
Ja wiem, ze mama to tykająca bomba. Nie mówię nic...źle, powiem coś...źle, nie przyjadę...źle, przyjadę...jeszcze gorzej. Zwykle liczę się z tym, że będzie trudno. Nie lubię tam jeździć, jadę z poczucia obowiązku, z przyzwoitości. Tak to odbieram, jak spełnienie obowiązku, bez zbytniego rozmyślania co będzie.
Też tak jest, że stracę czujność, nie przypilnuję doboru słów i mam gwarancje wypominania tego do końca życia. W dodatku wypominania wersji matki, jej interpretacji, która często nawet nie stała obok oryginału.
To jest "urok" toksycznych rodziców.

Ja to rozumiem, mam podobne spostrzeżenia wobec mojej mamy. Dlatego też już nie czuję żalu, litości na co dzień nie czuję złości, ale czasem nie umiem wytrzymać. Są chwile gdy jej zachowanie jest nie do wytrzymania.
Nie umiem tez rozmawiać uprzejmie... dobierając każde słowo, aby nie wywołać kolejnej kłótni. Normalna rozmowa zwykle tak się kończy.
Postępuję wg tego co piszesz poniżej, ale mimo tego nie czuję się wolna od toksyczności... moze jeszcze brak mi odwagi?

To nie masz tak źle. U mnie takie powiedzenie prawdy w twarz, coś czego normalnie nie odważyłabym się powiedzieć to płachta na byka. Do tej pory przy nadarzającej się okazji słyszę jaka wyrodna córka jestem bo powiedziałam to i to.

Trudno mi sie xgodzic. Moja tesciowa w ostatnich 2 latach stała die podobnie toksyczna na wzor tego co ipisano w pierwszy piscie. A pempowina byla odcieta bo jestesmy po slubie ponad 20 lat, zona wyprowadzil sie do mnie do innego wojewodztwa, z tesciową przez te lata spotykalismy sie 2- 4 razy w roku wiec o zadnej relacji tu nie ma mowy. I magle tesciowej odbil, te same spiewki, te same żale co u autorki. To albo depresja albo strach przed zblizającym się końcem. To teraz ja ciągne zone do jej matki 2 razy w roju, zona di matki jezdzic nie chce bo zawsze sie klócą gdy sie spotykają.

Musi byc Tobie bardzo trudno bo to jest chyba najtrudniejsza rzecz do przejscia w zyciu.
Moze to byc tez kwestia sytuacji w jakiej jestes bo jesli masz jakies powiazania z matka czy widujesz ja to ciezko jest.
Jesli to jest taka osoba, ze trzeba dobierac kazde slowo i zawsze cos powie sie nie tak...To jak tu sie nie wkurzyc w koncu?
Matka czy nie matka, taka osoba zawsze bedzie wkurzajaca.

Ja moich rodzicow widuje raz na rok, albo raz na dwa lata. Nie dyskutuje nigdy. W sensie, nie ma dyskusji ze mna jak powinnam cos robic albo tym podobnych rzeczach bo nie pozwalam na to. Albo jest mila ze mna rozmowa albo nie ma zadnej rozmowy. Nie boje sie wywolac klotni bo po prostu ucinam to, nie biore udzialu.
Wczesniej bralam, wczesniej sie wsciekalam, wczesniej bylo mi smutno.
Teraz? Nie interesuje mnie zdanie innych na moj temat. Nie robi to na mnie wrazenia. Zreszta ja wiem dlaczego ludzie mowia takie rzeczy.
Mieszkam 10 tysiecy kilometrow od mojej rodziny, rozmawiam czasami na facebooku z nimi, mowie o tym co tam u mnie i co sobie kupilam.
Nie odwiedzalam czesto nawet bedac blizej domu.
Nie mam poczucia obowiazku, nie interesuja mnie spoleczne normy.
Zyje skupiona na sobie i swoim zyciu.

Jakie Ty masz w praktyce kontakty z mama? Czesto sie widujecie? Macie jakies interesy razem?

Misinx, dziekuje za mile slowo i tez mam nadzieje, ze uda sie Tobie rozwiazac wlasne problemy. To, ze myslisz o tych sprawach to i tak juz wiele swiadczy.
Bo takiej refleksji ludzie unikaja i wtedy wlasnie najgorzej postepuja.

