Proszę o obiektywną ocenę. Jego postępowanie, zazdrość itp. - Netkobiety.pl

Witam,
Postanowiłam napisać, bo samej już ciężko mi udźwignąć pewne tematy, a potrzebuję żeby ktoś obiektywnie spojrzał na to co ma teraz miejsce. Kotłują się we mnie różne myśli, domysły, może to ja mam problem, ale do brzegu.
W związku jestem 10 lat, nie będę opisywać początków bo jak wiadomo zawsze są piękne. Dodam tylko tyle, że bardzo dużo przeżyłam, dużo usłyszałam i śmiało mogę powiedzieć, że przemoc psychiczna nie jest jest mi obca. Przeżyłam to, przełknęłam i nie chcę do tego wracać. Literatura odnośnie osobowości narcystycznej pomogła przebrnąć mi przez wszystko. Nie zakończyłam tego, bo...nie wiem, dziecko, miłość do niego. Dobra tyle o tym, teraz naprawdę biję do brzegu.
Chciałabym opisać kilka sytuacji, które miały miejsce na przestrzeni roku, które analizowałam i próbowałam zrozumieć, ale w tym momencie potrzebuję już tylko obiektywnego spojrzenia na jego zachowanie.
Ad. 1. 2 dniowy wyjazd za granicę z kumplami, 2 dni nieodzywania się i nie dania znaku życia (choć byłam wtedy w ciąży). Przyjechał, wysłuchałam jak to było super, jak musimy razem tam pojechać itp. Opowiadał, że po drodze zabrali 3 turystki, że załatwili im hotel, że super. Ok, super - mówi mi, więc co ma do ukrycia- nic!. Jak wracali to 2 kumpli poszło do "mieszkania studentek" w wiadomym celu, ale on nieeeee, on czekał w samochodzie z jeszcze innym kolegą. Ok, super - mówi mi, więc co ma do ukrycia? Na wyjeździe poznał dwie koleżanki, popisał z nimi i tyle. Dopiero kiedy zobaczyłam na portalu społecznościowym jego komentarz pod jej zdjęciem, że jest pięknością zrobiło mi się przykro - tak było mi cholernie przykro. Byłam w ciąży, brzydka, opuchnięta, ale jakoś to przełknęłam. Oczywiście wypominałam mu to, bo gdzieś to we mnie siedziało ale on wtedy wmawiał mi chorobliwą zazdrość. O ja głupia... Po kilku miesiącach po tej sytuacji wyjechaliśmy razem, wspólny weekend, on oczywiście za dużo popił i co mi powiedział? że robi sobie dobrze przy jej zdjęciach. O fuck! Można dostać w łeb! Tłumaczył się potem, że to pijacki bełkot, że to nie prawda. Usunął ją ze znajomych, heh ależ mi wyczyn prawda? To nic, że już z nią nie pisze, ale to siedzi w człowieku. Oczywiście teraz wiem, że nie powinnam pozwolić na ten wyjazd, ba on przy odrobinie empatii nie powinien w ogóle na niego jechać i potem mi opowiadać tego wszystkiego. Zapomniałam! Poznał dwie koleżanki:) do drugiej (jak już zakończył temat z tą pierwszą) oczywiście też zaczął pisać. Ha uwierzycie, że zdjęć już nie komentował na profilu tylko przez wiadomość prywatną (tak, tak, sprawdziłam nie powinnam ale to było silniejsze). Tłumaczył się, że to nic takiego, że po co szperam, że nie szuka się tam gdzie może zaboleć. Dobry jest, naprawdę w manipulacji jest fenomenalny. Wytłukłam sytuację 1, przełknęłam - chyba nie - ale przełknę.
