dla rodziców zawsze jestem najgorsza, co mam zrobić? - Netkobiety.pl

Postawić się rodzicom. Zawstydzić ich. Jeśli ich zachowanie dotyczy także narzeczonego, to zrobić to przy nim. Będzie to może niezręczne, ale musisz przestać kajać się przed rodzicami jak mała dziewczynka. Wiem że to są rodzice, i zasługują na szacunek, ale musisz w końcu zaznaczyć swoje terytorium i jego granice. Masz prawie trzydzieści lat. Będzie niemiło, z pretensjami, oburzeniem i próbą wzbudzania winy, ale tak właśnie się przez to przechodzi. 
I przy okazji będziesz mogła zaobserwować reakcję narzeczonego, czy stanie po Twojej stronie, czy pozostanie neutralny.

Toksyczni rodzice są upierdliwi. To fakt. Pewnie także nigdy się nie zmienią. Musisz wymagać od nich szacunku dla Ciebie. Uświadomić im że to oni takim zachowaniem ośmieszają się. Tobie jest za nich wstyd. Odpowiedz im że nie będziesz się zachowywać jak pięciolatka, gdy przestaną Cię traktować jak pięciolatkę.

Taka kolej rzeczy.
Zapytałabym się taty, jak skomentował jego wyprowadzę Twój dziadek. Czy też w ten sposób,  czy może nie, i dlaczego tato się kiedyś od rodziców wyprowadził i ożenił z Twoją mamą. Czy zrobił to bo był dziecinny jak pięciolatek czy może dorosły i samodzielny?
Widzisz, to z nimi trzeba rozmawiać jak z dzieckiem.

Nie wiem na ile jesteś pyskata i potrafisz być taka w stosunku do własnych rodziców kiedy wchodzą Ci na głowę, ale ich zachowania komentowałabym tak samo jak oni Twoje, czyli że to oni byli dziecinni bo mieszkali z mamusią, a nie Ty.
Może w końcu kiedy zobaczą, że masz swoje zdanie, i nie przejmujesz się tym, że Ty jesteś "ich" i nie będziesz robić jak oni chcą, to dadzą sobie spokój. Pewne rzeczy trzeba sobie wypracować. Nawet z rodzicami. Musisz sobie wywalczyć szacunek, nawet jeśli rodzice będą twierdzić że nie masz prawa mówić tego co mówisz.

Natomiast co do Twojego narzeczonego, pewnie tym sposobem próbują wkupić się w jego łaski.

Kobieta w wieku 28 lat chce iść na swoje i to dziecinne?

Twoi rodzice są żałośni i po prostu nie chcą zaakceptować tego, że jesteś od dawna już dorosła, stąd takie próby poniżania i ośmieszania. Liczą na to, że stracisz resztki poczucia własnej wartości i będziesz łatwo sterowalna, a przyszły mąż przekupiony ich "dobrocią". To jest patologia pełną parą.

Jedyna rada to przestać zachowywać się jak dziecko, które potrzebuje ciągłej akceptacji, przestać dopominać się o szacunek i życ po swojemu.

Pracujesz, a więc jesteś niezależnia finansowo. Dlaczego więc ciągle z nimi mieszkasz? Wprowadzając się mogłabyś odzyc, już dawno. Bedziesz jeszcze musiała przeżyć wesele w ich obecności. Zwroc się może z prośbą do kogoś bliskiego i zaufanego z rodziny, żeby hamowal ich zapędy, gdyby przyszło im do głowy publicznie Cię krytykować i zepsuć Ci ten uroczysty dzień. Chyba nie masz innego wyjścia, jak zdystandowac się od nich, gdy już się wyprowadzisz. Oni się nie zmienia, będą krytykować Cię jako żonę, później matke, zawsze znajdą powód i okazję, żeby dowartosciowac się Twoim kosztem. Masz pecha, ale tylko od Ciebie zależy jak ich sobie ustawisz.

To nie ma znaczenia z jakich powodów rodzice coś robili. Chodzi o to aby poczuli 'niedorzeczność' zarzutu, nawet jeśli uznają go za bezczelny, tak jak to robią w stosunku do Ciebie. Zjedź z linii dziecko - rodzic.
Wiem, że to psuje nerwy i że chciałabyś alby rodzice zachowywali się normalnie. Czasem trzeba im to uświadomić. Bo inaczej, co Święta i inne spotkania rodzinne do końca życia będziesz słyszała że zachowujesz sie jak pięciolatka.

