Prawie rozstanie, ale jednak nie.. - Netkobiety.pl

Co prawda jestem mężczyzną, ale mogę Ci powiedzieć, że powinnaś ograniczyć kontakt. Ja zawsze tak miałem, że jak była kobieta, która wychodziła z inicjatywą w moim kierunku, a ja byłem pasywny i ją zbywałem i w końcu przestawała się odzywać to wtedy ja czyniłem krok w jej kierunku, gdy mi naprawdę zależało. I nie powinnaś patrzeć na to jak Wam się rozmawia i spędza czas, bo można z kimś się spotykać 4fun, ale tak naprawdę nie chcieć tej osoby na wyłączność- wiem to po sobie. Jak do niego wypisujesz i nagle przestaniesz a on się odezwie po czasie, to mu zależy, jak nie to sama masz odpowiedź

W takim razie to dlaczego się ze mną widuje? Utrzymuje kontakt..
Co do czasu daje mu go dużo..ale tylko bycie osobno bardzo boli. Powiedziałam mu to wszystko, co czuję, jak jest..
Chce walczyć o nas, to tez mu powiedzialam. To nic nie znaczy?

Ja w to nie wierzę... To nie może być prawda.
Przecież w związkach są konflikty, problemy..czasem potrzeba czasu przecież. Tęsknota jest z mojej strony ogromna, ale jeszcze większa mam nadzieję.

Oczywiscie, że są konflikty. Ale nie ma przerw. Nie ma czegoś takiego że się pokłóciny i bierzemy przerwę od związku.
Wyjdziesz za mąż i będziesz brać przerwę jak Cię mąż zdenerwuje? Weźmiesz przerwę od dziecka?
Jak jest konflikt to się wspólnie go rozwiązuje. Przerwa nie daje absolutnie nic. Zamiata problem pod dywan a on i tak potrm wyjdzie.

Dla własnego dobra warto założyć że to noe przerwa tylko koniec.
Bo w 99% przypadków tak właśnie jest.

Jesteś od niego uzależniona a to nigdy nie jest zdrowe. Zgadzam się Lady Loka - im szybciej zaczniesz zapominać i zajmiesz się sobą, tym lepiej.
To co on z tym zrobi to już inna sprawa. Jeśli ktoś chce przerwy, to należy to rozumieć "nie jesteś mi niezbędna w życiu".
Analizujesz swoją winę. Rozumiem bo też tak robiłem, tylko, że jego to już nic nie obchodzi a zadręczasz samą siebie.
Stawaj na nogi. Będzie bolało, ale jak nabierzesz oddechu i zobaczysz, że świat bez niego też ma barwy, sama sobie podziękujesz.

Tylko ja sobie nie wyobrażam życia bez niego.
Już taka młoda też nie jestem. Mam 27lat i same kiepskie związki, w których totalnie nie potrafiłam się odnaleźć i zaangażować.
A tutaj..poczułam się jak nowo narodzona. Nie tylko mi na kimś zależało, ale ktoś dbał o mnie. Nie potrafię wymazac uczuć jak gdyby nigdy nic. Nie chcę. Chciałam być tylko szczęśliwa. I jak tak się poczułam to nagle wszystko się zawaliło.
Skoro on chce końca, to dlaczego zgadza się ze mną spotkać, rozmawia ze mną chociaż doskonale wie co czuję i czego oczekuje od niego, ale i od nas.

To jak sobie z tym wszystkim poradzić? Każde wcześniejsze rozstanie było ciężkie, ale do przeżycia. Wracałam do swoich zajęć i po sprawie.
A tutaj, właśnie to był taki związek, w którym ja w końcu czułam się sobą na 100%. Każde z nas było niezależne, ale miało siebie. Ja miałam jego. Jak może mi wyjść na dobre, jak wpadłam w jakiś dół z którego nie mogę się totalnie wydostać. NIe potrafię racjonalnie myśleć i funkcjonować. Wszystko już przestało mnie cieszyć. Czuję ogromną pustkę i stratę. Jestem zła na wszystko i wszystkich. Jestem zła na siebie.

Nie potrafię się odciąć. Nie wiem jak mam to zrobić. Jak mam nie odzywać się do kogoś, kogo kocham, na kim mi zależy. Mieliśmy wspólne plany..wszystko zmieniło się z dnia na dzień. To boli. Nie potrafię odpuścić.

Przeniesione z kolejnego wątku Autorki:

Zdradzał? Początki znajomości to jeszcze niekoniecznie związek.
Powinna zerwać, bo mu nie ufa i go sprawdza.

Ale no już rok temu mówiłam, że wróci tu z nowymi żalami.