Ad. 2. Zbliżał się wyjazd, o którym napiszę niżej, pożegnalna impreza z kumplami, piwko, spoko, no przecież nic w tym złego. Potem od "dobrej znajomej" dowiedziałam się, że z ów kolegami czekał sobie na kelnerkę z baru w którym pili (dziewczyna o dość słabej reputacji, ale nie mnie oceniać). Zrobiłam awanturę, ale moja siła przebicia przy tym człowieku jest jak walka z koniem. Jak zapytałam, to okazało się, że to jego kolega (żonaty) pisał do niej żeby do nich przyszła jak skończy pracę. Tylko dlaczego on nie mógł wrócić do domu i po prostu nie czekać. Jak zapytałam czego oczekiwali, to usłyszałam, że on nie wie. Temat zamknęłam.
Ad 2. Postanowił się doszkolić, a co za tym idzie 2 miesięczny kurs 500 km od domu z perspektywą powrotu do domu w weekendy. Zgodziłam się, bo przecież jakim prawem mogę mu tego zabronić? Jeżeli go kocham, szanuję to chcę żeby też się spełniał, dla mnie to normalne. Pięknie mówił przed wyjazdem, że wieczorami popiszemy, że będzie się odzywał, że już tęskni za nami... YHM pierwszy tydzień to może i on dzwonił i tęsknił, a teraz... kilka podpunktów. AHA i jego powiedzenie na koniec, że żebym nie przeżywała jak dziecko chore, czy coś, bo on musi mieć spokojną głowę i że mam nie panikować.
1. Dzwoni 16 -17, że już koniec, że ma wolne, że może wyjdzie z kumplami, ok, myślę sobie że pewnie i ja bym wyszła na piwo. Nic w tym złego. Tylko, że potem już nie zadzwonił, nie napisał. Wszystko byłoby dobrze, ale jego przepadnięcie jak kamfora zaczęło mnie irytować, bo oczywiście takie dni zdarzały się częściej. Potem dzwonił po południu następnego dnia, że byli, popili z chłopakami. Zapytałam z ciekawości tylko czy chodzą też z nimi koleżanki (w ogóle nie miałabym do tego problemu, serio) oczywiście, że nieeeee, absolutnie a poza tym "co ty tak wyskoczyłaś z tymi koleżanki jakbym nie wiadomo co tam robił". Manipulacja jak zawsze perfekt, bo myślałam sobie, no w sumie po cholerę pytam. Tylko, że mój instynkt jakoś inaczej mi podpowiadał, heh może nie tyle instynkt co resztki rozumu które mi zostały. Wrócił na weekend, nie będę tego ukrywać, przejrzałam telefon. Baaaa, oczywiście, że koleżanki były, bo zrobił zdjęcie z baru i wysłał innej koleżance zapraszając ją tym samym na piwko. Nie mówiłam mu o tym, że wiem. Jeszcze nie teraz.
2. kolejny tydzień, a ja już w głowie sama sieczka, czy aby na pewno nie robię problemów, przecież wyjście na piwo z kolegami to nic takiego. Wkurzyłam się a raczej użyłabym tu mniej cenzuralnego słowa, kiedy to dowiedziałam się, że był w klubie. Dowiedziałam się przez przypadek, bo zobaczyłam zdjęcie. No cóż, napisałam mu wiadomość, że wiem, że nie zgadzam się na to, że jak chce to ma się w ogóle nie odzywać. I tym ostatnim zdaniem chyba zrobiłam mu bardzo dobrze, bo przez