Czy mój chłopak to sknera czy to ja przesadzam? - Netkobiety.pl

Twierdzi, że kocha. Ale nawet rodzice zaczynają mi uświadamiać, że on jest w bdb sytuacji - prace ma zapewnioną i to naprawdę dobrą, zawsze tata płaci mu na lepsze -"żeby gdzieś mnie zabrał" a kończy się tak że ON kupuje sobie nowe najeczki. Do tego strasznie dużo u mnie je.. ja nie wygaduje, ale moi rodzice wydają pieniądze na jedzenie, a on nawet mnie nigdzie nie zaprosi, a jak raz mnie zaprosił na lody to powiedział " te 4 zł to mi przelej bo nie lubie drobnych"
Jeszcze lepsza sytuacja. Wziął ode mnie 1,69zł za wodę niegazowaną z biedronki. Ja powiedziałam mu, ze chyba troche przesadza bo ja nie biorę od niego pieniędzy za obiady u mnie i wszystkie inne dania i napoje.
To się obraził i powiedział, ze w takim razie zdechnie z głodu a nic u mnie nie zje.

Na twoim miejscu przestałabym zapraszać go do siebie na obiadki i brała pieniądze za niegazowaną wodę z Biedronki. Do tego niech twoj tato przestanie dodawać "extra" na wasze przyjemności, w końcu i tak panicz kupi sobie następne niewymowne za nie. Zobaczysz, co będzie się dzialo i jak bardzo cię kocha

pogadaj z psychologiem, może z przyjaciółką, kimś bliskim, kto cię wesprze w tej zmianie.

Boisz się zmiany - to częste, ale im dłużej tkwisz w tym, tym większą krzywdę sobie robisz.
Już odizolowałaś się od znajomych, za kilka lat zapomnisz jak się rozmawia z ludźmi, jak się szczerze śmiejesz, jak przeżywasz coś pasjonującego. Z czasem będzie tylko gorzej, on nie będzie bardziej fascynujący, tylko coraz bardziej przewidywalny i nudny

Co możesz stracić?
Swoje złudzenia co do obecnego faceta?
A nie żal ci tego wszystkiego co mogłabyś przeżyć z kimś fajnym?

jeśli wyciągniesz wnioski z tej lekcji, to nie trafisz na kogoś gorszego.
Będziesz miała "radar" i nie wejdziesz w głębszą relację z kimś "gorszym".

Popieram dziewczyny. Ja też "męczyłam się" około 2 lat! w związku z moją pierwszą miłością (cały związek trwał około 7 lat). Chociaż czułam, że to nie to to- ciągle coś powodowało, że bałam się/ nie chciałam go zostawić, być może też liczyłam, że coś się zmieni, ale się nie zmieniło.
Teraz od roku jestem sama (nigdy w życiu nie powiedziałabym, że od niego odejdę bo to moja wielka pierwsza prawdziwa miłość i byłam przekonana, że do końca życia... haha) i dobrze mi z tym. Lepiej być samemu niż tkwić w związku, który zamiast sprawiać radość powoduje, że jesteś smutna, masz milion pytań bez odpowiedzi i ciągłe rozterki.. Po co tracić nerwy i młodzieńcze lata na takie problemy? A i popieram też wizytę u psychologa jeśli masz taką możliwość (mi pomogła bardzo dojrzeć do decyzji, którą po 2 latach w końcu podjęłam).

Właśnie, to jest najgorsze podjąć te decyzję. Czuję się jakby to co napisałaś było o mnie, dobrze że czujesz się teraz lepiej, zazdroszczę że udało Ci się podjąć taką decyzję. Ja również chciałabym zostawić go w przeszłości, ale może jestem za młoda i za głupia i po prostu nie potrafię sama tego zrobić. Dziękuję że to napisałaś, dodało mi to pewności, że po wszystkim będzie lepiej.

Strach ma wielkie oczy

Proponuję przypomnieć sobie jakieś najgorsze wydarzenie.
Czy zdarzyło się nagle, czy było zgodne z przewidywaniami? przewidywaliście np. dzisiaj jak wyjdę z domu to mnie rozjedzie samochód? no nie, nie sądze.
A te przewidziane - np. nie zdam egzaminu, skutki były tak straszne jak fazie wyobrażania? Jeśli ktoś się nie uczy do egzaminu, to samo wyobrażanie, że się zda lub nie zda nie sprawia, że wiedza przenika do głowy
A jak już się wydarzyła "katastrofa" to była taka straszna? nie poszedł egzamin, idzie się na drugi, świat się nie kończy.

Osoby, które boją się zmian, mają często deficyty z poczuciem bezpieczeństwa, z pewnością siebie, dlatego, jeśli boisz się zerwać z facetem i żyć po swojemu, to pogadaj z psychologiem, być może twój problem, że trzymasz się kurczowo tego, co masz, tkwi głębiej.