Ale jak jestem spokojna to nic to nie daję, a jak się wkurzam i pyskuję to jestem opętana przez diabła i dzika wg nich...

Siostra starsza, zmarła kilka lat temu w wypadku...

Idź do specjalisty, on Ci powie co robić. Albo poczytaj literaturę, są książki o tym. Masz to szczęście, że należysz do silniejszej psychicznie płci i jednocześnie takiej, która dziś może trochę więcej niż ta druga. Rodzice potrafią spartolić życie, niestety.

Pewnie na swoj sposób leczą w ren sposób frustracje. Moj ojciec po slubie sprowadził sie do żony i zamieszkał w domu swoich tesciów. Przez całe swoje dorosłe źycie niczego sie nie dorobił a całą zarobioną kase przez lata pracy przepuszczał na swoje przyjemności. Do mnie miał ,podobnie jak j autorki, pogardliwy stosunek 'prędzej mi kaktus na ręce wyrośnie niż ty sie wyprowadzisz z tego domu'. Sam sie nie wyprowadził i innych oceniał przez swoj pryzmat. Ja wziąłem kredyt j sie wyprowadziłem - ojciec sie obraził i 2 lata sie nie odzywał ani nas nie idwiedzał.

Z doświadczenia Ci powiem, że dziecko które ostatnie zostaje w domu ma najgorzej. Mimo, że rodzicom wydaje się to takie super bo myślą, że zapewniają ci wszystko i masz prawie jak u Boga za piecem. Niestety wtedy cała uwaga koncentruje się na tym dziecku które zostało w domu. Zaczyna się presja, inwigilacja, wyśmiewanie ewentualnych planów ,,No bo gdzie będziesz szła''.  Moja matka miała np. wspaniałą wizję abyśmy wszystkie trzy zostały w domu i każda z nas dostanie jeden pokój w którym będzie żyła ze swoim mężem i dziećmi. Komfort życia zerowy - tak pomyśli normalny człowiek, natomiast ona byłaby szczęśliwa że ma wszystkie dzieci obok siebie. Dla niej to byłby dowód uznania wśród ludzi, że jest super matką bo wszystkie dzieci z nią zostały. Ta presja skończyła się tak, że moja najstarsza siostra kupiła sobie dom, druga wyprowadziła się do innego miasta a ja mam w planach wyprowadzkę 100 km od domu. Do twoich rodziców musi dotrzeć, że jesteś już dorosła i masz inną wizję życia. Masz do tego święte prawo. Każde zmiany budzą lęk, ale nie masz innego wyjścia skoro nie szanują twoich wyborów to musisz się postawić. Tym bardziej skoro mają do Ciebie negatywny stosunek i nie czujesz się komfortowo w domu to należałoby się wyprowadzić. Nie żyjesz przecież po to aby zadowalać rodziców. Wyprowadzasz się z domu po to aby stworzyć swój własny dom to jest naturalne. Nie daj sobie wmówić że jest inaczej, po prostu twoi rodzice mają patologiczny obraz świata.

Poniżanie wynika z kilku powodów:
1.  Jest to swego rodzaju kara za to że masz odwagę mieć własne plany z którymi oni się nie zgadzają. Burzysz im pewne struktury bezpieczeństwa, pewnie oczekiwali, że będziesz się nimi zajmowała na starość.
2. Widzą w tobie dalej małą dziewczynkę, która schowa się w kącie po tym jak się ją poniży. Pewnie dlatego się tak zachowują bo widzą, że to działa i daje efekty.

Musisz postawić wyraźne granice swojej tolerancji, wyraźnie podkreślać, że nie wyrażasz zgody na to aby Cię ktoś poniżał, szantażował emocjonalnie i wpędzał w poczucie winy. Przede wszystkim musisz odbudować siebie, bo choć opinia rodziców jest dla dzieci ważna to nie każdy patrzy na Ciebie jak oni. Poproś swojego mężczyznę żeby Cię w tym wspierał.

Naprawdę znam takie sytuacje z autopsji, każde dziecko oczekuje od rodziców akceptacji, miłości i wsparcia. Ludzie rzadko zmieniają się na lepsze a w tym wypadku jest już za późno żeby to odbudować dlatego bierz graty i się wyprowadzaj. Zagrasz im na nosie tą wyprowadzką i zaczną cię w końcu traktować poważnie.

Dziękuję za odpowiedź. Wiem, ze macie wszyscy rację. Bylam za granica dwa lata. Rok temu wróciłam. U mnie podobnie, mama chciała oddać mi i mężowi duży pokoj w mieszkaniu a oni wzięli by z tata mniejszy... oczywiście odmowilam.

