PMS a związek? - Netkobiety.pl

Ja PMS-u nie przeżywam jakoś bardzo. Okres - owszem, wtedy zwijam się z bólu, ale jestem wybitnie nieszkodliwa wtedy. Zestaw tabletek, łóżko/wanna, książka i zwinąć się w kłębek. Jak na chwilę przestaję boleć, to żrę czekoladę, mimo że normalnie nie przepadam. Ale żreć też umiem po cichu.
Z PMS-em natomiast różnie bywa, raczej nic mi się nie dzieje, czasem tylko, jak mi się spóźnia okres, jestem minimalnie rozdrażniona, ale też bez żadnych dramatów. Znaczy, nie robię awantur o pierdoły, nie czepiam się czegoś, czego bym się nie czepiła normalnie, najwyżej jak jest jakiś problem, to reaguję trochę... trochę bardziej. ;p Ale nigdy z niczego, więc partner musiał się tylko przyzwyczaić do odjęcia 10% emocji, bo treść pozostałaby ta sama. Generalnie problemu z tym nie mamy, bo rzadko się to zdarza.

Nie demonizuję PMS. Złośliwe o samej sobie mogłabym powiedzieć, że uwidacznia mój prawdziwy wredny charakter, który na codzień i bez PMS staram się ukrywać.

Ja nie rozumiem zjawiska PMS. Czytałam też jakąś literaturę i badania mocno sceptyczne są co do istnienia tego zjawiska i wpływu zmian hormonalnych na zmainy nastroju. Być może jest to zjawisko kulturowe, ale badania pokazują, że nie ma takiego zespołu objawów, który pozwałaby na wskazanie "co to" jest PMS, ani czas jego występowania nie jest na tyle spójny, żeby wskazać "kiedy" występuje. Kobiety tłumaczą sobie swoje różne zachowania PMSem, bo tak wygodnie. Oczywiście, ból w czasie trwania okresu jest realny. Ale wskazywanie PMSu jako powodu rozdrażnienia to droga na skróty, którą obiera wiele osób, bo wtedy nie trzeba szukać realnej przyczyny. To też przykre, bo hamuje rozwój osobisty - skoro tłumaczysz złość PMSem to zmniejszasz jej znaczenie, czyli zmniejszasz znaczenie tego, że ktoś naruszył twoje granice (przykładowo).

Polecam sobie zrobić eksperyment i poobserwować, kiedy pojawia się to osławione rozdrażnienie, notować wydarzenia z tych dni i sprawdzić, czy to jednak nie jest tak, że irytują nas różne rzeczy, które normalnie wyjaśniamy życiem, ale już w okolicach okresu wyjaśniamy hormonami.

U mnie tak nie jest. Tzn. nigdy nie jest tak, że biorę sobie rzecz z powietrza do zrobienia awantury, rzecz, na którą normalnie bym nie zwróciła uwagi. To raczej na takiej zasadzie: partner nie umył naczyń, ja wracam zmęczona i zamiast zrobić coś do jedzenia, patrzę na pełny zlew. W wersji normalnej w ogóle mnie to nie wzrusza, w końcu nie jestem perfekcyjną panią domu i też często o czymś zapomnę, więc albo umyję sama, a on - następnym razem, albo go zawołam i przypomnę.
W wersji okołookresowej nagle zaczynam się czuć jak Kopciuszek (nieważne, że partner robi tyle samo, jeśli nawet nie więcej, w domu), rozpacz i dramat po prostu, a mój mózg automatycznie wyszukuje wszystkie sytuacje, które (mocno naciągając zazwyczaj) można by podciągnąć pod "przecież ja taaaka nieszczęśliwa jestem od zawsze, a on nigdy nie robi...". Oczywiście, radośnie ignorując logikę i to, że ja sama idealna nie jestem. Wtedy, oczywiście, nie wchodzi w grę zawołanie partnera, bo jak być cierpiętnicą, to do dzieła, myjemy gary i nakręcamy się coraz bardziej... I świadomość istnienia PMS mi jednak pomaga, bo przebłyski rozsądku wskazują, że coś mi jednak trochę odbija (więc miło, że nie zwariowałam ). Przede wszystkim pomaga jednak w panowaniu nad sobą - właśnie nie idę i nie robię awantur, bo zdaję sobie sprawę, że uczucie walącego się świata, tragedii itd. nie jest spowodowane nieumytymi talerzykami, tylko hormonami, więc najczęściej kończy się na użalaniu wewnętrznym. Ewentualnie na huknięciu jakąś szklanką (ale nie tak, żeby się zbiła, tylko, no, wiecie... tak żeby jednak trochę zamanifestować ten dramat xd), ale tak to raczej ze mnie nie wyłazi.
Trochę trudniej jest, kiedy faktycznie pojawia się jakiś powód do poważniejszej rozmowy i muszę dostosować ilość emocji do tego, co mówię, ale tu właściwie też świadomość istnienia PMS pomaga, bo staram się porównywać w głowie, jak się czułam w podobnej sytuacji, i określać w ten sposób, czy nie przesadzam. Ale że ja generalnie nie jestem z tych krzycząco-awanturujących się, tylko "przemyślę to powiem", to wiele się ze mnie raczej nie wylewa (chociaż mózg dalej tworzy naciągane obrazy krzywd spotykających mnie w życiu ;p). A jak z czymś przesadzę, to cóż, partner też jest świadomy, a mi się zresztą szybko robi głupio, więc przepraszam, wyjaśniań i zmieniam zeznania na bardziej adekwatne.

