Kiedy Ona pracuje za dużo - Netkobiety.pl

Wydaje mi się że napisałam dość prostym językiem i nigdzie nie wskazałam na okoliczność jak kupić tanio odzież, co więcej zaprzeczałoby to idei postu, w którego raczej wprost wynika, że problem jest brak czasu a nie nadmierna jego ilość celem przechadzek po wyprzedażach.

Oczywiście, że mi to przeszkadza, jednakże staram się rozumieć, to że bez pewnego wysiłku nic się nie osiągnie. Bardzo mi przeszkadza to że pracuję, dużo, jednak większość moich koleżanek ma z tym problem, że dużo pracują.

Głównym problemem jest to jak połączyć pracę domu, rodzinę przy założeniu że nie pracuje się codziennie po 8 godzin, lecz często dłużej. 

Podstawowym problemem jest to że ja wracam do domu ok 17:15 czasem później, i ... co dalej, on jest głodny, kiedy mam mieć czas na obowiązki domowe? Raczej mój facet wychodzi z założenia, że skoro zarabiam mniej to wszystkie domowe obowiązki obciążają mnie, bo tak było i jest w jego rodzinnym domu.

Nie pracujesz za dlugo.to
Wybrałaś sobie cipe nieporadna  zyciowo, która chce kiec wszystko gotowe podstawione pod nos. To teraz nie marudź, ze Ci ciężko.

Jesteś pewna, że to chodzi o to kto ile zarabia? Jak kiedyś awansujesz i zaczniesz więcej od męża zarabiać to on wstawi pranie, poprasuje  i spyta co byś zjadła?

A ja uważam, że jak ktoś robi codziennie nadgodziny i twierdzi, że MUSI, bo inaczej się nie da, to pora pomyśleć o zmianie i pracy i myślenia.
Taka praca jest nielegalna. Jest dopuszczalna ilość nadgodzin na miesiąc, powyżej to już bezprawna samowolka.
Zamiast ciągnąć nadgodziny zacznij pracować bardziej efektywnie, żebyś nie musiała ich robić.

I mówię to ja, pracująca w korpo, gdzie teoretycznie wg stereotypów nadgodziny ciągnie każdy do oporu. Od 3 miesięcy zrobiłam tylko 2h dodatkowo i to tylko dlatego, że potrzebowałam innego dnia sobie je odebrać.

Nie rezygnuj z dobrej pracy  rozwoju zawodowego dla 2 daniowego obiadu i całkowitej dyspozycyjności- to był mój błąd- męża praca przed moją- nie docenił tego..
Mąż ma czas, niech włączy pralkę.
Ale możesz pójść na skróty:
Gosposia 2 razy w tygodniu ze wspólnego budżetu- niech prasuje, posprząta, ugotuje coś. Jak mężowi szkoda kasy, niech się dokłada swoją pracą w domu.
Ale może nie o to chodzi, i mężowi albo brakuje Twojego zaangażowania- nadrób w weekendy..
Albo nie chce byś zarabiała więcej od niego- tu zatkaj sobie uszy..
Może nie chodzi o ilość tego czasu, tylko jakość? może odganiasz męża i dzieci, bo cały czas masz w głowie pracę i zmęczona?

To wszystko nie jest takie proste.
Po pierwsze, nie w każdym zawodzie pracodawcy biją się o pracowników. Niestety tak jest, że mamy deficyt tylko pewnej grupy zawodowej do której ja się nie zaliczam.
W kwestii pracy, jak już wspomniałam z racji tego, iż robię uprawnienia zawodowe nie jest w 100 % dyspozycyjna, bo 1 dzień w tygodniu przynajmniej w dużej części mi wypada. (nie jest to sobota, nie jest to popołudnie, tylko najczęściej jakiś dzień tygodnia rano do ok 14 15. ) Kij ma dwa końce, bez powyższych uprawnień które już mam nikt mnie nie zatrudni, więc to błędne koło.
Praca ponad godziny jest nielegalna hmm, myślę ze nie wszyscy mogą tak powiedzieć. Zazwyczaj dotyczy to osób które mają 1 umowę a co więcej mają umowę o pracę a nie innego typu kontrakty, tego wątku lepiej nie drążyć. Istnieje kilkanaście argumentów za stwierdzeniem, że tak nie jest, ale to pozostaje irrelewantne w tej sprawie.