kolejne 3 dni się nie odzywał. Wrócił na weekend, zaczęłam z nim o tym rozmawiać, on mówił, że to żaden klub, że pub gdzie się tańczy hehe. Walnęłam monolog i jakoś przebrnęliśmy. Ale teraz uwaga! Otwieram googlemaps, potrzebowałam sprawdzić trasę na naszym wspólnym komputerze. Pech chciał, że wyświetliło mi się ostatnie wyszukiwanie i tam co? night club. Zaniemówiłam. Oczywiście tłumaczył się, że tylko szukał, że nie wie po co, że nie był absolutnie. Musiałam w to uwierzyć i chyba wierzę, że nie był. Przełknęłam ale wróciłam do tematu tej dyskoteki, bo ona tak ładnie mówił, że był tam kolega z nim, żonaty, 4 dzieci. Jakoś nie mogłam w to uwierzyć, sama nie wiem dlaczego. Chociaż spojrzał mi w oczy i przysięgał, że kolega TAM był! Skoro tak- mówię, to poproszę twój telefon, bo nie mam zamiaru już szperać sama tam gdzie mnie może zaboleć. Dał mi telefon, a ja sprawdziłam sms-y. I co, esemes od TEGO żonatego i z 4 dzieci w stylu "no dziś to pewnie szybko nie wrócicie. milej zabawy, wyrywaj dupeczki". Kurtyna. Tłumaczył się, że skłamał dla mojego dobra, że nic się nie działo, że to takie męskie gadanie. Dobra jakoś z tym żyję. Po tej kłótni postawiłam mu ultimatum. Boże jakie to dziecinne, ale musiałam się posunąć do takiego kroku,  bo z nim chyba inaczej nie można. Powiedziałam, ze codziennie to ja do niego będę dzwonić, że od godziny 16 do 22 może iść na piwo, gdzie chce ale o 22 ma być na miejscu i tyle. Wyśmiał to, ale na razie w tym trwamy.
Na koniec tych gorzkich żalów chciałabym coś dodać i poniekąd się wytłumaczyć. Wiem, że usuwa juz wiadomości które pisze z koleżankami, ale nie rozumiem po co skoro nie ma nic do ukrycia. Pewnie dlatego żebym się nie stresowała. A teraz chcę się wytłumaczyć. Nigdy wcześniej nie sprawdzałam telefonu, nie szperałam ale niestety teraz tak mam. Rozumiem prywatność, rozumiem wszystko ale jedyne na co jestem najbardziej wrażliwa to kłamstwo. Śmieszne to, ale z tych wszystkich sytuacji które opisałam własnie to kłamstwo mnie najbardziej zabolało i zraniło tak, że już nie mogę zaufać. Że nie chcę sobie nawet wyobrażać w ilu sytuacjach mnie okłamał dla mojego dobra. Ja jestem naprawdę bardzo, ale to bardzo wyrozumiała i zawsze na piedestał stawiałam to, że on ma pasje, że lubi czasami sam wyjechać z kolegami, że ja jako jego partnerka absolutnie nie mam prawa i ba, przede wszystkim nie chcę mu tego zabraniać. Ufałam mu, ufałam w to jak mówił, że on mnie kocha, że w życiu by nie zdradził, że... dużo tego że.
Najgorsze jest jeszcze jedno co też mnie dołuje i zaczyna wpędzać w kompleksy. Mianowicie to, że on w ogóle nie jest zazdrosny, mówi mi, że przecież ja też mogę wychodzić, mogę robić co chcę, bo on nie jest zazdrosny, że ma to w d**** co robię.
Wygadałam się, w końcu się wygadałam i aż się boję jaka fala tu na mnie spłynie...Dziękuję.