Powiedzcie mi, bo o ile wiem ze sie boja zostac sami, to nie rozumiem dlaczehoze gloryfikuja mojego narzeczonego? Skad to sie bierze?

I w jaki sposob mam niby sie postawic skoro oni neguja wszystko co powiem zawsze beda mowic na opak

Proste: staraja sobie przygruchać Twojego faceta by miał od nich na tyle benefitów, że stanie po ich stronie w każdej sytuacji, dzięki czemu łatwiej będzie Cię zmanipulować (wiadomo, w grupie siła). A jak do tego jeszcze Cię ciągle poniżają, to kreują u Ciebie niskie poczucie wartości i współzależność. To są klasyczne techniki toksycznych rodziców.

Ty masz niecałe 30 lat więc wątpie, że oni są starzy i zniedołężniali. Raczej wydaje mi się, że przyzwyczaili się, że wobec nich skaczesz i że mają nad Tobą kontrolę.

Co jest tu rozumieć? Masz manipulatorów za rodziców, którzy cenią sobie własną wygodę bardziej niż Twoje dobro.

Zamiast zastanawiać się jak z nimi rozmawiać i jak ich udobruchać (jest to niemożliwe), po prostu wyprowadź się i zacznij własne życie.

Zastanawiam się nad tym bo nie rozumiem, jeśli się kogoś kocha to chce się jego dobra a nie tylko swojego. Nigdy nie usłyszałam, że dopóki z nimi mieszkam... to coś tam. Dlatego bardzo trudno mi się od nich odciąć, bo mimo, że mnie ranią staram się cały czas ich usprawiedliwiać i wybaczać (tak zostałam wychowana).

Mój chłopak, wcale nie chce z nimi mieszkać, więc tu nie chodzi o udobruchanie, właśnie za bardzo nie wiem o co chodzi. Do mojego takiego traktowania się przyzwyczaiłam, ale gdy zaczeli traktować mojego chłopaka jak bóstwo coraz bardziej odczuwam tą dysproporcję.  Że on jest traktowany z szacunkiem, wręcz jak jajko, a ja jak śmieć. Bardzo mnie to boli.

To jest prawda, problem w tym, że każdy człowiek inaczej rozumie czyjes "dobro". Ktoś kto lubi kaszanke i golonkę chcąc innemu sprawić przyjemność poczęstuje go jakimś mięsnym obiadem. Bo skoro mi to smukuje to jemu także musi (a wcale nie musi bo może to być wegetarianin). Moja teściowa przez 15 lat miała pretensje ze wybudowaliśmy sie 120 km od jej miejsca zamieszkania. "Dlaczego nie wybudowliście sie bliżej. Przecież byłoby mi łatwiej do was przyjezdzac i opiekować sie wnukami." Zupełnie nie docierało do niej ze 120 km dalej było nam znacznie łatwiej znalesc prace i dodatkowo lepiej płatną. Tesciowa mieszka na blokowisku i tak sama nie mogła zrozumieć dlaczego wybudowaliśmy sie na przedmieściach. "Przecież macie tam wszedzie daleko". Tez nie mogła zrozumieć że nasze priorytety były inne. Nam zależało na ucieczke z centum miasta, ucieczce od hałasu i ruchu samochodowego.
W Twoim przypadku rodzice chcą dobrze ale oceniają według swoich wartości które (jak w przypadku wiekszości ludzi z innych pokoleń) różnią się od Twoich wartości.

Przyjmuję rady i za nie dziękuję, ale też piszę, że ich próbowałam i nie potrafię im przemówić. A co do wyprowadzki to już przesądzone, tylko kwestia czasu.

foggy - moi rodzice żyją wartościami swoich rodziców, więc nie jest do końca tak, że zawsze dzieci się buntują...

SonyXperia - moje przywiązanie wynika ze straty siotry. Od tamtej pory bardzo związałam się z rodzicami i faktycznie boję się ich śmierci i odejścia. Dlatego zawsze powtarzam, że na starość będę się nimi opiekować jeśli zajdzie taka potrzeba. Problem nie tkwi w tym, że chce być odpowiedzialna w przyszłości za rodziców, tylko w tym, że jestem gorzej traktowana od mojego narzeczonego.

I nie przemówisz. Oni maja taki sposób myślenia i żadnymi słowami do nich nie trafisz. To, co może (ale też nie ma 100% gwarancji) skłonić ich do zmiany, to... zmiana Twojego myślenia i zachowania - o tym napisałam wyżej: stanie się osobą dorosłą, niezależną psychicznie, stawiającą granice.

