I żyli długo i szczęśliwie - Netkobiety.pl

Nie probowac zmieniac partnera, akceptowac jego odmiennosc; dobrze sie dobrac na poczatku;

O właśnie, bardziej zależy mi na odpowiedzi Panów:) bo jako żona po ślubie 9 lat, 15 lat razem, postanowiłam zacząć od siebie, mam dużą motywację żeby nie dać się rutynie, kryzysom, które co jakiś czas się wkradają, to wymaga pracy, w tej chwili jest dobrze, i tak ma zostać:)

Dbać o swoje potrzeby nawzajem i nie mieć wygórowanych oczekiwań:)

Rozmawiać na tematy związku, relacji, ale nigdy NIE wypowiadać się negatywnie o mężu, żonie...

Czyli swe uczucia i poglądy ukrywać, także wobec przyjaciół. Czyli być tykającą bombą zegarową. Czyli być przygotowanym na wybuch i jego konsekwencje.

To żyjemy w innych światach. Niezależnie od tego, zręcznie (?) uniknęłaś odpowiedzi.

Jeśli osoby tworzące związek będą dojrzałe (o tym napisałam w pierwszym poście), to  nikt nikomu matkować/ojcować nie będzie.
Jeśli zaś dwie osoby w związku chcą, by był opiekuńczo-wychowawczy, to nikomu nic do tego - dla nich taki związek będzie dobrym.

Jeśli zaś chcemy, by nasz związek był partnerski, to "jak ułoży się małżeństwo" zależy w takim samym stopniu od kobiety, jak i od mężczyzny.

Skąd tyle problemów w związkach?zdrady, i inne nieszczęścia..bo nie rozmawiamy ze sobą, o swoich uczuciach, emocjach, potrzebach...swoje problemy przepracować między sobą, nie na zewnątrz.

Autorka, a jak mąż Cię tłucze na kwaśne jabłko, to też do nikogo byś nie poszła o pomoc?

Tu nie chodzi o to, żeby obmawiać męża za plecami i urządzać na niego nagonkę (to jest dziecinne), ale czasem normalnym jest wygadanie się przyjaciółce z jakiś problemów małżeńskich, szczególnie wtedy kiedy trudno się z samym mężem dogadać. Można nabrać innej, bardziej pomocnej perspektywy.

Taaaak... .
W zdrowym związku trudnych emocji nie ma, bo normalne (czyli jakie?) problemy nie wywołują trudnych emocji. I oczywistym jest, że osoby tworzące taki związek nie potrzebują żadnego wsparcia. A później... płacz i zgrzytanie zębów.

Od wielu lat żyję w, tym samym, udanym związku.

Dziewczyny, A kiedy są takie chwile, kiedy nie do końca się między wami układa. Próbujesz rozmów czy stosujesz karę milczenia? Jak radzicie sobie z trudnymi sytuacjami?

Dużo rozmawiać, szczerze i na poważne tematy.
Zarówno o swoich pragnieniach jak i lękach. O tym co lubimy i o tym czego nie lubimy. Czasami to jest wręcz obnażanie sie przed partnerem a czasami przyznawaniem sie do lęków. Pewnego razu żona mi sie przyznała, że zaczeła sie bać latac samolotem. Leciała ponad 20 razy ale nagle coś sie zmieniło i już nie chce latac. Zaczeła obawiać sie odludnych miejsc co też kiedyś nie było problemem. Moją rolą stało sie aby urlop od tej pory organizować z inny sposób niż samolotem i nie do dziczy. Dla mnie z kolei problemem zaczeło być kierowanie samochodem. Prawo jazdy mam od 1991 roku, przejechałem bezwypadkowo > 400,000 km ale tego już nie lubie. To żona teraz stała sie głównym kierowcą w rodzinie. Przykłady można mnożyc a sprowadza sie to do tego aby partnerzy wspomagali sie wzajemnie w życiowych problemach, brali na siebie te obowiązki które dla drugiej strony są bardziej kłopotliwe, starali sie unikać sytuacji w której partner czułby sie nieprzyjemnie lub/i zagrożony. Po prostu znamy sie ponad 20 lat wiemy o sobie prawie wszystko i staramy sie temu drugiemu ułatwić życie w tych tematach na które możemy mieć wpływ i nie są one dla nas zbyt wielkim problemem.

