Różne charaktery, różne środowiska - związek - Netkobiety.pl

Sprawa wygląda tak: ja jestem dziewczyną z miasta, on ze wsi. Oboje jesteśmy dosyć wykształceni. Jeden z problemów (dla nas) - on jest starszy 5 lat i wybiła mu 30-stka. Chciałby się ustatkować i myśli, że ja to ta jedyna. Ja natomiast mam trochę inne wartości i mimo, że nie wykluczam tego, że spędzimy razem całe życie (mhm, wiemy jak to obecnie wygląda), nie śpieszy mi się do ślubu i dzieci. Postanowiłam, że takie rzeczy dopiero około 30. Widzicie - ja nie mam serca go blokować. Powinien znaleźć dziewczynę, która będzie miała takie same priorytety jak on. Ale problem kolejny - to mój drugi chłopak, w którym po raz pierwszy się szaleńczo zakochałam. Nawet pisząc to teraz napływają mi łzy do oczu, bo czuję do niego coś, co jest tak abstrakcyjne i chyba nazywa się miłością. Bardzo lubię spędzać z nim czas, choć myślałam, że to będzie wyglądać nieco inaczej. On już jest bardziej doświadczony. Już trochę bardziej spokojny, ale oczywiście to zależy od człowieka. Mnie rwie, żebyśmy wychodzili gdzieś połazić tylko we dwójkę. On, podobnie jak ja, ma małe grono znajomych i dlatego pielęgnuje więzi rodzinne. Moja rodzina natomiast ogranicza się do rodziców i brata, z którymi nie do końca mam dobry kontakt i tak naprawdę nie jestem nauczona "rodzinności". Mój chłopak nie zna jeszcze moich rodziców, ponieważ nie chcę by ich poznał. I nie myślcie, że jestem z jakiejś społecznej patologii. Ja po prostu nie chce w to angażować rodziców na tym poziomie. On z kolei zaprasza mnie do siebie i chce, bym spędzała czas z jego rodzicami, siostrą, dzieckiem siostry i babcią. Mnie to krępuje. Chce poznać najpierw jego, co jest nieco utrudnione, ponieważ wyjeżdża do pracy za granicę na pewien czas, po czym wraca. Ja nawet nie mam o czym z jego rodziną rozmawiać... Są bardzo mil. Ale np. wczoraj złapałam jego ojca na tym, że nie wie, jak mam na imię. Do siostry chłopaka dzwonił mąż, ale była zajęta rozmową ze mną. Więc ojciec powiedział, że rozmawia z... i tu zonk. Rozmawia z DZIEWCZYNĄ. Potem dodał przymiotnik pochodzący od imienia mojego chłopaka. Złapało mnie zażenowanie.
Do tego jeszcze - ja zarabiam dużo. Miałam farta. On chcąc rozkręcić własny biznes odkłada grosz do grosza. Kibicuję mu. Ale nie mogę też pozwolić na to, żeby wykorzystywał moją lepszą sytuację finansową i bym to ciągle ja wydawała na paliwo. On mieszka nadal z rodzicami. Ja też. Kolejna krępująca sprawa. Przez moją skomplikowaną sytuację rodzinną, spotykamy się tylko u niego. Ja jestem na etapie poszukiwania mieszkania do wynajęcia, bo zdaję sobie sprawę, że nie mogę pozwolić na to, by nasz związek się rozwijał pod okiem jego rodziców. I tu kolejna przykra sprawa - nie wiem czy to kwestia znudzenia przez duże doświadczenie, czy znudzenie mną, czy, jak on się upiera, zmęczenie - nasze życie seksualnie prawie nie istnieje. Ja mam swoje potrzeby, jestem młoda i, jakkolwiek źle to nie zabrzmi, trochę niewyżyta. On mnie strasznie pociąga. Pare razy proponowałam wyjazd gdzieś, ale przez to, że oszczędza, nigdzie nie wyjeżdżaliśmy. Do tego jego nie ma, bo jak wspomniałam, pracuje za granicą. Na szczęście - za niedługo wraca. Nasz seks jest szybki, krótki i cichy, bo wiadomo - rodzina dookoła. Stąd między innymi decyzja o moim mieszkaniu.

Ale ja go kocham chcę z nim być, ale nie spieszyć się

Tak, Ty go kochasz, ale na odległość i na Twoich zasadach - niestety, to tak nie działa.

Facet wygląda na odpowiedzialnego, jesteście razem względnie krótko - rozumiem, nie chcesz się spieszyć, ale chociaż mogłabyś przedstawić go rodzicom, żeby poczuł się ważny.

Co do spędzania wspólnego czasu - idźcie na kompromis, raz tu, raz tam i będzie ok.

Za paliwo płaci ten, kto dojeżdża, dla mnie to naturalne. Osoba, która zaprasza, szykuje jakieś jedzonko i wychodzi po równo.

Co do sytuacji, którą opisałaś z ojcem chłopaka - moim zdaniem nic się nie stało. W czym tkwi problem, że nazwał Cię dziewczyną syna?

