Krytyka Męża-moja zaniżona samoocena/przykre macierzyństwo - Netkobiety.pl

Przede wszystkim nie bierz sobie jego słów do serca, osiągnęłaś wiele i o tym nie zapominaj. Jego złośliwe uwagi tylko świadczą o tym, jak niepewny czuje się w roli męża i ojca i tak na prawdę to jego samoocena jest na poziomie dna na które chce Cię wciągnąć. Nie dopuść do tego.
Niestety ale powinnaś pomyśleć o separacji jeśli nie o rozwodzie, ponieważ prztyczki i docinki mogą szybko zmienić się w agresję słowną oraz fizyczną. Do tego wasza córka, która z dnia na dzień, więcej rozumie będzie rozwijała się w braku szacunku do Ciebie. Za kilka lat Mała może traktować Cię tak samo pogardliwie jak tatuś, a za kolejnych kilka lat obarczyć Ciebie winą że, zmarnowaliście jej dzieciństwo kłótniami i biernością z Twojej strony.
Jesteś młoda masz życie przed sobą możesz je sobie jeszcze ułożyć na własnych zasadach. Twoja kariera zawodowa będzie się rozwijać ponieważ jsteś mądrą i ambitną kobietą. Dasz sobie radę bez balastu w postaci męża agresora.

Dziękuję Dziewczyny za odpowiedzi
Prawda jest taka, że gdyby nie było Córki nawet bym się za siebie nie oglądała. On ma z nią naprawdę dobry kontakt, spędzają dużo czasu razem. W przypadku rozstania wróciłabym do Polski, pochodzimy też z dwóch różnych stron kraju więc kontakt z nim miałaby utrudniony. Ale tak naprawdę szala przechyla się już w stronę rozwodu. Właśnie ze względu na Córkę. Ona widzi i obserwuje i boję się, że ją ode mnie odciągnie, że nie będę miała u niej żadnego autorytetu. Już teraz są teksty. "Mama nie wtrącaj się, to jest nasza zabawa, to są nasze sprawy. My idziemy na spacer, ale ty nie możesz iść z nami" Itd.

Cyngli-czasami trzeba tak dosadnie i szczerze powiedzieć.
Rozmawiałam z Rodzicami, że chcę się rozwieść itd. Oni oczywiście próbują załagodzić sytuację. Zresztą owinął sobie ich trochę wokół palca. .Co chwilę wyskakuje z jakimś prezentem dla Taty, wkrętarka itp. Razem coś tam majsterkują, naprawiają auta. Dlatego też oni nie wierzą mi jak jest naprawdę. Chociaż kilka razy usłyszeli jego odzywki do mnie, to byli trochę zdziwieni. Zresztą sam mi powiedział, że mnie ratuje tylko fakt, że lubi moich rodziców. Mnie tylko boli to, że jak na  5 miesięcy przed ślubem mówiłam Mamie o moich obawach, jak jest. Ona stwierdziła, że przecież on nie jest taki zły.

Nie chodzi mi o jakąś karierę czy coś. Na chwilę obecną to mi wystarcza, nie chcę więcej. Właśnie też tak myślę, że to z powodu jego niskiej samooceny wynika ta krytyka. Próbuje mnie dołować w każdej możliwej dziedzinie. Doszło do tego, że jak coś robię przy dziecku albo np na komputerze a on jest obok mnie i się patrzy, to mnie ogarnia zdenerwowanie, jakaś taka panika i wtedy to już w ogóle nic mi nie wychodzi i nie potrafię ogarnąć najprostszych czynności. Co wiąże się z tym, że ma powody żeby krytykować. Zaczęłam wiele spraw zapominać, różne błahostki. Śmieje się, że powoli kojarzę. Mówi "Poczekaj, bo zanim mama zatrybi to miną wieki" "Zacznij używać mózgu" Potem dziwi się jak ja daję rady w pracy to wszystko ogarnąć, bo przecież jestem taka nieudolna. Boję się przy nim odezwać po niemiecku, bo mnie wyśmiewa i głupio komentuje później na uboczu. Teraz jak to wypisałam, to naprawdę to widzę, że coś się ze mną dzieje. Jestem taka wycofana. Jak coś ugotuję i podaję to od razu zastrzegam że może nie smakować. Chociaż często słyszę dobre komentarze odnośnie tego co przygotowałam.

