Rozstanie, poczucie winy - Netkobiety.pl

Dzien dobry wszystkim jestem 4
Miesiące po rozstaniu, pomocy szukałam juz wszędzie, również u psychologa, ale pomyslałam że potrzebuje również Waszej rady, osób które moze to przeszły..mam 24 lata, byłam z partnerem 4 lata.
Nasz związek był burzliwy, ale byłam zakochana jak nigdy wcześniej. Był to dla mnie najprzystojniejszy facet świata, mieliśmy wspólne poczucie humoru, bawiłam sie z nim jak z nikim innym. Przez te lata praktycznie mieszkaliśmy razem. On był dość niedojrzały, nie mogłam na nim polegać i po dwóch latach mnie okłamał. Zawsze byłam wyrozumiała, bo miał duzo kolezanek i nie robiłam problemow o to, że z nimi wychodzi na piwo i tak dalej. Jednak raz odnowił kontakt że znajoma z która przed naszym związkiem „kręcił”. Dziewczyna podsylala mu zdjęcia w bieliźnie, na imprezach potrafiła mu przy mnie usiąść na kolanach. Byłam zazdrosna, poprosiłam go żeby nie spotykał sie z nia sam na sam, wtedy nie będę zazdrosna.  Chciałam go spokojnie poprosić, powiedziałam co czuje, on oczywiście nie umiał spokojnie mnie wysłuchać, rozmowa skończyła sie jego fochami i wyrzutami ze robię problem i nie mam prawa mu nic rozkazywać (prosiłam tylko..), ale w końcu obiecał ze to uszanuje. W ogole on nie umiał rozmawiać o problemach, wszystko obracał w żart. Złamał obietnice-i tak sie z nia spotykał sam na sam, raz nawet u niego spała po imprezie, bo „miała daleko do domu i chcieli jeszcze sie napić”. Dowiedziałam sie tego stad, Że przeczytałam jego wiadomości, wiec sama nie byłam w porządku. Zostawiłam go, nie byliśmy razem kilka miesięcy. Po kilku miesiącach niesamowicie zatęskniłam, poczułam wyrzuty sumienia że go sprawdzałam, wróciliśmy do siebie. Od tego czasu sie starał bardzo, zmienił zachowanie. Byłam szczęśliwa, że sie zmienił, kochałam go ale w środku nadal mu nie ufałam. Podpadłam przez to w pewien rodzaj depresji, potrafiłam byc u niego i było wszystko Ok a ja płakałam, płakałam.. ciagle wspominałam tamto kłamstwo. Potem jakos wyszliśmy na prosta, ale zachorował mój ukochany kot. Potrzebowałam jego pomocy, ale nie chciał mi pomoc, uważał że wyolvrzymiam, że mogę przeciez sama sobie radzić. Nie miałam jego wsparcia w tych ciężkich chwilach, koedy zwierze umierało, moje ukochane zwierzątko. Pózniej próbował sie zreflektować, chciał mi pomoc ale stwierdziłam że to za późno, miałam ogromny żal. On zaczął sie starac, proponowac spotkania randki, wspólny wyjazd i tak dalej, a ja odrzucalam go, byłam niesamowicie wściekla, że nie pomógł mi kiedy potrzebowałam pomocy. Ale on próbował sie zreflektować Pozniej mi przeszło i kiedy chciałam zainicjować naprawę zwiazku, on stosował uniki, nie chciał poważnie pogadac, mówił „chodźmy do kina, chodźmy na spacer ale po co poważnie gadać”. tak mnie to sfrustrowało że zaczęłam byc dla niego bardzo uszczypliwa, miałam stany depresyjne, płakałam, robiłam mu wyrzuty bez powodu. I w końcu mnie zostawił. Teraz ma nowa dziewczyne, po 4 miesiącach. Ja oczywiście wzięłam winę na siebie, że nie chciałam tego naprawiać kiedy on chciał, a kiedy ja chciałam to on juz nie chciał.. po rozstaniu chciał jeszcze do mnie wrócić, ale napisałam mu żebyśmy dali sobie chwile czasu, Np tydzień i przemyśleli to sobie, a potem poważnie pogadali żeby znów nie zrobic błędów. On sie zgodził, ale potem Juz nigdy wiecej nie zaproponował spotkania. Chyba myślał że wrócimy do siebie „od tak”, bez rozmowy, bez rozwiązania problemow. Napisałam do niego jakiś czas temu czy możemy sie spotkać, ale napisał że juz nie jesteśmy że sobą i mamy sobie dać spokój. Ma nowa dziewczyne, jestem piekielnie zazdrosna,
Nie mogę sie pozbierać, bo mam wyrzuty sumienia, że kiedy chciał to naprawić to ja unosiłam sie honorem i byłam zbyt urażona żeby przyjąć jego przeprosiny. Teraz nie mam ani jego,
Ani honoru. Jak pozbyć sie wyrzutów sumienia i zapomnieć o nim? Boje sie, że dla nowej dziewczyny bedzie wspaniały i wspierający, bo wyciągnie nauczkę z naszego zwiazku.. jest mi cieżko. Boje sie że juz nigdy sie nie zakocham tak mocno jak w nim i będę miała Zawwse poczucie „utraconej szansy”. Czy da sie jeszcze kiedyś tak pięknie, mocno zakochać? jak sobie poradzić z wyrzutami sumienia?