Co do odpuszczania z powodu wieku to traktuje ludzi starszych i psychicznie zdrowych na rowni ze soba, a nie jak niepelnosprawnych bo wiek. Wiekiem mozna wiele wymowek zrobic.
Moja tesciowa jest w takim momencie teraz zycia, ze ona sie starzeje i cale jej zycie jest zwiazane z jej dziecmi i wnukami. Strasznie jest emocjonalnie w potrzebie, ma duzo zali co do swojego zycia przeszlego (miala takie przezycia, ze mozna ksiazke napisac) i ogolnie jest z niej bajzel troche. I rzeczywiscie to widac, ale jednak to sie objawia, ze ona ciagle wypisuje do mnie rowniez, ze ona mnie tak kocha, ze teskni za mna, ze chce ze mna robic to i tamto. Czasami mnie to irytuje bo jestem dorosla, a ona doslownie chce bym byla mala dzidzia jej i doslownie tak do mnie mowi. Ale jednak to jest inny sposob wyrazania siebie niz awantury i bycie nie do zniesienia. Tym sie rozni osoba w kryzysie od toksycznej.

Trafny opis.

Gdyby ktoś miał wątpliwości co oznacza toksyczny rodzic zacytuję fragment z pewnej strony, niestety nie mogę załączyć linku do całego artykułu. Zainteresowanym mogę wysłać na pw. Zbyt dużo tego, aby całość skopiować.

"Toksyczna matka nie radzi sobie z własnymi emocjami.
Skąd się bierze toksyczność? Najczęściej z nieradzenia sobie z własnymi emocjami i oczekiwaniami. Toksyczna matka nie staje się nią dlatego, bo tego pragnie, ale zazwyczaj dlatego, że: panicznie boi się o dziecko, nadmiernie obawia się o to, co ludzie powiedzą, jest zazdrosna o dziecko, bardzo boi się porzucenia, wierzy, że jest w stanie uchronić dziecko przed porażkami, obawia się przemijalności, nie zauważa, że dziecko rośnie i staje się samodzielnie, sama została wychowana przez toksycznych rodziców.

10 sygnałów, że to toksyczna matka

- nie szanuje Twoich wyborów, nie zauważa, że jesteś dorosła - traktuje Cię jak dziecko, uważa, że tak trzeba, bo ktoś musi Cię pilnować, nie daje Ci prawa do prywatności, czy własnych decyzji, jest zdania, że sama wie, co dla Ciebie jest najlepsze. Psychologowie mówią o takich osobach i relacjach „wplątani” i szukają przyczyn nierespektowania granic w strachu przed porzuceniem.
- chce, żebyś czuła się odpowiedzialna za jej szczęście - żadne dziecko, nawet to dorosłe, nie może odpowiadać za szczęście rodzica, nie może być wciągane w grę mającą na celu wypełnianie roli narzuconej przez nieszczęśliwą mamę. Każdy jest odpowiedzialny sam za siebie i pokazywanie swoim zachowaniem, że jest przypomina znęcanie. Rodzic nie ma prawa wymagać, by dziecko rezygnowało ze swojego życia, rzeczy, które sprawiają mu radość dla niego. Nie daj sobie wmówić, że jesteś egoistką, bo chcesz być szczęśliwa.
- jest nadmiernie krytyczna – krytykowanie, choć niezbyt miłe, czasami jest niezbędne. Znaczenie ma skala tego typu zachowań. Toksyczny rodzic jest nadmiernie krytyczny, to typ, któremu trudno dogodzić, wiecznie niezadowolony. Jeszcze bardziej dołujące jest to, że krytyczna matka jest taka w…dobrej wierze. Jest pewna, że jej „rady” pozwolą dziecku uniknąć przykrych błędów.
- żąda nadmiernej uwagi i często sięga po manipulację i szantaż emocjonalny – ma być tak, jak sobie to zaplanowała, nie znosi sprzeciwu, a gdy widzi, że nie chcesz spełnić jej żądań, robi wszystko, by to zmienić.
- uważa, że miała/ma gorzej niż Ty a Ty przesadzasz – nie daje Ci prawda do narzekania, gorszych emocji, bo bagatelizuje Twoje problemy. Uważa, że ona miała gorzej. I już na tym polu konkuruje z Tobą i stara Ci się udowodnić, że „przesadzasz”.
- wywołuje poczucie winy, by sterować Twoim zachowaniem – toksyczny rodzic będzie próbował postawić na swoim, sięgając po argument „tyle dla Ciebie zrobiłam”, „przez to wszystko nie ułożyłam sobie życia…”, itd.
- próbuje wymusić pewne zachowania drogimi prezentami – wręcza pieniądze, drogie prezenty, by wymusić pewne decyzje, zachowania, na jakich mu zależy, chce mieć nad Tobą kontrolę.
- sięga po przykre żarty, by przekazać trudne informacje. To zagranie z kategorii: „nie powiem Ci wprost, to ubiorę komunikat w formę żartu, z którego tylko ja będę się śmiać”. W ten sposób przekaże informację, że jesteś głupia, brzydka, niewystarczająco dobra i będzie czerpać z tego okrutną satysfakcję. Tego typu zachowania są bardzo częste u toksycznych rodziców,
- stawia swoje uczucia ponad Twoimi – nie pozwala wyrażać Ci swoich uczuć, nie zgadza się zwłaszcza na okazywanie negatywnych uczuć, bo one ją ranią. W ten sposób pokazuje, że jej dobre samopoczucie jest najważniejsze,
- sięga po formy biernej agresji – czyli strzela tak zwane „fochy”, karze Cię ucinaniem wszelkich rozmów, milczeniem".

