Samotność + wypalenie + ... ? - Netkobiety.pl

Cześć Ci

Paskudny mamy czas. Czas trudny dla wszystkich; czas, w którym załamania psychiczne są na porządku dziennym, w którym wzrasta ilość zdiagnozowanej depresji, w którym coraz trudniej o bliższy (o bliskim już nie mówiąc) kontakt z drugim człowiekiem.
Wielkim Twym plusem, oprócz przez Ciebie opisanych, jest samoświadomość, to rzecz obecnie niezbyt często spotykana. Chapeau bas!

Nie mam zamiaru zaglądać do szklanej kuli i pocieszać Cię, że "wszystko się ułoży".
Z mej perspektywy masz dopiero 29 lat, z Twojej - już 29. Która perspektywa lepsza? Żadna. Tobie jest źle, Tobie samotnie, Ty szukasz najlepszego dla siebie rozwiązania. A ponieważ z depresją żartów nie ma, więc skieruj swe kroki do psychiatry, który albo Twe podejrzenia potwierdzi, albo im zaprzeczy. Pewnym jest, że wskaże sposoby podwyższenia nastroju (być może poprzez farmakoterapię, być może zaleci psychoterapię).

Rety, jaki „kryzys wieku średniego”? :-D Wiesz, że przed Tobą statystycznie jeszcze pewnie jakaś dwukrotność tego, co już żyjesz? Zaraz się okaże, że większość naszego życia to starość ;-)

Nie jest na nic za późno. Po prostu zaczniesz później. Chyba tak lepiej niż jazda na autopilocie i może zbyt szybkie wypakowanie się w związek z kimś niewłaściwym, z dziećmi w tle, bo wtedy dylematy mogłyby być trudne. A tak startujesz z czystej pozycji, z bardziej wizją siebie i tego, czego chcesz i czego nie chcesz.

Bo znalazłam już swoją bratnią duszę.
Bo wcześniej wybierałam inne drogi niż Ty.
Bo jestem w innym miejscu mojego życia niż Ty w swoim.

Ale wiesz na końcu wszyscy jesteśmy ludźmi i tak naprawdę na ogólnym planie mamy takie same potrzeby i pragnienia :-)

Ja przeżywam podobne rzeczy, tylko mnie się zbliża 40-tka :-/  Mam podobne myśli typu "jeny czy już tylko praca mnie czeka w życiu, urozmaicona zajęciami po pracy, żeby nie siedzieć w domu?".. Do tej pory mnie motywowało, że się "wszystko jeszcze ułoży" i po to warto się starać. Straciłam w znacznym stopniu motywację do pracy.

Z tym "kryzysem wieku średniego" to chyba troszeczkę przesadziłeś. Faktycznie kiedy zbliżamy się do chwili kiedy zmienia się nam w wieku cyferka z przodu przychodzi czas podsumowań, czy tego chcemy czy nie. Wiele osób odczuwa ten czas jako kryzys.
Moim zdaniem postaraj się nie tracić nadziei i nie popadać w rezygnację. Jak uwierzysz, że musisz być sam, zaczniesz to podpierać jakimiś teoriami, to tak będzie. Skoro wiesz, czego chcesz, to dąż w tym kierunku i wyciągaj lekcje z niepowodzeń by podejmować mądrzejsze działania i unikać powtarzania błędów.
Ale też by te dążenia nie przybrały formy desperacji, ani się nie zamęczaj narzucaniem dużego tempa (można się czasem nieźle zniechęcić po kilku porażkach, wtedy chyba lepiej trochę odpocząć).

"partnerki po bliższym poznaniu "nie chciały mnie wypuścić z rąk", ale związki i tak kończyły się, zwykle z jednego z dwóch powodów. Albo - przez brak elementarnej szczerości czy lojalności drugiej strony, albo przez diametralne różnice w naszych podejściach do życia." - dobrze, że nie zamykałeś oczu na brak szczerości, a to drugie - no trzeba szukać dalej kogoś z kim można się dograć. I tak twoja sytuacja wydaje się dobra skoro zawodowo się odnalazłeś i nawiązywałeś jakieś relacje! :-) Po 30tce życie się nie kończy, wiele osób (moich znajomych) dobrało się w pary po 30tce. Pracuj nad swoim poczuciem wartości! 