TakaKrystynka napisał/a:

Witam,
Postanowiłam napisać, bo samej już ciężko mi udźwignąć pewne tematy, a potrzebuję żeby ktoś obiektywnie spojrzał na to co ma teraz miejsce. Kotłują się we mnie różne myśli, domysły, może to ja mam problem, ale do brzegu.
W związku jestem 10 lat, nie będę opisywać początków bo jak wiadomo zawsze są piękne. Dodam tylko tyle, że bardzo dużo przeżyłam, dużo usłyszałam i śmiało mogę powiedzieć, że przemoc psychiczna nie jest jest mi obca. Przeżyłam to, przełknęłam i nie chcę do tego wracać. Literatura odnośnie osobowości narcystycznej pomogła przebrnąć mi przez wszystko. Nie zakończyłam tego, bo...nie wiem, dziecko, miłość do niego. Dobra tyle o tym, teraz naprawdę biję do brzegu.
Chciałabym opisać kilka sytuacji, które miały miejsce na przestrzeni roku, które analizowałam i próbowałam zrozumieć, ale w tym momencie potrzebuję już tylko obiektywnego spojrzenia na jego zachowanie.
Ad. 1. 2 dniowy wyjazd za granicę z kumplami, 2 dni nieodzywania się i nie dania znaku życia (choć byłam wtedy w ciąży). Przyjechał, wysłuchałam jak to było super, jak musimy razem tam pojechać itp. Opowiadał, że po drodze zabrali 3 turystki, że załatwili im hotel, że super. Ok, super - mówi mi, więc co ma do ukrycia- nic!. Jak wracali to 2 kumpli poszło do "mieszkania studentek" w wiadomym celu, ale on nieeeee, on czekał w samochodzie z jeszcze innym kolegą. Ok, super - mówi mi, więc co ma do ukrycia? Na wyjeździe poznał dwie koleżanki, popisał z nimi i tyle. Dopiero kiedy zobaczyłam na portalu społecznościowym jego komentarz pod jej zdjęciem, że jest pięknością zrobiło mi się przykro - tak było mi cholernie przykro. Byłam w ciąży, brzydka, opuchnięta, ale jakoś to przełknęłam. Oczywiście wypominałam mu to, bo gdzieś to we mnie siedziało ale on wtedy wmawiał mi chorobliwą zazdrość. O ja głupia... Po kilku miesiącach po tej sytuacji wyjechaliśmy razem, wspólny weekend, on oczywiście za dużo popił i co mi powiedział? że robi sobie dobrze przy jej zdjęciach. O fuck! Można dostać w łeb! Tłumaczył się potem, że to pijacki bełkot, że to nie prawda. Usunął ją ze znajomych, heh ależ mi wyczyn prawda? To nic, że już z nią nie pisze, ale to siedzi w człowieku. Oczywiście teraz wiem, że nie powinnam pozwolić na ten wyjazd, ba on przy odrobinie empatii nie powinien w ogóle na niego jechać i potem mi opowiadać tego wszystkiego. Zapomniałam! Poznał dwie koleżanki:) do drugiej (jak już zakończył temat z tą pierwszą) oczywiście też zaczął pisać. Ha uwierzycie, że zdjęć już nie komentował na profilu tylko przez wiadomość prywatną (tak, tak, sprawdziłam nie powinnam ale to było silniejsze). Tłumaczył się, że to nic takiego, że po co szperam, że nie szuka się tam gdzie może zaboleć. Dobry jest, naprawdę w manipulacji jest fenomenalny. Wytłukłam sytuację 1, przełknęłam - chyba nie - ale przełknę.
Ad. 2. Zbliżał się wyjazd, o którym napiszę niżej, pożegnalna impreza z kumplami, piwko, spoko, no przecież nic w tym złego. Potem od "dobrej znajomej" dowiedziałam się, że z ów kolegami czekał sobie na kelnerkę z baru w którym pili (dziewczyna o dość słabej reputacji, ale nie mnie oceniać). Zrobiłam awanturę, ale moja siła przebicia przy tym człowieku jest jak walka z koniem. Jak zapytałam, to okazało się, że to jego kolega (żonaty) pisał do niej żeby do nich przyszła jak skończy pracę. Tylko dlaczego on nie mógł wrócić do domu i po prostu nie czekać. Jak zapytałam czego oczekiwali, to usłyszałam, że on nie wie. Temat zamknęłam.
Ad 2. Postanowił się doszkolić, a co za tym idzie 2 miesięczny kurs 500 km od domu z perspektywą powrotu do domu w weekendy. Zgodziłam się, bo przecież jakim prawem mogę mu tego zabronić? Jeżeli go kocham, szanuję to chcę żeby też się spełniał, dla mnie to normalne. Pięknie mówił przed wyjazdem, że wieczorami popiszemy, że będzie się odzywał, że już tęskni za nami... YHM pierwszy tydzień to może i on dzwonił i tęsknił, a teraz... kilka podpunktów. AHA i jego powiedzenie na koniec, że żebym nie przeżywała jak dziecko chore, czy coś, bo on musi mieć spokojną głowę i że mam nie panikować.
