Moja ukochana umiera - Netkobiety.pl

Mój partner jest chory na nieuleczalną chorobę. Na co dzień tego nie widać, jeśli nie liczyć ton leków, regularnych kontroli w szpitalu itp., robić właściwie może też niemal wszystko poza tym, że szybciej się zmęczy. Co myślę? Staram się nie myśleć, czasem jest ciężko, ale też jest szansa, że jeszcze długo będę się cieszyć jego obecnością. Z drugiej strony są statystyki, na szczęście na tyle rozbieżne, że łatwo wybić je sobie z głowy. Oczywiście nie żałuję i nigdy nie żałowałam, nie miałam też chwili zawahania. Ot, wiedziałam, że to ten jedyny, niezależnie od tego, ile by to miało trwać. Uważam jednak, że warto przemyśleć różne aspekty życia z chorą osobą i to, jak byśmy na nie reagowali - bo jeśli wahasz się już teraz, mimo że nie żyjesz z tą osobą, to może być różnie.

nie mialabym z tym problemu.

No coś w tym jest. Nawet krótszy związek, czy jakieś momenty mogą być kiedyś tym, co będziesz lepiej wspominał niż długie lata, które ci po prostu przelecą.
Chyba nikt ci nic lepszego nie powie autorze wątku. Decyzja i tak należy do Ciebie. A co do miłości to nigdy nie wiadomo. Może nowa pojawi się za miesiąc, a może przez lata jej nie znajdziesz.

Nie masz pewności, że jutro to ciebie nie rozjedzie samochód czy nie zostanie wykryta jakaś poważna choroba,
nie masz również pewności, że jeszcze kiedykolwiek spotkasz prawdziwą miłość, taką w którą zaangażujesz się na 100%.

Facet - czego ty się boisz, wyobrażeń, że będzie bolało? Jesteś typem cierpiętnika? czemu sobie nie wyobrażasz, że na starość też będzie cię bolał, albo jak cię jakaś laska zacznie zdradzać i będziesz się czuł podle z rogami.
Myślisz, że można wyeliminować cierpienie, niefajne emocje?

...no niby można, można zamknąć się w 4 ścianach, by żadne wydarzenia nie dotykały, i tak toczyć nudny, monotonny żywot przez kolejnych 50 lat.

A jak poczuje się Twoja ukochana, gdy dowie się, że z powodu wyobrażenia swoich strachów, lęków zostawiasz ją?
Na pewno ją kochasz? Zależy Ci na tym, co najlepsze dla ukochanej osoby?

Myślę, ze Autor pyta jednak nie o to, czy jest gotowy na ewentualne poświęcenie dla ukochanej, a raczej o to, czy po zostawieniu jej, będzie mógł bez obawy spojrzeć w lustro, gdy odejdzie od chorej kobiety. Ukochanej, ze przypomnę...
Takiego wyboru dokonuje się na własny rachunek.
By nie było, że "uległem podszeptom", gdy po wszystkim on sam, jej rodzina, a być może i jego własna, patrzeć na niego nie będą mogli.
Miłość, to złożona sprawa. Te wszystkie "motylki", fragmentem tylko jest całości obrazu. Dla niej, być może ostatnim. Dla Ciebie, Autorze, jednym z wcześniejszych pozostanie chociaż. Bo przyszłość przed sobą masz. Ale decyduj samodzielnie jednak.
Jakości uczucia, nie da się zmierzyć, niestety.