Rozsądek? Czy miłość. Poradźcie - Netkobiety.pl

Cześć,
Mam 36 lat i jestem mamą dwóch wspaniałych córek. Jestem DDA.
Jestem w związku małżeńskim od 18 lat. Związek ten od początku był na zasadzie wymiennej. Moja mama piła po śmierci taty jeszcze więcej niż kiedyś ( oboje byli alkoholikami, dlatego jestem DDA) . Chciałam uciec z tego domu i mój obecny mąż mi pomógł bo miał mieszkanie. Ja potrzebowałam schronienia on nie chciał być sam. W zasadzie mąż od początku był dla mnie bardzo oschły i niedostępny emocjonalnie. Myślałam, że z czasem to się zmieni. Starałam się. Dbałam o dom, o to żeby był zawsze obiad. Pracowałam, uczyłam się. Praktycznie od samego początku on traktował mnie jak rzecz, wyzywał ( już nawet nie pamiętam kiedy to było pierwszy raz ) , umniejszał moją wartość ( co nie było trudne bo znałam takie traktowanie z domu rodzinnego ) poniżał. Był uzależniony od hazardu dzięki mojej pomocy nie gra od kilku lat. Hazard to nie jego jedyny nałóg. Był i jest nim alkohol. Pił go najpierw z moja matką 4 dni ciągu, piekło w domu, wyzwiska a jak urodziła się pierwsza córka, którą wychowywałam praktycznie sama to jak tylko weszła mu w drogę to ją wrzucał do pokoju. Siedziałam tam z nią póki ciągi się nie skończyły. Potem zaczęłam popijać z nim  bo odkryłam , że wtedy jest milszy dla mnie, zwraca na mnie uwagę. Po jakimś czasie urodziłam drugą córkę. Wtedy po dwóch latach abstynencji ( mojej bo on nadal pił) zaczęło dochodzić do mnie że alkohol niszczy moje życie. Jednak znów wybierałam butelkę i jego. Po jakimś czasie poznałam kogoś i przestałam pić całkiem. Na początku zaznaczyłam że to tylko kolega koleżanka, ale oboje nie dotrzymaliśmy słowa i zakochałam się. Opowiedziałam mu o wszystkim o tym że pije z mężem ze strachu przed wyzwiskami, że wtedy jest miły itp. - o wszystkim, o znęcaniu się psychicznym itp. Nie uciekł a zaczął mnie wspierać. Nigdy tego nie czułam. Akceptować, czego też nigdy nie doświadczyłam. Zaczęłam wierzyć , że człowiek może być szczęśliwy, że ludzie nie tylko mają zło w sobie , ale też są dobrzy. Moja córka ta starsza poprosiła mnie żebyśmy się wyprowadzili z mieszkania, bo ma dość takiego życia. Zaczęłam szukać lokum. W między czasie mąż dowiedział się o tamtym. Wpadł w furię. Na przemian wyzywał, groził zastraszał , błagał żebym nie odchodziła i znów wyzywał itp. Przestałam szukać mieszkania i zaczęłam próbować być z mężem, ale nie udawało się to bo on pił i chciał mnie żebym piła z nim. Poszłam do psychologa, który powiedział mi że ja i moja córka jesteśmy współuzależnione  i żeby uchronić tą młodszą od skutków alkoholizmu powinnam się wyprowadzić. Zaczęłam szukać mieszkania. Ten mężczyzna , którego poznałam i się zakochałam wspiera mnie w tym i zaoferował wspomaganie finansowe. Pracuje ale nie zarabiam dużo. On poznał moje dzieci , które przepadają za nim. Mają od niego to ciepło, którego nigdy nie miały od swojego ojca ( mąż wyzywał moją starszą córkę od gówien, pustaków i debili ) Ta młodsza jak go widzi to szybciutko biegnie do niego żeby się przytulić. Ta starsza godzinami opowiada o sobie, otwiera się. Jak nigdy przed nikim. Dodam , że on nie pije alkoholu w ogóle. Kiedy mąż dowiedział się że chcę się wyprowadzić wpadł w kolejny szał. Zaczął na przemian wyrzucać mnie z domu i błagać żebym została, żebym nie niszczyła rodziny, że wszystko się ułoży, że przestanie pić i schudnie itp.
Rozsądek mówi mi że rodzina powinna być razem, że on może przestanie pić i mimo , że nie czuję miłości to warto się poświęcić.
Miłość mówi mi, że kiedy ja będę tak na prawdę szczęśliwa to i moje dzieci a na nich mi najbardziej zależy. Chciałabym mieć normalną rodzinę i serce krzyczy że mam do tego prawo, że z tego co tu z mężem jest to już nic się nie da zrobić , bo za dużo krzywd doznałam ja i moja córka ta starsza. Ta młodsza na szczęście nie odczuła nic złego od niego. Jeszcze.
Zdaję sobie z tego sprawę , że nikt za mnie decyzji nie podejmie i nie o to was proszę. Proszę jedynie o obiektywną opinię i poradę. Co wybralibyście wy?
Dziękuję