Ona brzmi jak wymieszanie pomiedzy moja matka, a moja babka.
Szczegolnie mi przypomina moja babke jak czytam o tej takiej minie cierpietnicy i glosie. Dobrze to znam bo babka juz od dziecka szykowala nas na przyszlych opiekunow sobie.
Z kolei takie wypominanie jakis starych dziejow to moja matka tez tak potrafi. I to rzeczy, ktore jako dziecko robilam czy nie robilam.
Oba przypadki sa po prostu tak glupie, ze az smieszne.

Myślę, że to można podpiąć pod wieczne krytykowanie. "Jeszcze bardziej dołujące jest to, że krytyczna matka jest taka w…dobrej wierze. Jest pewna, że jej „rady” pozwolą dziecku uniknąć przykrych błędów". Ona chce uchronić Cie przed zła pracą, wykorzystaniem, zaharowaniem się. Uważa, że tylko ta praca, ten kierunek studiów da Ci zadowolenie. Naprawdę w to wierzy. Dlatego krytykuje. Właśnie to nazywa wsparciem...o zgrozo!

Fajnie,że doszliście do konsensusu.Z rodzicami toksycznymi nie jest to możliwe.Owszem,zdarzają się chwilowe sytuacje,że wydaje Ci się,że coś dotarło ale to zazwyczaj złudzenie.

Mój tata zmarł ponad trzy lata temu.Po jego śmierci,kiedy codziennie po pracy jeździłam do niej by sama nie siedziała i byłam tak zmęczona,że nieraz zasypiałam przy jej gadaniu,zobaczyłam z kim naprawdę mieszkał mój tata i co miał na co dzień.
Chodziłam na terapię.Wyznaczam jej granice ale nie idzie to łatwo.Ona taka biedna,taka chora.Teraz jest w szpitalu po koronorografii.W badaniu wszystko wyszło dobrze ale nie ma kto jej wypisać w weekend więc zostaje do poniedziałku.Dziś stwierdziłam,że nie przyjdę do niej bo codziennie byłam po pieć,sześć godzin.A wczoraj dodatkowo jeszcze jak wróciłam musiałam zająć się tą jej siostrą,która do niej przyjechała i która ma poważne problemy z sercem.Mam już tego po kokardę a tu mamusia dzwoni,że skończył się jej żel pod prysznic i żebym jej kupiła bo już sklepy w szpitalu zamknięte.Więc,idiotka zaraz lecę z tym żelem i prowiantem jej zawieźć.A potem zapewne odwiedzić ciocię i też jej coś do jedzenia przywieźć.
U mnie jest tak gorąco,ze ja też kiepsko funkcjonuję ale przecież jej to nie obchodzi.

Jak napisała Tajemnicza75-tak,masz dobrze,że możesz być ofensywna.U mnie to kończy się dziką awanturą,płaczem,wypominaniem,przekręcaniem moich słów i generalnie tragedią narodową.Nie mówię jej prawdy w twarz bo to nie ma żadnego sensu.Ona nie pojmie bo ona sobie kreuje rzeczywistość i dla niej prawda jest inna a ja z premedytacją kłamię by ją zdyskredytować.,bo pokazać jaką złą i wyrodną jest matką.W jej mniemaniu pewne rzeczy po prostu nigdy nie miały miejsca,niezależnie czy sprzed 10lat,roku czy pięciu minut.