Oczywiście, tak wracam po pracy i jestem bardzo zmęczona, bo jak mam co 15 min telefon, czemu nie odpowiedziałam na wiadomość z wczoraj, czemu nie zrobiłam tego, mimo, że obiektywnie taka ilość nie jest do zrobienia, to jestem "umęczona". Kazdemy z tych ludzi muszę grzecznie odpowiedzieć, że w tej chwili niestety inne sprawy są ważniejsze, mimo że każdy z nas uważa, że jego jest najważniejsza, bo jest jego. Oczywiście jeśli co 15 min ktoś mnie odrywa od pracy, to siłą rzeczy jakość jej jest słabsza. Specyfika pracy umysłowej, która nie jest schematyczna.

Jeśli wchodzimy w kwestię średniej krajowej, to warto sprawdzić jak jest ona obliczana i dlaczego jest taka wysoka.

W kwestii mojego faceta w jego domu wszystko robiła jego mama, która nigdy nie miała nadgodzin, czasem pracowała nawet mniej niż 8 h, ale robiła wszystko ona ponieważ ojciec zarabiał więcej. Jednak mama też nigdy nie pomyślała, aby poprawić sobie byt i zajmować lepsze stanowisko. Najniższe wynagrodzenie jej wystarczało.

Brak czasu, próbuje tłumaczyć, że to już będzie koniec, że zbiegło się w czasie wiele czynników, że w kwietniu maju powinien przyjść kres tego. Z drugiej strony w mojej rodzinie, bardzo wiele kobiet mając dzieci robiło studia podyplomowe, drugi kierunek, certyfikaty i każdy raczej stawiał je ze wzór, a nikt nie podchodził do tego na zasadzie ona jest zła bo chce coś osiągnąć, a powinna mieć minimalne wynagrodzenie, pracę 8 godzin i najdalej 3 km od domu. (czyli już w średnim mieście musisz mieszkać obok pracy).

w dalszym ciągu uważam, że jeżeli pracujesz tyle godzin bo masz etat i dodatkowe zlecenia i zarabiasz z tego tak mało, to jest tylko i wyłącznie kwestia złej organizacji pracy, którą możesz zmienić po to, żeby zarabiać więcej.
Bo serio chce Ci się pracować tyle godzin, robić uprawnienia, poświęcać na to prywatny czas poza etatem i dostawać mniej niż średnią krajową? To jest strata czasu i głupota.

Odnośnie legalności nagdodzin:

infor.pl

Dorabianie na zlecenie to co innego niż siedzenie w zakładzie pracy po 50 godzin tygodniowo na własne życzenie.

Doceniam Twoje zaangażowanie, ale te stwierdzenia przyjmują kilka założeń, o których tu nie pisze, z prawem pracy mam kontakt stosunkowo często. 
Nie dorabiam, pracuje w jednym miejscu.

Nikt nie siedzi w pracy na własne życzenie (może są tacy) tylko dlatego że musi. Nie w każdym zawodzie i nie w każdej branży pracodawcy biją się o pracowników i ta druga strona dobrze umie to wykorzystać.

Zmienić pracę będzie mi bardzo ciężko, gdyż nie mam za bardzo elastycznego wykształcenia i tu jest zapewne też problem.

Też mi się wydaje, że głównie tu jest pies pogrzebany.

Jeżeli oboje małżonków pracuje zawodowo, to naturalnym jest, że oboje dzielą się obowiązkami. Z jakiej racji tylko sama kobieta ma po całym dniu w pracy gotować, ogarniać mieszkanie i zajmować się dzieckiem? Nie widzę racjonalnej odpowiedzi na to pytanie. Szczególnie jak to ona jest głównie poza domem.

Lub faceta.

Z tego co napisała Autorka, wynika, że tych straszliwych nadgodzin jest raptem około 30 minut dziennie.
Nie demonizujmy tego, nazywanie tego harowaniem to duża przesada.