Chciałam to gdzieś napisać: wydaje mi się, że plusem w tej sytuacji może być, że ta samotność,i wytrącenie z rytmu przez ograniczenia związane z covid, problemy nasilające się w niedobranych związkach kiedy trzeba przebywać długo razem, może skłonić niektórych do zmian w swoim życiu. Zastanawiam się, czy nie jest w pewnym sensie łatwiej teraz kogoś znaleźć na portalach randkowych. Sama jestem do nich trochę uprzedzona, w zasadzie jakiś czas temu uznałam, że w ten sposób nie jestem w stanie nikogo znaleźć :-/ Jednak samotność, której przez jakiś czas nie odczuwałam przez dużą liczbę zajęć gdzie spotykałam ludzi, tak mi się dała w ostanim czasie we znaki, że zarejestrowałam się znowu. Mam wrażenie, że ciekawsze osoby mnie zaczepiają niż wcześniej (no ale może to szczęście początkującego i znowu się rozczaruję).

To tutaj możemy sobie podać ręce, bo właśnie utrata motywacji do pracy (u mnie to jest totalna nowość) zainicjowała kaskadę różnych, jak na razie mało pozytywnych, konsekwencji. I także straciłem poczucie, że ""wszystko się jeszcze ułoży"

Spodziewałem się, że to nie będzie zbyt popularne twierdzenie z ust 29-latka, dlatego napisałem to w cudzysłowie Ale widzę, że i tak mnie rozumiesz.

Tak się właśnie dzieje, dużo analizuję, ale niewiele z tych analiz przychodzi (a na pewno nic dobrego).

I tu chyba leży pies pogrzebany (kolejny). Samoocenę pod względami zawodowymi i paroma innymi mam niezłą - bo jest stale umacniana przez jakieś osiągnięcia, potwierdzenia pewnych możliwości czy umiejętności. A pod względem związków - cóż, "to samo tylko w drugą stronę", brak większych sukcesów także umacnia mnie w przekonaniu (tylko, że w tym pesymistycznym...).

Tutaj wchodzi w grę kwestia nastawienia - mnie akurat portale tego typu nie przekonują, bo jak ktoś już na tym forum słusznie zauważył (pewnie nie raz, nie dwa) - to jest trochę jak ze sklepem internetowym, wybiera się po wyglądzie i paru zdaniach opisu (które zapewne często nie mają potwierdzenia w rzeczywistości, bo "reklama dźwignią", jak to mówią). Zdaję sobie sprawę, że wiele osób "sparowało" się z sukcesem właśnie przez portale, że wiele osób wartościowych także tam trafia - ale jednak nie potrafię się przekonać.

100% w punkt Zaiste wielka jest moc umysłu, szkoda tylko, że czasem staje się to problemem.

Ja uważam, że te portale to na prawdę ostateczność. Lepiej w życiu poznawać ludzi. I nie znam wielu osób, które tak się poznały. 2 koleżanki w Hiszpanii i jeden kolega z Polski, który się już rozwiódł.

Jednak podzieliłam się jakimś swoim spostrzeżeniem czy nową nadzieją. Może się mylę. W każdym razie w inny sposób to teraz trudno mi nawet kogoś poznać. A i wcześniej - moja obserwacja że 35-40 lat to serio wszyscy w otoczeniu są zajęci i bawią dzieci. Mimo, że sporo ludzi poznawałam to wolni tylko tacy duużo młodsi. Więc co robić, czasem zaglądam, ale sobie dawkuję aktywność na tych portalach.
Teraz zaczepił mnie jeden facet, że jak spojrzałam na profil to powiedziałam sobie, k.. że nie wierzę, że on jest na portalu randkowym. Kuję żelazo puki gorące ;-p i staram się nie myśleć tak pesymistycznie jak wcześniej. Choć jestem realistką, to jest zbyt piękne chyba by było prawdziwe ;-p On się wydaje zbyt normalny (wg moich standardów) na ten portal ;-) .