Uhuhu... Absolutna normalka.
Mało znam osób, które mają normalne relacje z matkami.
Moja nie chciała się przez wieeeele lat przyznać, że:
- jak miałam 5 lat i złamaną rękę, to kazała mi nosić wiadra ze śliwkami na działce, choć mówiłam, że boli (na RTG zabrała mnie po tygodniu, po sugestii swojej koleżanki, że coś chyba jest nie tak);
- mówiła, że ma najgorsze dziecko na świecie, choć byłam świetną uczennicą, tylko trochę upartą;
- wielokrotnie dostałam od niej "z liścia", choć nawet raz powiedziałam "Wiesz co? Spierz mi mocno d... bo to mniej upokarzające".
Mojego męża lubiła do momentu, gdy ją pierwszy raz skrytykował. Ale i tak ma luksus, bo wszyscy poprzedni faceci byli intruzami, a jak już z nimi zrywałam, to ja byłam problemem, a nie ich porypany (mimo wykształcenia) charakter...
35 lat rywalizacji matka-córka.
Do dziś mam dylemat - odciąć się za wszelką cenę, czy naprawiać relację, bo to przecież moja matka...

Trzeba nauczyć ich funkcjonować od podstaw w życiu . Mówię o tych którzy się wyprowadzili . Ich życie polegało na ingerencji pouczaniu doradzaniu wówczas czuli się ważni mieli na coś wpływ mogli obrastać w piórka . Teraz tego nie maja ale za wszelką cenę chcą swoje pięć groszy wcisnąć w jakąkolwiek wasza decyzję . Jest na to sposób . Trzeba nauczyć się mówić nie nie nie i być konsekwentny będą się obrażać będą wywierać wpływ na emocjach w końcu zrozumieją że ty już nie dzidzia i zaczną cię inaczej traktować z obawy przed całkowita utrata  Ciebie . Zastanów się nad tym /.

Tak,to jasne.Opisana przeze mnie sytuacja właśnie tego dotyczyła.Moja mama zupełnie wyparła sytuacje kiedy wymagała ode mnie pewnych rzeczy,o które gdy ja proszę córkę są przez moją mamę negowane.Mało tego-moja mama zrobiła mi awanturę,że uważam ją za wyrodną matkę bo wspomniałam,że w wieku mojej córki przynosiłam takie zakupy ze sklepu,że ledwo z nimi szłam
Cieszę się,że moja matka nie zachowuje się względem swojej wnuczki tak jak do mnie,że chociaż dobrze udaje,że sprawy mojej córki ją interesują,że pyta,komentuje,rozmawia.

Moja matka też miała toksyczną matkę i coraz bardziej widzę jak się do niej upodabnia.Matkę,która chciała decydować o życiu swoich dorosłych dzieci,matkę,która gdy dowiedziała się,że jej syn się rozwodzi i ma inną kobietę poszła do niej,zwyzywała ją i opluła.Ja zerwałabym kontakty z taką matką.I mój wujek długo kontaktów z nią nie utrzymywał.
Ale to nie jest żadne wytłumaczenie.Skoro moja matka wie,że była niedoceniana przez swoją,wiecznie krytykowana,miała poczucie winy bo wyjechała ponad 1000 km od rodzinnego domu,które to poczucie umacniała w niej matka.Skoro moja matka wie jak trudne relacje miała ze swoją i ile jej przyniosły jej cierpienia to logicznym jest,że skoro wie,ze to jest złe to nie robi tego swojemu dziecku,które przecież kocha!
Ja mam 14 letnią córkę i nie jestem toksykiem,nie tworzę chorych relacji,pozwalam na decyzje o życiu mojemu dziecku,chwalę,mówię,że kocham i nawet jak porównuję ją z jej koleżankami czy rowieśnikami to zawsze podkreślam,że jest lepsza,mądrzejsza bardziej wartościowa.I nie ściemniam-naprawdę tak uważam.
Jeśli prosi mnie o obiektywną radę-staram się być obiektywną i jeśli nawet muszę powiedzieć coś trudnego to robię to w taki sposób by nie wzbudzać u niej poczucia winy i by nie obrażać.
Ja nie tworzę żadnej tarczy i nie zamierzam powielać błędów mojej matki.Pomyśl o tym jeśli planujesz mieć dzieci.

Pod tym mogę się podpisać.U mnie to samo,tak samo mama reaguje a ja czuję się z tym tak samo jak Ty.
Ten weekend mam pod nią ustawiony bo była na koronorografii i sądziła,że w piątek ją ze szpitala wypuszczą.Nie wypuścili a ona się bała zapytać lekarza czy dziś wyjdzie.Dziwne,że nie boi się robić mi wiecznych awantur.
W sobotę była pewna,że wyjdzie więc sobotę spędziłam w domu by w razie czego po nią pojechać.Nie wyszła.Dziś o 12.00 zadzwoniła i powiedziała,że też jej nie wypuszczą.
Pracuję w szkole więc jutro mam rozpoczęcie roku,nie wiem ile to potrwa a potem muszę z córką iść na rozpoczęcie roku do muzycznej.Do tego ułamała mi się dolna trójka w weekend i muszę ją naprawić jutro.Ale co moją mamę to obchodzi?
Zadzwoni jak dostanie wypis ze szpitala by po nią przyjechać.I mimo,że jest jej siostra to ja muszę to ogarnąć.
Zamówiłabym jej taksówkę i zapłaciłabym za nią z kierowcą,który weźmie od niej torbę,zaniesie do auta i wniesie na trzecie piętro.Ale moja mama odwala wtedy takie numery,że zabierze torbę od kierowcy i będzie umierającą ją wnosić po schodach.Kur...!

