Zakochana w młodszym chłopaku - Netkobiety.pl

A ile tego czasu minęło od ostatniego spotkania?

Moim zdaniem możesz dać czas, ale może zbyt mocno oceniam po sobie. Też mogłoby mi się zdarzyć, że nie zachęcam do spotkania przez kilka tygodni bo mam np. bardzo mało wolnego czasu, a starszy wiek u dziewczyny dla mnie jest pociągający ale powoduje jakąś nieśmiałość. Jeśli czujesz zaangażowanie, możesz spróbować wyjść z własną inicjatywą i zobaczyć skutki. Powodzenia:)

Spotkaliśmy się wczoraj drugi raz. Było bardzo miło i w końcu mnie pocalowal... to był chyba najczulszy pocałunek w moim życiu. Czułam od początku spotkania, ze chce to zrobić tylko nie wie jak.
Niestety musieliśmy porozmawiać co dalej. Zapytałam go jak on to widzi, bo przecież razem pracujemy, jego ojciec jest jego szefem i przy okazji moim największym klientem (pracujemy w handlu). Ponadto jestem strasza od niego o 6 lat, on ma 21. Powiedział, ze przeraża go trochę ta roznica wieku, ze nie był nigdy w takiej sytuacji i sam nie wie myśleć. Ze potoczyło się to szybko, ze nie planował związku a teraz sam nie wie co robić, bo między nami zaczęło się cos dziać. Nie chce mi złamać serca i zrobi wszystko, żeby nasze relacje były dobre, ale czuje ze to wszystko przeradza się w uczucia. Ja mu powiedziałam, ze nie oczekuje od niego żadnych deklaracji, po prostu chce go lepiej poznac. Ustaliśmy, ze czas pokaże, na razie zostanie jak było, ale ja boje się, ze on sie przestraszył tego wszystkiego. Ze to go przerośnie, ze uczucie nie wygra... nie chce go stracić, nie chce go skrzywdzić po prostu się zakochałam. Ale nie wiem czy mam prawo do tej miłości... Nie wiem co on do końca czuje, boi się tak samo jak ja. Nie chce wyznawać mu miłości, to za wcześnie. Tylko ja jestem gotowa na to ryzyko, on chyba niekoniecznie... Co powinnam zrobić? Poradzicie, odchodzę od zmysłów, boje się ze nie odezwie się już do mnie, ze go spłoszyłam, ze odpuści a ja nie chce go stracić.

Dziękuje za piękne słowa, naprawde dodały mi otuchy. Jest w tym dużo prawdy - również uwazam, ze powinnam dac mu odczuć, ze zależy mi na nim, ale jednoczenie nie przytłaczać go i nie wywierać nacisku. Pozostaje mi chyba czekac na rozwój wydarzeń i mieć nadzieje, ze chociaż w części odwzajemnia moje uczucia....

Nie potrafię go rozszyfrować. W sumie wydaje mi, ze od ostatniego spotkania trochę nabrał dystansu. Piszemy znacznie mniej (tłumacze sobie, ze to przez egzaminy bo ma sense, ale dla chcącego nic trudnego także...). Jednak dzisiaj spotkało mnie cos miłego. Minęłam go w pracy samochodem i on po chwili zadzwonił. Zapytał gdzie byłam, co słychać itd. Potem powiedział, ze robi obiad zazartowalam, ze ja tez chce. I on, ze jadąc na egzamin przywiezie mi cos do jedzenia. Spotkaliśmy się niedaleko pracy, chwile pogadaliśmy i na koniec pokazał na policzek i powiedział „chyba dostanę buziaka na pożegnanie”. Dałam mu i wyszłam. No i w sumie do teraz cisza....
Nie wiem już co mam myśleć o tej sytacji, czego on właściwie chce. Nie gadamy prawie całymi dniami, a nagle przywozi i obiad i każe całować...?!
A swoją droga jutro walentynki - powinnam dac mu jakies czekoladki, kartkę? Czy raczej nie wychodzić z żadna inicjatywa?

Bardzo fajnie się zachował, super niespodzianka z tym obiadem. Ale o czym tu gadać całymi dniami? Odpuść sobie trochę. Relacja bardzo fajnie się rozwija, ale powoli. Przywiózł Ci obiad, to Ty w ramach rewanżu go jutro wyciągnij na jakąś kolację Na luzie . Żadnych kartek i czekoladek

Zadajesz pytanie niewłaściwym osobom. Te pytania powinnaś zadawać jemu. Czy za szybko, czy za wolno? Czy chodzi o dobre stosunku w pracy czy coś więcej? Czy on liczy na rewanż czy nie? Czy on się wycofuje czy zwalnia tylko?  -- tylko on jest w stanie Ci powiedzieć, my tu możemy co najwyżej wróżyć z fusów.