Nie powinno.. Ciągle nie mogę odeprzeć się pokusie, że być może z kimś innym mogłabym mieć normalne życie, szczęśliwe. Tylko muszę zaryzykować.

Małgorzatko jeśli uważasz że musisz być z mężem agresorem z powodu dziecka to jesteś w błędzie.  Jak napisałaś w swoich postach już przed ślubem miałaś obawy i wątpliwości przed zamazpojsciem, jednak mimo to wbrew sobie wybralas na meza osobe ktora ciebie nie szanuje,a jesli mówi że kocha to jest to chora miłość,  toksyczna relacja.
Autorko jak wyobrażasz siebie w relacji z mężem za 5 lat? Jak twoje dziecko będzie zachowywać się wobec ciebie mając za wzór swojego ojca-przemocowca?
Zastanów się nad tym dlaczego tkwisz w związku z tą osobą,  co on takiego tobie "daje " że pozwalasz mu krzywdzic siebie?
Jeśli masz możliwość poszukania na miejscu wsparcia dla ofiar przemocy domowej to skontaktuj się z taką organizacją,  może nawet w twoim bliskim otoczeniu są osoby które mogą ci pomóc. Nawet gdy jeszcze nie doszło do fizycznej przemocy rozważ rozstanie z mężem dlatego też spotkaj się z prawnikiem.

Wiem, że to nasze małżeństwo nie będzie najlepszym wzorem dla Córki. Tego się najbardziej obawiam, tylko szkoda mi że nie będzie miała kontaktu z ojcem tak jak do tej pory. Pod tym względem nie mam mu praktycznie nic do zarzucenia. Tylko właśnie nie traktuje mnie dobrze jako żonę, a to z kolei może wypatrzyć poglądy Córki na temat partnerstwa.

Mam wsparcie w rodzinie. Na Rodzicach mogę polegać, tylko oni oczywiście próbują to wszystko załagodzić, sugerując mi nawet że tak to już jest Życie nie jest kolorowe i trzeba się poświęcić dla dziecka. Tylko ja nie chcę być całe życie męczennicą.

Zdaję sobie z tego sprawę, widzę jak ja podupadłam psychicznie przez te trzy lata. Nigdy nie miałam jakiejś wysokiej samooceny, ale teraz to już jest praktycznie na dnie.

To wszystko jest takie dziwne. Nie ma między nami takich konkretnych kłótni. Wrzasków, trzaskania drzwiami itd. Jakoś tak robimy to wszystko po cichu. Wbijając sobie szpile słowami.
Jakiś czas temu powiedział że mnie kocha. Co mnie totalnie zaskoczyło. Gdy ktoś kogoś kocha, nie zachowuje się w taki sposób.
Twierdzi, że zachowuje się w taki sposób, bo brakuje mu seksu. Jak ja mam być otwarta na sex gdy słyszę coś takiego. Na szczęście na temat wyglądu się nie wypowiada.

Niestety ewidentnie widać, że nie radzi sobie z pewnymi uczuciami. To przykre, bo próbowałam go jakoś wspierać. Namawiałam na kursy, aby zmienił pracę ale on nie chce. Właśnie w tej sytuacji ciężko się żyje z takim człowiekiem, chociaż być może nie jest temu do końca winny. Środowisko w którym się wychował. Tylko pytanie czy ja już jestem skazana na takie życie? Chciałabym się z tego wyrwać, spróbować na nowo. Niestety moje decyzje będą miały wpływ również na Córkę

Malgorzatko ty usprawiedliwiasz nikczemne postępowanie męża wobec ciebie.  Szukasz wymówek bo się boisz zmienić swoje życie. Wiedz że zaslugujesz na szacunek, jeśli sama siebie nie będziesz szanowala to nikt ciebie nie uszanuje. Twój mąż zachowuje się prymitywnie ,ma poważny problem ze swoją samoocena,to on potrzebuje pomocy bo krzywdzi zone,osobę z którą ma dziecko, z którą mógłby nudzić się i tak być z nia szczęśliwym . Niestety on ciebie niedocenia, traktuje raczej jak własność na której może odreagować swoje frustracje. To biedny człowiek który może potrzebuje zony zolzy.Nie pozwalaj mu źle siebie traktować. Jego przykre dla ciebie  docinki niszczą twoją samoocenę. Brak twojej asertywności rozzuchwala go, granice jego bezkarności przesuwają się z każdym jego atakiem na ciebie. Pomyśl sobie co zrobilabys mając takiego współpracownika albo  co doradzalabys swojej siostrze w takiej sytuacji w jakiej sama się znajdujesz.