I jeszcze jedna rzecz - działaj! Jeśli wejdziesz na ścieżkę niekończących się rozmyślań: być z nim, czy nie być to pogrążysz się. Rób małe kroczki - niech będzie psycholog/przyjaciel, to przecież tylko rozmowa, niech będzie równość - ty mu oddajesz kasę, niech on tobie również, chodzi do twojego domu na obiadki, to ty idź do jego, itd. Ty chodzisz z nim na zakupy, to niech on idzie z tobą na imprezę - on nie jest imprezowiczem, a ty zakupoholiczką, więc też może się trochę wysilić.
Działaj!

Facet nie jest sknerą, zarabia kase więc może wydawać na co chce. To, że pracuje u twojego Ojca i dużo zarabia nie daje Wam prawa do kontrolowania jego wydatków.

Problemem tutaj jest to, że on Cię nie szanuje i zwraca do ciebie w zły sposób. W ogóle dziwi mnie, że tobie zależy na tym, żeby wydawał więcej kasy na ciebie. Przecież to nie to jest tutaj problemem, tylko nuda w waszym związku i bucowate, chamskie odzywki, serio myślisz, że gdyby wydawał na ciebie te 200-300 zł miesięcznie więcej to rozwiązałoby problem jego zachowania? No raczej nie.

Poza tym ciągle piszesz, że on nie chcę cię zapraszać, a nie piszesz jak to jest z twojej strony. Może być też tak, że ty go w ogóle nigdzie nie zapraszasz i przez to ten chłopak czuje się pokrzywdzony. Bo narzekasz, że mało na ciebie wydaje, a ty sama tylko korzystasz a jego nigdzie nie zapraszasz i nie stawiasz.

Moim zdaniem chłopak już Cię nie kocha, albo wasz związek się kończy, natomiast ty też nie jesteś bez winy. Koncentrujesz się na jego kasie tak jakby to było teraz najważniejsze na co on wydaje. Ty i twoja mama macie bardzo krzywe pojmowanie rzeczywistości, skoro uważacie, że im droższy prezent/wyjście tym facet bardziej kocha.

Inteligentni faceci nie szastają kasą na prawo i lewo bo doceniają wartość pieniądza - a, to ze jest bogaty nie oznacza, że nagle ma więcej na ciebie wydawać niż jakby był biedny. Chłopak nie musi zawsze za ciebie płacić, sama też masz ręce i korona Ci z głowy nie spadnie.
No ale jak piszesz, że ten facet ciągle chodzi na zakupy to chyba jednak nie jest inteligenty tylko leczy kompleksy zakupami.
Obydwoje bardzo dobrze się dobraliście.

Ogólnie powinnaś się w ogóle zastanowić jak chcesz, żeby wyglądała Twoja relacja długoterminowo. Czy wyobrażasz sobie, żeby Twój przyszły mąż brał Ci 1,69zł za wodę i prosił o przelew 4zł za lody, kiedy prawda taka, że większość jego pieniędzy zarabia swoimi rękami, jednak dzięki możliwościom, które mu udostępniłaś (rodzice)? Osobiście zdaję sobie sprawę, że jesteście młodzi i pewnie z wielu rzeczy chłopak jeszcze wyrośnie, ale na chwilę obecną to NIE jest materiał na męża, który zapewni Tobie i całej rodzinie byt. Na razie - zakładając, że przedstawiasz to możliwie jak najbliżej rzeczywistości - gość po prostu dostał wszystko pod nos i zrobił sobie z Ciebie i Twoich rodziców dobre i wygodne źródełko z którego można korzystać: pracę u Twojego taty ma, dostaje od niego bonusy "żeby Cię gdzieś zabrał", które może chować do kieszeni, nic nie musi robić, nigdzie chodzić, więc spełnia się przez konsumpcjonizm, a jak zgłodnieje to Ty mu zrobisz jedzenie za, które on nie musi płacić. Doszedł już do etapu związku, w którym nie jesteście na 'równi', a gdzie jemu się zależy za sam fakt bycia. Osobiście czułbym się w takiej relacji wykorzystywany.

