Upór i duma - Netkobiety.pl

"Jesteśmy szczęśliwą i kochającą się parą. Jego rodzice bardzo mnie kochają." - jak to się ma do opisu, chyba jednak to nie jest prawda. Czy jest?

Nie wiem czy któraś kobieta pozwoliła by sobie na takie traktowanie, no ale skoro ma wysokie stanowisko to można

Pomijajac forme, bo ta pozostawia oczywiście wiele do zyczenia, to jednak bardzo niekulturalne jest nagrywanie kogos bez jego zgody. Może cos mu się nie spodobalo, może alkoholu bylo za dużo, i uznal, ze głupio wyglądacie, albo ze będziesz to chciała gdzies zamiescic. Roznie moglo być.

Zdaję sobie sprawę, że każdemu łatwo się tutaj odpisuje, bo każdy z Was pewnie siedzi na netkobiety, bo się nudzi, tak? Myślę, że każdy siedzi tu z jakiegoś powodu. NIEWAŻNE.
Najbardziej bawią mnie laski, które przeczytają jedno zdanie i już oceniają kogoś, tak o z buta.
Nie należę do furiatek, bo gdybym nią była, dałabym mu w mordę i zrobiła scenę dramatu przy innych. Tak robisz?:)
Ja tak nie robię, bo nie chcę dawać komuś satysfakcji, że mnie na maksa to ruszyło. Później musiałabym przeprosić za wulgaryzm  każdemu imprezy + za atak na tle fizycznym.
Chcę dać mu nauczkę, skruszyć go, dlatego nie odzywam się.  Gram jego bronią.

Nigdy nie wrzucam filmików ani zdjęć bez zapytania danej osoby, która znajduje się na nim.
Kto napisał, że jeździmy po sobie? Gdzieś tu była wzmianka o tym, że ja do niego odezwałam się źle? Na Boga:)
To on to uczynił.. - czytanie ze zrozumieniem.

Nie, nie jest to takie proste wyobraźcie sobie... pracuję w jego dwóch firmach.
Nie wyjdę z domu, nie wyjdę z miasta, w którym pracuje.
Mogłabym się odciąć, ale praca to jednak praca.
Nie mam z nim kontaktu w pracy co prawda, ale żeby zrobić sobie urlop czy cokolwiek, musiałabym odezwać się właśnie do Niego,
a tego nie zrobię.
Nie chcę dramatyzować, dlatego pracuję i żyję normalnie..

Furiatka nie, ale pyskacz owszem. Pytanie dlaczego tu jesteś taka do przodu, a w rozmowie z nim jesteś cicha jak myszka.
Grasz jego bronią? Nie wydaje Ci się to dziecinne?

Facet Cię nie szanuje, używa wulgaryzmów, a Ty stosujesz karę milczenia.

Jakich rad oczekujesz?

Nie wiem, może rzeczywiście pewnych rzeczy do siebie nie dopuszczam...
Musiałby psycholog to ocenić.
Widocznie za łagodna dla Niego byłam i widocznie może i racja - nie szanuje mnie.
Tylko dziwne w tym wszystkim jest to (i piszę to całkiem szczerze), że gdy wszystko jest ok (a kłotni w związku mamy MAŁO!) to on nieba by mi uchylił.
Kłóci się ze swoim przyjacielem nawet, gdy wie, że coś zrobił wbrew mnie. Nawet odzywać się nie muszę, on stanie w mojej obronie.
Spędza ze mną mnóstwo czasu, koleżanki zazdroszczą mi takiego faceta, że on sam proponuje mi mnóstwo rzeczy...
...ale właśnie kiedy jest kłotnia - to wać pan nie odzywa się.
Nie chcę być właśnie tą słabszą, dlatego zachowuje się jak on aktualnie.
Była sytuacja tydzień temu, że z kolegą spierał się o błahostkę.. Ani jeden ani drugi nie chciał odpuścić. W końcu mój wygrał.. jak zawsze.

Pyskaczem jestem, ale to dlatego, że jeśli czegoś nie ma, to nie przytaknę Ci z grzeczności.
W rozmowie z nim zawsze bronię swojego zdania, często upieram się przy swoim i często potrafię wyjść, gdy już mam go dość,
ale ta sytuacja jest inna - tak, wtedy przeprasza.
ale to nie kłótnia o to, kto miał rację w danym temacie..
Pewnie urażony jest, że dzień po imprezie trzymałam się ze znajomymi, że go olewałam, a on podczas imprezy chciał gadać (tyle, że podniesionym głosem - nie, nie chciałam(

Nie oczekuję chyba rad.. Raczej zwykłej rozmowy..