Localhost masz przyjaciół? Jakieś stałe grono osób, które się lubią i wspierają, z którymi coś robisz co daje radość? Jeśli chodzi o samotność to bardzo pomaga i w ogóle uważam, że szalenie ważne by mieć takie osoby w swoim życiu. (choć teraz taki okres, że nie każdy chce i może się spotykać)

A co do najlepszej dekady życia to dla mnie była ta po 30-tce :-) wszystko w twoich rękach :-)

Mnóstwo ludzi, o ile nie większość poznaje się w sieci, a z czasem będzie ich coraz więcej. Pandemia temu sprzyja. Ja akurat znam dużo par (też małżeństwa) poznanych w sieci.
Poza tym nie mówmy tylko o portalach randkowych. Jest całe mnóstwo stron, chociażby FB-  tematycznych, nie ogranicza nas tak naprawdę nic, a jeśli znasz języki obce to już w ogóle hulaj dusza

Staram się zatrzymać to hasanie, bo u mnie się już weszło za mocno

Trzymam kciuki Jeżeli tylko jesteś w stanie nie angażować się za szybko, a dopiero po jakimś czasie, po wstępnym chociaż sprawdzeniu, to na pewno jest to dla Ciebie sensowne wyjście z sytuacji.

Tak, przyjaciół mam - nie jest to jakieś szerokie grono rozbuchane do niebotycznych rozmiarów, ale w tej kwestii (jak i w wielu innych) stawiam na jakość, a nie na ilość. I to faktycznie bardzo pomaga, z tym, że no - na nich się życia nie zbuduje, każdy ma swoje.

Maybe. Na razie to widzę inaczej, na zasadzie - skoro do tej pory było jak było, to zapewne kolejna dycha będzie przedłużeniem obecnej, a trudno diametralnie zmienić podejście z dnia na dzień

Tak, też o tym myślałem. Wiem, że opcji "wirtualnych" jest wiele - portale, grupy, fora - tylko, że trudno mi wyobrazić sobie ich skuteczność. Nie neguję, bo też jakoś szczególnie nie próbowałem, zawsze jednak byłem przywiązany do poznawania ludzi w realu, nie przez kabel ethernetowy Oczywiście - ci "realni ludzie" też żyją choć trochę w sieci, w tym także tutaj na forum - ale znów, mam wrażenie że trafienie na "kompatybilną połówkę" graniczy z cudem.

Okej, nie mam uwag - pozamiatałaś mnie tym stwierdzeniem

Zgadzam się oczywiście, że trudno oczekiwać zmian, nic nie zmieniając Tylko, że moje doświadczenie wygląda następująco: moje działania (dość zróżnicowane) w kierunku "zminany na lepsze" dawały do tej pory dokładnie takie same efekty, jak brak działania (tzn. żadne) Żeby było śmieszniej, za każdym razem, kiedy już wchodziłem w jakąś relację, to akurat nie ja robiłem pierwszy krok, tylko druga strona. Taka sytuacja. No i jak tutaj wierzyć w jakąkolwiek skuteczność własnych kroków, skoro feedback jest zawsze negatywny?

Same here

Przypadkiem doskonale Cię rozumiem To akurat faktycznie warto zmienić - wszak to prosta droga do "odfiltrowania" akurat tych osób, które Ci odpowiadają (i być może z wzajemnością).

Doświadczenie jest, ale nadal brakuje mi pewnych elementów układanki, żeby racjonalnie przeanalizować i zrozumieć przyczyny obecnego stanu rzeczy

Taka blokada uzewnętrzniania uczuć w obawie przed odrzuceniem to jest chyba w ogóle jedna z głównych przyczyn samotności, także na pewno warto popracować