Wyłamiesz się z rodzinnej tradycji czy będziesz ją kontynuowała?

Miedzy lękiem przed odejściem rodziców a zależnością od nich jest różnica. Kolosalna.

Serio? Gdyby traktowali jego podobnie do Ciebie, to byłoby ok? Jego jeszcze nie są pewni, Ciebie - tak.

sosenek  - mówiłam już dużo razy, prosiłam ich żeby mnie nie poniżali przy kimś, że mnie to rani, ale na to słyszę "wydaje ci się" o i taka rozmowa.

Wielokropek - ja sobie zdaję sprawę z tego, że mam i będę mieć skłonności do powielania tych schematów, dlatego pracuję nad sobą. Wielokrotnie już zauważyłam, że czasem zachowuję się tak samo jak oni w stosunku do kogoś innego, ale tak jak mówię, staram się nad tym pracować. Wielokropek - sugerujesz, że jak jego będą pewni to też zaczną go tak traktować?

Sugeruję. Dodatkowy warunek to jego zachowanie: gdy będzie tak podporządkowany, usprawiedliwiający ich jak Ty, traktować go będą (wreszcie!) tak samo jak Ciebie; gdy szybko i jasno postawi granice (a w zasadzie to już je postawił), traktować go będą z szacunkiem; podobnie i Ciebie zaczną szanować, gdy wobec nich staniesz się dorosłą osobą.

I nie staraj się. Albo zmień swe myślenie i zachowanie, albo daj sobie spokój. "Staranie się" to przygotowanie gruntu dla rychłego usprawiedliwiania się: "Próbowałam, ale nie wyszło.", "To jest bardzo trudne", "Nie mogę traktować ich inaczej, są przecież moimi rodzicami."

Edycja
Co o sobie myśli osoba, która prosi, by jej nie poniżano?
Co o sobie myśli osoba, która prosi, by nie poniżano jej w obecności innych?
To pytania retoryczne.

Jedne z możliwych odpowiedzi podałaś autorce na tacy.

Nie napisałam, że prawdopodobna prawda jest przyjemna dla Autorki

Ale uważam, że broni rodziców, bo nie chce odpowiedzialnosci za własne życie, którym jej rodzice sterują jak kukiełką.

Nieważne, zachowujesz się jak małe dziecko.

Moi rodzice byli o wiele gorsi niż Twoi. Matka flirtowała z moimi chłopakami, zawstydzała mnie dziecięcymi zdjęciami, opowiadała jakim jestem rozczarowaniem dla niej, a tata wprost mówił, że jestem debilką i niczego w zyciu nie osiągnę. To się odbywało nie tylko w towarzystwie moich partnerów, ale także całej rodziny. Najgorsze bylo to, ze rodzina nie reagowała, bo nikt nie chciał robić kwasu czy być niegrzecznym, w innych słowach.

Dziś mój ojciec nie żyje od lat, a z matką praktycznie nie mam kontaktu, poza życzeniami na świeta i urodziny. Od 18 lat mieszkam w UK i to lubię. Gdybym nie zerwała tej toksycznej więzi, to dzis bym nie żyła albo była starą panną służącą mamusi za "przynieś, zanieś, pozamiataj". Ponieważ wybrałam własne życie, dziś mam piękny dom, dobrą pracę, wspaniałego narzeczonego i dyplom jednego z najlepszych uniwersytetów na świecie. I to zrobiła ta "debilka" i "śmieć", według opisu moich rodziców.

Nolite te bastardes carborundorum- oczywiście nieprawdziwa łacina, ale w korelacji z angielskim znacząca: "Nie pozwól sku*wielom cię zgnebić". Zapamiętaj to.

Wiecie, gdyby moi rodzice faktycznie byli tacy straszni, może było by mi łatwiej. Ale to wszystko odbywa sie pod przykrywka troski. Stąd moje rozterki - pytacie czy mnie upokazaja czy skaczą koło narzeczonego - przeciez jedno wynika z drugiego.

A co do rozmów i próśb akurat dla mnie jest toto najbardziej optymalna droga dodo porozumienia, gdy cos sie nie uklada. We wszystkich relacjach z ludźmi udaje misię dojść do kompromisu poprzez rozmowe i sygnał jasny, tylko z rodzicami mi nie wychodzi.

Na tym właśnie polega manipulacja. Czyli jak osiągnąć swoj cel bez zdradzania prawdziwych intencji. Jako kobiecie, sztuka ta powinna być Ci znana.