Niechęć do zmian? - Netkobiety.pl

Też nie lubię zmian jak coś jest i w miarę działa to po co to zmieniać? Na zmiany raczej niepokoju nie odczuwam prędzej znużenie że będę niepotrzebnie tracił na nowo czas i energię. Czasem mam takie okresy że wręcz na siłę próbowałem nic nie zmieniać niestety nie kończy się to dobrze. Świat się ciągle zmienia inni ludzie też trzeba to zaakceptować i się dostosować.
Też jak sobie gdzieś usiądę to następnym razem też bym chciał tam siedzieć bo po co znów wybierać? Planowanie ma wiele zalet ale to muszą być moje plany może czasem brak tej spontaniczności ale nie każdy musi taki być.

Co można zrobić? Można przewidzieć i zaplanować zmiany wyjść z własną inicjatywą wtedy jest większa szansa że zmieni się po naszej myśli. Np nie lubisz mieniać koloru ścian ale już parę lat nie były malowane to jak kupisz taką samą farbę i zaczniesz malowanie to będzie dalej taka sama .
Wredni znajomi się hajtają i jeszcze mają czelność się rozmnażać. Niestety nic na to nie poradzisz.

Przed śmiercią nikogo nie uchronisz ale możesz być po prostu miła dla innych i brać pod uwagę że każdy jest tylko przez jakiś czas w twoim życiu. Wtedy się zmienia nieco perspektywa bo trudno się na kogoś gniewać gdy wiesz że jutro go nie będzie. Fajnie jest mieć świadomość że się komuś zmieniło życie na odrobinę lepsze.

Zmiany etykietek remonty mnie akurat nie ruszają . Ale jak mi ktoś coś poprzestawia to już gorzej.

Ostatecznie nie ważne jest czy Ci się zmiany podobają czy nie liczy się tylko czy jesteś w stanie skutecznie się dostosować.

Może i faktycznie przejmuję się na wyrost
Tylko dodam, że ja nie traktuję zmian u moich znajomych jako coś, co robią wbrew mnie absolutnie. Więc sarkazm jest tutaj niepotrzebny. Nigdy tez nie dałam im odczuć tego, że takie zmiany u mnie powodują jakiś niepokój, bo uważam, że byłoby to nie na miejscu

Bardziej próbuję zrozumieć siebie, bo w sumie zawsze tak miałam, ale od pewnego czasu mam wrażenie, że się nasiliło.
Dostosować się potrafię, ale bardzo dużo mnie to kosztuje.
A czemu akurat teraz zwracam na to uwagę? Bo jestem 3 miesiące po przeprowadzce i dopiero na tym przykładzie zobaczyłam całą resztą i całe to moje przeżywanie. Pytałam znajomych, ale ludzie potrafią się przyzwyczajać do zmian w życiu, przeprowadzać co roku itd. Ja nie umiem. Mnie moja przeprowadzka rozstroiła na ponad miesiąc.
Też nie znoszę, jak ktoś mi coś poprzestawia i to do tego stopnia, że potrafię zrobić o to awanturę.

Nie lubisz zmian w ogóle, czy tylko takich, które ktoś inny robi za Ciebie?

Hehehe... Mam bardzo podobnie jak Ty Nie przepadam za niespodziankami. Nie jestem zbyt towarzyski, a już spontanicznych spotkań nie znoszę. W zeszłym tygodniu dowiedziałem się, że umarł mój dentysta, u którego leczyłem się ponad 25 lat. Czuję się jak "sierota". I komu ja teraz paszczę będę otwierał ?

Ale w sumie to nie lubię tylko zmian dotyczących mnie samego. Ze zmianami u innych nie mam jakiegoś problemu.

Zrobię mały update na wypadek, gdyby ktoś miał podobne problemy.

U mnie powodem mojego zachowania w tych kwestiach zmian, w kwestiach z mojego drugiego tematu https://www.netkobiety.pl/t116679.html, wszelkich moich lęków, strachu, nieuzasadnionych napadów rozdrażnienia, lęku, nagłej potrzeby obdzwonienia całej rodziny czy nic nikomu się nie dzieje, lęku też przed używaniem gazu i ostatnio prądu (miałam przez poprzedni tydzień mocne jazdy z prądem w mieszkaniu, wszyscy bagalizowali i twierdzili, że przesadzam, a okazało się, że przepalone gniazdko groziło pożarem) jest nerwica lękowa. Wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce, nie zostaje mi nic poza rozpoczęciem terapii i aż się cieszę, serio, bo mam dość życia w ciągłym napięciu.

Gdzie masz kocurka Niepodobna ?

Szybka zmiana

Znowu jest

Lady Loka ja tu widzę, że jesteś przeznaczona do życia w klasztorze.....tylko z bliżej nieznanych powodów tam nie trafiłaś.

To w zakonie życie płynie leniwie, z góry utartymi od lat ścieżkami. Otoczenie od setek lat się nie zmienia, ludzie ci sami aż do śmierci, te same modlitwy.....obcych jak na lekarstwo, a i gadać wiele nie trzeba. Idealne miejsce

Oj tam, zaraz terapia....najlepiej to porozmawiać samemu ze sobą. Z lekarstw to najlepsza herbatka z melisy.
Chyba, że kto woli 40% roztwór rozweselający

Dla swego dobra usuń ze słownika różne "powinnam", "muszę", "trzeba". I niczego sobie nie tłumacz.

