Kim jestem i czy mam szanse na dalsze zycie? - Netkobiety.pl

Jak poprzednia kolezanka napisala praca daje skrzydła. Tak to prawda. Ja też byłam najmłodsza z rodzeństwa ale rodzice widzieli że nie jestem orłem, wszystko sama osiagnelam studia. Teraz będę zmieniać pracę bardzo się cieszę, bo jest to praca w innym kierunku. Czytając pomyślałam czy uczyłaś się technik relaksacyjnych w momentach kryzysowych to one mnie uratowały?

Czy psycholog na pewno mi pomoze? Czy takie rozmowy pomoga mi zapomniec o tym wszystkim? I nauczyc sie normalnosci? Denerwuje mnie tez bardzo i przeszkadza moja cecha obowiązkowość i przewidywalnosc. Musze miec wszystko zaplanowane, kazdy ruch do perfekcji np. nie umiem odnalezc sie w zwyklych niezapowiedzianych wizytach bliskich. A gdy sa one zapowiedziane to dlugo przed dopieszczam wszystko do przesady... Niestety niemalze kazda praca wiaze sie z czyms niezaplanowanym, a ja wtedy sie gubie, nie umiem tak zyc i funkcjonowac na "spontanie". Moja mama tez tak miala. Przejelam te cechce od niej i nie jest mi z tym dobrze...
Maz wie o wszystkim, ale widze ze czuje sie zmeczony tymi moimi nastrojami, problemami... Uwaza tez, ze musze sie wziasc w garsc i ze sa ludzie, ktorzy maja jeszcze gorsze problemy Chyba tak do konca nie rozumie jak wielkim problemem jest to wszystko dla mnie. Moze faktycznie nikt mnie nie wiem... nie zgwalcil, nie bil ale zycie w ciaglym strachu, w psychicznym upokarzaniu nie bylo latwe i mimo ze to nie jest jako takie zagrozenie zycia, to ja sobie z tym jako dorosla osoba nie radze... Czuje ze bylam 3 razy skrzywdzona... Pierwsze to ciezkie dziecinstwo, potem urwanie wiezi po tym jak sie mocno zaangazowalam w pomoc rodzicom i po raz trzeci smiersc taty. Dla mnie osoby bardzo wrazliwej, to za wiele. Moze inni maja jeszcze gorzej, ale ja jestem w pelni swiadomosci, ze mimo ze tak mam, to sobie nie radze i to nie jest moje widzimisie. Ten stan jest sliniejszy, ja nie mam na niego wplywu... Ja tez duzo trzymam w sobie i czesto inni mysla, ze wszystko zemna jest ok... Nie daje po sobie poznac, jak cierpie w srodku. Nie jestem osob, ktora afiszuje sie ze swoim cierpieniem...

Nie chodzi o to żeby zapomnieć, tylko żeby tego tak nie przeżywać i normalnie funkcjonować. Żebyś nauczyła się żyć dla siebie a nie po to by kogoś zadowolić. Dobrze by było gdybyś mogła komuś szczerze opowiedzieć o tym co czujesz, komuś życzliwemu, empatycznemu. Może masz jakąś bliską przyjaciółkę? Nie masz się czego wstydzić, nie jesteś winna temu jaką miałaś rodzinę i co w niej przeżywałaś. Na pewno jesteś wyczerpana ukrywaniem swoich emocji, duszeniem ich.

Ta normalność w Tobie jest, tylko musisz nauczyć się jak ją wydobyć. W tym pomoże terapeuta. Tylko trzeba trafić dobrego, od razu zakomunikować jaki masz problem i czego oczekujesz. I nie oczekiwać głaskania, bo tego on nie da.

Ja bym na Twoim miejscu poszukała terapeuty na własną rękę.

Nie wiem czemu, ale matki bardzo często takie są. Ile razy ja to słyszałem już. I sam nieraz też to przeżywałem. W każdym razie psychoterapeuta nie będzie Cię w ogóle oceniał. Ani dobrze, ani źle. Problem z mamą też pomoże rozwiązać. Same spotkania potrafią być zaskakująco fajne i nieraz się ich wyczekuje. Jedyny minus to kasa, bo minimum stówka za 50 minut. Naprawdę warto jednak spróbować.