Ty nie rozumiesz chyba o co chodzi.Toksykiem nie zostaje się przed emeryturą.My tu mówimy o toksycznych zachowaniach z czasów naszego dzieciństwa czy młodości.
Wtedy,niestety,byliśmy od rodziców zależni.Teraz nie jesteśmy a oni nie radzą sobie z tym,że nie mogą krzyknąć,czegoś zakazać,zrobić awantury,zwyzywać i wymóc na nas pewne zachowania.
Kiedy będę stara nie planuję czekać na to co ma mi świat do zaoferowania.Ja chcę oferować swój wolny czas i pieniądze zwierzakom,wnukom,innym ludziom.

Ja też bardzo lubiłam moją babcię,która była potwornie toksyczną matką.

Mamy tę samą matkę ?
Ja sama słyszałam kilka razy, że jestem wyrodną córką. Mama żyje w swoim świecie i jest z tych co będą się upierać, że czarne jest białe, bo takie je widzi.

O dziwo ja też znam moze ze 3 osoby (tyle mi przychodzi teraz do głowy), które jawnie mówiły, że miały fantastyczną matkę.
Ja słyszałam, że jestem cep, tak długo to mówiła, aż w to uwierzyłam.
Ooo tak, plaskasz w twarz i mokrą ścierą po głowie to normalka. Zamiast coś powiedzieć, wytłumaczyć, przytulić... to bez słowa w pysk.
Taka matka nie lubi żadnego małżonka swoich dzieci, ewentualnie toleruje (moim daniem wcale nie lubi) tak jak piszesz... do czasu.
Z tą różnicą, że ja nie rywalizowałam, choć miałam wrażenie, że mama robi to do tej pory.
Nie naprawisz relacji, nie ma takiej opcji. W tym ambaras, aby dwoje chciało na raz. Tymczasem prawda jest taka, ze aby się coś poprawiło to nasze matki musiałyby zapisać się na długą solidną terapię. Musiałyby przyznać się, ze są winne takich relacji i ciężko pracować na zamianą siebie. Tego żadna nie zrobi, bo przecież winni są wszyscy wokół. Moja mama uważa, że ona jest za stara na zmiany i młodzi się powinni zmienić czyli dostosować do starszych, choćby za to, ze się starsi dla nich poświęcali i strasznie się w życiu nacierpieli. 
Jedyne co możesz zrobić to odciąć się całkowicie lub akceptować, że inaczej nie będzie i ignorować, zobojętnieć, traktować jak obowiązek bez zbędnego wczuwania się w rolę. Ja wybrałam to drugie, bo nie umiem się odciąć na 100%.

To warto, ale nie zmienia faktu, że i tak będą afery, lamenty, płacze, krzyki, wzbudzania poczucia winy, próby manipulacji... to nie zmniejszy skali problemu. To co piszesz jest jedynie naszą tarczą obronną.

Zgadzam się.

A wiesz, że ja zauważyłam to samo. Boi się coś załatwić, boi się odezwać słowem, boi się ludzi, ale nie boi się krzywdzić własnych dzieci.

No ja akurat swojej nie znosiłam. Wiedziałam jak znęcała się nad mamą i to mnie pewnie do niej zniechęciło. Poza tym wcale nie była dla mnie dużo lepsza niż dla mamy. Próbowała mnie urobić jak mamę, ale się jej nie udało.

Da się. Od Ciebie zależy jaka będziesz. Sam fakt, że masz świadomość toksyczności matki i znacz schemat, świadczy o tym, że możesz coś zrobić.
Przede wszystkim zadbać o siebie, starać się siebie polubić bez względu na jej subiektywną ocenę. Szczęśliwa matka, to szczęśliwe dzieci. Wiesz już czego nie robić, wiec tego nie rób.

Ja mam bardzo dobry kontakt z córką, a jest już niespełna pełnoletnia. To wspaniała dziewczyna, mądra, dobra, ambitna i rozsądna. Nic złego na jej temat nie powiem (choć jakieś tam wady ma ).

Udowodniono, że matki toksyczne najczęściej gnębią córki. Jeśli nie mają córek, to wybierają najsłabszego syna.