Nie uważam, że to jest dziecinne, gdy walczę jego bronią.
Jestem z nim tyle lat.. Większość razy to ja wyciągałam rękę, odpuszczałam, bądź wściekła pisałam jaki on zły.. ale w końcu to ja pisałam.
Wiem, że się tego nauczył. Dlatego chcę mu pokazać, że tym razem mój drogi będzie inaczej.
Nie odpuszczę i szybko nie wybaczę.

Z chęcią bym porozmawiała z nim, przedyskutowała jego zachowanie, ale kolejny raz to ja wyciągnę rękę w jego stronę i pokażę, że on nie musi nigdy odezwać się po kłótni, rozumiesz?
Zależy mi na tym, by mu pokazać, że nie jestem taka "miętka" i daję sobie radę również bez niego.
Nie muszę dzwonić, pisać, wstawiać smutne piosenki, alarmować go "HALO, ODEZWIJ SIĘ!"
Mam dość bycia tą słabszą, grzeczną i posłuszną.
Coś we mnie pękło przez te dni.
Zrozumiałam, że pomimo tego, że jest winny całej tej kłótni, tego milczenia, nie umie okazać szacunku w moją stronę nawet głupim słowem "przepraszam".
Zawsze to ja będę choć trochę winna wszystkich kłótni, bo nigdy w 100% nie jest jego.
Jego brak empatii w moją stronę zaczęło mnie wkurzać na tyle, że mam ochotę wyjść i nie wrócić, ale jeszcze ta moja rozwaga mnie trzyma..
Daję mu jeszcze kilka dni, w innym przypadku zwalniam się i spadam na stare śmieci.

I tak, coś w tym jest, że ma "większe argumenty". Zawsze go tłumaczyłam, a siebie winiłam, bo on ma taką pracę, bo on ma taki charakter..
Ja się dla siebie nie liczyłam.

Powiem Ci, że dobrze mi się z nim pracuje, ale w sytuacji takiej jaka ma miejsce teraz - najchętniej bym uciekła.
I dziękuję za wsparcie, bo chyba nikt tu dotychczas nie zrozumiał, że to on zazwyczaj walczy ze mną milcząc.
Tym razem role się odwróciły, bo i teraz ja mu pokażę jak to jest, gdy ktoś żyje i ma się ok, a Ty czekasz..

Wiem że w życiu nie da się wszystkiego zaplanować, ale twoja sytuacja jest dowodem na to że romans biurowy to największa głupota na którą można się zdecydować. Jak jest dobrze to wszyscy powiedzą że robisz karierę na doopie. Jak źle, to musisz nie tylko zmienić partnera, co nie jest łatwe, to jeszcze pracę, co jest już całkiem do kitu.
Wielokrotnie kłóciłem się ze swoją żoną. Zdarzało mi się wyjść z siebie, jak wiedziałem że mam rację, a ona nie chciała tego uznać. Ale jak już zawór bezpieczeństwa puszcza, to czas na spacer, ochłonięcie i rachunek zysków i strat. Jak wracam, to emocje już są na wodzy i rozmawiamy normalnie. Czasem ona przeprasza mnie, czasem ja ją, ale nigdy w życiu nie użyłem w stosunku do niej wulgaryzmu. Miłość jest bardzo ważna, ale miłość oparta na wzajemnym szacunku. Mimo przeżytych razem 30 lat wiem że moje spier.... byłoby ostatnim moim słowem wypowiedzianym do niej. W drugą stronę jest podobnie. Dlatego nie wyobrażam sobie jak można po czymś takim jeszcze z kimś być. Nie wiem też co to znaczy zawsze pierwszemu wyciągać rękę. Oboje mamy trudne charaktery i, jak to powiada moja żona, "krótki loncik", ale jesteśmy ze sobą, to musimy rozmawiać. Można się obrazić, ale na godzinę, dwie. Rekord to doba. Jakbym umiał z nią nie rozmawiać przez tydzień to znaczy że mogę bez niej żyć. To po co być z kimś kogo nie potrzebuję?