Po pierwsze, warto pamietac, ze (dobry) związek nie jest nikomu dany raz na zawsze, raczej polega na dbaniu (lub nie) każdego dnia. I nie jest tak, ze (co zauwazylam po niektórych tu wypowiedziach), niektorym sie wydaje, ze jak ktoś jest super, to nie musi o nic dbac, tylko o niego dbaja, nic bardziej mylnego . Nie wiadomo, co niesie przyszlosc, ale z duza doza prawdopodobieństwa można przyjąć, ze jeśli nie dbamy o (metaforyczne) ognisko domowe, to ono zgasnie.

kary milczenia nie, bo to dziecinne, ale zdarza się, ze czasem jedno albo drugie, jest na tyle wkurzone, czy zirytowane, ze rozmowa w danej chwili jest niemozliwa, bo wkurw jest za duzy - natomiast danie sobie czasu na przemyslenie w samotnosci, kilka godzin (ja wtedy wychodzę na spacer, mąz raczej "wyzywa się" na treningu, powoduje, ze potem podchodzi się do problemu ze swieza glowa i nowymi emocjami, i cos z tego może konstruktywnego się, ze tak powiem, urodzić. Na poczatku bylam trochę w gorącej wodzie kapana i chciałam wszelkie konflikty rozwiązywać już, teraz, natychmiast; z czasem zrozumiałam, ze może być tak, ze drugiej osobie potrzebny jest czas na przemyślenia, czy poukładanie sobie pewnych spraw, i moje w tym "chcenie" nic w danej chwili nie zmieni (na lepsze), a jedynie może spowodować, ze tym bardziej poczuje się "przypierany do muru".

Fajny temat, ciekawa rozmowa

Ja od siebie jeszcze mogę dodać, (chociaż nie wiem czy się nie mylę) że nie ma co oczekiwać od związku, że od razu będzie świetnie, fajerwerki, cud, miód, malina. Życie to nie film w którym już od początku jest zajebiście, zakochani poznają się i od pierwszego dnia jest big love... nie trzeba nic naprawiać, nie trzeba nad niczym pracować, nie trzeba nic zmieniać.

A od siebie mam jeszcze pytanie do osób które już długo są w związkach. Jak to jest u was ze zmienianiem zachowań partnera - mówię tu o tych które was denerwują bo wiadomo, że każdy ma wady i zachowania które drugą osobę mogą strasznie denerwować - próbujecie zmieniać, akceptować... jak działacie w tej sprawie?

A jakbys sie czuła gdyby to partner chciał zmienic twoje zachowania i ciągle powtarzał ze jakas twoja wada go strasznie denerwuje? Rozmawiac - tak; wymuszac zmiany - nie.

Czyli jak facet jest flirciarzem to nic i nikt tego nie zmieni? Pewnie racja, będzie się maskował na początku ale taki jest i koniec. Trudny temat, każdy ma jakieś wady. Ideałów to nie ma. Ech, są czasem takie pary że aż miło popatrzeć

Jakoś słowa praca nad związkiem kojarzą mi się z mozolnym urabianiem 2 osoby.
Jak kogoś kochasz, akceptujesz, to jest oczywiste, że masz dla niego czas, zrozumienie, troskę.
Poznanie kogoś i zaakceptowanie go nie wymaga już dalszej znojnej pracy. Jeśli już, to pracy nad sobą- bo gdy złośnica idzie pobiegać zamiast wydzierać się nad mężem- to dobry ruch- ale praca nad SOBĄ , nie związkiem bynajmniej. Chociaż łatwiej przerobić sobie taki problem w głowie , by sytuacja się nie powtarzała, a biegać dla przyjemności. Czyli leczyć przyczynę, nie skutki.