Zasadniczy problem tkwi w podziale obowiązków między Tobą Autorko, a Twoim mężem, a nie w tym, że pracujesz 8,5 h dziennie ...

Normalnie. Siądź z nim spokojnie i wyjasnij, że jak Ty jesteś 8.5 godzin w pracy, a on jest w domu przez ileś godzin w dzień, to tylko racjonalnym jest by ugotował obiad (możesz mu kupić książkę kucharską z szybkimi przepisami), włożył pranie, odkurzył. Możesz nawet zrobić z tego grę pt "kto zrobił lepiej", bo mężczyźni lubią konkurencję.

Taka sugestia.

Dokładnie.
Pogadaj o tym z mężem, bo tak dłużej nie może być, że Ty tyrasz na dwa etaty, w pracy i w domu. On ma w ogóle jakieś obowiązki w domu?

Obiad mozna w tygidniu ugotowac na 2 dni - każda zupa tyle wytrzyma a drugie danie mozna zrobic albo na szybko: spagetti, ziemniaki z jajkiem sadzonym, ryż z warzywami,; albo czasami cos dokupic- pierogi, krokiety; albo drugie tez co drugi dzien gotowac- leczo lub fasolka po bretonski; z miesem to troche wiecej roboty wiec w weekend mozna ztobic. No i co najwazniejsze - gotowac może kazdy a w takich zwiazkach gdzie kobieta ma duzo na głowie gotować powinien ten kto ma mniej obowiazkow lub wczesniej wraca do domu. Przynajmniej tak to u nas działa - mam swoje ulubione potrawy ktire zawsze mi wychodza a zonie smakują i gotujè je 3-4 razy w tygodniu. W pozostałe dni gotuje żona; oboje mamy pełnoetatową prace + 1.5 h dojazdu w kazdą strone. Z dom wychodzimy ok 5:50 wracamy na 17:00  mudimy jeszcze zapewnic obiad dla 2 nastolstków ktorzy odgrzac sobie potrafia sle ugotowac jeszcze nie.

Serdecznie dziękuje za wszystkie wypowiedzi.

Mam prawie 30 lat, prawie 5 letnie dziecko, można powiedzieć 3 - 4 lata doświadczenia, (trochę przed ciążą, reszta po przerwie) walczę o to żeby mieć uprawnienia zawodowe (wile zawodów się z tym więżę, sorry ale same studia na których uczy się wyłącznie przekładać kratki papieru to nic, ale cóż taki mamy kraj, że bez nich nic się nie da).

Dla porównania mój facet oczywiście ma ok 10 lat doświadczenia zawodowego co oczywiście przekłada się na to, że zarabia 4 razy więcej, może wykonywać prace bardziej skomplikowane aniżeli spora ilość jego kolegów którzy nie mają tak dużego doświadczenia.

Dla mojego faceta liczy się to że jak ktoś nie zarabia to po co inwestować w jego pracę skoro nie zarabia. Ja mam inne podejście, ze jak nie zainwestuje czasu, czasem nawet jakiś środków to całe życie będzie pracował za najniższe i każdy będzie nim pomiatał uznając go za tego który nic nie osiągnął. Oczywiście nie każdy musi być lekarzem, ale w każdym zawodzie trzeba coś robić więcej jeśli nie chce się całe życie być tym na szarym końcu.

Czy jeśli kobieta chce coś osiągnąć to od razu jest wyrodną matką ? Czy brak 2 daniowego obiadu to jakiś dramat? Od razu zła?

Chyba lepiej się opisać naszej sytuacji nie da, tylko kwoty się zwiększyły z uwagi na wzrost wynagrodzeń.

Mój facet widzi tylko to że on zarabia 4 razy więcej, ok życzę mu żeby zawsze tak było, jednak ja nie chce stać w miejscu. Jego mama pracowała za najniższe wynagrodzenie całe życie, ale za to miała pracę tuż obok domu, i od kiedy ja znam stale słyszę "Ty nie wiesz co to znaczy żyć za te nasze marne pensje" pytanie co zrobiłaś żeby nie była taka marna?! Nie zrobiłam nic bo miałam dzieci i musiałam mieć pracę blisko domu i stale narzekać że mam marną pensję, i to wina systemu rządzących całego świata i najlepiej też klimatu, bo w innym pewnie więcej płacą.

