Wiele problemów - Netkobiety.pl

Bardzo trudno jest przyjąć cios, który nagle spada na głowę.
Też jestem przewlekle chora, zespół Sjogrena, przez 10 lat w miarę spokojny, rozhulał się trochę ostatnio. Nie wyzdrowieję już, bo to choroba na cale życie, ale mogę starać się trzymać ją w ryzach, dbać o siebie, pilnować badań i kontroli.
Coż Ci mogę powiedzieć... To naprawdę nie koniec świata, nie wyrok. Można nawet z niepełnosprawnością używać życia i przeżywać chwile szczęścia. Choroba ma swoje rzuty i okresy remisji.
Warto patrzeć na sprawy z innej strony, perspektywy ; pamiętam, jak wybierałam się na swój pierwszy pobyt w szpitalu: postanowiłam podejść do sprawy pozytywnie. Sprawiłam sobie fajną piżamę, pasującą do szlafroka od przyjaciółki, skarpetki z palcami (zawsze mi się podobały, więc skorzystałam z okazji) i oświadczyłam, że idę się lansować na oddziale
W szpitalu nudy byłyby jak flaki z olejem, mnóstwo czasu "do przerobienia", ale poznałam fajną panią Anię, z którą gadałyśmy całymi dniami i zapraszałyśmy na kawki pewnego pana Staszka. Czas całkiem miło zleciał, choć po diagnozie przepłakałam wieczór.... no, cóż, czasem w życiu i popłakać trzeba. Nawiasem mówiąc ci moi znajomi byli dużo bardziej poszkodowani ode mnie, a jednak pan Stasiu zarażał pogodą ducha, a pani Ania - otwartością na drugiego człowieka. A poza tym wyspałam się wtedy za wszystkie czasy (młodej mamie wciąż tego było mało) i wypoczęłam tak, że aż po moim powrocie zwróciła na to uwagę wychowawczyni syna z zerówki (a nie wiedziała, że byłam w szpitalu). Przeczytałam na oddziale dwie świetne książki i napisałam recenzje do naszego bibliotecznego dyskusyjnego klubu, wyróżnione potem publikacją przez Instytut Książki.
Mineło 10 lat, nadal żyję, trochę kwękam, ale korzystam z życia ile tylko mogę (np. PTTK), mam nadzieję po jesiennych dolegliwościach wrócić wiosną do odstawionego z konieczności roweru, a także wyjechać na dlugo odkładane wakacje do rodziny za granicą (hip, hip, hurrra! przypomniałam sobie, że w 2019 r. mija mi w pracy 20 lat i kapnie trochę jubileuszowego grosza!!!). Wciąż mam o czym marzyć.
Kochana, jeszcze wiele przed Tobą dobrego!!!

P.S. Sterydy brałam krótko i nie utyłam ani grama. Ale z dwojga złego: cierpieć ból, który nie daje spać po nocach (tak było) czy przybrać parę kilo, zdecydowanie wybieram to drugie. Znam niejedną atrakcyjną mimo puszystości kobietę.