Od roku codziennie używam piecyka i kuchenki gazowej, a dalej się nie przyzwyczaiłam ale to akurat chyba wina moich dziadków, mam takie przebłyski z dzieciństwa takiego starego gazowego piecyka ze świeczką w środku i ktoś mi powiedział kiedyś, że jak ta świeczka zgaśnie to wszyscy umrzemy. Podejrzewam, że chodziło im o jakiś przeciąg i ulotnienie się w efekcie gazu, ale nie powiedzieli już tego, że na noc po prostu sami ten piec gaszą, żeby nic się nie stało i żeby nie zużywać gazu. Kiedyś natknęłam się nocą na taki wyłączony gaz wyobraźcie sobie reakcję dziecka przekonanego, że zaraz wszyscy umrą.
Potem moi rodzice załatwili sobie piecyk elektryczny i kuchenkę elektryczną, więc w sumie dopiero od roku mam faktycznie do czynienia z używaniem obu tych sprzętów w wersji gazowej i no traumy może nie ma, ale zdecydowanie nie jest to też bardzo komfortowe.

Gdyby to było moje mieszkanie i gdybym mogła sobie wymienić piec to obecnie trwałoby tu skuwanie ścian i całkowite zmienianie instalacji elektrycznej przy okazji też ogarnęłoby się łazienkę, bo w rurach wyje i kuchenkę z płytą grzewczą. Ach, marzenia
Tak to jest jak się znajdzie tanie mieszkanie.

Edit.
Piecyk ze świeczką by mnie nie zdziwił. Kupiliśmy nową kuchenkę, bo poprzednia miała gazowy piekarnik (40letni.)

O mamo, mam to samo
u mnie to chyba jest spowodowane strachem przed czymś, czego nie znam. Bo jak jest zawsze tak jak jest, to jest to dla mnie znajome, a każda zmiana powoduje coś nowego, coś nieznanego, coś innego, coś czego nie lubię.
Staram się czasem odpuszczać, ale jest mi z tym bardzo niewygodnie. Muszę mieć wszystko zaplanowane, poukładane w głowie, by nic mnie nie zaskoczyło.
Pierwsze kroki do zmian poczyniłam przy moim obecnym Facecie. To on mnie motywuje i zachęca. Pamiętam jak rękoma i nogami broniłam się przed wyjściem na pierwszy koncert. Paraliżowało mnie na samą myśl o tłumie, ścisku - zawsze źle się czułam w tłumie
I jakoś poszło, więc jedno odhaczyłam. Ale jak idziemy do klubów, do których chodzimy kilka razy w roku - to zawsze stoję w tym samym miejscu
Wakacje - tylko w znane i sprawdzone miejsce.
Nowi ludzie - niekoniecznie

Nie lubię zmian, dobrze mi w tym stabilnym ciepełku. Ale że wróciłam na terapię, to na pewno wspomnę o tym

To ja zazwyczaj się wkurzam

Tak, cierpliwość do takich osób jest niezbędna. Ja chcę czasem poznać coś nowego, ale nie mogę.
Np. Nie zjem czegoś, czego wiem, że nie lubię, chociaż nie próbowałam. Facet mnie namawia, żebym choć raz zamówiła coś, czego jeszcze nie jadłam, ale bronię się jak mogę. Ostatnio byliśmy na festiwalu, gdzie stały foodtrucki, niestety, na moje nieszczęście, skończyła się dobrze mi znana pizza, została tylko z gruszką i czymś tam jeszcze. Wiedząc, że nie tknę niczego chińskopodobnego lub indyjskiego z auta obok, wzięliśmy tę gruszkę - była obłędna Ale gdyby była moja standardowa, nawet bym na nią nie spojrzała.

Więc czasem rzeczywistość wymaga od nas podjęcia rękawicy zmian i czasem nie jest to takie złe, jak się wydaje.

Bo chyba wiedzieli, że wszystko przychodzi z wiekiem.
Mam ten sam problem z moją córką i przez to jaka ja byłam w jej wieku, staram się to zrozumieć. Ale wszędzie krzyczą i atakują mnie piramidą żywności i próbuję jej tłumaczyć, ale jakoś mi to nie wychodzi

Fakt, są też takie jednostki.
Dlatego gotuję w domu raczej normalne posiłki, co nie oznacza że na maksa dietetyczne. Ale dużo warzywnych zup, mięso raz, dwa razy w tygodniu, itp. Do szkoły zawsze jej daję jabłko lub paprykę czy marchewkę - te warzywa lubi. Wyznaję zasadę, że wiem co jem. Staram się unikać jedzenia na mieście, mam na myśli fast foody.
Żadna z nas nie ma nadwagi, więc mam nadzieję, że tak zostanie.

Nawet pomidorków też nie upss to przecież owoce

Lady Loka, myślałaś o tym, że możesz mieć spektrum aspergera?

Wyobraź sobie, że ja podobnie nie mam problemów w powierzchownym kontakcie. Co innego w głębszym. A aspergera się okazało, posiadam.  Zainteresuj sie, mi to zmieniło perspektywę i pozwoliło lepiej się zrozumieć.