Za to że mama miała taką pracę zawsze była, mieli też obiad i w domu lśniło, na pytanie czy był z niej dumny reaguje wręcz agresją.

Wymówkę ma prostą, że to on utrzymuje bo dom, bo za moje śmieszne pieniądze, które jak się przyjrzy z boku nie są śmieszne (myślę, że  bardzo wiele osób w tym kraju zarabia mniej) nie da się przeżyć. On musi pracować, bo ja jestem wiecznym studentem który pracuje jako wolontariusz albo charytatywnie.

Mój mężczyzna nie pracuje 40h w tygodniu, lecz dużo więcej, jednak jego tydzień jest rozbity na 7 dni, pracuje w każdą sobotę najczęściej od 9-19 czasami dłużej, w niedziele najczęściej od 10-18. Właściwie ma więcej pracy w weekend niż w tygodniu. Rzumiem, że w sobotę mi nie pomoże, że muszę sama ogarnąć zakupy za te śmieszne pieniądze, i wykonać wszystkie domowe obowiązki jak prawnie sprzątanie i inne, w międzyczasie zajmując się dzieckiem, gdyż on pracuje,  zdalnie, a kiedy dziecko coś mówi to uwaga drze sie na mnie że nie umiem się dzieckiem zająć kiedy on pracuje, i że za chwilę się zwolni, bo nie ma ma jak pracować.

Wiele razy wskazywałam, że jeśli ktoś pracuje cały weekend to w tygodniu powinien mieć mniej, jednak ten zwyczaj się nie przyjął. Czasem dochodzimy do absurdu kiedy czyste ubrania wiszą na suszarce, i mógłby sobie zdjąć, jednak wiadomo, ze jeśli coś nie jest poskładane jeszcze w szafie to nie można tego założyć, czyli jak nie masz skarpetek w szafie to tych z suszarki nie możesz założyć mimo że są suche, gdyż nie zostały wystarczająco pobłogosławione.

Myślę, że stwierdzenie jest wygodnicki jest bardzo dobre. Moje koleżanka z pokoju w pracy padła kiedy usłyszały jak on dzwoni i mówi co jest na obiad bo on już jest bardzo głodny była 15 50. Cieżko siedząc na kilkunastu metrach kwadratowych nie usłyszeć. Kilka razy też usłyszałam wychodzisz do pracy i nie interesuje Cię co ja będę jadł, pierzesz tylko swoje rzeczy i dziecka a ja w czym mam chodzić.

Mój facet nie może się pogodzić z tym, że na pracę po 8 godzin mogą sobie pozwolić tylko pracownicy w dużej mierze fizyczni, a żaden z przedstawicieli tzw. wolnych zawodów nie pracuje po 8 godzin, i ciągle musi podnosić kwalifikacje, dokształcać się bo jego dziedzina się zmienia. Nikt nie oczekuje od pracownika sklepu spożywczego znajomości składu danego produktu, ale od farmaceuty już tak. (oczywiście, wiem że jest obowiązek listy alergenów czy pochodzenia)

Jego praca jest zdecydowanie bardziej elastyczna, w dużej mierze nikt go nie rozlicza z ilości godzin, natomiast w mojej oczekują, iż o 8 rano będę w pracy.

Mój facet, myślę że odkurzył może raz na 2 miesiące, prania nie zrobił nigdy, gotować, poza ryżem do zupy pomidorowej nie gotuje.

Ja oczywiście też nie jestem święta, często wypominam mu to że za dużo czasu pracuje za swojego wspólnika, który co chwilę odstawia takie numery, że wstyd się przyznać. Oczywiście wiem powinnam go wspierać, ale żony jego wspólnika nie lubię jak nikogo innego na świecie. Kiedy ja staram się im pomagać on leży i udaje że ma depresję, a kasa oczywiście na pół. Kiedy on musi pracować na za dwóch siłą rzeczy nie ma czasu żeby pomóc mnie. Takie naczynia połączone.