Czymś innym jest odczuwanie PSM,  czymś innym robienie z tego tytułu afery otoczeniu.
Ale może mam łatwiej, bo nie wkurzam się wtedy, tylko łzy płyną bez powodu..I to jest sygnał niezawodny by tampony mieć w pogotowiu..

To samo, raczej mam doła,  ale nie zawsze. Natomiast często chce mi się sprzatac  i tak sprzątam i sprzątam,  nawet rzeczy,  których normalnie nie zaszczytu nawet spojrzeniem,  albo wyrzucam szpargały  z szuflad. Jako bonus mam jednak bóle brzucha (do 3 dni przed),  wtedy muszę odpocząć.

Trudno mi się wypowiadać za wszystkie kobiety, może i część naciąga rzeczywistość, żeby coś zyskać. Ale to trudno rozstrzygać, kto rzeczywiście cierpi z powodu PMS a kto wykorzystuje fakt, że coś takiego występuje, aby mieć fory. Podobnie jest z baby blues.

Akurat jestem po lekturze kilku książek dotyczących depresji, bo moja koleżanka na nią cierpi i chciałam się dowiedzieć, przynajmniej jak NIE powinnam postępować, żeby nie pogłębiać objawów i też mam taki obraz, że tak naprawdę wiele można pod zaburzenia depresyjne dopasować i może stąd teraz taka epidemia tej choroby.

Niemniej, ja na pewno jestem bardziej rozdrażniona przed okresem, ale po bywam czasem bardziej, więc to się chyba nie liczy :-D, ale mam jeden objaw, który jest bezbłędny, bo włącza mi się tzw. sprzątacz i wtedy pucuję nawet takie drobiazgi i ukryte przed wzrokiem szczegóły, których nie tyka się normalnie zbyt często, więc jak np. wystawiam z szafek w kuchni naczynia, żeby wymyć szafki, to już wiem, co to oznacza :-D

Zazdroszczę tym, co podczas stresu sprzątają. Bo przynajmniej jest z tego pożytek.
Ja mam jedynie chęć szorowania obsesyjnego płyty elektrycznej takim nożykiem skrobiącym.
a jak mój wzrok padnie na ubrania to robię czystki.  potem szukam, bo zapomniałam że wyrzuciłam.

Wytłumaczenia "To przez PMS" stosuje się niestety nagminnie. Ja od kilku miesięcy staram się zdusić w sobie tego demona, bo niestety czasami nagminnie wyżywałam się na innych. Mój partner sporo sobie z tego żartuje i raczej omija mnie wtedy szerokim łukiem. I karmi, wszystkim co mi sie tam zazyczy. Ale staram się go nie traktować jak worek treningowy, bo mam PMS... to jest po prostu nie fair. A PMS to nie choroba.

Czy Wy przypadkiem nie przesadzacie z tym PMS?