Nie oceniam Cię. Jeśli moja wypowiedź tak zabrzmiała, przepraszam.
Znałem kilka przypadków kiedy ludzie dzielili łóżko i pracę i wiem że nigdy to się dobrze nie skończyło. I to nie chodzi o to jaki jest stan faktyczny, chodzi o ludzkie złośliwe języki. Poza tym trudno rozdzielić zależność służbową od partnerstwa w życiu prywatnym. Albo przełożony będzie miękki w pracy, albo twardy w domu. A pozory typu żona mówiąca o mężu "pan dyrektor" nie działają, są wręcz śmieszne. A znowu podwładna mówiąca o kierowniku/dyrektorze/prezesie Janek czy Piotrek, to trochę słabe. Tym bardziej jak rządzi twardą ręką.

Nie dziwię się że nie chcesz się ugiąć. Oczywiste jest dla mnie że coś w końcu pękło. Każdy z nas w związku oczekuje szacunku. Z miłości można czasem odwiesić honor na kołek, ale jego brak będzie nam doskwierał i z czasem po niego wracamy. A jak już wrócimy, to rzadko go odwieszamy spowrotem. Bo już wiemy że bardziej boli utrata cząstki siebie niż tej drugiej osoby. A ty do tego, z tego co rozumiem, nie jesteś szara gąską. Wyglądasz mi na ostrą babkę która wie czego w życiu chce. Imponowała ci siła twojego partnera, ale przesadził z używaniem jej przeciwko tobie. Ja uważam, i jest to moja subiektywna ocena, że nie powinnaś odpuścić. Tyle, że wiesz, że to oznacza koniec związku. Jeszcze próbujesz sobie wmawiać, że jest inaczej, ale w głębi duszy już wiesz.

Lagrange - no co Ty, nie uraziło mnie to wcale. Cieszę się, że wypowiadasz się zakładając inne sytuacje, które mogą mieć miejsce.
...ale szczerze mało mnie interesuje opinia innych na temat mojej pracy. Nikt nigdy mi tego nie zarzucił, tym bardziej, że wykonuję swoje obowiązki należycie.
Dobrze to ująłeś, imponowała mi jego siłę, dopóki nie użył jej wobec mnie.
Czy to koniec? Tego nie wiem ani ja ani wy.
Szczerze to nawet nie rozmyślam nad tym. Jakoś uparłam się na myśleniu o jego winie i braku postępu w tej sprawie.
Bardzo podoba mi się zresztą rozmowa z Tobą. Widać, że masz doświadczenie i masz czym się z nami tu podzielić.
Nie znikaj z tego forum.

Beyonblackie - tak, ja znam takie jak Ty - bez urazy, bo to nie ma tak zabrzmieć.
Mówicie jak to super macie w związku, zero problemów, a później rozpady związku są z niewiadomego powodu.
Ja otwarcie piszę i mówię, że mój związek jest szczęśliwy, ale wiem, że mam wady jak i mój partner.
Ta jego jedna wada przeszkadza mi coraz bardziej, o czym napisałam: jest nią upartość.
Na co dzień nie odzywa się do mnie "ej, spierd...aj, ej zrób mi to, bo ja jestem Szefem.
Normalna relacja, halo!:)
Tu chodzi o to, że nawalił się jak futerał w dniu imprezy i jakby nie widzi swojej winy w swoim zachowaniu, bo zakładam, że połowę to może i nie pamiętać.

PO CO Z NIM JESTEM?:) No nie wiem, patrz, chyba mi się nudzi..
Błahe pytanie. To Ty odpowiedz mi: po co są drugie szanse, po co są kryzysy w związku?
...bo odpowiedź będzie identyczna.
Proszę Cię włącz myślenie podczas rozmowy i serio jeśli Ci się układa, to bardzo mnie to cieszy, że Twój narzeczony nie jest uparciuchem, ale zakładasz taką myśl, że ktoś może być znacznie inny?

Lady Loka - no coś Ty, nie liczę na klepanie po głowie i czułe słówka skierowane w moją stronę.
Jakoś ten temat wyszedł z tego, że chciałam wygadać się komuś, kto nie jest powiązany z tą sprawą i inaczej zobaczy to niż ja i moi znajomi.
W sumie to miotam się. Odczuwam już to..
Tak, zgadzam się. To przemoc psychiczna. Wywieranie nacisku na drugą osobę, w celu?? Chyba wygrania i pokazania, że ma się twardszy charakter.
Szkoda, że nie zważywszy na to, że jest winien i powinien przeprosić.
Nie wiem, co przede mną. Tak jak napisałam. Na razie pracuję, zajmuję się sobą. Nie skupiam się na tym, że on w ogóle mnie przeprosi.
Z każdym dniem odczuwam większy niesmak, który zostawił go wyjeżdżając.
Będzie, co ma być. O rozwiązaniu nie myślę.. ale jestem świadoma, że jeśli nie zobaczę poprawy, będę musiała odejść.