Moim zdaniem niezbędna będzie tutaj terapia indywidualna. Poszukaj sobie u siebie w mieście jakiegoś dobrego terapeuty i zasuwaj:) Leki to odstaw sobie na potem albo po prostu poproś o małe dawki by przystosować organizm. Inaczej skończysz w jakimś ośrodku uzależnień. Wiem co mowie bo moja znajoma przechodziła przez to samo. Powodzenia

Raczej od psyxhiatry

Skierowanie na terapię najczęściej jest od psychiatry, o to mi chodziło.

Wiktorio masz 35 lat, założyłaś rodzinę, urodziłaś dziecko... a wciąż żyjesz z mamusią. Dlaczego zamiast zając się budowaniem dobrej relacji z własnym synem oraz mężem, skupiasz się na zachowaniu toksycznej matki ? Za wszelką cenę chcesz zapracować na jej miłość ? Usłyszeć choć raz w życiu, że jesteś dobrym dzieckiem ? Niestety szanse na to są praktycznie żadne, dlatego uważam, że szkoda czasu na te zabiegi. Ludzie pokroju Twojej matki muszą być nieszczęśliwi, bo tylko wtedy czują że żyją.
Przestań się zadręczać tym co sądzi o Tobie Twoja matka, czy rodzeństwo. Jeżeli Twoja matka nie potrafi docenić Twojej pomocy, to jej nie udzielaj zanim nie zostaniesz o to poproszona. Masz jeszcze rodzeństwo więc jest z kim opiekę dzielić. Owszem, dzieci powinny pomagać starszym rodzicom, ale bycie rodzicem nie zwalnia z obowiązku szacunku wobec dziecka i odrobiny wdzięczności za okazaną pomoc. Starość, czy niedołężność nie daje prawa obrzucania córki obelgami, tym bardziej kiedy ona matce pomaga. Nie zasługujesz na takie traktowanie i masz prawo wyraźnie to matce powiedzieć. Co Twoją matkę upoważnia do obrażania Ciebie ? Sam fakt, że Cię urodziła ? Nie musisz i nawet nie powinnaś się na to godzić.
W rodzinie chodzą jakieś głupie ploty na Twój temat ? Trudno. Miłe to nie jest, ale w życiu są naprawdę gorsze rzeczy niż tylko złe języki krewnych.  Skup się na sobie i swojej rodzinie. Jeżeli się postarasz, to stworzysz rodzinę w jakiej sama chciałbyś dorastać. Nie funduj swojemu dziecku toksycznej matki, a niestety w tym kierunku niebezpiecznie zmierzasz wałkując non stop swoja relację z matką. Postaraj się nie porzucić emocjonalnie własnego dziecka pogrążając się w żalu nad sobą.

Nie wszystkich CatLady.
Są osoby DDD,które odcieły się od tego i wiodły własne życie nie uwikłane w 'dawną' rodzinę.
Owszem ,są opiekuńcze i dużo z siebie dają - natomiast ich własna rodzina, ich bliscy są na pierwszym miejscu - dawna rodzina na dalekim miejscu.

A nie myślałaś, żeby rozkręcić coś swojego (jeśli chodzi o pracę)?
Ja tak właśnie zrobiłam, i nie dość że pracuję sama (co uwielbiam, bo po prostu w samotności jestem najbardziej wydajna, nie umiem pracować w grupie, to mnie rozprasza), to do tego to podniosło moją samoocenę i pewność siebie, bo mam coś swojego, własną działalność, zarabiam na siebie, jestem niezależna.
A wcześniej też byłam kimś kto nie mógł znaleźć miejsca w świecie.