Udaje, że ma depresję?
No to musicie poważnie pogadać, mu się wydaje pewnie, że skoro tyle pracuje to zwalnia go z obowiązków domowych.

Moim problem nie jest i mam nadzieję, że nie będzie problem egzekucji alimentów.

Podstawowym problem wydaje mi się że jest fakt, iż ja bym chciała w pewien sposób ratować ten związek.
Nikt nie jest bez winy. Za równo ja i on. Na wszystko nałożyło się bardzo dużo czynników.

Oczywiście ja też wiem, że nie miałam dobrych wzorców w domu. Czasem jest bałagan, a ja tego nie widzę zwyczajnie nie widzę. U mojej mamy może się zabić o różne rzeczy w szafkach w kuchni jest wszystko dopchnięte, wiem, że to jest złe, ja robię dużo lepiej, ale czasem mimowolnie nie przywiązuję do tego uwagi. To nie działa tak że ja sobie kupię książkę o sprzątaniu i będzie dobrze.

Podobnie z gotowaniem, moja mama zawsze robiła coś "na szybko" bo pracowała, ja nie widzę w tym nic złego, bo to wyniosłam z domu. Oczywiście nie pochwalam, jedzenia codziennie makaronu,  jednak widzę że to go boli.

On tez nie jest bez winy, w domu mi nie pomaga.

Jednak wszystko sprowadza się do tego, czy kobieta, która ma dzieci ma zrezygnować z pracy, albo miec mniej wymagającą pracę? Zwyczajnie nie da sie bez pomocy, ogarnąć niezbyt łatwej pracy, przy posiadaniu domu perfekcyjnej Pani domu.

Wg mojego partnera da się, bo inne kobiety sobie jakoś radzą, tylko ze ja nie wiem jak

Nigdzie nie napisałam, że mógłby wynająć gosposię.

Jeśli dobrze rozumiem to sugerujesz, iż lepiej jest być samą niż z kimś kto nie pomaga w domu? Czy to jest najważniejsze?

Oczywiście, że o wiele lepiej jest być samej, niż z partnerem (tylko z definicji) który w żaden sposób nie uczestniczy w Waszym wspólnym, codziennym życiu.
O jakiej pomocy w domu piszesz ?
Przecież Tworzycie związek, rodzinę, macie dziecko. Mówiąc bardzo dosadnie - oboje w tym samym stopniu korzystacie z muszli klozetowej.
Dlaczego więc uważasz, że jej utrzymanie jej w czystości to wyłącznie Twój obowiązek ?
To nie jest Twój małoletni synek, który winien jest pomagać mamusi w wynoszeniu śmieci. Wy współtworzycie życie w Waszym wspólnym domu, dlaczego więc całość obowiązków związanych z gotowaniem, utrzymaniem czystości, sprawunkami i milionem zwykłych, codziennych czynności mają być zarezerwowane wyłącznie dla Ciebie ?
Jeśli uważasz, że warto jest samotnie ponosić wszelkie trudy związane z Waszym wspólnym życiem i mieć nagrodę w postaci przebywającej w domu pary portek, to przecież żyjesz w takim układzie od dawna.

Ja zarabiam więcej i mieszkamy w moim mieszkaniu. Obowiązkami dzielimy się po równo, a może i nawet ja robię ciut więcej. Pytanie jak Ty byś chciała mieć w swoim życiu,a nie jak mają czyiś rodzice.

Jest cholerykiem? Czyli, że awanturuje sie jak coś nie jest po jego myśli...

Razem mieszkacie w domu i razem go używacie, więc RAZEM powinniście w nim sprzątać. On se chyba jakieś jaja robi.

Dokładnie tak, często awantura jest o byle co.

Wczoraj wskazałam, że mieszkamy razem to razem sprzątamy, po pół godziny przyszedł ze stwierdzeniem, że powinnam dać połowę za każdy rachunek i błędne koło.

Nie wiem w jaki stopniu jest to cynizm a w jakim rzeczywiste pytanie.
Jeśli to ma znaczenie to ja nie płacę za czynsz prąd ani wodę, płacę za przedszkole, ja robię zakupy, ja kupuję odzież dla dziecka, dla niego często też.