1. Dzwoni 16 -17, że już koniec, że ma wolne, że może wyjdzie z kumplami, ok, myślę sobie że pewnie i ja bym wyszła na piwo. Nic w tym złego. Tylko, że potem już nie zadzwonił, nie napisał. Wszystko byłoby dobrze, ale jego przepadnięcie jak kamfora zaczęło mnie irytować, bo oczywiście takie dni zdarzały się częściej. Potem dzwonił po południu następnego dnia, że byli, popili z chłopakami. Zapytałam z ciekawości tylko czy chodzą też z nimi koleżanki (w ogóle nie miałabym do tego problemu, serio) oczywiście, że nieeeee, absolutnie a poza tym "co ty tak wyskoczyłaś z tymi koleżanki jakbym nie wiadomo co tam robił". Manipulacja jak zawsze perfekt, bo myślałam sobie, no w sumie po cholerę pytam. Tylko, że mój instynkt jakoś inaczej mi podpowiadał, heh może nie tyle instynkt co resztki rozumu które mi zostały. Wrócił na weekend, nie będę tego ukrywać, przejrzałam telefon. Baaaa, oczywiście, że koleżanki były, bo zrobił zdjęcie z baru i wysłał innej koleżance zapraszając ją tym samym na piwko. Nie mówiłam mu o tym, że wiem. Jeszcze nie teraz.
2. kolejny tydzień, a ja już w głowie sama sieczka, czy aby na pewno nie robię problemów, przecież wyjście na piwo z kolegami to nic takiego. Wkurzyłam się a raczej użyłabym tu mniej cenzuralnego słowa, kiedy to dowiedziałam się, że był w klubie. Dowiedziałam się przez przypadek, bo zobaczyłam zdjęcie. No cóż, napisałam mu wiadomość, że wiem, że nie zgadzam się na to, że jak chce to ma się w ogóle nie odzywać. I tym ostatnim zdaniem chyba zrobiłam mu bardzo dobrze, bo przez kolejne 3 dni się nie odzywał. Wrócił na weekend, zaczęłam z nim o tym rozmawiać, on mówił, że to żaden klub, że pub gdzie się tańczy hehe. Walnęłam monolog i jakoś przebrnęliśmy. Ale teraz uwaga! Otwieram googlemaps, potrzebowałam sprawdzić trasę na naszym wspólnym komputerze. Pech chciał, że wyświetliło mi się ostatnie wyszukiwanie i tam co? night club. Zaniemówiłam. Oczywiście tłumaczył się, że tylko szukał, że nie wie po co, że nie był absolutnie. Musiałam w to uwierzyć i chyba wierzę, że nie był. Przełknęłam ale wróciłam do tematu tej dyskoteki, bo ona tak ładnie mówił, że był tam kolega z nim, żonaty, 4 dzieci. Jakoś nie mogłam w to uwierzyć, sama nie wiem dlaczego. Chociaż spojrzał mi w oczy i przysięgał, że kolega TAM był! Skoro tak- mówię, to poproszę twój telefon, bo nie mam zamiaru już szperać sama tam gdzie mnie może zaboleć. Dał mi telefon, a ja sprawdziłam sms-y. I co, esemes od TEGO żonatego i z 4 dzieci w stylu "no dziś to pewnie szybko nie wrócicie. milej zabawy, wyrywaj dupeczki". Kurtyna. Tłumaczył się, że skłamał dla mojego dobra, że nic się nie działo, że to takie męskie gadanie. Dobra jakoś z tym żyję. Po tej kłótni postawiłam mu ultimatum. Boże jakie to dziecinne, ale musiałam się posunąć do takiego kroku,  bo z nim chyba inaczej nie można. Powiedziałam, ze codziennie to ja do niego będę dzwonić, że od godziny 16 do 22 może iść na piwo, gdzie chce ale o 22 ma być na miejscu i tyle. Wyśmiał to, ale na razie w tym trwamy.
Na koniec tych gorzkich żalów chciałabym coś dodać i poniekąd się wytłumaczyć. Wiem, że usuwa juz wiadomości które pisze z koleżankami, ale nie rozumiem po co skoro nie ma nic do ukrycia. Pewnie dlatego żebym się nie stresowała. A teraz chcę się wytłumaczyć. Nigdy wcześniej nie sprawdzałam telefonu, nie szperałam ale niestety teraz tak mam. Rozumiem prywatność, rozumiem wszystko ale jedyne na co jestem najbardziej wrażliwa to kłamstwo. Śmieszne to, ale z tych wszystkich sytuacji które opisałam własnie to kłamstwo mnie najbardziej zabolało i zraniło tak, że już nie mogę zaufać. Że nie chcę sobie nawet wyobrażać w ilu sytuacjach mnie okłamał dla mojego dobra. Ja jestem naprawdę bardzo, ale to bardzo wyrozumiała i zawsze na piedestał stawiałam to, że on ma pasje, że lubi czasami sam wyjechać z kolegami, że ja jako jego partnerka absolutnie nie mam prawa i ba, przede wszystkim nie chcę mu tego zabraniać. Ufałam mu, ufałam w to jak mówił, że on mnie kocha, że w życiu by nie zdradził, że... dużo tego że.
Najgorsze jest jeszcze jedno co też mnie dołuje i zaczyna wpędzać w kompleksy. Mianowicie to, że on w ogóle nie jest zazdrosny, mówi mi, że przecież ja też mogę wychodzić, mogę robić co chcę, bo on nie jest zazdrosny, że ma to w d**** co robię.
Wygadałam się, w końcu się wygadałam i aż się boję jaka fala tu na mnie spłynie...Dziękuję.