Temat rzeka, dlatego najbardziej zależy mi na wypowiedzi osób z długoletnim stażem:)

Dla kobiet przytoczę cytat, który ostatnio przeczytałam, nie jest ładny, ale napiszę, żeby Cię nie zdradził to: Facet powinien mieć pełny żołądek, i puste j..a! tak z przymrużeniem oka.

Magda,
nie pisz postów jeden pod drugim, to raz.
Dwa, po co zadajesz pytania, skoro znasz wszystkie odpowiedzi?

Po trzecie, co to znaczy "Bądź dla niego dobra, umilaj mu życie, a na pewno się odwdzięczy tym samym, sprzątaj jeśli nie znosi bałaganu(jak mój;), gotuj smacznie, oczywiście też wymagaj...pewnie nie na wszystkich podziała, ale na tych inteligentnych i z zasadami pewnie tak! "?

Kobieta ma być służącą i sprzątaczką? Chyba coś Ci się jednak pomyliło.

Ale mogę Chociaż z trudem, niestety.

Teraz (ale i wcześniej) strach się odezwać. Zaryzykuję, ponoć do odważnych świat należy.

Jest mnóstwo wersji udanych związków (o tym napisałam wyżej), ważne, by obie osoby tworzące związek czuły się w nim dobrze, by obie osoby oceniały go jako dobry/udany. W mej wersji (a mam za sobą - przed sobą, mam nadzieję, też - pokaźny staż w udanym związku) opcja:

jest nie do zrealizowania. Nie podoba mi się (ale też nie musi) zaprezentowana relacja męsko-damska i oczekiwania na odwdzięczanie się. A już kuriozalnym jest stwierdzenie, że to dobry patent dla inteligentnych i z zasadami.

Cóż... wobec tego jestem nieinteligentna i bez zasad.
Czyżby?

Znam/znałam związki, które wedle osób je tworzących były partnerskie i udane, w nich kobieta pracowała zawodowo, wszelkie prace porządkowo-kuchenne-aprowizacyjne (porządek był taki, że bez obaw mogłabym jeść z podłogi, a potrawy przez nią przyrządzane mogły zadowolić najbardziej wybredne gusta) do niej należały a mężczyzna po ośmiogodzinnej pracy zawodowej przychodził do domu i... pachniał. Fakt. Kochali się bardzo, byli lojalni wobec siebie, wspierali się wzajemnie.

I jak tu znaleźć jedną receptę?
A może to nie sprzątanie, gotowanie i świadczenie innych usług są w dobrym związku ważne i/lub najważniejsze?

A mnie o żadne racje nie chodzi, i zdecydowałam wiele lat temu, że niczego nie muszę.
Poprosiłaś o posty osób, które są w wieloletnich udanych związkach, to i dzielę się i wiedzą, i doświadczeniem. 
Skorzystasz? Dobrze.
Nie skorzystasz? Też dobrze.

Skorzystam z części na pewno;)

A teraz jest lepiej? Lepszy On:)?

Chodzić po domu z kalkulatorem? Wyceniać moje "branie' i jego "dawanie"? Jak to robić? Sprawdzać, czy koszty i wpływy zerują się? Brrrr!

I o to chodzi.
Nie. Nie o starzeniu się (choć na to wpływu nie mamy) myślę, ale o rozwijaniu umiejętności cieszenia się i cieszenia się z drobnych rzeczy. Nie wszyscy to potrafią.

Bo do takich rzeczy trzeba dojrzeć.

Hehe...przed chwilą dziewczyna zacytowała to samo co ja wyżej w programie "Apetyt na miłość"

O co w ogóle chodzi w tym wątku?

Nie bardzo. Raczej super radami Autorki, która próbuje przemycić swój (?) blog na forum i odrzuca wszystkie inne spojrzenia na związki.
Bo jej rady są najlepsze.