przeprowadzka, depresja, rozstanie...czy to ok? - Netkobiety.pl

W dziale nerwica, stres masz akurat na pierwszej stronie idealny dla ciebie wątek do przeczytania, 59stron pt przeprowadzka z miasta na wieś więc przeczytaj to sobie. I rada ode mnie- w żadnym wypadku nie wracaj do jego domu, bo źle skończysz. Przeczytaj proponowany przeze mnie wątek, ja przeczytałam prawie jak jakaś fascynująca powieść i sporo się nauczyłam. Powodzenia.

"Jej także wiele razy zaszedl za skórę."
To akurat powinna rozwinąć jak i Tobie i jej zaszedl za skórę.

Dlaczego on nie chcial  wyprowadzić ? Obiadki mamusi ? Mamusia sprzata ? Gdzie pracuje?

Ok, dziękuję bardzo za podpowiedź. Nigdy nie korzystałam z takich stron jak ta i trochę się gubię ale dzięki na pewno przeczytam:)

Czy jest faktycznie DDA tego nie wiem, szczerze nie miałam nigdy z tym pojęciem do czynienia zaczęłam się tym interesować po kilku miesiącach znajomości z nim. Czytałam w necie, zasięgałam opinii psychoterapeutów i na tym opiera się moja wiedza. Z jego dzieciństwa wiem szczątkowe rzeczy typu że ojciec w amoku latał z siekierą po domu, spalił garaż a gdy było już źle to po prostu ktoś inny z rodziny przychodził "sprawić mu łomot".
Zaczęły mnie zastanawiać Jego niektóre zachowania wobec mnie, w życiu, w relacjach itp. Nie była to przemoc oj nie bo wystarczyłby raz i już by mnie tam nie było. Ale były to nie raz niegrzeczne odzywki z byle powodu, szybka frustracja, nerwowość...Walczyłam z tym, nie pozwalałam sobie z czasem było lepiej starał się ale kosztowało mnie to dużo zdrowia.
Jego stosunki z mamą też nie należały do najlepszych co było dla mnie szokiem bo pochodzę z domu gdzie rodziców się szanuje. Wydawało mi się, że skoro zostali sami w tym domu i tyle przeszli w życiu to powinni być ze sobą blisko...a tu zaskoczenie. Nie było między nimi rozmów takich od serca, tylko takie konieczne co trzeba zrobić itp itd, owszem zadbać o mamę gdy np była chora w czynach nie było z tym u niego problemu. Ale ich kontakty były ograniczone, wiele razy widziałam jak nie miał do niej cierpliwości odpowiadał coś "w biegu"...druga strona jest taka że ona była nadopiekuńcza, gotowała mu, gdy się poznaliśmy on był po 30-stce a zdarzało się że kupowała mu jakieś ciuchy co znowu było dla mnie szokiem. Jego reakcja na to była taka że się na nią złościł na to że tak ingerowała w jego życie i tak koło się zamykało. On zupełnie nie przywiązywał wagi do ubioru no a ona jak to matka chciała żeby dobrze wyglądał, kogoś poznał, żeby nie był sam. W trakcie związku ze mną to się ukróciło, bo dla mnie było to nie do pomyślenia...kupowanie rzeczy itp. Mówiłam, rozmawiałam z nim że nie może mamy tak traktować że mama jest tylko jedna i gdy jej zabraknie będzie tego wszystkiego żałował...w pewien sposób jej broniłam ale z czasem widziałam że ona też nie była bez winy dlatego odpuściłam. Stwierdziłam, że to są ich relacje i sami muszą je naprawić...   
Jeśli chodzi o uczucia na początku owszem był inny bardziej wylewny ale też szału nie było...gdy były kłótnie nie umiał rozmawiać, zamykał się w sobie  bardziej był to mój monolog a naprawdę nie jestem cheterą chciałam wiedzieć czemu się tak zachowuje, że musi się otworzyć w rozmowie itp itd. Nadrabiał w inny sposób jak pisałam wyżej, organizował wyjazdy, niespodzianki, finansowo był bardzo zaradny dużo zarabiał więc mało uczestniczyłam w wydatkach, mimo że wiele razy chciałam. Twierdził, że tak został wychowany że facet jest głową rodziny i to on w większości pokrywa wydatki itp. Zresztą jak się poznaliśmy było podobnie, w większości za mnie płacił.
Proponowałam mu terapię, że nawet z nim pójdę bo domyśliłam się że to że jest taki zamknięty uczuciowo itp to na bank skutek tego jak był wychowany... niestety bez odzewu. Wiem, że faceci generalnie zbywają temat psychoterapii mówiąc np że nie będą komuś płacili za zwierzanie się, ale próbowałam.
Miało być kilka słów a znowu wyszło opowiadanie...:)

