Napiszcie mi jak to jest ... życie nie jest sprawiedliwe - Netkobiety.pl

To o czym piszesz to genetyka, a to loteria niestety...

Zawsze jest taki wybór, że równasz w górę, albo w dół. (No i trzecia najszczęśliwsza opcja - nie porównujesz się wcale, tylko akceptujesz rzeczywistość, bo szkoda nerwów z nią walczyć).

Pokazałaś przykład równania w górę. "Jakie życie jest nie fair, bo oni mają łatwiej".
A możesz zamiast tego liczyć swoje błogosławieństwa. Inni mają gorzej.

I nie mówię, że to ma Ci jakoś pomóc. Bo to nie pomaga. Nie samo mówienie, nie. Ale być może jeśli nad tym się bardziej zastanowisz, to dotrzesz do powodu, dla którego zauważasz tylko te obszary, w których Ci zabrakło, zamiast wdzięczności za to, co masz i w czym Ci łatwiej.

I to jest wybór, codzienny, żeby właśnie zamiast szukać tego, co złe, codziennie dziękować za to, co dobre. To jest decyzja, to jest wybór. I to ma szanse zmieniać Twoją rzeczywistość. Ale pod warunkiem, że włożysz w to wysiłek.

Narzekanie nie wymaga wysiłku, ale zabiera energię do czegokolwiek i nic CI nie daje, nie masz z tego zysku. Bo ani Cię nie pocieszę, ani nie wesprę, ani rzeczywistości nie zmienię. Ty możesz zmienić nastawienie.

Jakoś potrafię zrozumieć taką złość na rzeczywistość. Czasem to przynosi ulgę, jak się człowiek mentalnie wyżyje, wyrzuci z siebie te myśli, złość. Naprawdę rozumiem. Chciałabym, żeby każdy z nas miał magiczny ołówek pomysłowego Dobromira i mógł rysować sobie rzeczywistość taką, jaką sobie wymarzy.

Nie ma tak ze w zyciu jest sprawidliwie. Ja byłem/jestem chudym, niskim blondynem. A chciałem byc wysokim brunrtem. Chocbym jadł za dwoch to przytyc nie potrafie. Jestem facetem i waże 59 kg, wbijam sie wgarniak od matury a zjadam 2 x tyle co innii. Gdy ide do lekarza to piersze pytanie jakie słysze to 'czy pan ostatnio nie schudl', lekarz predzej u mnie jakąś chorobe zobaczy niz to ze jestem tak genetycznie chudy. Dodatkowo moja waga wkurza żone, czuje sie przy mnie otyła bo waży 15 kg wiecej. Chetnie bym dla niej przytył aby nie miała dyskomfortu, ale sie nie da.

Może skupiasz się jedynie na wadach, a nie zauważasz zalet. Jesteś wysoka więc pewnie masz długie nogi, niskie dziewczyny mogą Ci zazdrościć.
Mówisz, że wyglądasz staro, a może źle się ubierasz albo jesteś ponurakiem i to sprawia, że taki stwarzasz odbiór.

A tak mi się przypomniały czasy liceum, wyrosłem wtedy do 190cm ale ważyłem 50kg. Koledzy wtedy pochodzili trochę na siłownię i mięśnie im rosły błyskawicznie, mi niekoniecznie. Byłem obiektem drwin i kpin, pająk, spider, makaron itp. ale jakoś sobie specjalnie nic z tego nie robiłem.
Minęło paręnaście lat, przejrzałem sobie zdjęcia tych kumpli na FB i NK... oj... prawie wszyscy obrośnięci tłuszczem i łysi. Wygląda jakby te mięśnie zamieniły się w sadło. Ja trochę przybrałem na masie, już mam prawidłową (88kg / 194cm) i teraz wyglądam o niebo lepiej od nich.
Jednak jest sprawiedliwość na tym świecie

Sprawiedliwości nie ma niestety, ale możesz się skupić na tym, żeby podkreślić swoje dobre  strony, zamiast tracić całą energię na walkę z gorszymi.

Nie mówię, że nie warto np. dbać o wagę, czy w ogóle sylwetkę (tutaj, jeśli mimo diety i aktywności nie chudniesz, a tyjesz bardzo łatwo, to sprawdź czy nie masz zaburzeń hormonalnych, powodem takiego stanu często są problemy z tarczycą). Tempo starzenia się to i geny, i efekt trybu życia, jeśli geny mamy słabe to cudów nie będzie, ale niezdrowe życie, zła dieta, nałogi, brak ruchu, na pewno POGORSZĄ sprawę i zmiany, których i tak się nie uniknie, zajdą jeszcze wcześniej. Warto o tym myśleć, zamiast zatrzymywać się na złości na to, że inni mogą sobie pozwolić na pewne rzeczy i im to nie szkodzi. Tak już jest.

