Jak pokonałam kompleksy - wątek z poradami - Netkobiety.pl

serio? Czytając Twoje często w ogóle niesympatyczne (o radości  już nie wspominając) posty, można odnieść odwrotne wrażenie.

Może i z kompleksów się wyleczyłaś, ale za to chyba przesadzasz w drugą stronę...

Faktycznie ten post trochę jak nie Ty, bo jesteś mega agresywna w wypowiedziach na forum. Chyba, że te wszystkie zmiany skumulowały się na ten moment akurat.

Tak bardzo kojarzycie seks z kobiecością? Tak pytam, bo dla mnie to rzecz bezpłciowa, że tak powiem.

Na pewno "robienie" i "działanie" pomaga w osiągnięciu lepszego nastroju. To ja zadam takie pytanie pomocnicze, co spowodowało, że zaczęłaś te zmiany wprowadzać? Nie byłaś zadowolona z siebie, ale na pewno był jakiś zapalnik. Coś konkretnego się stało? Przeczytałaś coś mądrego?

Hmm, ja bym tutaj ten temat rozdzieliła na dwie rzeczy.
Jedna to kompleksy i radzenie sobie z nimi.
Druga to depresja i radość życia.
Można być radosnym z kompleksami. Można nie mieć kompleksów a mieć depresję.
Można przepływać między jednym a drugim (tak jak np. ja). Nawet zdarzają się chwilę bez kompleksów i bez depresji

To podobnie jak mi.

A co do propozycji autorki. Jeżdżę na rowerze od lat (nigdy nikogo nie zapoznałam, mimo że spotykam wielu ludzi), na różnych zorganizowanych zajęciach sportowych też nic.
Z mojego punktu widzenia, trzeba mieć szczęście. Pozdrawiam

Do tematu dodam jeszcze, że bardzo ważną sprawą jest ufność we własną intuicję, w tak zwane "pierwsze wrażenie". Ja nauczyłam się tego dość późno. Intuicja ratuje przed wieloma złymi sytuacjami/ludźmi, którzy stają na naszej drodze.

Ważne jest też podążanie za własnymi pragnieniami. Robię coś, bo wiem, że to dla mnie dobre. Nie obchodzi mnie zdanie innych.

A dla wszystkich złośliwców powiem, że zadanie, które postawiłam sobie pisząc w dziale forum o seksie, wykonałam. Nie krzywdzi ono nikogo. Prawda nie krzywdzi tylko wyzwala.

Ktoś się dopisze ad meritum?

Brawo, gratulacje!

Co prawda nie powinnam się chyba wypowiadać, bo raczej nie mam kompleksów (jakieś tam drobne, które nie komplikują mi życia), ale potwierdzić mogę, że sport jest dobry na wiele problemów

Każdy sport wymaga innych predyspozycji.
Ja np. jestem wytrzymała, kocham się zmęczyć, spocić, zgodnie z dewizą dalej, dłużej, mocniej.. Mnie to kręci Uwielbiam dziką przyrodę, więc kocham także wszystkie te sporty, które pozwalają mi ją eksplorowac - pływanie, snurkowanie, kajak, rower itp. Nie jestem zbyt cierpliwa, nie dla mnie sporty stateczne, jak łucznictwo czy strzelnictwo, choć akurat na strzelnicę to bym się wybrała, bo tam jest fajna ekipa   Przejrzyj, co tam Twoje miasto oferuje pod tym kątem:)

A czemu? Depresja to choroba i niekoniecznie musi wynikać z tego, że źle nam ze sobą.
Moja depresja wzięła się od śmierci w rodzinie i jasne, że w czasie terapii gdzieś tam o kompleksy się też ocierałam, ale zdecydowanie nie to było jej źródłem i napędem.

Burzowy Chodziło mi akurat o to, że u niektórych kompleksy nie wpływają aż tak bardzo na poczucie własnej wartości, a więc i na depresję.
I można mieć w życiu czas, kiedy kompleksów po prostu nie ma. Przeżyłam. Fakt, że często wracają, to co innego.

