Samotna mężatka - Netkobiety.pl

Najważniejsze ze wszyscy dookoła wiedza i widza ze jesteście cudownym małżeństwie to typowe i modne w tych czasach . Małżeństwo na pokaz . Chore ale prawdziwe . Zostań i nic nie rób przynajmniej inni wam zazdroszczą miodu który widza a to co dzieje się za waszymi drzwiami to pikus . To jak ty się czujesz to tez nieważne . Najważniejsze to wyglądać jak szczęśliwa rodzinka w oczach innych 

Sądzę, że wspólna terapia nie byłaby wcale głupim pomysłem.

Zaproponuj mu to i obserwuj reakcje.

A jeśli zachce?

Odwrócić się tyłkiem do drugiej osoby albo się rozstać można zawsze.

Nie, nie całe życie. Poszłabym na terapię, a gdyby to nic nie dało, odeszłabym.

Na rozstanie się zawsze jest czas. To ostateczność.

Dzięki za odpowiedzi. Dzisiaj rano mąż się wyprowadził. Mamy taki mały domek za miastem, więc zebrał rzeczy i pojechał. Najgorzej zniósł to syn. Przez długi czas nie mogłam go uspokoić. Teraz cały czas mówi, że tata niedługo wróci. Ja jakoś się trzymam. Może z dnia na dzień jakoś się ułoży. Przez 17 lat człowiek się przyzwyczaja do życia z drugą osobą, a teraz taka rewolucja.
Mam na szczęście bardzo ciekawą pracę i sporo w niej wyzwań, więc nie będę siedziała cały czas w domu i rozpaczała. Bardziej się boję o syna. Zobaczymy.

Macie olbrzymie problemy komunikacyjne. I mam wrażenie, ze mimo wszystko bardziej skupiasz się na swoim pokrzywdzeniu, niż na dobru syna.
Syn potrzebuje i ojca i matki. a nie wiem już jak doszło do tego, że Ty go od ojca izolujesz, wbrew Twoim intencjom zapewne. Gdzie będzie jego męski wzorzec? Nie możesz się wznieść ponad swoje pokrzywdzenie dziewczynki i dogadywać się z mężem przynajmniej ws syna? 
Dziwne, ze mąż zaproponował terapię, a potem tak szybko wycofał się?.
Powinniście pójść.
Koledze poświęca czas, bo kolega pewnie docenia jego  podejście..
Samo się nie zrobi..
PS jak opisujesz reakcję syna, to mam wrażenie, ze o 8 latku mowa.. za więzi ojca z synem też Ty częściowo odpowiadasz- ta sytuacja pokazała- ze nie mają dobrego kontaktu i on panikuje.

To teraz posłuchaj . Jak nie widzisz szans na żadna poprawę i na żadna zmianę to trzymaj się tego co zrobiłaś . Nie rób tego dla dziecka tylko dla siebie . To jest twoje życie i twój wybor . Wiadomo ze szkoda małego ale przyzwyczai się . Będzie płacz ale musisz to wytrzymać . Uwierz mi ze z czasem będzie lżej a najważniejszy jest pierwszy krok i Ty to właśnie zrobiłaś . Początki będą ciężkie jak ze wszystkim w życiu ale potem będzie już lżej . Jeżeli nie chcesz już żyć z mężem to trzymaj się mocno bo On jeszcze pokaże Ci jakim jest człowiekiem i jeszcze się zdziwisz z kim żyłaś tyle lat . Wytrwałości Ci życzę .

Gdyby miał syna gdzieś, to by oddał jego wychowanie matce całkowicie i miał spokój.
Dziwna krótkowzroczność- Twojego posta,nie wiem czy zauważyłeś, ale nawet Szary zaczął pisać mały o 15 letnim chłopaku.
Sorry ale to przebija z postów. Ty tego nie dostrzegłeś- Twoje prawo- ale nazywanie odmiennego zdania pseudokomentarzami to poniżej poziomu...

Proszę, nie wycieraj sobie buzi moim pseudonimem.

Analizowałam sobie przez cały dzień wszystko co doprowadziło do takiej sytuacji. Kłóciliśmy się nie raz, syn wchodził w te nasze relacje i starał się nam tłumaczyć, że to wcale nie tak jak myślimy itp.
Jednym słowem uważał, że nas pogodzi, że nam wszystko wytłumaczy. Oboje mu mówiliśmy, że jest za młody, że jeszcze wszystkiego nie rozumie. Ale ciężko się pokłócić, żeby syn nie słyszał.
Jest bardzo mądrym chłopakiem i ma duże serducho. To dla mnie jest najgorsze, że to wszystko łamie mu to serducho.
A wracając do męża, to ostatnio sporo u niego było imprez firmowych tzw. integracyjnych. Pracuje w dwóch firmach, gdzie większość to kobiety. Oczywiście imprezy były bez osób towarzyszących.
Zaczęłam ostatnio wysłuchiwać jak dużo lepsza atmosfera jest w pracy po takich imprezach. Jakie to mądrości przekazują mu koleżanki na temat życia małżeńskiego.
Dobiło mnie ostatnio zdanie, kiedy powiedziałam, że nie mam jeszcze pomysłu na sukienkę na planowane przez nas wyjście na urodziny znajomych. On zaproponował, że może mi pomóc jedna z jego koleżanek z pracy, której zresztą nie znam. A dodam, że jeszcze niedawno jego koledzy chwalili mnie do niego, że ja się zawsze umiem ekstra ubrać. Przepraszam, że brzmi to tak nieskromnie, ale raptem wszystko co powiedzą jego znajome jest najmądrzejsze, najważniejsze.
Jest mi z tego powodu przykro.
Wydaje mi się, że poczuł się ostatnio bardzo dowartościowany przez koleżanki i codzienność zaczęła mu doskwierać, albo zainteresował się bardziej jedną z nich, ale co ja wtedy mogę?
Napisał dziś SMS-a do syna: Jak się czujesz? Cieszę się, że zainteresował się nim.