Konfikt z mama niestety dalej trwa... Mama nadal mowi do wszystkich, znajomych, sasiadow i rodziny rozne zle i NIEPRAWDZIWE rzeczy na moj temat. Ogolnie to bardzo przekreca rzeczywistosc np. dajmy taka sytuacje, ze byla chora kiedys bo miala grype zoladkowa, to dalam jej tabetke Laremid (nam zawsze pomagaly), a ona po czasie mowi ze ona po niej czula sie jeszcze gorzej i to byla trucizna. Takich rzeczy jest pelno. Nie mam z nia kontaktu, a ona ciagle mowi o mnie zle rzeczy, ze chcialam ja zabic, zabrac jej majatek. Kiedys bardzo nia sie opiekowalam a teraz ona uwaza mnie za wroga. Ogolnie jest zdrowa osoba, tylko ma ciagle cos do mnie. I rodzenstwo pozostale, rodzina, znajomi nie wiedza zbytnio komu wierzyc. Ja wiem ze mam racje i to co mowi to nieprawda, ale boli mnie to, ze inni mogą miec mnie za taka osobe, jaka ona o mnie mowi. Powiedzcie co ja mam z tym zrobic? Isc do sadu? Czy zostawic to w spokoju i odciac sie, czy jeszcze jakos inaczej? Ja tez wiele moglabym na nia powiedziec, ale nie obgaduje jej a jej wszystkie hamulce puscily i brnie w to dalej. Tym bardziej, ze ja zbytnio nie moge podwazyc jej slowa, bo jak udowodlnic ze np. wtedy nie dalam jej trucizny albo ze nie chcialam zabrac jej majatku? Nie radze sobie z ta sytuacja, boli mnie to wszystko, ze jestem pomowiona jako zlodziejka, morderczyni itd. Najgorsze jest to, ze rodzina tak do konca nie wiem jaka jest prawda. Jak mam z nimi rozmawiac wiedzac, ze oni domniemuja racje mamy? I zastanawiaja sie czy mowi prawde (w ktorej nie ma ani odrobiny prawdy, bo nic takiego nigdy nawet nie pomyslalabym)...

Zaczynam podejrzewac ze moja mama  ma schizofrenie lub cos podobnego... ale kompletnie nie wiem jak to zbadac bo mama do lekarza nie pojdzie a rodzenstwo tez w to nie uwierzy. Tylko gdyby to okazalo sie prawda to uratowaloby mnie od tak okropnych oskarzen i uratowaloby nasza rodzine... mogloby byc jak dawniej... blagam Was, prosze pomozcie mi

Mąż powiedział, że zgadza sie z Pana opinią w 100%, ale mnie gryzie to, że tylu ludzi uważa mnie za wyrodną corke, a ja od zawsze pracowalam i zdbalam o to by byc dobrym, uczciwym czlowiekiem... Zle mi z tym. Widze, ze rodzina mnie obserwuje, kazde moje slowo widze jak analizuja. Czy moze nie powiem coś, co bedzie pokrywalo sie z wersja mamy. Tak nie bedzie, ale nie jest to latwe. Czasami chcialabym sie wyprowadzic na drugi koniec Polski...
Dzisiaj czytalam sobie o schizofrenii i zauwazylam wiele cech wspolnych z zachowaniem mamy takie jak np. urojenia, przede wszystkim przekrecanie faktow i wymyslanie nowych, myslenia ze ktos chce ja okrasc, ze podsluchuje, ze straszy w nocy i ze ogolnie brak jakichkolwiek uczuc i zachamowac spolecznych... bardzo mi to przypomina ta chorobe albo jakos podobna... Czy nawet wiedzac, ze moze byc moze na to choruje, powinnam sie odciac?

Moim zdaniem bezwzględnie powinnaś się odciąć. Utrzymując tak silny kontakt z mamą, bardzo ranisz męża. Pomyśl przez chwilę o nim. To jemu ślubowałaś, nie mamie. Może nie zauważasz tego, ale możesz również w podobny sposób traktować własne dziecko, jak Cię traktowano. Pomyśl o nim i o tym, że w Twojej hierarchii wartości to ono powinno być na drugim miejscu, po mężu. Nie mama.
O mamę zacznij troszczyć się dopiero wtedy, gdy nie będzie zdolna do samodzielnej egzystencji. Wystarczy już tego. Ona w tej chwili Cię rani. Koniecznie odetnij się.
I chyba najtrudniejsze, ale postaraj się mniej przejmować tym, co mówią inni.
Naprawdę skup się na mężu, dziecku, bo oni przez Twoje zachowanie bardzo cierpią. Odetnij się od mamy, nawet jeśli jest chora. Masz rodzeństwo, oni też mogą się nią zająć.

Terapia kobieto ! Możesz wyjechać na konieć świata, ale emocjonalnie nie odetniesz się, siedzisz w tym po uszy. Przerażajace jest to co piszesz. Gdzie w tym wszystkim jesteś TY ??