Chciałabym poznać chociaż jeden związek w którym tak jest prąd 280 czyli zrzutka po 140, czynsz 800 czyli zrzutka po 400, rachunek Lidl, 84,20 zatem oddaj mi 42,10 zł? Czy na prawdę tak to u Ciebie wygląda?

Wtrącę się, bo widzę, że zaczynasz przyjmować postawę obronną Twojego Partnera.

W normalnych związkach, ludzie nie chodzą z kalkulatorem , nie wyliczają sobie nawzajem niczego i nie rozliczają się co do grosza.  Tylko dzielą wydatki, zakupy w taki sposób, że jedno raz zapłaci za to, drugie za tamto. Albo mają wspólne konto, na które przelewają ustaloną kwotę i z tego żyją. Ale to nie jest główny problem w Twoim związku.

Ty nie wiesz czego chcesz, wymyśliłaś sobie obraz rodziny, który funkcjonuje tak jak w Twoim rodzinnym domu i masz pretensje, że Ci to nie wychodzi, że Twój związek nie mieści się w tych ramach.
Wymarzyłaś sobie, że będziesz pracować przez 8 godzin dziennie, za przyzwoitą stawkę, Twój Partner również będzie pracował w takich godzinach, oczywiście, za jeszcze bardziej przyzwoitą stawkę, będziecie razem  po pracy gotować sobie obiadki, sprzątać i wychowywać dziecko, a w niedziele jeździć razem do galerii na zakupy. Tylko, że Twoje marzenia się nie spełniły. Masz lichą pracę, za niewielkie pieniądze, musisz czasem zostać w niej dłużej ( nawet 30 min), dojazd do niej zajmuje Ci kolejne pół godziny, więc z Twojego 8 godzinnego planu pracy, robi się 9-10. Twój partner nie pracuje w systemie 8 godzinnym, tylko ma elastyczną pracę, może pracować w domu i zarabia ze dwa razy więcej od Ciebie ( pewnie ze 4). Ciebie szlag trafia, kiedy wracasz do domu, a tu nie posprzątane, nie ugotowane, dziecko nie odebrane, a Pan siedzi głodny i ma pretensje. Mało tego, w niedzielę nie pojedziesz na zakupy, bo jest zakaz handlu! Co robić?
Zaczyna się frustracja, bo to nie tak miało wyglądać. Jesteś zła, przemęczona, szukasz rozwiązań w złym miejscu. Przyzwyczaiłaś swojego Partnera do tego, że lecisz z wywalonym językiem do domu, robić obiad bo miś głodny. Przecież mu się to należy. On zarabia, więc może panować!
Chciałaś lekkiego, przyjemnego i bezpiecznego życia u boku faceta, który Ci to wszystko załatwi, a póki co uświadamiasz sobie( albo jeszcze nie), że stałaś się jego siłą roboczą, od gotowania, sprzątania po inne.
Życie nie jest usłane różami, każdy pracuje i każdy prowadzi dom. Jakoś udaje się to większości pogodzić i nie toczą ze sobą walk.
Jedno ugotuje na dwa dni, drugie pozmywa. Jedno nastawi pranie, drugie je wyjmie.
Chciałaś być Matką Teresą ( tą przysłowiową, nie w realu), to jesteś.

*literówki

Usiłowałam wytłumaczyć Ci punkt widzenia Twojego partnera, żebyś miała podstawę do rozmów z nim, ale skoro uważasz to za złośliwość, to cóż, nic na to nie poradzę. W normalnych związkach wcale niekoniecznie ludzie dzielą się na pół wydatkami i obowiązkami, czasem tylko jedno pracuje, a drugie gotuje i sprząta, i wcale niekoniecznie jest to kobieta. Ale Ty, widzę,  chciałabyś wydatkami się nie dzielić, a obowiązkami chętnie - i owszem, masz może ku temu podstawy, tyle że rozmawiać o tym z partnerem nie potrafisz albo nie chcesz. Coraz bardziej uważam, że chciałabyś i mieć ciastko, i zjeść ciastko.