Życie mi ucieka.... - Netkobiety.pl

Hej dziewczyny.
Musze się wygadać, bo duszę się w tej swojej codzienności.
Zawsze byłam wesołą dziewczyną, pewną siebie i obrotna, a przy tym też w miarę atrakcyjną. Na studiach udało mi się poznać fantastycznego faceta, z którym po 4 latach związku wzięliśmy ślub. Niestety od dwóch lat coś się zmieniło w mojej główie. Z pozytywnie nastawionej do życia, szalonej i uśmiechniętej dziewczyny stałam się zgryźliwa, złośliwa, zamknięta w sobie. Ciężko jest mi nawet powiedzieć dlaczego tak się stało. W ciągu ostatnich dwóch lat przytyłam 10 kg. Nie jestem gruba, nic z tych rzeczy. Wręcz przeciwnie, od wielu osób słyszę, że w końcu wyglądam dobrze, bo zawsze byłam "za chuda". Jednak tego typu komplementy mnie bolą. Nie czuję się dobrze w swoim ciele. Nie akceptuje tych dodatkowych kg. Nie poznaje swojej twarzy w lustrze, swoich nóg, brzucha... Nie wspominając już o tym jak bardzo podupadło nasze życie seksualne. Oczywiście mój mąż twierdzi, że problem jest tylko w mojej głowie. Że wciąż jestem piękna i że mu się bardzo podobam. Niestety, ja siebie widzę już inaczej. Wielokrotnie próbowałam wielu diet, owszem udawało się zrzucić parę kg, ale jak tylko waga stawała w miejscu to  moja motywacja spadała, a wraz z nią dalsze chęci do ćwiczeń czy trzymania diety. Kolejna sprawą która spędza mi sen z powiek jest to, że.... Nie mam pracy. Skończyłam dość ciężkie studia. Niestety, większość lat przebalowalam i leciałam na poprawkach. Dziś jestem świadoma, że nie wiele z tych lat studiów wyniosłam. Czuje się niepewnie z wiedzą jaką posiadam, a praca kierunkowa jest bardzo odpowiedzialna. Boję się, że nie jestem wystarczająco dobra, że nie mam wystarczającej wiedzy, że mogłabym kogoś skrzywdzić. Owszem, wysyłam CV, jestem proszona na rozmowy kwalifikacyjne, ale jeśli przychodzi już do rekrutacji to się poddaje... Boję się, że zostanę przyjęta a po kilku miesiącach dostanę wypowiedzenie. I jak ja powiem o tym mężowi? Rodzinie? Znajomym? Mam dosyć takiego życia. Siedzenia w domu, spania do południa, tego, że ogromną trudność przynosi mi wyjście na spacer z psem, czy zrobienie obiadu. Przez to wszystko zaczęłam unikać wyjść do rodziny i znajomych. Boję się, że na starcie usłyszę "komplement" jak to się poprawiłam, a następnie rozmowa zejdzie na tematy pracy. I te szydercze spojrzenia.... Tym bardziej, że kiedyś powtarzałam, że nigdy nie będę czyjąś utrzymanka... Przez to wszystko czuję się totalnie bezużyteczna. Swoją  ciągłą frustracje i niezadowolenie z siebie i swojego życia cały czas przelewam na męża. Bywam agresywna wobec niego, mam problem z okazywaniem czułości. Przestałam dbać o siebie i dom. Czuję jak przelatuje mi życie między palcami. Tak bardzo chciałabym normalnie żyć, pracować, zacząć dobrze wyglądać, kochać męża i szanować go, bo na to zasługuje. Ale nie potrafię. Mam gdzieś w środku blokadę, której złamać nie potrafię. Strach przed porażką jest tak silny, że każdego dnia mnie zabija....