Zastanów się, co możesz zrobić, żeby wyglądać i czuć się lepiej z takim "wyposażeniem", jakie otrzymałaś od natury. Jakie ciuchy będą pasować do twojego typu sylwetki, wzrostu, jaki makijaż do twoich rysów, fryzura do (jak pisałaś) raczej słabych włosów, może odwiedź stylistkę? Z każdej osoby można sporo wydobyć.

Inna sprawa, że kompleksy widać, nawet kiedy nie mówi się o nich, wpływają na sposób bycia, mówienia, mowę ciała, ten ogólny wyraz, który ma ogromne znaczenie w odbiorze kogoś jako atrakcyjnego lub nie. Mężczyźni doskonale widzą, czy kobieta dobrze czuje się z sobą i kiedy się nie czuje, oni też nie odbierają jej jako atrakcyjnej. Sama uroda jest ważna, ale to nie wszystko w tej ocenie. Pewnie powiesz, że przecież nie da się siebie oszukać albo zaakceptować się na zawołanie. Jest to prawda, ale możesz pracować nad tym, żeby twoje niedoskonałości nie pochłaniały całej twojej uwagi. Prawie na pewno zmieni się wtedy twoje zachowanie. A to, jeśli nie połowa sukcesu, to gdzieś blisko...
Bo jeśli w życiu głównie "walczysz o dobry wygląd", to inne rzeczy spadają niżej i masz mniej ludziom do zaoferowania jako osoba, sama nie rozwijasz się, kręcisz w kółko.

Nie bawię się w teoretyka, przynajmniej w kwestii problemów z wagą i zaburzeniami  odżywiania, które sama przechodziłam. W bardzo młodym wieku miałam anoreksję, potem wyszłam z tego i wpadłam w drugą skrajność, brak kontroli nad jedzeniem, dorobiłam się nadwagi. Oczywiście próbowałam schudnąć, ale organizm rozregulowany tym odbijaniem się od ścian się buntował, wystarczało kilka dni jedzenia trochę więcej, żeby przytyć 3 kilo, zrzucenie tego zajmowało 2 miesiące, a kiedy się odchudzałam, to moja dieta polegała na drastycznym obcinaniu kalorii, co dalej spowalniało metabolizm, i tak się kręciło... To wszystko pomimo bycia osobą dość aktywną fizycznie, bo nigdy nie żyłam w bezruchu.

Wreszcie zabrałam się za siebie serio, ale tym razem z głową, za pomocą racjonalnej diety i treningu, nastawiłam na to, że będę chudnąć wolno i chcę to zrobić trwale, a równolegle przestawiałam sobie priorytety, co wymagało wielkiej pracy, bo "te" zaburzenia mają charakter uzależnień. Naprawdę była to ciągła mozolna robota nad utrzymaniem uwagi na czymś innym, niż wygląd, waga, dieta, ćwiczenia (choć one były, to właśnie wtedy zaczęłam ćwiczyć siłowo) - ale to jest trening jak każdy inny, mózg też trzeba ćwiczyć, żeby nas słuchał. A sylwetka niejako "robiła się" obok tego. W tym fizycznym treningu zauważałam, że im mniej się skupiam na wskazówce wagi, tym lepsze są efekty RÓWNIEŻ na wadze.

Odkąd schudłam w tamtym okresie, a było to prawie 20 lat temu, nie mam żadnych problemów z tyciem. Jakby wszystko się przestawiło, ważę 18 kilo mniej niż kiedy miałam 20 lat i teraz mogę jeść naprawdę dużo bez konsekwencji -  musiałabym przez naprawdę długi czas się objadać bez żadnego umiaru, żeby jakoś znacząco utyć, choć podobno przemiana materii z wiekiem zwalnia. Może jest tak dlatego, że ja nie jestem genetycznie zaprogramowana na nadwagę, a wcześniejsze rozregulowanie sama sobie zafundowałam przez zaburzenia odżywiania, popadanie w skrajności.
Ruszam się, bo: lubię, bo dbam o kondycję, bo poprawia mi to samopoczucie psychiczne i jeszcze z paru innych powodów; element utrzymania figury oczywiście jest, ale jako jeden z wielu... Przestałam żyć tym, czy będę grubsza, czy chudsza i paradoksalnie dopiero wtedy problem się rozwiązał. A mam swoje lata i kiedy słucham narzekających na wagę koleżanek, jest to dla mnie trochę abstrakcyjne, bo tak na co dzień, to prawie zapomniałam, że miałam kiedyś podobne trudności...

Nie wiem, czy rozumiesz, czemu o tym piszę, wydaje mi się, że jestem trochę mętna... więc: chodzi o zmianę optyki. A jednocześnie można nad sobą pracować, ale nie robić z tego kwestii życia i śmierci, tym bardziej, że dla innych jest widoczne, że tak do tego podchodzimy - i to nie wpływa dobrze na odbiór...