Twoje posty ociekają agresją. Jego agresją też, ale głównie Twoją w tym jak się wyrażasz do ludzi i o ludziach. Sporo sprzeczności - trudne słowa, trudne emocje i uśmiechnięta emotka... Mało to spójne i szczerze Twoje posty wzbudziły mój niepokój. Autentycznie, trudno się je czytało.

Ignorowanie bliskich po kłótni, udawanie, że ktoś nie istnieje, nie odzywanie się - jest przemocą. Jak to przemoc - wykonuje ją silniejszy na słabszym. Nie macie w tym związku równych pozycji. Przeżywałam takie coś z matką i nikomu nigdy więcej tego nie życzę. Ja nie jestem w stanie czekać, aż ktoś wreszcie do mnie się odezwie - stres czekania jest gorszy niż ewentualne poczucie, że "zawsze muszę pierwsza wyciągać rękę". ALE - to kiedyś się kończy. Jeśli jakoś załatacie tą sprawę, poinformuj szczerze partnera, że masz poczucie, że to Ty musisz zawsze pierwsza wyciągać rękę i że nie chcesz, żeby to tak wyglądało, że chcesz większej równości, żeby on wykonywał większą pracę emocjonalną. Bo kiedyś ta chęć wyciągania ręki się skończy, być może przez błahostkę.

Krótko, zwięźle i na temat. Tak jest! Zrozumiane i czynione.

Autorko przeczytaj sobie swój pierwszy wpis.Tak na sucho.I pomyśl co Ty jako osoba postronna pomyślałabyś o tej sytuacji.
I jak zauważyli inni jesteś tu krzykaczem.A do swojego partnera nie potrafisz się odezwać?
Nigdy w życiu nie pozwoliłabym tak się odzywać i zachowywać mojemu partnerowi w obecności innych osób.Nawet Twoi znajomi to.zauważyli?A Ty nie?
Kiedyś koleżanka w złości napisała do wszystkich znajomych,że mamy się od niej odpie....lić.I co?Poskutkowało.Większość mając dumę to zrobiła.
A to z samochodem to było mego przegięcie.Potraktował Cię gorzej niż psa.Prawdziwy facet nawet jak się kłóci to nie zostawia swoje dziewczyny.

To mnie uderza w twoim opisie waszego związku. Jakiego wygrania ? Związek to nie wojna i to nie jest ciągła walka a wasz z twojego opisu tak wygląda. Cały czas jedno z drugim walczy o to kto ma rację i coraz mniej przebieracie w środkach .  Co Ci po tym że z nim wygrasz okaże się że masz twardszy charakter ? Do końca związku będziesz z pokonanym partnerem ? W przypadku konfliktu np. Ty chcesz nagrywać on chce skasować film to powinniście dążyć do kompromisu do polubownego rozwiązania spornej sprawy. A wy tą sprawę wykorzystaliście jako kolejny powód do walki o dominację. Zero empatii z twojej strony nie zastanawiasz się czemu on chciał to skasować ani jak się czuł co nim kierowało że aż tak się zezłościł. Zaślepia Cie chęć wygranej w postaci jego przeprosin nie będziesz się wtedy musiała zastanawiać czy mogłaś to rozegrać lepiej tylko będziesz napawać się zwycięstwem albo porażką. Nie widzisz że cokolwiek się nie wydarzy to już oboje przegraliście mogliście mieć fajny wieczór z miłymi wspomnieniami i fajny wspólny tydzień a macie tylko nerwy i rozterki czy się rozejść.

Oczywiście jego zachowania dyskwalifikują go jako partnera ale to Ty tu przyszłaś na forum nie on.

Przeczytałam wszystkie Wasze komentarze, pozwólcie, że wypunktuje moją odpowiedź.

