Terapia pisaniem - ktos próbował - Netkobiety.pl

Nie mam pojęcia o samej terapii z pisaniem, na mnie pisanie nigdy nie działało w żaden sposób. Próbowałem tego na własną rękę. Natomiast zdecydowanie na samej terapii warto mieć jak najwięcej czasu, ponieważ ogólnie jest to tylko 50 minut, które leci jak z bicza strzelił. Ja ostatnio wygłosiłem monolog i terapeuta mi przerwał, że mówię już 30 minut.

Ja, do szuflady, piszę.
Tak mi poradził mój, znany służbowo od wielu lat, biegły psychiatra sądowy. Wspomniałem mu bowiem, że w okresie nastoletnim pisałem sobie i dla siebie opowiadania. Z perspektywy czasu, grafomanią to jest, ale sprawiało mi przyjemność.
Zalecił mi powrót do tego, więc sobie popisuję. Powoli, wielokrotnie poprawiając wcześniejsze zapisy.
Dobrze się z tym czuję, bo i moja partnerka poczytuje sobie to. Ile w tym mnie lub nas, nie wiem.

Ja tam sobie prowadzę dziennik w którym wieczorem piszę. Czasem to tylko parę linijek, czasem z kilka stron. Pomaga mi to uprządkować myśli i nabrać dystansu. Nauczyłam się pisania podczas terapii ze 20 lat temu i dziś mam małą górę zapisanych gęsto zeszytów

Tak raz na rok wracam do starych notatek i przypomianam sobie co się działo ileś tam lat temu- nostalgia pełną parą.

Ja tez pisze - cos w rodzaju dziennika, czy pamiętnika, - od kilku lat (wcześniej namiętnie pisałam jako dziecko i nastolatka, potem była przerwa). Pomaga mi to m.in. w tym, ze przegladajac swoje wcześniejsze zapiski moge uchwycić zmiane w sposobie myslenia, albo zmiane perspektywy, - dla mnie to bardzo rozwijające.

ps. A jeśli się jest w terapii to na pewno jest to jakas metoda większego wglądu (przez terapeute), mysle, ze może to mieć wtedy sens, kiedy na sesjach ktoś bardzo się blokuje, lub ma problem z otwieraniem się.

Przecież to seppuku.

O to właśnie chodzi, by identyfikować w tym, co napisałem, to, o czym dotąd nie rozmawialiśmy. Z różnych względów. Co miało, ma lub może mieć wpływ ma naszą przyszłość. Jestem introwertykiem raczej, więc potrzebuję niekiedy, przejęcia inicjatywy.
Trudno to wyjaśnić, ale pomaga.

Owszem, Beyond, ale te moje pisanie, nie jest zbiorem sekretów, intymnych zwierzeń lub innego rodzaju osobistym uzewnętrznianiem się. Żaden to, pamiętnik, czy inny diariusz. Piszę powieść. Gniot, jak na razie. Jedynym recenzentem jest właśnie moja partnerka.
Tyle, że pewne rzeczy z przeszłości lub obecnego czasu widzę w formułowanych zdaniach. I proszę ją, czy ona podobnie to rozumie. Tylko tyle.

Właśnie o to chodzi, że indywidualne podejście do tego rodzaju "terapii", bo mój psychiatra nie określił rady, bym wrócił do pisania, jako formy terapii.
To była tylko rada, bym robił coś, z efektów czego sam zacznę wyciągać wnioski. Powiedziałem o pisaniu, więc poradził, bym wrócił do tego. I czytał to, poprawiał. Tyle razy, aż uznam, że czas to schować do szuflady.
To, co chcę, by pozostało moim wyłącznie, w głowie przechowuję w dalszym ciągu.