No właśnie ja nigdy nie miałem predyspozycji do sportu. W na w-f w szkole to byłem jednym z tych, których wybierali na końcu do drużyny. Generalnie zawsze czułem się fizycznie cieńki. Chodziłem na siłownię, ale zawsze widziałem, że jestem słabszy od innych i to mnie mocno frustrowało. Próbowałem jogi, ale chyba musiałbym się operacyjnie ponacinać w paru miejscach, żeby coś z tego było. Przychodziły na zajęcia stare dziadki i sobie prawą nogą do lewej kieszeni sięgały Masakra. Pływać też nie umiem. Tzn. umiem ale w stylu "rozpaczliwym". W sumie to jedynej aktywności fizycznej za jaką tęsknię to chodzenie po górach. Ale nie jakiś "szpiczastych". Takie Beskidy, Gorce mi całkiem wystarczyły. Ale to było w czasach licealnych. Teraz to ja nie zdobędę nawet górki na sanki obok na osiedlu. Kondycji zero, a kilogramów do dźwigania znacznie więcej.

Nie pomyślałem o tym, ale masz faktycznie rację. U mnie depresja to jednak całkowity brak samoakceptacji. No co tu mówić....Nie lubię siebie i tyle. I już chyba nie polubię.

Uprawianie sportu to super sprawa. Nie wiem czy podnosi samoocenę- chyba raczej nie- ale na pewno wpływa na dobry nastrój i zadowolenie.
Myślę, że " przyczyną " Twojego sukcesu jest to, że poznałeś odpowiedniego partnera/ partnerkę ( to obojętne). Funkcjonujesz w szczęśliwym związku i stąd ta pewność siebie, pozbycie się kompleksów  - jednym słowem cieszysz się życiem. To, że zerwałeś toksyczne relację wynika z tego, że już żadnych relacji  nie potrzebujesz, tym bardziej tych złych, bo to miejsce na relacje z innymi ludźmi zapełnia szcześliwy związek - który jest w stanie zapełnić nasze życie na maxa.
Oczywiście sport, to też fajna sprawa.

Fajny temat.

Z wiekiem, z róznymi sytuacjami w życiu nauczyłam się tego a raczej zrozumiałam pewną rzecz- prawdę,
że człowiek który jest złośliwy do mnie, mówi żle o mnie, np wytyka mi jakąś niedoskonałość, bądz mnie wyśmiewa, obgaduje
on sam ma problem ze sobą,

bo człowiek który dobrze czuje sie sam z sobą, ma spokoją duszę, nie potrzebuje mnie wyśmiewać, wytykać mi moich niedoskonałośći,
bądz kompromitować mnie, jak to zrozumiałam to już Ci biedni ludzie złosliwi tak bardzo mnie nie bolą/nie boli mnie to co mówią o mnie.

Ten ktoś kto mówi żle o mnie, któremu nigdy w życiu złego nie zrobiłam robi to, czyli:obgaduje mnie, wytyka mi niedoskonalości, wysmiewa mnie, specjalnie chce skompromitować itd, robi to bo chce sie lepiej poczuć, dać sobie uczucie że jest lepszy/lepsza ode mnie, fajniejszy/fajniejsza.

Miałam tak. Przez prawie całe życie do tej pory moi rodzice na dodatek wiecznie utwierdzali mnie w przekonaniu, że to, co robię jest bzdurą. Że moja siostra ma lepsze studia, lepiej się uczy, lepiej wszystko robi, blablabla. Ja na studiach uczyłam się średnio, nic mi nie wychodziło, miałam depresję. Każda moja praca, którą podejmowałam była taka byle jaka, moich sukcesów nie komentowano, a jak chciałam coś powiedzieć to słyszałam o tym, że to nie jest ważne. Do momentu, aż zmieniłam pracę na taką, którą lubię i jak się okazało, jestem w niej jedną z osób z najlepszymi wynikami jeżeli chodzi o szybkość i efektywność. Nagle zaczęłam czuć, że potrafię, że się da i że wcale nie jestem najgorsza. A zaczynając pracę bałam się cokolwiek zrobić, bo żyłam w przeświadczeniu, że i tak nic odpowiedzialnego nie dostanę, bo przecież będą musieli po mnie poprawiać. Teraz to ja poprawiam po innych, moje pomysły są wdrażane w życie, bo są dobre.

Co do samoakceptacji to ciągle walczę, próbuję być taką wersją siebie, jaką chciałabym być. I powoli, bardzo powoli coś tam wychodzi.

Probowalabym szukac. Wiem, ze jest ciezko.moja praca tez nie jest spelnieniem marzen. Ale wyzwolilam sie spod tej oceny mojej rodziny i uswiadomilam sobie ze jestem w czyms dobra. A to jest warte kazdej ceny