1. O jakim kompromisie piszecie? On był pijany, dlatego powiedziałam mu, że jutro pogadamy i skasuje sobie to, co będzie chciał.
Dałam Mu wolną rękę i kolejnego dnia mógł robić sobie z moim telefonem, co chce.
To nie może być tak, że on podchodzi do mnie i każe dać mi swój pin i ja się na wszystko zgadzam.
W związku nie jest moim Szefem.
Z chęcią dążę do kompromisu, ale ciężko rozmawia się z kimś, kto wypił hektolitry alkoholu.

2. "jesteś krzykaczem, a do niego nie potrafisz się odezwać". Zawsze to robiłam, powtarzam to kilkakrotnie już pod tym tematem..
Zawsze to ja odzywałam się, odpowiadałam Mu na Jego teksty, bądź działałam. Czemu tym razem znowu miałabym to robić?
Czuję się tym zmęczona.

3. Tak, przez całą imprezę byłam grzeczna i kochana, trzymałam poziom. Troszczyłam się o gości, przez co sama tylko 3 drinki wypiłam.
Gdybym miała coś na sumieniu, to znajomi nie troszczyliby się o mnie dzwoniąc codziennie.
Poza tym jeśli piszę coś szczerze, nie byłoby sensu skłamać, co ja zrobiłam, bo wtedy mój temat tutaj nie miałby sensu i nic bym z Waszych odpowiedzi nie wyniosła.

4. Związek to nie wojna - zgadzam się na 100%, ale cały związek to ja byłam tą dobrą, która podczas milczenia odzywała się jako pierwsza.
Znudziło mi się to, a w sumie zmęczyło.. bo chciałabym, by ktoś raz za mną pobiegł, odwrócił wzrok, nie wiecznie ja.. jako ta słabsza, która potrzebuje rozmowy i bliskości.
Każda kobieta chyba chce mieć tę świadomość, że nie podtrzymywała SAMA związku przy życiu, gdy było źle?
A ja to zawsze robiłam, dawałam życie związkowi, gdy kłóciliśmy się.
...bo on uchyliłby mi nieba, robi dla mnie wszystko, ale nie gdy kłócimy się. Musi zawsze uprzeć się swego..

5. Racja, to nie upór i duma a chamstwo. Lepiej bym tego nie ujęła.

Bardzo cieszę się za odzew z Waszej strony, ale przykre, że zamiast skupić się na sprawie, reszta sobie dodaje coś, a ja muszę z tymi atakami walczyć.
Miłego dnia.

Tzn.?

O to lubi, te emocje, po prostu. Tacy ludzie są uzależnieni od adrenaliny pojawiającej się w sytuacjach kryzysu, w normalnym, zgodnym związku bez kłótni zanudziliby się na śmierć. Oczywiście przenigdy się do tego nie przyznają. Stwierdzą wręcz, że pragną spokoju i zgody. Ale tak nie jest. Ich każdy kolejny związek jest podobny - burzliwy - inaczej nie potrafią i nie chcą. Zawsze szukają partnerek, z którymi będzie iskrzyło.
Uwierz, wiem o czym mówię.

Nie sugeruję, że jest alkoholikiem. Po prostu niektórym po alkoholu odbija i nie powinni pić.

moim zdaniem dobrze robisz nie oddzywając się pierwsza, tylko nie pęknij. zbyt wiele razy wychodziłas pierwsza z propozycją zgody.
a jak on się w końcu odezwie i przeprosi to wtedy powinniście pogadać na spokojnie, tak jak sugeruje Cyngli, ale nie teraz, nie z Twojej inicjatywy.
jak dla mnie zarówno jego zachowanie na domówce jak i robienie Ci cichych dni jest nieakceptowalne.

Pati, ale dajmy na to, że on teraz się ugnie, "odwróci za Tobą" i przeprosi. Wrócicie do siebie i będziecie żyć w szczęściu aż do następnej kłótni - i wtedy znowu dojdziecie do tego samego momentu: kto pierwszy wyciąga rękę po zgodę. Tym razem, to pewnie Ty, bo on to zrobił poprzednio. Znów żyjecie w szczęściu, aż do następnej kłótni - i znowu: kto pierwszy?

Wiesz, co się może zdarzyć? Skończy się tak, że to już zawsze będziesz Ty i zawsze będziesz się karmić tym, że ten jeden raz udało Ci się wygrać i to on przeprosił. Inna opcja jest taka, że zawsze będziesz próbowała na nim coś wymusić cichymi dniami - albo on na Tobie.

Warto?

