Zdrada emocjonalna, wypalenie. - Netkobiety.pl

Witam.

potrzebuje spojrzenia "z boku" i ewentualnego doradzenia (nie wiem jak to ujac).

W skrocie: on 35lat, ja 38. Razem 8 lat, w malzenstwie 5, dwoje dzieci(blizniaki 4latka).

Poznalismy sie na czacie. Dlugo pisalismy, potem spotkanie, miłość i wspolne zycie.

On przezyl traume w dzieciństwie, mial depresje, terapeuty szukal w eterze(kiedy mial dołek psychiczny-ja tez bylam jego "pomocą").

Dom, dzieci, obowiązki, wszystko przygniata.
On nie chcial isc do pracy, uciekal do domu rodzinnego gdy sie denerwowalam. Potrafil baaardzo brzydko do mnie mowic.
Po dłuższym czasie i ja zaczęłam zachowywac sie tak jak i on. Znienawidzilam go wrecz. Bylam zla na siebie, na to co mowilam bo nigdy w zyciu do nikogo nie potrafilam sie odezwac w taki sposob, tylko do meza....
Seks umarl. Po tak wielu oskarzeniach, wyzwiskach etc umarlam emocjonalnie. Dla mnie moglby nie istniec.
Wszystko zmienilo sie 3msc temu.
Byl w delegacji 3tyg. Przez ten czas odzylam, usmiechalam sie etc.
Dwa dni po jego powrocie odkrylam, ze z kims pisze.
(Sporo mlodsza, mieli obydwoje ciezkie dziecinstwo). Twierdził, ze ona go rozumie etc. (Zaznacze, ze nigdy wczesniej tak czesto nie wracal myslami do swojego dziecistwa jak po rozmowach z nia -raz sie widzieli potem tylko smsy).
Moje uczucie wrocilo. Kiedy myslalam, ze jest z kims innym to zalala mnie zazdrosc.
Przepraszal, blagal. Zakonczyl to.....
Tak mi powiedzial.
Kolejny wyjazd i czulam, ze cos nie tak.
Po 2tyg wrocil i odkrylam, ze nawet nie przestal z nia pisac.
Blaganie, placz, ze ona go rozumie bla bla bla. I ogolnie zaczal sporo pic.
Po dwoch latachch otworzyl sie w koncu.
Odezwalo sie zranione 8letnie dziecko, ktore nigdy nie pogodzilo sie z sytuacja, ktorej byl świadkiem (smierc rodzica). Przeogromne wyrzuty sumienia.
Przyznal sie, ze odpychal mnie bo nie potrafi rozmawiac, przyznac sie do tych glebokich uczuc żalu i bólu .
Probowal dwa razy zrobic glupote(raz tabletki, drugi raz co innego ale powstrzymalam go- byl jak w amoku). Ogolnie, pozwalam mi myslec, ze jest zwyczajnie ble....
Niby wyjaśnił, niby mialo byc lepiej. Ublagalam aby poszedl w koncu na terapie-prawdziwa....
I bum. Probuje sie z nia kontaktowac.
Sam przyznal, ze traktuje to jako terapie, ze latwiej mu pisac.
Powiedzial, ze chyba sie zakochal. Potem, ze nie ale to byla taka relacja oparta na zrozumieniu(moja wina ze mialam fajne dziecistwo).
Ogolnie przyznal, ze mbie odtracil.
Wczoraj nie popuscilam i wyblagalam aby w koncu powiedzial co czuje. Ja czulam od niego dystans.
Nie czuje milosci, serce mowi, ze sie wypalilo.
Nie jestem mu obojętna, ze cos czuje mimo wszystko
Ok.
W kazdym razie dzisiaj inny czlowiek.
Mily, usmiechniety, przytula sie, zrobil sniadanie jak kiedys....
Nie rozumiem tego. Wszystko takie sprzeczne.
Nie kocha, a zachowuje sie jakby kochał.
Kochamy się jak nigdy wczesniej(seks).

I Nie wiem co robic? Jak to wszystko tlumaczyc?
Jest w okropnym stanie psychicznym(internetowa terapeutka rozkopala wszystkie rany a on jeszcze posolil).
Nie wiem czy czekac az zacznie sobie w glowie układać? Az w koncu uspokoi tego malego chlopca co mu w duszy placze? Czy wierzyc ze faktycznie nie kocha? Moze sie pogubil?
Nie wiem..... Jak Wy to widzicie?
Będę wdzieczna za kazde odpowiedzi.

Pozdrawiam

Ela210 napisał/a:

Jego wspiera terapeutka, przyjaciółka/kochanka, i..Ty, żona
On i On w świetle zainteresowania i Jego emocje.
I On się Tobą nie zaopiekuje. Więc sama o te emocje dbaj.
A On ma coś do naprawienia? Jak myślisz?
Czujesz się ważna dla niego?