Czyli cały czas masz nadzieje ze się zmieni.

Faceci się nie zmieniaja, zwłaszcza ze jak widac  tego nie chce.

Jak będzie wyglądało twoje życie dalej ? Myślałaś w ogóle o tym ? Czy twój mózg jest w 100% zajęty kombinoeaniem jak zmusić to do zmiany ?

Wiesz, mam nadzieję bo jednak w trakcie naszego związku zrobił jakieś postępy...ale z tego co pamiętam były to zmiany na krótko. To nie jest tak, że on jest jakimś tyranem czy coś, ale prawda jest taka że brakowało mi czułości i wsparcia...o tym wszystkim rozmawialiśmy mówił że jak chce się przytulić to mam do po prostu zrobić bo on nie ma aż takich potrzeb...gdy się pokłóciliśmy i zdarzało mi się płakać nie umiał reagować. Albo wychodził z mieszkania albo nie robił nic, widziałam że go to boli ale po prostu tak jakby nie umiał zareagować. A ja chciałam żeby mnie przytulił, dla mnie to normalna reakcja. Trochę tłumaczyłam sobie to tym, że faceci nie są tacy wylewni jak kobiety a płacz kobiety jest dla nich czymś niezrozumiałym...
W sexie też nie było łatwo, raz na 2 lub 3 tygodnie, twierdził że po prostu nie ma takiej ochoty. I znowu były rozmowy, próby i wiem że to nie była moja wina, że jestem dla niego atrakcyjna itp ale to znowu kolejne jakieś jego ograniczenie...on woli jak kobieta inicjuje i go rozkręca. Nie będę się w to zbytnio zagłębiać bo to trochę osobisty temat...
Odpowiadając na Twoje pytanie, wiele razy zastanawiałam się jak będzie dalej wyglądało moje życie i szczerze bałam się tego. Może dlatego ciągle jestem tu a nie tam a pierścionek został...mimo, że nie zawsze było źle. Tak jak pisałam w innych postach on jest dobrym człowiekiem i zawsze mogłam na niego liczyć, wiem że swoją "ułomność" w uczuciach starał się nadrabiać w inny sposób...

No tak niestety nie raz się czułam...niekochana...mimo, że wiedziałam że mnie kocha ale okazywał to w inny sposób bardziej czynami tym że coś załatwił, zadbał o mnie i dom, zorganizował jakiś wypad. Ale mi brakowało czułości, drobnych gestów, złapania za rękę podczas spaceru, zwrotów typu kochanie czy cokolwiek podobnego bo tego też nie było. Stwierdził kiedyś że nie mam przesadzać z tą czułością bo zawsze dostaje buziaka rano na pożegnanie do pracy...powiedziałam mu, że wybacz ale dla mnie to trochę za mało...oj dużo było rozmów...
Co mnie bardziej boli to to że widział, że nie mogłam się tam zaaklimatyzować i nawet nie pomyślał o przeprowadzce. Czy w ogóle mam prawo tego od niego wymagać? Niestety sytuacja jest patowa...