Do tego te wyzwiska - to absolutnie nie jest normalne, nawet w złości. Ja z moim też się kłócimy, ale nigdy nie padają wulgaryzmy, nie przeklinamy na siebie. Gdybym ja usłyszała, że mam spier***, to pewna granica zostałaby przekroczona. Tak to mogą do siebie mówić patusy, nie normalni ludzie.

Jestem tu po Twojej stronie - to on się zachował jak ostatni cham. To, że Ty może pyskujesz, to nie jest główny problem, masz prawo się bronić.

Zacznij się rozglądać za inną pracą i innym facetem, bo on jest jaki jest i się nie zmieni. Będziecie się kłócić regularnie i nie w normalny, zdrowy sposób, tylko z wyzwiskami i cichymi dniami.

Zastanów się w ogóle, co Ty wypisujesz, bo zdecydowanie odechciewa się tutaj cokolwiek pisać.
To, co robisz jest na maksa toksyczne, wiec jak widzisz, do ideałów również nie zaliczasz się.
Generalnie na forum tu zauważyłam, że można napisać o bólu brzucha i człowiek za chwilę dowie się, że ma raka, czyli totalny odlot w sprawie.
Tak samo jest tutaj z historiami, odpowiedzi większości nie mają nic wspólnego z obiektywizmem.
Większość to dodawanie czegoś, czego nie ma.
To, że jest dyrektorem nie zwalnia go z tego, że pozwoliłabym mu na przemoc fizyczną...

spadam, bo serio robi się to śmieszne.

Dziękuję tym, którzy w tej sprawie porozmawiali ze mną jak człowiek z człowiekiem i postawili się choć na chwilę w mojej sytuacji, by poczuć to, co ja i napisać coś obiektywnego bądź dać radę.
Zgryźliwości zostawiłabym dla siebie bądź dodawanie bajek...;)

Marna prowokacja
Asertywna jestem zawsze, ale zważam uwagę na to, czy jestem gospodarzem danej imprezy czy zwykłym gościem i czy moje zachowanie nie wpłynie na zabawę innych.
Nie rozumiesz wciąż tego, bo uznałeś, że najlepiej będzie komuś pocisnąć i dodać fragment bajki, która nigdy nie miała miejsca i nigdy mieć nie będzie.
Radzę uważnie czytać czyjeś historie, bo te forum jest po coś.
Żegnam.

Ciekawe jak opisałby tę historię jej bohater :-) Chłopak się napił, wkurzył i teraz mu głupio. Ale niech poczeka i się trochę pozastanawia.

Cześć Pati, nie chce być złym prorokiem ale tak to się zaczyna.
Tak, mój partner też był moim dyrektorem, też poznaliśmy się zanim zaczeliśmy razem pracę. Na początku mówił, że w życiu  nie odezwałby się do kobiety w taki sposób. Tez im imponował. I Twój wątek to jakbym czytała o sobie sprzed roku czy dwóch..
Na początku zdażyło się  jedno wulgaryzm - długo nie mogłam tego przetrawić, ale wybaczyłam.
Później zdarzyło się drugi. Zdarzyło się " Ty dziwko" bez powodu.
I ja też mówiłam sobie, że odejdę, że pracę mogę zmienić, że poza tym mamy super związek.
A teraz już wiem, że nie. Że nie można określać związku, po tym, że reszta rzeczy jest super jesli Twoj partner każe Ci wulgaryzm. Ktoś kto kazał Ci raz wulgaryzm zrobi to ponownie. na 100%.  Też się kiedyś łudziłam. Też unosił się dumą a ja cierpiałam kiedy milczał  i nie mogłam sobie z tym poradzić. Pozwoliłaś na to przekroczenie granicy - ja też pozwoliłam. O tym jak skończyło się u mnie możesz przeczytać w wątku który ktoś Ci tu już podesłał pt. 'Zniszczył mnie i teraz czuję się gorsza od innych'
Tylko wiesz co? Nie mam teraz z tym człowiekiem kontaktu i odetchnełam, w końcu czuję spokój,dopiero do mnie dociera jak się dałam wmanewrować i jak wielu złych rzeczy nie zauważałam.
Decyzje podejmiesz sama, ja żałuję, że w obliczu kiedy usłyszałam nie powiedziałam stop i zmarnowałam kolejne lata.

Pati, ile dni on się już nie odzywa?

On odzywał się do mnie w sprawie pracy. Gadamy o pracy tylko.