Nie gniewaj się, ale sprawiasz wrażenie takiego troszkę dużego dziecka. Trafił Ci się fajny i odpowiedzialny facet, myślący o przyszłości. Mało takich w dzisiejszych czasach. Jeśli go naprawdę kochasz, to nagnij się trochę. Nikt Ci nie każe planować ślubu po 6 miesiącach relacji, ale znajdź złoty środek. W innym wypadku chyba powinnaś odejść, bo szkoda facetowi czas zajmować, jeśli on chce budować rodzinę, a Ty szaleć i korzystać z życia.

Dokładnie, ja tez się zgadzam z tym w 100%, do swojej wypowiedzi dodam jeszcze, ze jeżeli dziewczyna naprawdę tego nie widzi to niech nie zajmuje czasu facetowi, bo chłopak z opisu wydaje się w porządku i nie jedna laska takiego by chciała

Nie rób problemu z tego, że ktoś miał chwilowe zaćmienie umysłu i zapomniał, jak masz na imię.
Mojej mamie do tej pory zdarza się nazwać mnie imieniem siostry i odwrotnie ;-)

I to nie jest tak, że jest z Tobą problem, po prostu może jeszcze do pewnych rzeczy nie dorosłaś. Nic na siłę, daj sobie czas, tylko wiesz, jeśli nie jesteś w stanie komuś czegoś dać, to lepiej zawsze jest to powiedzieć tej osobie. O takich rzeczach trzeba rozmawiać, żeby potem nie było żalu, zmarnowanego czasu, itp.

Różni was wszystko (a wiek nie jest żadnym dowodem różnic między wami), łączy? Z Twej strony - pożądanie.
Wszystko Ci w nim przeszkadza, nawet to, iż jego ojciec (myślę, że pan około sześćdziesiątki) ma problem, rozmawiając z kimś innym, z przypomnieniem i powiedzeniem Twego imienia.

Pikanterii dodaje, z pozoru niezwiązane z tematem, zdanie:

Najlepszym komentarzem jest Twe zdanie:

To "przewrażliwienie" nazywam inaczej: pełna koncentracja na sobie.

Czy da się coś zrobić, byś dojrzała emocjonalnie? Nic nie mam zamiaru zrobić, podejrzewam, że inni użytkownicy też do tej pracy się nie zabiorą. Do Ciebie należy decyzja o tym jak chcesz żyć i traktować innych.

Co masz zrobić? Przerzucić na stałe wzrok z czubka własnego nosa na ludzi.

Masz rodzeństwo?

Mam brata 10 lat starszego. Mam z nim ciężką relację.

Myślę, że Cyngli trafiła w sedno. To nie różnica charakterów ani środowisk jest tutaj problemem a Wasze różne priorytety i oczekiwania co do związku.
Przemyśl czego Ty tak naprawdę chcesz i na czym bardziej Ci zależy.
Moja rada : wynajmij mieszkanie ( jeśli Cię na to stać). Wtedy zmienią się okoliczności i zobaczysz jak będą wyglądały wasze relację,  kiedy będziecie całkiem sami.

Możliwe jest to, że ja przy nim się uspokoję, dojrzeję i będzie między nami tak, jak powinno być?

Coraz częściej uświadamiam sobie, że chcę z nim żyć. Miałam wątpliwości, stąd moja ucieczka tutaj. Potrzebowałam, aby ktoś postronny wypowiedział się na ten temat.

Dziękuje!

Moim zdaniem Burzowy ma rację.
To nie miłość. Dobrze Ci z nim, ale za jakiś czas zauroczenie zrobi miejsce irytacji.

Zastanów się dobrze i jeśli to nie miłość - puść go wolno. Uszczęśliwi kogoś na pewno.

Jak mu powie, że nie jest dla niej priorytetem, to będzie koniec relacji - nikt nie chce być dla swojego partnera mało ważnym...

Faktycznie, źle Cię zrozumiałam, przepraszam.

Sporo rzeczy sobie nadinterpretowałaś.
Nigdzie Autorka nie napisała, że spędzają więcej czasu z jego rodziną, niż tylko we dwoje. Na jakiej podstawie stwierdziłaś, że on nie czuje potrzeby bycia z nią sam na sam? Bo ją zabiera do rodzinnego domu? Zapewne jest dla niego ważna i okazuje jej to również w ten sposób.

Co się tyczy wyjazdów - wyjeżdża, żeby zarobić na przyszłe życie, to właśnie jest zaradność i odpowiedzialność. To ważniejsze niż chęć zabawy i imprezowania (a tego pragnie Autorka).

Facet ma 30 lat, to normalne, że go już nie rajcuje „chodzenie”.
Przypuszczam, że gdyby sytuacja była odwrotna i ten temat założył osobnik płci męskiej, to by spadły na niego gromy, że jest nieodpowiedzialny i w tym wieku powinien być bardziej dojrzały.