Nie szkoda Ci nerwów i czasu na tę wieczną kontrolę?
Facet kłamie w żywe oczy a Ty zachowujesz się jakbyś była jego matką i wprowadzasz jakieś zasady, że jak zadzwonisz to on ma być pod telefonem. Trochę to śmieszne.
Z tego co piszesz, łączy Was tylko dziecko, więc podziękowałabym Panu za te 10 lat, wniosłabym sprawę o alimenty i zaczęła nowe życie.

Z tego co piszesz, łączy Was tylko dziecko, więc podziękowałabym Panu za te 10 lat, wniosłabym sprawę o alimenty i zaczęła nowe życie.

Najgorsze jest jeszcze jedno co też mnie dołuje i zaczyna wpędzać w kompleksy. Mianowicie to, że on w ogóle nie jest zazdrosny, mówi mi, że przecież ja też mogę wychodzić, mogę robić co chcę, bo on nie jest zazdrosny, że ma to w d**** co robię.

(...) właśnie otwieram oczy...powoli, ale otwieram.

(...) jedyne na co jestem najbardziej wrażliwa to kłamstwo. (...)

(...) aż się boję jaka fala tu na mnie spłynie (...)

Pokręcona Owieczka napisał/a:

Wzl, o czym Ty piszesz?
Jaką masz nadzieję, na zakończenie związku Autorki? Tylko rozstanie.
Przestań się użalać i nie przelewaj tych żali na Autorkę. .

Jaką mam nadzieję? Taką, że jej związek nie zakończy się porażką jak twój (czy mój) i tych wszystkich, które po swoim rozstaniu w 99% przypadków radzą wszystkim kończyć swoje związki gdy jest kryzys.

Wzl napisał/a:

Pokręcona Owieczka napisał/a:

Wzl, o czym Ty piszesz?
Jaką masz nadzieję, na zakończenie związku Autorki? Tylko rozstanie.
Przestań się użalać i nie przelewaj tych żali na Autorkę. .

Jaką mam nadzieję? Taką, że jej związek nie zakończy się porażką jak twój (czy mój) i tych wszystkich, które po swoim rozstaniu w 99% przypadków radzą wszystkim kończyć swoje związki gdy jest kryzys.

Czyli życzysz jej tkwić w beznadziejnej relacji, w której Facet ma ją w głębokim poważaniu, zdradza, kłamie i nie szanuje? Super!
Tu nie jest kryzys, tu jest jedna wielka pomyłka.
Zdradzę Ci sekret, życie nie kończy się na jednym partnerze, jednym małżeństwie. Nie trzeba poświęcać siebie dla kogoś, kto ma nas i nasze uczucia gdzieś.
Ona go nie zmieni, tylko rozstanie jest w stanie zmienić jej życie na lepsze.

Tylko, że ja mam już straszny mętlik w głowie. Bo on potrafi mi tak pięknie wszystko mówić, że kocha, że w życiu by nie zdradził, że nasza rodzina jest najważniejsza. Gorzej jak pójdzie w "tłum", wtedy jakoś zapomina. Chociaż ja dalej naiwnie wierzę, że mnie nie zdradził, ale wiem też że takie zachowania mogą potem do zdrady doprowadzić.  Teraz kiedy jestem sama w domu mam czas na przemyślenie, na przeanalizowanie jeszcze raz wszystkiego. Przede wszystkim chcę teraz zacząć myśleć o sobie i o swoich potrzebach i już nie zadręczać swojej głowy myśleniem. Pierwszym krokiem było napisanie tu na forum, drugim krokiem będzie psycholog, bo uważam, że go potrzebuję. Muszę znaleźć w sobie siłę i wybrać. Bardzo Wam dziękuję za poświęcony mi czas.

