brak satysfakcji ze związki, poczucie utraconych korzyści - Netkobiety.pl

Cześć,
postanowiłam napisać na forum, ponieważ nie wiem już co mam robić i bardzo męczę się psychicznie. Spotykam sie z chłopakiem ok 3 lata, mamy oboje w okolicach 30 lat. jakiś czas temu motylki wyzdychały a ja zaczynam patrzeć na swój związek realnie, szczerze mówiąc z perspektywy czasu stwierdzam że tak się zakochałam, że oszalałam i nie ocenialam sytuacji prawidłowo Chłopak pochodzi z rodziny gdzie ojciec pił, nie była to patologia i bieda, raczej tzw. inteligencja, ale fakt faktem jego ojciec jest alkoholikiem. Brata chłopaka dotyczy ta sama przypadłosc, moj tez lubi alkohol, nie raz zdarzało sie ze pil codziennie kilka piw, obecnie juz tego nie robi i wydaje mi się świadomy że jest "zagrożony" i pije zdecydowanie mniej, jednak czasem i tak zdarza mu się przegiąć. Ja natomiast nie mam większych problemów, normalni rodzice itd.
Mieliśmy wyjechać na egzotyczne, wymarzone, wyplanowane wakacje, na które dłuuugo oszczędzaliśmy zarówno pieniądze jak i urlop. Mieliśmy już popłacone, niestety dzień przed wyjazdem matka chłopaka postanowiła popełnić samobójstwo, co jej się nie udało, między innymi dlatego że chłopak odnalazł ją na czas i wezwał pomoc. W efekcie nie mogliśmy wyjechać, co jest dla mnie zrozumiałe (poza tym na początku podejrzewano chorobę a nie próbę samobójczą). Wiem, że to nie jego wina ale nie moge się pozbyć żalu, zarówno do jego matki jak i do niego. Mama po kilku dniach wyszla ze szpitala i juz jest ok, tak naprawdę okazuje się ze moglismy pojechac. Nie mogę sobie tego darować, że tracę teraz czas (urlopu nie mozna odwolac) i stracilam mnostwo kasy i prędko sobie na podobne wakacje nie będę mogła pozwolić. On niezbyt chce jechac na jakis inny, krótszy i tańszy wyjazd, tłumacząc to niewystarczającymi oszczędnościami, że juz nie bedzie tak fajnie itp. A mi sie codziennie odechciewaz zyc. Poczucie tego, co mogłabym robić w tym czasie, a nie robię dobija mnie. Dodatkowo tak naprawdę mam do niego żal, takie wrażenie ze gdyby nie on i jego rodzinka wszystko byloby super. Próbuję z tym walczyc, bo zdarzyła się sytuacja losowa na którą nie miał wpływu, ale wewnętrznie jestem na niego wściekła. Mam wrażenie, że niszczę wszystko co wypracowałam w swoim zyciu wcześniej, że dostałam super start od rodziców i to zaprzepaszczam. Problemy mamy są złożone i na pewno będą się jeszcze długo za nami ciągnęły, dodatkowo mama znajduje w nim oparcie ale mam wrażenie że trochę go nadużywa, dzwoniąc codziennie, on daje jej pieniądze na życie, kupuje jakieś rzeczy, jeździ coś załatwiać. Mam żal do jego matki, że zrobiła nam to wiedząc ze planujemy wyjechać.
Moj chlopak jest bardzo dobrym i pomocnym człowiekiem, nie potrafi jej odmówić, zresztą nie jestem pewna czy powinien, kłócą się we mnie konieczność pomocy własnej matce ale też to, że sama sobie powinna zawdzieczac aktualną sytuację życiową.
Nie potrafię sobie znalezc zajęcia, nie mam ochoty nic robić tylko siedzę i myślę i bardzo mnie to męczy. Nie moge zorganizować zastępczych rozrywek, bo tak bardzo żałuję straconego wyjazdu, że mam wrażenie że już nic nie będzie tak fajne jak wakacje.
Zaczynam myslec ze jestem jeszcze przed ślubem, dziecmi itp że mogę zmienić obecną sytuację, ale wtedy odzywa się głos heeej to nie jego wina, że ma taką rodzinę. Że inny też będzie miał problemy, mniejsze lub większe. Dobrze się dogadujemy, mamy podobne spojrzenie na życie, ale wiem tez ze jest tykającą bombą, że kiedyś może być jak jego ojciec. Że jego rodzina ma wielkie długi i że nie wezmę z nim ślubu ze strachu, że one dotkną także i mnie.
Sorki że pomieszany wielowątkowy post ale mam mętlik z głowie.