Nie wiem co robić dalej - Netkobiety.pl

A wiesz może jak było z jego ex? Tzn. był czuły, mówił że kocha itd? Rozmawialiście o tym?

Jestem w podobnej sytuacji, tylko jesteśmy ze sobą 7 miesięcy. Nie poznaliśmy swoich rodziców, znam tylko jego brata i znajomych. Cudowny mężczyzna i chociaż spytałam, czy to jest na poważnie a on potwierdził, brakuje mi wyznań milosci, zapewnienia.

co do kontaktu z była to bym nie robiła z tego problemu, byli że sobą krótko i to było dawno, możliwe że się po prostu kumpluja.
Nie wiem co Ci poradzić, mogę jedynie życzyć szczęścia.

Czyli to jednak ja przesadzam. Mam się do niego odezwać pogadać i przeprosić za zachowanie czy poczekać aż sam się odezwie? Nie jestem desperatką, mam 27 lat jeszcze trochę życia przede mną po prostu mnie to martwi.

Qisza, ale przecież on do Ciebie pisał, to Ty nie odpisałaś. Więc jeszcze chcesz czekać, aż się odezwie?

A czułości, z tego, co wiem, nie okazuje się wyłącznie werbalnie. Przytulanie i całowanie chyba można do tego zaliczyć. A swoją drogą on nie mówi, że Cię kocha, czy nie powiedział jeszcze, że Cię kocha?

Z psychologicznego punktu widzenia wygląda to tak:
Chodzi o to, że werbalny przekaz daje świadomość, utwierdza w przekonaniu o byciu kochaną. To, że ktoś Cię kocha (partner, rodzice, przyjaciele) dochodzi dwoma drogami: to się czuje (przede wszystkim poprzez wspólny język milosci, bardzo polecam ten temat), ale też wie (właśnie przez slowa). Jeśli jednego elementu brakuje, to właśnie pojawia się uczucie niepewności i właśnie braku czegoś.

"Czy może to bardziej chodzi o kolejny schodek w związku. "Jak już przedstawił mnie rodzicom to znaczy,  że mnie kocha i ma poważne zamiary"?"
Dokladnie tak, chodzi o to, żeby związek się rozwijał. Dla mnie zapoznanie że znajomymi, rodziną jest po pewnym czasie naturalnym i oczekiwanym poziomem związku.

Qisza, ja też mam 27 lat;)

Ja nie uważam że przesadzasz. Masz prawo być w takim związku, w jakim chcesz być. Chcesz czułości i miłych słów - więc masz prawo czuć się źle, gdy tego nie dostajesz. To pragnienie jest w Tobie duże, więc to tak, jakby facet nie dostawał seksu.
Nie widzę ani jednego sensownego powodu, dla którego masz rezygnować z tego, czego pragniesz. Jeśli on nie potrafi być czuły lub nie wie czy chce stałego związku, to jest jego problem, a nie Twój. To nie Ty powinnaś z tego powodu cierpieć tylko on (być sam).

Nie uważam że przesadzasz. Twoje oczekiwania są naturalne i wg. mnie oczywiste. 7 miesięcy w związku to wystarczający czas aby już wiedzieć, czy partnera/partnerkę się kocha a związek traktuje poważnie - dorośli ludzie szukają poważnych, przyszłościowych związków - taka nasza ludzka natura. Jeśli on do tej pory nie wie co do Ciebie czuje i nie traktuje związku poważnie - wygląda na to, że z jego strony to nie jest miłość - ta jedyna, najważniejsza. A jeśli jest , a on tego Ci nie mówi, mimo że tego oczekujesz to jeszcze gorzej, bo nie wiadomo czy się boi zobowiązań, odpowiedzialności czy z niego taki tchórzliwy dupek. To może być zwykła asekuracja, żeby się w każdej chwili móc wycofać. Nie wygląda to dobrze.

Sama już nie wiem, jedni mówią, że przesadzam, inni że nie. Z drugiej strony dzwoni do mnie codziennie (no aktualnie były ciche dni) i potrafimy gadać przez telefon 2 godziny... Serio. Spędzamy weekendy razem. No i ogólnie widzę, że w jakiś sposób mu zależy, ale nie wiem jaki. Czy on się czegoś boi? Czy po prostu ma wywalone na to co się stanie, a jak jest miło to jest miło i tyle. No ten kontakt z byłą mnie rozwala. Nie, że codziennie i dużo ale jest. Po co? Nie wiem.

Tak sobie myślę, że on nie potrafi się zaangażować. Nie brakuje szacunku, liczy się z moim zdaniem, ale wiem, że chyba nie ma co liczyć na coś więcej w przyszłości.

Spokojnie Anarchista. Mało rzeczy już chyba mnie wystraszy, bo już mam dość tych przygód ze związkami i gadkami. Ostatni tydzień to była katorga i jest nadal i jest szansa, że jak jeszcze raz o tym pomyślę to zwariuje. I wiem, że jest w tym moja wina, bo się nakręcam i analizuje zamiast mieć wywalone i co ma być to będzie. Taki mam charakter, emocjonalny i rozkminiam każde słowo i gest. Walczę z tym. Tak samo jak z tym, że staram się być idealna, zadbana, mądra i tak dalej, ale jak zobaczę wysoką, długonogą blondynkę to jestem rozwalona. I to moja wina, wiem. Nie umiem znaleźć w sobie wartości i szukam potwierdzenia u innych. Ale kurde... Aż taka straszna chyba nie jestem, żeby ze mną być. Daję z siebie dużo, dbam, rozumiem, wspieram. Mam wady, jak każdy chyba, ale uważam, że koniec końców nie jest ze mną tak źle, żeby mnie też zrozumieć. Już po prostu mam taki kocioł w głowie, że nie wiem czy mój mózg to wytrzyma.