Tak, dam jej gwarancję, że jej życie zmieni się na lepsze, bo pozbędzie się z niego człowieka, który ją niszczy psychicznie, okłamuje i zaniża jej poczucie wartości.

Twój temat uświadamia mi, że to indywidualna sprawa, takie granice i 2 osoby muszą umieć je ustalić, swoje własne.

Pokręcona Owieczka napisał/a:

Tak, dam jej gwarancję, że jej życie zmieni się na lepsze, bo pozbędzie się z niego człowieka, który ją niszczy psychicznie, okłamuje i zaniża jej poczucie wartości.

Śmiała teza szkoda, że uważam ją za bzdurę i coś co może bardziej zaszkodzić niż pomóc.
Nikt nie ma takiej wiedzy i nikt nie powinien kłamać, że zna przyszłość.

Pisząc o negatywnych cechach jej partnera wygodnie zmilczasz wszystko co w jej życiu jest pozytywne.
To nie działa tak,  że wszystko złe z naszego życia zniknie po rozstaniu a wszystko pozytywne pozostanie.

Ela210 napisał/a:

Twój temat uświadamia mi, że to indywidualna sprawa, takie granice i 2 osoby muszą umieć je ustalić, swoje własne.

No brawo. Lepiej późno niż wcale;)

Masz rację moja żona robiła to wszystko tak żebym się o tym nie dowiedział.

  No pewnie, jesli z ręką na sercu możesz potwierdzić, że mogła Ci rano powiedzieć  ze wracając wstąpi do kolegi z dawnych lat na kawę i usłyszałaby- to go pozdrów, buziak- to masz rację..

Tylko, że ja mam już straszny mętlik w głowie. Bo on potrafi mi tak pięknie wszystko mówić, że kocha, że w życiu by nie zdradził, że nasza rodzina jest najważniejsza. Gorzej jak pójdzie w "tłum", wtedy jakoś zapomina. Chociaż ja dalej naiwnie wierzę, że mnie nie zdradził, ale wiem też że takie zachowania mogą potem do zdrady doprowadzić.  Teraz kiedy jestem sama w domu mam czas na przemyślenie, na przeanalizowanie jeszcze raz wszystkiego. Przede wszystkim chcę teraz zacząć myśleć o sobie i o swoich potrzebach i już nie zadręczać swojej głowy myśleniem. Pierwszym krokiem było napisanie tu na forum, drugim krokiem będzie psycholog, bo uważam, że go potrzebuję. Muszę znaleźć w sobie siłę i wybrać. Bardzo Wam dziękuję za poświęcony mi czas.

Facet ma problem z samym sobą...

Tylko, że ja mam już straszny mętlik w głowie. Bo on potrafi mi tak pięknie wszystko mówić, że kocha, że w życiu by nie zdradził, że nasza rodzina jest najważniejsza.

Tylko teraz uważam też tak, że skoro powiedziałam mu o tym, że będę dzwonić to niestety ale muszę to dokończyć, bo moja zmiana zdania zapewne byłaby odebrana jako słabość.

Ja muszę po prostu wiedzieć, czy to co mówię do niego ma w ogóle jakiekolwiek znaczenie, czy chociaż w 2 % liczy się z tym jak ja się czuję.

josz

Przeczytałam kilka razy Twoją odpowiedź i wiesz co? masz rację. Przecież jaką ja mam pewność że po moim telefonie on dalej nie popłynie. Nie mam żadnej. Tak jak piszesz, wróci w weekend i opowie mi to co będę chciała usłyszeć a ja już w to nie uwierzę. Błędne koło. Nie mogę uwierzyć w to, że było tyle złych rzeczy, a ja najbardziej zafiksowałam się na punkcie tego kłamstwa, kłamstw które wyszły na jaw.

jestem naprawdę bardzo, ale to bardzo wyrozumiała i zawsze na piedestał stawiałam to, że on ma pasje, że lubi czasami sam wyjechać z kolegami.