Popieram!

Cześć, współczuję Ci sytuacji.
Twoja historia jest bardzo podobna do mojej.
Szłam do sklepu, w sklepie zapomniałam po co tu przyszłam. Przepraszałam za wszystko i za nic. Straciłam poczucie własnej wartości, bezpieczeństwa, chyba moją osobowość nawet. Gdy byłam na kompletnym dnie okazało się, że mąż ma romans, co doprowadziło już do mojego kompletnego załamania.
Ja w Niemczech pracy nie miałam (a w Polsce byłam jeszcze na macierzyńskim/wychowawczym) i nie znałam w ogóle niemieckiego, masz więc "szczęście w nieszczęściu".
Jeżeli zależy Ci na zostaniu w Niemczech: Udaj się na terapię tutaj i wnieś sprawę o separację - on musi się wyprowadzić. Idź do Jugendamt, przedstaw sytuację. To, co on robi to alienacja rodzicielska oraz zwykłe poniżanie Ciebie.
Jak masz dobrze, że znasz język i masz pracę.
Jeżeli bardzo zależy Ci na utrzymaniu małżeństwa (mnie zależało) postaw mężowi ultimatum: wyprowadza się, idziemy na terapię małżeńską. Ale musisz być silna i konsekwentna. Nie eiem, czy dasz sobie teraz radę. Istnieje cień szansy, że takim przedstawieniem sprawy, mąż ogarnie się i zacznie o Was walczyć. Ale może to trwać miesiącami a nawet latami, zanim on się zmieni.
Na jedno nie możesz sobie więcej pozwolić: skakać po głowie, dać się poniżać. Pokaż mu pazury. Idź koniecznie do terapeuty, nie bądź w tym sama i trudno, skoro rodzina nie rozumie. Moja długo też nie, grał świętoszka.
Powodzenia!

Od pierwszego posta minęło 3 miesiące, a Ty nadal nic nie zrobilaś. Przerażające jest to jak krzywdzicie dziecko, on robi dziecku wodę z mózgu, pokazuje jak nie powinna wyglądać relacja mąż żona, jak nie powinno sie traktować kobiet, a Ty na to wszystko pozwalasz. Wasza córka wyrośnie na kobietę, która da sobą pomiatać, bo przecież mąz może nazwać kobietę idiotką, bo tata, tak mamę nazywał.
Lepsze dla dziecka jest wychowywanie się w niepełnej rodzinie, niż w rodzinie patologicznej, a wy taką rodzinę tworzycie. Patologia, to nie tylko chlanie i bicie, ale też uczenie złych wzorców i przemoc psychiczna.

Kiedyś czytałam wypowiedź jednej z netkobiet- nie pamiętam niestety, której. Ona też bała się odejśc od męża, nie chciała ze względu na dziecko,myślała, że dziecko będzie tęsknić za ojcem, a to dziecko w pierwszą noc po wyprowadzce w końcu spokojnie spało. Nie bało się, ze będzie kolejna awantura. Dzieci są mądre, wiedzą co jest dobre, a co złe. Niestety też są bardzo łatwe do zmanipulowania, a Twój mąż manipuluje dzieckiem. Rób, jak uważasz, ale to co teraz dzieje się u Was w domu niszczy obecne i przyszłe życie Twojej córki.

Rozwiń to zdanie.
Te prztyki nie wzięły się zapewne z niczego. Możesz w jakiś sposób się do nich odnieść. Skup się na sobie, bo cały post jest o nim. I oczywiście w jakim czasie związku się to zaczęło, po ilu latach? Zapewne coś koło 3-5? Zgadza się?
Zakładasz sytuację, że to on będzie chciał dziecko i z nim zostanie?

Twoj maz to zwykly incel, ktory proboje sprawic bys Ty sie czula tak jak gdybys byla mu rowna bo jestes lepsza. Zabrac dziecko i rzucic go.