Najlepszą i jedyną formą rozwiązania tego problemu jest rozmowa. Powinnaś poprosić go, żeby poświęcił Ci trochę czasu i powiedzieć mu dokładnie co Cię boli. Problem w tym, że ludzie nie lubią zmiany, będzie próbował od tego uciec poprzez obracanie w żart, ignorowanie ("sama sobie wymyślasz problem, ja idę spać"), dlatego warto nie czekać na noc z tą rozmową, kiedy on może być zmęczony. Jeżeli będzie próbował to jakoś zignorować powiedz mu wprost - "Jako Twoja dziewczyna uważam to za problem i unikanie tej rozmowy do niczego dobrego nie doprowadzi. Chciałabym to w końcu wyjaśnić i przestać zamiatać to pod dywan". Jeżeli nie może teraz - zaproponuj lub poproś go o jakiś dokładny termin.
W trakcie rozmowy powiedz mu to co Ci leży na sercu na przykład "Kochanie, ostatnimi czasy mam wrażenie, że jestem wykorzystywana w tym związku. Na początku wydawało mi się, że przesadzam, ale z każdym miesiącem mam coraz większe przekonanie, że się nie mylę. Dla przykładu [tutaj podajesz kilka rzeczy jak kwestia tej wody, lodów, tego, że tata daje mu premię "na ciebie", która idzie na spodnie, to, że jakoś nigdy pieniędzy nie wyciągnął za te wszystkie obiady, jednak kiedy Ty masz mu oddać 4zł za lody to jest ok]. Kocham Cię bardzo i chciałabym prowadzić ten związek dalej, ale coraz częściej zadaję sobie pytanie "czy powinnam z nim być?", a kiedy zadaję je zbyt dużo razy, to na pewno zły znak. Chciałabym, abyś zmienił swoje podejście, bo sposób w jaki działamy teraz nie jest relacją jaką chcę w życiu prowadzić. Jesteś w stanie to dla mnie zrobić?"

Takie zdanie mówi o Tobie kilka rzeczy. Dajesz do zrozumienia, iż sposób w który się zachowuje jest przesadny i nie masz ochoty tego tolerować, więc dajesz mu szansę aby to zmienić. Wyrażasz swoje uczucia, do czego masz pełne prawo i komunikujesz mu, że nie chodzi o kilka złotych na lody, ale o poszanowanie do Twojej osoby. Nadajesz sobie tym samym wartość pokazując mu - mam swoje zasady, lepiej je szanuj jeżeli chcesz być obok mnie. Nie mam zamiaru być kobietą, która da sobie wejść na głowę i wykorzystywać, tylko dlatego, że kocham Twój humor/uśmiech/[wstaw dowolne]. Następnie robisz bardzo ważną rzecz w takiej rozmowie - zadajesz pytanie wprost, które zmusza drugą osobę do werbalnego przyznania Ci racji oraz obietnicy poprawy. To działa bardzo dobrze psychologicznie - ktoś może się spóźnić i przeprosić, ale jeżeli słownie obieca Ci, że to się nie powtórzy, czuje już faktyczne zobowiązanie. Zwiększy to szansę, że sytuacja już się nie powtórzy. Ważne jednak, aby takie rozmowy przeprowadzać jak najmniej emocjonalnie. To ma być dialog, który Was do czegoś doprowadzi, a nie agresywny wyrzut i robienie fochów. Nie daj się wyprowadzić z równowagi i utrzymaj spokój. Następnie bądź cierpliwa - zmiana wymaga czasu i pewnie czeka Cię kilka rozmów. Akceptuj ten stan TYLKO jeśli widzisz, że coś posuwa się do przodu, a nie po miesiącu wraca na swoje miejsce.

Jeżeli zobaczysz, że nie przynosi to skutku, należy wprost zadać sobie pytanie “czy jest to coś co jestem w stanie ignorować już do końca tej relacji?”. Jeżeli jest to sytuacja, gdzie kompromis nie wchodzi w grę, to niestety, ale powinnaś się raczej zastanowić nad rozstaniem, niż usilnym zmienianiem czyjejś osobowości. Przypomnij sobie, jak trudno było zmienić  a teraz pomyśl w jaki sposób chcesz zmienić kogoś o 180 stopni, kto nie czuje takiej potrzeby? Wyciągnij wnioski na przyszłość i następnym razem znajdź kogoś bardziej odpowiedniego

PS - piszę blog o relacjach, dla zainteresowanych link w stopce

Jestem spokojną osobą, więc z równowagi ciężko mnie wyprowadzić.
Dziękuję za tak szczegółową odpowiedź, która pozwoliła mi wysunąć pare wniosków.
Niestety wiem, że źle zapowiada się taka osoba na przyszłego męża, ale wiadomo jak to jest... miłość jest ślepa i niestety jak jest się w pierwszym związku to myśli się, że tak już pozostanie.  Jednak to co zostało napisane - trafiło do mnie, więc na pewno wykorzystam te metody w przyszłości.
Zajrzę na bloga na pewno! Może się czegoś z niego nauczę.

ale odlot. Gość się zachowuje jak kobieta. xD

Może odnalazł siebie.

Fochy, spacery po sklepach, oszczędzanie na drugiej połówce... może to jaki kryptogej?