Jesteś "bardziej doświadczona" - jego to przerasta. A więc wyjdź mu na przeciw, pokaż dobry przykład, i otwieraj komunikację, zamiast ją zamykać. Żadne "powinno się więcej gadać" - czy ty chcesz z nim więcej gadać? Jeśłi tak, to pisz do niego. Nie chowaj się, nie ukrywaj za jego młodym wiekiem - jeśli Ci zależy, to pokaż. Nie czekaj jak niedostępna księżniczka, aż on dorośnie do rzeczy, których od niego oczekujesz - powiedz mu o nich.
Tak, to trudne, tak, mówię Ci o tym, żebyś Ty się odsłoniła, wystawiła na zranienie, bo może on Ci złamie serce (a może Ty jemu), ale jak oboje będziecie czekać i sprawdzać, i co najgorsze - nie rozmawiać o tych oczekiwaniach - to nic się nie wydarzy.

Różnica 6 lat - 21 a 27 jak dla mnie to całkiem sporo. Nie ma porównania między tym, kim byłam tuż po zaczęciu studiów a kim jestem teraz. ŻADNEGO porównania, człowiek ma inne rzeczy w głowie. Jeśli wiesz, że Ty oczekujesz dojrzałości równej tej, jaką Ty masz, a on jej nie ma, to po co to ciągnąć? A jeśli Ci nie przeszkadza, że on jest na początku dorosłości, to mu to powiedz - słuchaj, nie zamierzam Cię za rok ciągnąć w stronę ślubnego kobierca, nie planuję mieć za dwa lata z Tobą dziecko, nie chcę brać kredytu... pospotykajmy się, poznajmy się, wyjedźmy razem, chodźmy na piwo, bawmy się dobrze -  i zobaczymy, czy ta różnica wieku to tylko liczby na papierze, czy może coś, czego nie przeskoczymy.

Ty chcesz być już na końcu drogi bez przejścia przez tę drogę, i podjąć decyzję na podstawie informacji, które możesz zdobyć tylko spotykając się z nim, rozmawiając i przeżywając wspólnie czas.

Wzielam wasze słowa sobie do serca. Wyluzowałam. Zaczęłam pisać pierwsza jeśli mam na to ochotę, nie wywieram presji, zwolniłam. Tak czy inaczej dziwne sytuacje nadal maja miejsce - w piątek pisaliśmy i między wierszami padła propozycja spotkania. Niesprecyzowana co do godziny i miejsca, ale jednak. Wczoraj niestety cały dzień się nie odzywał. O 21:00 napisałam co tam i nie wytrzymując już jego ignorancji,!zapytałam czy przypadkiem nie byliśmy umówieni. On napisał, ze zapomniał o tym bo w sumie konkretnie się nie określiliśmy. Przyznaje, wkurzyłam się na maxa - może któryś z Panów powie, ze się zdarza, ale dla mmie to szczyt olewatorstwa. Napisał, ze w sumie jest trochę chory jeszcze i robi za szofera, bo musi odebrać rodziców z imprezy. Po 3 godzinach zapytał gdzie jestem i czy wyjdę bo stoi niedaleko mojego domu. Napisałam mu ze jestem 50km od domu, u koleżanki. On napisał ze przyjedzie i tak też zrobił. Był z dwoma kolegami, bo podobno razem krążyli bez celu. Poszliśmy na szybki spacer we dwoje, potem mnie odwiózł do domu. Na pożegnanie pocałowałam go w samochodzie i w sumie nie wiem czy dobrze zrobiłam, skoro byli tam jego koledzy. Oczywiście dzisiaj znowu cisza i jasne, ze może mieć inne zajęcia, ale ja zaczynam czuć się jak idiotka, jak jakas opacja awaryjna. Pewnie powinnam docenić, ze przyjechał w nocy do mnie z innego miasta, ale ja nie wiem już jaki sens maja te spotkania. Najpierw mnie olewa, nie odzywa się i twierdzi, ze przecież nie byliśmy umówieni, a zaraz po tym przyjeżdża i znajduje na to czas. Sorry, nie rozumiem. I oczywiście, najlepiej zapytać go wprost ale chciałabym wiedzieć czy to ma w ogóle jakiś sens.... Naprawde jestem w nim zakochana, to uczucie mnie wyniszcza powoli, ciagle analizowanie i zamartwianie się. Chciałabym to olać ale nie potrafię i nie wiem jak znaleźć rozwiązanie z tej sytuacji. Do twgo dochodzi świadomość spotykania go w pracy i mojego udawania, ze wszystko jest w porządku.

Najprawdopodobniej nie jest to facet z uczuciami, tylko „zimny drań”.
Twoje zachowania wydają mi się właściwe, chyba tego oczekuje od niego - rozmowy, min. zaangażowania. A tymczasem ja czuje się trochę jak zabawka, ale nic nie wymyślimy. Pozostaje mi czekac albo postawić wszystko na jedna kartę i z nim pogadać.

Nie no, on ma Cię gdzieś, przykro mi. Nie wiem za bardzo co chcesz osiągnąć. Bo możesz sobie sama krzywdę zrobić i nic więcej.

Bo do kobiet ciągnie, po prostu. Nie zawsze jednak na całego do każdej. Też tak kiedyś robiłem i wtedy o pewnej dziewczynie myślałem, że jest fajna tak o, ale na partnerkę w ogóle się nie nadawała.