Ja go nie wspieralam bo nie wiedziałam co się z nim dzieje. On potrzebuje rozmawiać (najlepiej tylko pisac bo w oczy bardzo ciezko-aczkolwiek w koncu zaczął) i tym sposobem zapomina o przezyciach.
Moje uczucia tez umarły i do momentu kiedy nie odkryłam, ze pisze z inna nic nie czułam.
Później nagłe orzezwienie i serce zabilo bo jednak naprawde go tracilam.
Nie chcę grac, nie chcę uzywac infantylnych sztuczek typu poflirtuje z innym to moze tez zrozumie(jak ja).
Jego zachowanie, wszystko wskazuje, ze jednak kocha(sam mowi, ze wygaslo ale jest cos jeszcze etc).
Powtarzam sie ale nie ogarniam tego.
Pytalam dlaczego tak jesr? Sam nie wie.
Czuje potrzebe bliskosci, przytulania etc.
Jestem pewna, zevporzadek musi zaczac od siebie bo w nim ciagle siedzi zranione, odrzucone dziecko.

Kurcze.... zalezy mi na nim.
Ale jsk podejsc do tego wszystkiego?

U niej to chyba nie nuda- "po oskarźeniach, wyzwiskach- umarłam emocjonalnie"- wg mnie to odcięcie się od toksyka było- a nie wypalenie.
On w romans i wszystko odżyło.
Ja bym mu nie ufała.
Wg mnie jest jak Beyond pisze. Stąd czujesz się dziwnie.
Co do pytania Magdy: wydaje mi się- ze niektóre relacje mają swoje dno po prostu. A inne są jak głęboke jezioro, coraz głębsze i ciekawsze..To czynnik doboru partnera
Ale też może i dobrze dobrane związki mają swoją dynamikę i 2 musi mieć jakiś cel wspólny. Czyli co się nie rozwija to się zwija.

Ela210 napisał/a:

rozczarowanie nastąpi o ile trafi się dobry terapeuta.
Bo obawiam się, patrząc na stopień nieświadomości autorki która niby jest po terapii, że to było wielkie partactwo.
Terapia małżeńska wg mnie ma sens jedynie przy problemach komunikacyjnych,  nie wtedy gdy ktoś ma indywidualny problem ze sobą.
Powinno to być na terapii zauważone przez uczciwego terapeutę  nie naciągacza czy kogoś z góry ustalonym założeniem że związek ma przetrwać w imię np. religii.

Sory ale zaczynasz mnie irytowac
Właśnie dlatego tam wylądowaliśmy-komunikacja etc.
Skąd moglam wiedziec, ze go cos dusi w srodku jak wolal atakowac niz sie przyznac?
Jak terapeuta mial cos zauwazyc jak moj mąż sam żył w pewnej nieświadomości i zwyczajnie grał.
I chyba juz tak sie w to wszystko zapedzil, ze przegial w kazdej dziedzinie.

Ja nie jestem jakąś głupią gąską.
Zwyczajnie jest to dla mnie nowa, trudna sytuacja.

MagdaLena1111 napisał/a:

Mam czasami wrażenie, że ludzie tu na forum nie są obiektywni w prezentowaniu swoich związków ;-) Kobiety „lubią” robić z siebie ofiary.
Czemu nie odeszła, skoro umarły w niej emocje do męża po jego oskarżeniach i wyzwiskach? Brak szacunku to za mało?
No dobrze, jeśli założymy, że została fizycznie, bo dzieci itd., ale odcięła się emocjonalnie, a obecne emocje to nie tyle miłość i pragnienie bycia z nim jako wartościowym, bliskim człowiekiem, to zostaje nam
-strach przed pozostaniem samej
-rozpacz spowodowana utratą tego, co stanowiło pewnik w życiu,
-pożądanie „kogoś”, kto stał się nagle atrakcyjniejszy tylko dlatego, że znalazła się inna chętna - coś na zasadzie „jak dla innej jest atrakcyjny to dla mnie też powinien”
Słabe.

W takim razie tu pomóc może tylko całkowite rozczarowanie mężem jako partnerem i człowiekiem.

PS
A co możliwości pogłębiania relacji, to zgadzam się jak najbardziej. Tak, to na pewno jest kwestia doboru partnera. Trzeba trafić na kogoś odpowiedniego, kompatybilnego, zdolnego do rozwoju.
Tylko weź tu traf ;-)

I chyba sama przed sobą boję się do tego przyznać....

Usuwam temat w miare mozliwosci.
Troche nie fajnie robię
Dzieki i pozdrawiam